Συνέντευξη στο Vlepo με την Κατερίνα Σαμψώνα

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Παρουσίαση του βιβλίου Η ζωή είναι αγάπη από τη Φιλόλογο Συγγραφέα Κίκα Ολυμπίου

Πέμπτη, Νοεμβρίου 06, 2014

Η ζωή είναι αγάπη

Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου
Η ζωή είναι αγάπη
Ψυχογιός, 2014


Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία της Γιόλας κι έχω γράψει για αρκετά από αυτά. Νομίζω πως το «Η ζωή είναι αγάπη» είναι το πιο «εσωτερικό», το πιο ώριμό της βιβλίο. Την υπόθεση θα μπορούσαμε να την πούμε με τρεις γραμμές. Άλλωστε, μας τη δίνει και το οπισθόφυλλο και εν μέρει την πληροφορούμαστε από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο. Ένα νέο κορίτσι, με όλη τη ζωή και όλα τα όνειρα μπροστά του, μια βραδιά χαράς και διασκέδασης, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, σ’ ένα αυτοκινητικό δυστύχημα, γίνεται τετραπληγική, καρφωμένη για πάντα σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι. Αυτό είναι όλο κι όλο το θέμα. Ποια στάδια όμως περνάει, πώς διαμορφώνεται η ζωή της από δω και πέρα, πώς αντιμετωπίζει αυτό που της έτυχε; Μπορεί μια τετραπληγική να γνωρίσει τον έρωτα; Να γευτεί τη χαρά της μητρότητας; Πώς μπορεί να γίνει ευτυχισμένη μια κοπέλα που ακινητοποιείται για πάντα; Όλα αυτά και πολλά ακόμα θέματα θίγονται, προβληματίζουν, κάνουν τον αναγνώστη να γυρίζει ανυπόμονα τις σελίδες, παρασυρμένος από την αφήγηση της Ιάνθης.
Ιάνθη λέγεται  η ηρωίδα του μυθιστορήματος. Το 1986 ήταν ένα δεκαεννιάχρονο ωραίο κορίτσι γεμάτο όνειρα για τη ζωή. Μαζί με τέσσερις αχώριστες φίλες ζουν ξένοιαστα τα χρόνια της εφηβείας και της ενηλικίωσης. Μαζί με τα όνειρα και τα σχέδιά τους για το μέλλον, νιώθουν τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, διασκεδάζουν τα βράδια, χορεύουν στα «ορθάδικα», βλέπουν με αισιοδοξία τη ζωή που απλώνεται μπροστά τους. Ειδικά η Ιάνθη ονειρεύεται να γίνει δημοσιογράφος, ήδη αρχίζει να δημοσιεύει χρονογραφήματα σε μια εφημερίδα, ενώ συχνά καταφεύγει και στην ποίηση. Όμως όλα αυτά τα όνειρα και τα σχέδια, όλη αυτή η χαρά και η αισιοδοξία της ζωής, μέσα σε μια μόνο στιγμή συντρίβονται και γίνονται κομμάτια. Το σταματημένο ρολόι του οπισθόφυλλου, μια εικόνα που επαναλαμβάνεται στην αρχή κάθε κεφαλαίου, συμβολίζει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο το σταμάτημα, το πάγωμα του χρόνου σε μια μόνο στιγμή. Φεύγοντας από μια νυχτερινή διασκέδαση, το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο αγαπημένος της, αναπτύσσοντας ιλιγγιώδη ταχύτητα, προσκρούει σ’ ένα πάσσαλο κι όλα τελειώνουν για την Ιάνθη.
Από την παρουσίαση του βιβλίου στη Λευκωσία
Πολύ συχνά, δυστυχώς, ακούμε παρόμοιες ειδήσεις. Λυπούμαστε, ακόμα κι αν πρόκειται για άγνωστά μας πρόσωπα, όταν το αποτέλεσμα τέτοιων δυστυχημάτων είναι ο θάνατος. Κι όταν ακούσουμε ότι κάποιος μόνο «τραυματίστηκε σοβαρά», αισθανόμαστε σίγουρα μια ανακούφιση. Σκεφτόμαστε άραγε πως αυτό το «τραυματίστηκε σοβαρά» μπορεί κάποτε να είναι χειρότερο και από το θάνατο; Σκεφτόμαστε τι σημαίνει να είσαι ακινητοποιημένος, να εξαρτάσαι απόλυτα από τους άλλους, να μην έχεις ποτέ μια ιδιωτική στιγμή;
Τα πρώτα συναισθήματα, όταν η Ιάνθη συνειδητοποιεί την κατάστασή της είναι θυμός (γιατί να μου συμβεί εμένα αυτό;) άρνηση (όχι, δεν είναι δυνατό να μείνω έτσι, θα γίνω καλά) και απόρριψη του οίκτου. Δεν θέλει να δει κανένα, ούτε τις αχώριστες φίλες της, δεν μπορεί να ανεχτεί το να τη λυπούνται. Όταν μεταφέρεται σε νοσοκομείο της Αγγλίας, την περιμένει ένα άλλο σοκ. Το σοκ από τη δήλωση του Άγγλου γιατρού ότι δεν υπάρχει περίπτωση αλλαγής της  κατάστασής της. Ότι είναι τετραπληγική και θα μείνει για πάντα έτσι. Θα πρέπει, επομένως, να μάθει να ζει με την κατάστασή της. «Ο χώρος γύρω μου