Συνέντευξη στο Vlepo με την Κατερίνα Σαμψώνα

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Δύο Κύπριοι συγγραφείς παρουσιάζουν το έργο τους στου Ελευθερουδάκη



Ταξίδευα για Αθήνα, για την παρουσίαση του «Έτσι θέλω να θυμάμαι» και «τη Δροσοσταλίδα της συγνώμης» του Όμηρου Αβραμίδη στα βιβλιοπωλεία Ελευθερουδάκη, κι όλο ένιωθα στο στομάχι μου εκείνη τη μικρή φωνούλα που γίνεται συνήθως αισθητή με μικρά τσιμπηματάκια «πώς να είναι άραγε το κέντρο της Αθήνας; Πώς είναι να βρίσκεσαι ανάμεσα σε τόσο αγανακτισμένο κόσμο; Κόσμο που έχασε τις δουλειές του, τα όνειρα και τις ελπίδες του;». Παρακαλούσα μέσα μου να μην ήταν τόσο τραγική η πραγματικότητα όσο οι εικόνες της τηλεόρασης. Και κρατώντας μια μικρή αισιοδοξία, έφτασα στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Και δεν είχα άδικο, στο ήρεμο πρόσωπο του Βασίλη Κιμούλη των Εκδόσεων Ωκεανίδας που ήρθε να μας παραλάβει, ένιωσα την πρώτη σπίθα αισιοδοξίας, με διαβεβαίωσε πως όλα θα πάνε καλά. Κι όταν μισή ώρα αργότερα μας πήγε στα γραφεία των Εκδόσεων, ένιωσα ακόμα καλύτερα. Ήταν η πρώτη προσωπική επαφή μαζί τους αν και η συνεργασία μας βρισκόταν στο δεύτερο βιβλίο. Δύο χρόνια τώρα ήξερα τον καθ’ ένα με το όνομα και τη φωνή του. Τώρα έβλεπα μπροστά μου πρόσωπα ζεστά, φιλικά κι αυθόρμητα που δεν τσιγκουνεύτηκαν να εκφράσουν την αγάπη τους. Η Λουίζα Ζαούση δεν περίμενε καν να φτάσω στο γραφείο της, κατέβηκε η ίδια με τον αυθορμητισμό και τη ευθύτητα που την διακρίνει να συζητήσει μαζί μου για όλα όσα ένιωσε διαβάζοντας το «Έτσι θέλω να θυμάμαι». Τους ξεσήκωσε όλους από τα γραφεία να έρθουν να με γνωρίσουν. Κι εγώ ένιωσα πως βρισκόμουν στο σπίτι μιας μεγάλης οικογένειας. Αυτό είναι οι Εκδόσεις Ωκεανίδα, ένα ζεστό σπίτι με τις ολάνθιστες γαρδένιες να στήνουν χορό και να σε υποδέχονται στην είσοδο με τις μυρωδιές τους.


Βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου

Ο Βασίλης Κιμούλης είχε την καλοσύνη να με ξεναγήσει στα μεγάλα βιβλιοπωλεία του κέντρου και να με γνωρίσει στους υπεύθυνους, μια που δεν βρίσκομαι συχνά στην Αθήνα. Η γνωριμία μας αποδείχθηκε θερμή, μα η απόγνωση των ανθρώπων για όλα όσα συνέβαιναν γύρο τους, ήταν εύγλωττη.







Βιβλιοπωλείο Public




















Το απόγευμα της Πέμπτης που θα γινόταν η παρουσίαση δεν σας κρύβω πως εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι έδωσε έντονα την παρουσία του. Τριγυρνούσα όλο το πρωινό στον ήλιο μ’ ένα καπέλο, είχα ιδρώσει και χρειαζόμουν κομμωτήριο για να λούσω τα μαλλιά μου. Το ξενοδοχείο μου έκλεισε ραντεβού για τις 5.00. Λίγα λεπτά πριν βρισκόμουν απ’ έξω, αλλά για μεγάλη μου απογοήτευση η πόρτα ήταν κλειστή κι απάνω ένα σημείωμα «λόγο έλλειψης νερού κλείσαμε». Εγώ έμεινα στήλη άλατος, όχι τόσο για το κτένισμα αλλά γιατί εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι έγινε ακόμα πιο έντονο.