έγινε ξαφνικά πολύ μικρός. Η ψύχρα της φωνής του σκόρπισε παγωνιά στους τοίχους, στις πόρτες και εισχωρούσε μέσα μου σαν καταψύκτης, σαν βοριάς που παγώνει. Ένα μουγκρητό πόνου βγήκε απ’ το στέρνο μου και μετά έμεινα λιπόθυμη. Δε θυμάμαι πολλά από τις επόμενες ώρες, από τις επόμενες μέρες. Ήταν σαν να πετούσα σ’ ένα ακαθόριστο σκοτάδι… Είναι τρομακτικό να σκοτώνεις την ελπίδα, να κλειδώνεις τα όνειρα, να διαγράφεις τη ζωή. Ποια ζωή; Δεν υπήρχε ζωή! Ήμουν είκοσι χρόνων και δεν μπορούσα να περπατήσω, δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα χέρια μου, και το κεφάλι μου ήταν δεμένο με γάντζους  για να μένει όρθιο!»
Όμως, αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας είναι που τη βοήθησε ώστε να μάθει όχι μόνο να ζει αλλά και να ξεπεράσει το πρόβλημά της. Ανεκτίμητη υπήρξε η βοήθεια του γιατρού της, του νοσηλευτικού προσωπικού, των άλλων παραπληγικών που ζούσαν εκεί. Μήνες μένει στο αγγλικό νοσοκομείο. Γυρίζει στην Κύπρο χωρίς να φορά τις γόβες που τόσο αισιόδοξα είχε πάρει μαζί της προσμένοντας το θαύμα. Μήπως όμως δεν είναι θαύμα αυτά που κατάφερε μετά στη ζωή της; Μαθαίνει να χειρίζεται τον υπολογιστή με μια ανεπαίσθητη κίνηση του μικρού δαχτύλου του αριστερού χεριού (τη μόνη κίνηση που μπορεί να κάνει), ξαναπαίρνει τη στήλη της στην εφημερίδα και αφοσιώνεται στον αγώνα για βελτίωση των συνθηκών ζωής των  παραπληγικών, συνθηκών τόσο δυσμενών στον τόπο μας. Κι όλα αυτά ενώ δεν παύει να ανεβαίνει τον προσωπικό της Γολγοθά. Δεν είναι μόνο η ακινησία. Η ακινησία συνεπάγεται πολλά άλλα προβλήματα. Προβλήματα στα νεφρά, πυρετούς, μολύνσεις. Αλλά και ψυχολογικά. Πότε μελαγχολεί, πότε οργίζεται ή γίνεται δύστροπη. Άλλοτε πάλι αναρωτιέται: «Υπάρχει Θεός; Κι αν υπάρχει γιατί δε μ’ άφησε να πεθάνω ή να με άφηνε παραπληγική… θα μπορούσα τουλάχιστον να χρησιμοποιώ τα χέρια μου». Μήπως υπάρχει μια μοίρα που καθορίζει τη ζωή μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε; Αναρωτιέται. Όμως τις στιγμές αυτές δεν αργεί να διαδεχτεί η αισιοδοξία, η αγάπη για τη ζωή, ο αγώνας για τη δική της πρόοδο και το γενικότερο καλό. Κι όταν ο έρωτας θα χτυπήσει την πόρτα της καρδιάς της δυσκολεύεται να το πιστέψει. Κι όμως είναι αλήθεια. Όχι μόνο παντρεύεται, αλλά αποκτά κι ένα παιδί και τη βλέπουμε στο πρώτο κεφάλαιο να ετοιμάζεται για να πάει στην αποφοίτηση του γιου της από το Πανεπιστήμιο. Το θαύμα που οι δικοί της και η ίδια περίμεναν να γίνει δεν έγινε. Μήπως όμως είναι μικρότερο θαύμα ο έρωτας, ο γάμος, η γέννηση του παιδιού της;
Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας μετουσίωσε λογοτεχνικά μια πραγματική ιστορία. Πρότυπό της υπήρξε, όπως ομολογεί στον πρόλογό της, ένα κορίτσι που είχε τη μοίρα της Ιάνθης. Μίλησε για ώρες μαζί της, επισκέφθηκε το κέντρο παραπληγικών, έμαθε πολλά για τη ζωή τους, για τη ψυχολογία τους. Δεν είναι βιογραφία, δεν καταγράφει απλώς τη ζωή της κοπέλας που γνώρισε. Αυτό θα ήταν πιθανόν δημοσιογραφία, όχι όμως λογοτεχνία. Ταυτίστηκε με την ηρωίδα της, μπήκε στη θέση της και απέδωσε με τρόπο λογοτεχνικά άρτιο όλα τα συναισθήματα, τις σκέψεις, την πορεία της ζωής μιας τετραπληγικής που δεν τα έβαλε κάτω, που αγωνίστηκε και βίωσε την ευτυχία. Ρεαλισμός και λυρισμός, εξωτερικές περιγραφές και εσωτερικότητα συνδυάζονται αρμονικά στο βιβλίο. Ένα βιβλίο που θα πρέπει να διαβαστεί όχι μόνο από τους νέους που ασυλλόγιστα διακινδυνεύουν τη ζωή τους, όχι μόνο από όσους η μοίρα καθήλωσε σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι, αλλά από τον καθένα μας. Γιατί μέσα από την τραγική ιστορία αναδύεται μια απέραντη αισιοδοξία, γιατί διαβάζοντάς το συνειδητοποιούμε πως «Η δύναμη του ανθρώπου δεν έχει όρια».
Παρουσίαση του βιβλίου στη Λευκωσία. Βιβλιοπωλείο "Πάργα", 5/11/2014




Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Το μεγαλείο των Τεχνών...: Η Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου μας μίλησε για το "Η...

Το μεγαλείο των Τεχνών...: Η Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου μας μίλησε για το "Η...: Η πολυβραβευμένη Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου είναι μία συγγραφέας την πένα της οποίας γνώρισα πριν από πολλά χρόνια αλλά που αγάπησα από...

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

Η ζωή είναι αγάπη Παρουσίαση Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη





Στις 31 Οκτωμβρίου τα βιβλιοπωλεία Πάργα και οι Εκδόσεις Ψυχογιός έκαναν την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου Η ζωή είναι αγάπη στην Πάφο. Ομολογώ πως ένιωσα αρκετή συγκίνηση, η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε, η ζεστασιά του κοινού αλλά και η θερμή ομιλία που έκανε η Φιλόλογος Συγγραφέας Ζήνα Λυσάνδρου,  ήταν συναρπαστική. Τους ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου.

Αναδημοσιεύω την παρουσίαση όπως ακριβώς έγινε:


Παρουσίαση Βιβλίου
Γιόλας Δαμιανού Παπαδοπούλου
«Η ζωή είναι αγάπη»
Εκδόσεις Ψυχογιός
Αθήνα 2014, σελ. 476
Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Φιλολόγου, MSc

Ομολογώ ότι συγκλονίστηκα με το νέο βιβλίο της αγαπημένης μου φίλης Γιόλας Δαμιανού Παπαδοπούλου. Σοκ και δέος με κυρίευαν, καθώς διάβαζα χωρίς σταματημό. Αυτό το συναίσθημα, αλήθεια, έχει αρκετό καιρό να το νιώσω. Τούτο το σασπένς, θα έλεγα ότι είναι η πρώτη αρετή του βιβλίου «Η ζωή είναι αγάπη».
Το διάβασα, πριν κυκλοφορήσει, στο Ipad μου, ταξιδεύοντας για ένα γάμο σε ένα νησί των Δωδεκανήσων, τη Νίσυρο, στις 24 Σεπτεμβρίου. Στα αεροδρόμια, στα αεροπλάνα, στο ξενοδοχείο, σε καφετέρια. Σαν να είχα την αλογόμυγα του Σωκράτη  και δεν με άφηνε να ησυχάσω, αν δεν το τελειώσω. Τη δεύτερη μέρα, το είχα τελειώσει!

Η υπόθεση του μυθιστορήματος είναι η αληθινή ιστορία μιας κοπέλας που στα δεκαεννιά της χρόνια έμεινε τετραπληγική, μετά από δυστύχημα, χωρίς να φταίει η ίδια. Έτσι, από τη μια στιγμή στην άλλη ανατράπηκε όλη η ζωή της, χάθηκαν τα όνειρά της, βούλιαξε σε ένα τούνελ.
Η συγγραφέας έσκυψε με αγάπη και σεβασμό πολύ πάνω στο τεράστιο αυτό πρόβλημα, και σαν παντογνώστης αφηγητής αναδεύει στα έγκατα της ψυχής της ηρωίδας της και ανασύρει στην επιφάνεια έντονα συναισθήματα, φοβίες, ανασφάλειες, απογοητεύσεις, μακάβριες, πεισιθανάτιες σκέψεις, απελπισία, άφατη οδύνη, άρνηση ζωής!
Δεν μένει, όμως, εδώ.Το μυθιστόρημα «Η ζωή είναι αγάπη» είναι ένας ύμνος στη θέληση του ανθρώπου, την ψυχική δύναμη, την πίστη στον Θεό που είναι η μόνη καταφυγή σε δοκιμασίες μαμούθ, όπως αυτή. Η ζωή της ηρωίδας ακροβατεί πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί. Ανά πάσα στιγμή καραδοκεί ο δαίμονας της απαισιοδοξίας και της απελπισίας να τη ρουφήξει και να την κατεβάσει στα τάρταρα. Οι αρνητικές σκέψεις λες και πολεμούν να την εξουδετερώσουν. Ευτυχώς, όμως, καταφέρνει και  ξανάρχεται στην επιφάνεια. Αυτή η πάλη είναι διαρκής. Είναι ο αγώνας να κρατηθεί στη ζωή.

Παίρνοντας, λοιπόν, αυτή την ιστορία , η συγγραφέας με μαεστρία αλλά και με ανθρωπιστική διάθεση, υφαίνει στον λογοτεχνικό της αργαλειό ένα κιλίμι μοναδικής τέχνης. Η ηρωίδα, η Ιάνθη, από θύμα μεταμορφώνεται σε πρότυπο μεγαλείου ψυχής, σε έναν άνθρωπο που αγωνίζεται για το δίκαιο και την αρετή, σε έναν άνθρωπο της προσφοράς και της δράσης.
Είναι ο άνθρωπος που πέφτει και ξανασηκώνεται, και δίνει σε όλους μας κουράγιο για τα μικρά και τα ασήμαντα που μας συμβαίνουν στη ζωή και μας συνθλίβουν, γιατί δεν έχουμε πίστη. Η σύγκριση με την αρχοντιά της ψυχής της ηρωίδας, με το θάρρος της, την καρτερικότητα, την υπομονή, την αισιοδοξία της, την αυτοπεποίθηση, φανερώνει τη δική μας αναξιότητα, ποταπότητα, μικρότητα.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η αφήγηση ακολουθεί ευθύγραμμη, Γραμμική πορεία, τα γεγονότα δίνονται με χρονολογική σειρά. Γύρω από την κεντρική ηρωίδα ζουν, κινούνται και δίνουν δυναμικά το παρών τους ένα πλήθος προσώπων, οι συγγενείς, οι φίλες, οι ομοιοπαθείς, με ποικιλία αντιδράσεων και συμπεριφορών.

 Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη, όταν  μιλά η ίδια η ηρωίδα ή η μητέρα της ή ο άντρας της, και μας εξομολογούνται τη δική τους διαδρομή σε αυτό το ταξίδι με την τετραπληγία της ηρωίδας.
Αναντίλεκτα, το μυθιστόρημα «Η ζωή είναι αγάπη» είναι και ένας ακόμη ύμνος για την αγάπη η οποία καταργεί τα διαχωριστικά τείχη που υψώνονται ανάμεσα στους αρτιμελείς και τους ανθρώπους με κάποιες αναπηρίες. Μας κάνει ευαίσθητους στον ανθρώπινο πόνο και στον ρατσισμό που υφίστανται οι «διαφορετικοί» άνθρωποι.