Ετοιμάστηκα και ξεκινήσαμε ο άντρας μου, η γλυκιά Μαριάννα των εκδόσεων Ωκεανίδα να διανύσουμε με τα πόδια τα λίγα μέτρα που μας χώριζαν από του Ελευθερουδάκη. Δεν απομακρυνθήκαμε πολύ όταν ένιωσα το κορδόνι του παπουτσιού μου να χαλαρώνει και τότε με τρόμο διαπίστωσα πως είχε κοπεί. Επέστρεψα στο ξενοδοχείο να αλλάξω παπούτσια. «Ε, δεν μπορεί θα τριτώσει το κακό» μονολογούσα κι ευχόμουν να ήταν ανώδυνο το τρίτο κτύπημα! Προσπάθησα να αγνοήσω εντελώς την τανάλια που έσφιγγε το στομάχι, δεν σκεφτόμουν τίποτα απολύτως μέχρι που φτάσαμε στου Ελευθερουδάκη. Ένα μεγάλο πανό έφραζε την είσοδο και κάμποσοι διαμαρτυρόμενοι μας έλεγαν να μην μπούμε στο κτίριο. Αυτό ήταν τρίτωσε το κακό! Μπήκαμε τελικά μέσα και περίμενα τη συνέχεια. Ευτυχώς μετά απ’ αυτό όλα κύλησαν ομαλά. Συναντήσαμε εκεί τον Όμηρο και τη Νίτσα Αβραμίδη και πολλά αγαπημένα πρόσωπα, που ήταν πραγματικοί ήρωες που κατάφεραν να παραβρεθούν παρ’ όλες τις δύσκολες περιστάσεις και τους ευχαριστώ θερμά για την παρουσία τους.

Ήταν η Μάρλεν Κακογιάννη, η κα Τζουβαδάκη, η Λιάνα Θεοφάνους, οι συγγραφείς Ελένη Τσαμαδού, Αθηνά Κακούρη, Νικόλ Άννα Μανιάτη, Λίνα Γαρυφαλάκη, η γλυκιά Γεωργία Κατσούδα που μόλις έφτασε από την Ολλανδία και έτρεξε να προλάβει και πολλοί άλλοι.

Και τα δυο βιβλία παρουσίασε η εκδότρια Λουίζα Ζαούση με ένα μοναδικό τρόπο. Στην όλη εκδήλωση υπήρχε αυθορμητισμός, ανοιχτός διάλογος και χιούμορ. Τώρα έξι μέρες μετά ακούω τις ειδήσεις και σκέφτομαι πόσο τυχερή ήμουν αφού όλα πήγαν "τόσο ομαλά" τώρα που μετά τις συγκρούσεις άνθρωποι βρίσκονται πληγωμένοι στο νοσοκομείο. Ίσως θα ΄πρεπε να κάναμε τις παρουσιάσεις σε δυο διαφορετικά σημεία της Αθήνας μακριά από το κέντρο, θα κατάφερναν όλοι οι φίλοι μας να παραβρεθούν.









 <><>
<>
<><>
Με τη γλυκιά Μάρλεν Κακογιάννη
 

Λουίζα Ζαούση και Σοφίκα Ελευθερουδάκη

Όμηρος Αβραμίδης κι εγώ
 υπογράφουμε βιβλία

Μαζί με τις συγγραφείς Ελένη Τσαμαδού
και Αθηνά Κακούρη


Βιβλιοπωλείο Public

 <><>
<>
<><>
Βιβλιοπωλείο Ιανός


7 σχόλια:

anagnostria είπε...