 Μας μαθαίνει, ταυτόχρονα, ότι πράγματα για μας αυτονόητα και απλά, για κάποιους συνανθρώπους μας είναι Γολγοθάς. Τελικά, η στάση μας απέναντι στα προβλήματα των άλλων μετρά και κρίνει την ανθρωπιά μας.
Θα ήθελα να μου επιτρέψετε να αναφερθώ και στα δικά μας συναισθήματα απέναντι στην ηρωίδα. Από τον οίκτο, τη συμπόνια, την παγωμάρα, μεταφερόμαστε σιγά-σιγά στην αποδοχή, τον θαυμασμό, την αγάπη, τη χαρά για τα ευχάριστα που έστειλε ο Θεός στην ηρωίδα μας: τον έρωτα ενός θαυμάσιου νεαρού, τον γάμο της με αυτόν τον όμορφο, ξεχωριστό νέο, τη συναίνεση των εμπλεκομένων σ' αυτόν τον γάμο, τη γέννηση του παιδιού της, την ανατροφή με τα χίλια δυο προβλήματα, την περηφάνια της για την αριστεία του γιου της.

Μαζί με την ηρωίδα μαθαίνουμε τη μεγάλη αρετή της ευγνωμοσύνης που ξεχειλίζει για τους ανθρώπους που τη βοήθησαν να βρει μέσα της δυνάμεις για να συνεχίσει όχι μόνο να ζει αλλά και να δημιουργεί. Ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που την ανάστησαν στην Αγγλία, για τις κοπέλες που την υπηρετούν, για τους αγαπημένους της, για τον Θεό!

Ασφαλώς, πέρα από τα πραγματικά γεγονότα υπάρχουν και τα μυθοπλαστικά με τα οποία, όπως αναφέρει και η συγγραφέας στον πρόλογό της, «ζύμωσε» την Ιάνθη της.
Ένα, επιπλέον, πλεονέκτημα του βιβλίου είναι και οι όμορφες περιγραφές, το σκηνικό που στήνει κάθε φορά η συγγραφέας, που, κυρίως, έχει σχέση με αυτά που βλέπει κάθε φορά η Ιάνθη. Η φυσιολατρία είναι έντονη: τα δέντρα, τα λουλούδια, η φύση με τις ευωδιές της.
Είναι πρόδηλο ότι όλα αυτά που καταφέρνει η ηρωίδα για μας είναι ουτοπία, χίμαιρα. Διερωτόμαστε πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος να μπορεί να επιβιώνει υπ' αυτές τις συνθήκες. Σαν να κινείται σε έναν εξωπραγματικό κόσμο!

Επιλογικά, η συγγραφέας, έχοντας ως αφόρμηση μια πραγματική ιστορία, κατάφερε και μας εγκλώβισε, σαν την αράχνη στον ιστό της, με την περιγραφική ικανότητά της, τη δύναμη της φαντασίας, τον αφηγηματικό πλούτο, την έντονη διαγραφή των χαρακτήρων της, και κυρίως της Ιάνθης, με τις ψυχικές μεταπτώσεις και τις ανατάσεις της. Η ανάγνωση αυτού του μυθιστορήματος μας φέρνει πιο κοντά στο ον που λέγεται άνθρωπος! Μας εξανθρωπίζει!
«Η ζωή είναι αγάπη». Με μέθυσε η φίλη Γιόλα Παπαδοπούλου με τις αξίες και τα ιδανικά που μας προβάλλει, κι εγώ με τη σειρά μου την ευχαριστώ για τούτη την ευλογία και την τιμή να διαβάσω το βιβλίο της και να το παρουσιάσω σε ένα τέτοιο εκλεκτό ακροατήριο. Εύχομαι ο Θεός να της δίνει έμπνευση για να συνεχίσει να γράφει όμορφες ιστορίες με τον δικό της μοναδικό τρόπο, τον τρόπο της ευγένειας και της γλυκύτητας, της ευπρέπειας και της σοβαρότητας!
Σας ευχαριστώ από καρδιάς που είχατε την καλοσύνη να με ακούσατε

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Η ζωή είναι αγάπη Εκδόσεις Ψυχογιός



Η γέννηση ενός νέου βιβλίου πάντα φέρνει μια μεγάλη χαρά άσχετα αν είναι το πρώτο ή το 16ο γιατί κάθε ένα έχει μια δική του διαδρομή, τη δική του τύχη μέσα στον κόσμο. Το νέο μου μυθιστόρημα έχει τον τίτλο Η ζωή είναι αγάπη και θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Ψυχογιός στις 7 Οκτωβρίου.  Πιστεύω πως στην νέα οικογένεια που ανήκω θα ανοιχτώ σε νέους ορίζοντες με ούριο άνεμο.  

Όταν αποφάσισα να γράψω το μυθιστόρημα «Η ζωή είναι αγάπη» δεν ήταν μια οποιαδήποτε επιλογή για να γράψω  ένα βιβλίο. Ήταν  μια επιτακτική ανάγκη, ήταν θέμα εσωτερικής αποκατάστασης για να εκφράσω συναισθήματα που ξύπνησαν μέσα μου όταν  συνάντησα μια γυναίκα καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι μετά από ένα τροχαίο.  Ήταν έκφραση θαυμασμού και  διαπίστωσης πως η ζωή δεν σταματά στα δύσκολα, αλλά η ψυχή και το πνεύμα μας δίνουν φτερά να πετάμε.  Όταν εγώ καταπιάνομαι με ασήμαντους φόβους και εύκολα παραιτούμαι, έμαθα πως  εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν από πού να πιαστούν, χωρίς σωματικές δυνάμεις και μονάχα με το πνεύμα και τη ψυχή  κάνουν θαύματα!

Το «Η ζωή είναι αγάπη» είναι ένα βιβλίο που έχει να κάνει με συναισθήματα, με την αναμέτρησή μας με τη ζωή, με το θάνατο, με τους φόβους και την ανάγκη να βγούμε από την άβυσσο και να ζήσουμε!