Γιόλα μου, συγχαρητήρια. Σε παρακολουθούσα νοερά, γιατί είχα δει την αναγγελία για την παρουσίαση στην Αθήνα. Εύχομαι πάντα τέτοια και καλύτερα. Καλύτερα εύχομαι να πάνε τα πράγματα και για την Ελλάδα μας.
Βλέπω άλλαξες την εμφάνιση του μπλογκ και μπήκαν όλα πολύ ωραία.

Yiola Papadopoulou είπε...

Σε ευχαριστώ Κίκα που παρακολουθούσες νοερά την εκδήλωση. Κρίμα που δεν ήξερα τους κωδικούς να σου έλεγα από πριν να την παρακολουθήσεις ηλεκτρονικά απευθείας μετάδοση από ηλεκτρονικά έντυπα. Όμως μέχρι την άλλη βδομάδα θα έχω φιλμάκι. Χαίρομαι που άρεσε η το new look του blog.

Γιώτα Φώτου είπε...

χαίρομαι που σε βρίσκω κι εδώ. Εύχομαι καλή επιτυχία στη δουλειά σου και να είσαι πάντα δημιουργικοί

Yiola Papadopoulou είπε...

Χαίρομαι που με βρήκες. Οι ευχές είναι πάντα καλοδεχούμενες. Εύχομαι και σε σένα τα καλύτερα.

Eleni Tsamadou είπε...

Γιόλα μου,
Η εκδήλωση είχε όλο τον αυθορμητισμό και τη ζεστασιά που σε διακρίνουν.Εμείς το χαρήκαμε και δε μετανιώσαμε που ήρθαμε. Κρίμα βέβαια που σου έτυχε να γνωρίσεις μια λιγώτερο ωραία πλευρά της πολύπαθης πόλης μας,πιστεύω όμως πως οι δυσκολίες μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε για μια ακόμη φορά πόσο πολύτιμο το δώρο της ανάγνωσης των βιβλίων και πόσο διψάμε για ένα καλό βιβλίο σαν τα δικα σου.

Yiola Papadopoulou είπε...

Ελένη μου πραγματικά οι εικόνες της πληγωμένης Αθήνας δεν φεύγουν στιγμή απ' το μυαλό μου. Γιατί συνήθως σε μένα η Αθήνα μόνο αναμνήσεις χαράς έχει αφήσει. Τώρα ο κόσμος περπατά στο δρόμο συνοφρυωμένος, χωρίς χαρά, χωρίς χαμόγελο ή αισιοδοξία...
Προσπάθησα πολλές φορές τις τελευταίες μέρες να αφήσω σχόλιο στο μπλοκ σου και δεν μου επιτρέπει. Δεν ξέρω τι πάει στραβά!

Domenica είπε...

<<….κι όλο ένιωθα στο στομάχι μου εκείνη τη μικρή φωνούλα που γίνεται συνήθως αισθητή με μικρά τσιμπηματάκια …>>>
Φυσικά θα ήθελα να σας συγχαρώ για την δημιουργία ακόμη ενός βιβλίου και εύχομαι καλή συνέχεια γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις ή καταλήξεις! Αυτό που εμένα μου άρεσε όμως και το βρήκα πολύ γλυκό είναι ο τρόπος περιγραφής σας με τις μικρές αναποδιές και τα μικρά τσιμπηματάκια στο στομάχι. Τελικά το παιδί ζει παντοτινά μέσα μας και απλά κρύβεται στο κορμί μας που τα αλλάζει ο χρόνος. Κι αυτό με το κομμωτήριο μου φάνηκε τόσο αστείο …κλείσαμε λόγω έλλειψης νερού! Μα αρέσει να βρίσκω πόρτες ‘κλειστές’. Εκεί είναι που γίνεται η υπέρβαση μας! Σας εύχομαι από καρδιάς ότι καλύτερο και να είστε πάντα γαλήνια.