Η νεαρή Ιάνθη   είχε την ψευδαίσθηση πως η ζωή της χαρίστηκε απλόχερα.  Ήταν είκοσι χρονών όμορφη, ανεξάρτητη, ερωτευμένη  και τα όνειρά της ξεδιπλώνονταν πριν καλά καλά τα ονειρευτεί.  Ήταν ένα κορίτσι με ευαισθησίες, έγραφε ποιήματα και είχε δική της στήλη στην εφημερίδα. Όμως όσο καλά κι αν σχεδιάζουμε τη ζωή μας, η μοίρα  παίζει ένα δικό της παιγνίδι με άγραφους κανόνες.

  Ποτέ δεν φαντάστηκε  η Ιάνθη  εκείνο το βράδυ που διασκέδαζε με το αγόρι  της και τις τέσσερεις φίλες  από το Γυμνάσιο,  πως οι ευτυχισμένες στιγμές θα είχαν ένα τόσο αναπάντεχο τέλος.    Η συντροφιά αφού ήπιε και διασκέδασε ,  αποφάσισε να φύγει με δυο αυτοκίνητα προς το κέντρο της πόλης. Η Ιάνθη ήταν συνοδηγός στο ένα από τα αυτοκίνητα που οδηγούσε το αγόρι της, και όταν οι οδηγοί άρχισαν ένα ανταγωνιστικό αγώνα ταχύτητας,   από διαίσθηση φόρεσε τη ζώνη ασφαλείας, κι αυτό αποδείχτηκε  μοιραίο!

 Το γεγονός πως η Ιάνθη έμεινε ανάπηρη, δεν της στέρησε το δικαίωμα να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ο γοητευτικός πρωταθλητής του μπάσκετ Φώτης Νομικού την ερωτεύεται κεραυνοβόλα στην πρώτη τους τυχαία  συνάντηση.   Και όπως λέει ο ίδιος «οι μέρες και οι νύχτες μου είχαν μια αναμονή, μια νοσταλγία, μια λαχτάρα να βρίσκομαι πλάι της, ν’ ακούω τη φωνή της. Το βλέμμα της όταν σε κοιτά έχει μια σταθερότητα, σαν ένα λιμάνι για να αράξεις».
Η Ιάνθη φοβόταν τη δύναμη του πάθους του.  «Μοιάζει με ξέχειλο ορμητικό ποτάμι που στη βιασύνη του παρασέρνει κι ό,τι βρεθεί στο δρόμο του…   Απ’ την άλλη υποκλινόμουν με δέος μπρος στην ανιδιοτέλεια της αγάπης του.   Δεν ήξερα αν η δική μου  μπορούσε  ποτέ να φτάσει  το μέγεθος της δικής του. Γιατί η δική μου αγάπη ήταν ήπια, τρυφερή, δεν έκανα καμιά υπέρβαση, ούτε  θυσία για να τον κατακτήσω».

Αυτό το μυθιστόρημα δεν είναι βιογραφικό. Πήρα πολλά στοιχεία από τη ζωή της ανάπηρης γυναίκας που συνάντησα   κι έκτισα το δικό μου μύθο.  Πήρα το θάρρος της, την αυτοπεποίθηση της, την καρτερικότητα, τους αγώνες και την πορεία που χάραξε. Δανείστηκα τους φόβους, τις ανασφάλειες, τους προβληματισμούς και την αισιοδοξία της. Πήρα ακόμα και τα σκαμπανεβάσματά της… Εκείνες τις στιγμές που  τα πράγματα ζορίζουν, οι ώμοι  λυγίζουν, τα μάτια βουρκώνουν κι ένα «γιατί» ταλανίζει τη σκέψη της για λίγο…   Και με  αυτά τα υλικά έφτιαξα τη δική μου ηρωίδα,  την Ιάνθη μου.  Της έδωσα πνοή απ’ τη πραγματική ηρωίδα, μα πορεύεται μέσα σ’ ένα εντελώς ξεχωριστό περιβάλλον με φανταστικούς ήρωες να την περιβάλλουν. Έτσι γράφτηκε το μυθιστόρημα που θα διαβάσετε. 

Σάββατο 9 Αυγούστου 2014

O πυρετός του Λάζα ή Ιός Έμπολα




Η ιστορία μοιάζει με παραμύθι και πολύ λίγοι την γνωρίζουν.  Το 1970   σ’ ένα μικρό χωριό ονόματι Λάζα κοντά στην πόλη Τζιός της Βόρειας Νιγηρίας, ζούσε η ηλικιωμένη γιατρός γνωστή με το όνομα Λώρα της Ευαγγελικής ιεραποστολής.  Από τα φοιτητικά της χρόνια στο Πανεπιστήμιο Μινεσότα έταξε σαν σκοπό της ζωής της να υπηρετεί τα ορφανά και άρρωστα παιδιά της Αφρικής.

Το χωριό Λάζα ήταν απομονωμένο κι έρημο. Εκτός από τα φρουτόδεντρα και τα λαχανικά που καλλιεργούσαν  δύσκολα έρχονταν άλλες προμήθειες. Τον καιρό της ξηρασίας οι ιθαγενείς έκαιγαν τα χόρτα της περιοχής και εκατοντάδες ποντίκια έτρεχαν τρομαγμένα. Τότε άρχιζε το ποντικοκυνήγι. Το τρίχωμα καιγόταν στη φωτιά και τα ποντίκια ήταν έτοιμα για μαγείρεμα.  Ακόμα και οι ιεραπόστολοι τα έτρωγαν ευχαριστώντας τον Θεό για τη θεόσταλτη τροφή.

Στον καταυλισμό του νοσοκομείου παρουσιάστηκαν κάποια κρούσματα ασθένειας που κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει.  Ψηλός πυρετός, αδυναμία, πόνοι στην πλάτη και ο λαιμός κατακόκκινος κρεμασμένος προς τα κάτω σαν πουλιού…  Η Λώρα τους εξέτασε προσεκτικά μα δεν έβγαζε άκρη. Λίγες ώρες μετά ένιωσε την ίδια αδυναμία. Είχε τάση λιποθυμίας κι ένιωσε να χάνει τον κόσμο γύρο της. Την βρήκαν πεσμένη στο έδαφος. Το αεροπλάνο  την μετέφερε στο Ευαγγελικό Νοσοκομείο του Τζιός και οι γιατροί την περίμεναν. Το θέαμα τους άφησε άφωνους. Άρχισαν αμέσως εξετάσεις. Πουθενά άκρη. Ο πυρετός τη ξεζούμιζε, οι ανάσες της εξασθενούσαν… Έσβηνε με το κρυφό παράπονο …  είχε πολλά ακόμα να προσφέρει. Η Λώρα έσβησε ανυποψίαστη για την αναστάτωση που θα προκαλούσε ο θάνατός της στην ανθρωπότητα. Για το πόσα ερωτηματικά υπέβαλλε στην μοντέρνα ιατρική ιστορία που άρχισε από το Τζιός για να απασχολήσει μερόνυχτα νοσοκομεία στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η γιατρός του Ευαγγελικού νοσοκομείου που την περιέθαλψε, από ένα ασήμαντο γδάρσιμο που είχε στο δάκτυλο την ώρα της νεκροψίας, κόλλησε απ’ την ίδια αρρώστια. Πόνοι στην πλάτη, πρήξιμο στο στήθος και δυσκολίες στην αναπνοή. Δεν είπε τίποτα σε κανένα και κατέγραφε με κάθε λεπτομέρεια τα συμπτώματα. Έκανε αναλύσεις και σημείωνε. Ώσπου έπεσε σε κώμα. Άφησε εντολή το σώμα της να χρησιμοποιηθεί για έρευνες. Πέθανε σε λίγες μέρες αφήνοντας άρρωστη τον πιο στενό της συνεργάτη όπου μεταφέρθηκε άμεσα στις ΗΠΑ.

Ύστερα από πολλά θύματα και έρευνες ανακαλύφθηκε ένας νέος πυρετός που μεταδίδεται από τα ποντίκια. Έξη χρόνια μετά δόθηκε η πραγματική ονομασία του πυρετού. Ο Ιός Έμπολα.


Ένα μήνα μετά το συμβάν, μήνα Απρίλιο μπήκα στο ίδιο νοσοκομείο της ιεραποστολής να γεννήσω τον γιο μου. Είχαμε μεγάλη ανησυχία, όμως ο γλυκύτατος τότε νεαρός γιατρός Δρ. Κρίστιανσον με καθησύχασε πως το νοσοκομείο έχει απολυμανθεί και θα είμαι ασφαλής. 




Ο πυρετός του Λάζα ή Ιός Έμπολα




Η ιστορία μοιάζει με παραμύθι και πολύ λίγοι την γνωρίζουν.  Το 1970   σ’ ένα μικρό χωριό ονόματι Λάζα κοντά στην πόλη Τζιός της Βόρειας Νιγηρίας, ζούσε η ηλικιωμένη γιατρός γνωστή με το όνομα Λώρα της Ευαγγελικής ιεραποστολής.  Από τα φοιτητικά της χρόνια στο Πανεπιστήμιο Μινεσότα έταξε σαν σκοπό της ζωής της να υπηρετεί τα ορφανά και άρρωστα παιδιά της Αφρικής.

Το χωριό Λάζα ήταν απομονωμένο κι έρημο. Εκτός από τα φρουτόδεντρα και τα λαχανικά που καλλιεργούσαν  δύσκολα έρχονταν άλλες προμήθειες. Τον καιρό της ξηρασίας οι ιθαγενείς έκαιγαν τα χόρτα της περιοχής και εκατοντάδες ποντίκια έτρεχαν τρομαγμένα. Τότε άρχιζε το ποντικοκυνήγι. Το τρίχωμα καιγόταν στη φωτιά και τα ποντίκια ήταν έτοιμα για μαγείρεμα.  Ακόμα και οι ιεραπόστολοι τα έτρωγαν ευχαριστώντας τον Θεό για τη θεόσταλτη τροφή.

Στον καταυλισμό του νοσοκομείου παρουσιάστηκαν κάποια κρούσματα ασθένειας που κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει.  Ψηλός πυρετός, αδυναμία, πόνοι στην πλάτη και ο λαιμός κατακόκκινος κρεμασμένος προς τα κάτω σαν πουλιού…  Η Λώρα τους εξέτασε προσεκτικά μα δεν έβγαζε άκρη. Λίγες ώρες μετά ένιωσε την ίδια αδυναμία. Είχε τάση λιποθυμίας κι ένιωσε να χάνει τον κόσμο γύρο της. Την βρήκαν πεσμένη στο έδαφος. Το αεροπλάνο  την μετέφερε στο Ευαγγελικό Νοσοκομείο του Τζιός και οι γιατροί την περίμεναν. Το θέαμα τους άφησε άφωνους. Άρχισαν αμέσως εξετάσεις. Πουθενά άκρη. Ο πυρετός τη ξεζούμιζε, οι ανάσες της εξασθενούσαν… Έσβηνε με το κρυφό παράπονο …  είχε πολλά ακόμα να προσφέρει. Η Λώρα έσβησε ανυποψίαστη για την αναστάτωση που θα προκαλούσε ο θάνατός της στην ανθρωπότητα. Για το πόσα ερωτηματικά υπέβαλλε στην μοντέρνα ιατρική ιστορία που άρχισε από το Τζιός για να απασχολήσει μερόνυχτα νοσοκομεία στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η γιατρός του Ευαγγελικού νοσοκομείου που την περιέθαλψε, από ένα ασήμαντο γδάρσιμο που είχε στο δάκτυλο την ώρα της νεκροψίας, κόλλησε απ’ την ίδια αρρώστια. Πόνοι στην πλάτη, πρήξιμο στο στήθος και δυσκολίες στην αναπνοή. Δεν είπε τίποτα σε κανένα και κατέγραφε με κάθε λεπτομέρεια τα συμπτώματα. Έκανε αναλύσεις και σημείωνε. Ώσπου έπεσε σε κώμα. Άφησε εντολή το σώμα της να χρησιμοποιηθεί για έρευνες. Πέθανε σε λίγες μέρες αφήνοντας άρρωστη τον πιο στενό της συνεργάτη όπου μεταφέρθηκε άμεσα στις ΗΠΑ.

Ύστερα από πολλά θύματα και έρευνες ανακαλύφθηκε ένας νέος πυρετός που μεταδίδεται από τα ποντίκια. Έξη χρόνια μετά δόθηκε η πραγματική ονομασία του πυρετού. Ιός Έμπολα.


Ένα μήνα μετά το συμβάν μπήκα στο ίδιο νοσοκομείο της ιεραποστολής να γεννήσω τον γιό μου. Είχαμε μεγάλη ανησυχία, όμως ο γλυκύτατος τότε νεαρός γιατρός Δρ. Κρίστιανσον με καθησύχασε πως το νοσοκομείο έχει απολυμανθεί και θα είμαι ασφαλής.

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Λένας Μαντά Τα πέντε κλειδιά



 Πάνε μέρες που διάβασα το καινούργιο  βιβλίο της Λένας Μαντά Τα πέντε κλειδιά,(εκδόσεις Ψυχογιός) όμως η περιοδεία μου στην Κύπρο για την παρουσίαση του βιβλίου της Νικόλ Άννας Μανιάτη από τη μια και η αφόρητη ζέστη που με συνθλίβει από την άλλη, δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να γράψω τις σκέψεις μου νωρίτερα.

Πρέπει να ομολογήσω πως   η Λένα Μαντά με ξάφνιασε ευχάριστα με  την προσπάθειά της να γράψει αστυνομικό μυθιστόρημα ή με αποχρώσεις αστυνομικού, όπως λέει η ίδια. Δεν είμαι ειδική στα αστυνομικά μυθιστορήματα για να το κρίνω, αλλά αυτό που είδα εγώ είναι ότι δεν παύει από το να είναι ένα καλό και σύγχρονο μυθιστόρημα με   σωστή δομή και άρτια δοσμένη ιστορία. Οι χαρακτήρες ώριμοι και ολοκληρωμένοι με έκαναν να νιώσω τη συναισθηματική τους  φόρτιση, το φόβο και την αγωνία τους. Η αμεσότητα της γραφής με ταύτισαν με την ηρωίδα κι έζησα την οδυνηρή της περιπέτεια. Οι ανατροπές  μου έκοψαν την ανάσα και η κορύφωση μερικές φορές με έκανε να δακρύζω. 

Μια απαγωγή, πέντε λουκέτα, πέντε μηνύματα ήταν η αφορμή για να ξυπνήσει ο εφιάλτης. Η Κυβέλη όταν έχασε το κοριτσάκι της χάθηκε μαζί  και όλος ο κόσμος της. Παρόλα τα πλούτη της, ήταν εντελώς μόνη κι αβοήθητη, δεν ήταν κανείς που να μπορεί να στραφεί για βοήθεια. της, ούτε και στον πανίσχυρο άντρα της,  Ορέστη Δελμούζο  μπορούσε να στηριχτεί, γιατί τους χώριζε ένα μεγάλο μυστικό.

Όταν τέλειωσα το μυθιστόρημα σκεφτόμουν, πόσο εμείς οι άνθρωποι γινόμαστε καταστροφικοί με τις ζωές μας. Αν  όλα αυτά τα μυστικά που   συχνά κρύβουμε χρόνια ολόκληρα από φόβο ή ανασφάλεια βρίσκαμε το κουράγιο ή την τόλμη να τα αποκαλύψουμε, πόσος πόνος και δάκρυα θα αποφεύγονταν.   Και όταν ύστερα από χρόνια ξεσκεπάζετε η αλήθεια, διαπιστώνουμε πως οι επιπτώσεις δεν θα ήταν μοιραίες. Όμως η ζωή μας έχει ήδη χαθεί!  

Απόσπασμα:
Με το βλέμμα στο δέντρο, αλλά χωρίς να το βλέπει, η Κυβέλη ένιωσε τα μάτια της να βουρκώνουν. Πόσο ανόητη υπήρξε… αν είχε το θάρρος να μιλήσει στον Ορέστη, η Μαργαρίτα θα ήταν μαζί τους από την πρώτη μέρα της ζωής της. Είχε κάνει τεράστια λάθη, είχε υποτιμήσει τον άντρα της, αφού πρώτα τον είχε χυδαία εξαπατήσει. Κι έπρεπε να ξεσπάσει τόσο κακό για να καταλάβει πόσο όμορφη ψυχή και μεγάλη αγάπη έκρυβε το αυστηρό του παρουσιαστικό. Ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει λίγο πιο βαθιά, να ανακαλύψει το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου, κι ας ήταν δίπλα του τόσα χρόνια. Εγωίστρια και απίστευτα ρηχή, αυτή ήταν η ετυμηγορία για τον εαυτό της.

Εύχομαι η Λένα αν το θελήσει, να δοκιμάσει να γράψει ξανά αστυνομικό μυθιστόρημα. Εγώ το χάρηκα, μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον! Καλοτάξιδο κι αυτό.


Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Ανοιχτή επιστολή στο Mega tv Κύπρου

  Προς Διευθυντή Ειδήσεων Μιχάλη Παυλίδη

Αφορμή  αυτής της επιστολής είναι μια είδηση που μεταδόθηκε το  Σάββατο (7/6/2014) στο κεντρικό δελτίο  του σταθμού σας. Πρόκειται για τη χαρμόσυνη είδηση που  αναγγείλατε με κωδωνοκρουσίες,   για το νέο βιβλίο της Βικτώρια Χίσλοπ  The sunrise που αναφέρεται στην κλειστή Αμμόχωστο! Καλά κάνατε που το ανακοινώσατε και χαίρομαι που δώσατε τόση έμφαση στη γέννηση ενός βιβλίου. Μακάρι να το κάνατε πιο συχνά, και για μας του Κύπριους συγγραφείς.
Όμως πανηγυρίσατε για ένα βιβλίο που δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει και που δεν ξέρετε το περιεχόμενό του. Δεν γνωρίζουμε ακόμα προς τα πού θα κλείνει. Η Βικτώρια Χίσλοπ απ’ ότι είδα στη συνέντευξη που μετέδωσε το Mega, δεν έχει επισκεφτεί το κλειστό Βαρώσι, απλά πήγε μερικές φορές στην πράσινη γραμμή. Κι απ’ ότι ξέρω πήρε δυο συνεντεύξεις στο Λονδίνο από ένα ελληνοκύπριο κι ένα τουρκοκύπριο. Αλλά και να το έχει επισκεφτεί τι άποψη μπορεί να σχηματίσει από  μια πόλη που μαράθηκε  στη σιωπή; Το βουβό μοιρολόι το γυροφέρνει ο άνεμος και το πνίγει η θάλασσα μέσα στους λυγμούς της. Ποιος ξέρει καλύτερα από εμάς τους Κύπριους τι σημαίνει ξεριζωμός, την ανάγκη ενός υποδουλωμένου λαού να θέλει να πολεμήσει για την ελευθερία του; Αλλά πανηγυρίζουμε γιατί μια ξένη συγγραφέας θα μας κάνει το χατίρι να ασχοληθεί  μαζί  μας, κι αυτό αρέσει στη ματαιοδοξία μας, 
Σάββατο  βράδυ εγώ ένιωσα  προσβεβλημένη! Στο τελευταίο μου βιβλίο Αργός Χορός, κυκλοφόρησε το 2013 επίσης από τις εκδόσεις Διόπτρα, ασχολήθηκα με μια πραγματική ιστορία  που ξετυλίγεται στο κλειστό Βαρώσι  του 1953 όταν ακόμα οι λίγοι Έλληνες, Τούρκοι και Άγγλοι ζούσαν αρμονικά, είχαν κοινωνική ζωή κι έκαναν κοινές χοροεσπερίδες, μέχρι που   το 1955 ξέσπασε ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ και τα  τρομοκρατικά γιουρούσια των Τούρκων  υποχρέωσαν τους Έλληνες να φορτώνουν τα υπάρχοντά τους στις άμαξες μέσα στη νύχτα και να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Και το βιβλίο μου δεν μένει εκεί, μέσα από τη ζωή της Σοφίας περνά όλη η ιστορία της Κύπρου μέχρι σήμερα.
 Έχω στείλει τουλάχιστον 4 αντίτυπα στο κανάλι του Mega,   κανείς δεν   εντυπωσιάστηκε, δεν  ασχολήθηκε ούτε και στο ελάχιστο για ένα βιβλίο που έγραψε μια Κύπρια. Καταλάβατε κύριε Παυλίδη γιατί  Σάββατο βράδυ όταν ανακοινώσατε με τόσο κομπασμό το βιβλίο που δεν κυκλοφόρησε ακόμα, ένιωσα προσβεβλημένη;  Ήταν σαν να δέχτηκα ένα  χαστούκι! Σαν να με έφτυναν. 
 Κουράστηκα με τις ανασφάλειες και τον κομπλεξισμό μας  να δίνουμε αξίες σε ότι είναι ξένο, με το φόβο μήπως σαν κύπριοι δεν είμαστε   αρκετά καλοί. Πώς θέλετε σαν λαός να προοδεύσουμε  όταν εμείς οι ίδιοι σαμποτάρουμε τις προσπάθειές μας; Προπάντων εσείς τα κανάλια δεν μας δίνετε ποτέ το βήμα να δείξουμε τι πραγματικά αξίζουμε; Πώς να πιστέψουν οι ξένοι στις δικές μας αξίες  όταν εμείς δεν πιστεύουμε στους εαυτούς μας; 
Συχνά βλέπουμε να παρελαύνουν από τα κανάλια συγγραφείς που έρχονται από το εξωτερικό. Όταν ένα καινούργιο μου βιβλίο κυκλοφορήσει η απάντηση είναι στερεότυπη «δεν παρουσιάζουμε συγγραφείς, πέφτουν τα νούμερα τηλεθέασης». Αυτό το ακούω πιο συχνά από το Mega.  Στην Ελλάδα όταν πάμε, μας παρουσιάζουν τα κανάλια και τα ραδιόφωνα, και δημοσιογράφοι ασχολούνται μαζί μας.
 Αν η  δικαιολογία  για τους πανηγυρισμούς είναι επειδή  το βιβλίο της Χίσλοπ θα το διαβάσουν αγγλόφωνοι, κάλλιστα θα μπορούσε το κράτος ή οι ιθύνοντες  να φροντίσουν  να μεταφραστεί το δικό μας έργο, να δοθούν τα σωστά μηνύματα. Γι αυτό έστειλα το βιβλίο στον Αρχιεπίσκοπο, αλλά δεν πήρα απάντηση και δεν είμαι σίγουρη αν  έφτασε ποτέ στα χέρια του!   
Δεν έχω τίποτα προσωπικό με τη Βικτώρια Χίσλοπ. Απεναντίας είναι μια γλυκιά κι αξιαγάπητη γυναίκα που ξέρει να προσδιορίζει τις αξίες της και δεν αφήνει να της τις αμφισβητούν. Απλά βρήκα την αφορμή να πω αυτά που από καιρό με απασχολούν και με πικραίνουν.
 Έχουμε αποδείξει ποικιλοτρόπως πως σαν λαός μπορούμε, έχουμε διαπρέψει στο εξωτερικό σε αρκετούς τομείς, στις τέχνες, στα γράμματα, την ιατρική και γενικότερα στον πολιτισμό.  Στο εξωτερικό μας αναγνωρίζουν και μας βραβεύουν. Εσείς;  
Μιχάλη Παυλίδη σας στέλλω τους φιλικούς χαιρετισμούς μου και είμαι σίγουρη πως και άλλοι κύπριοι συγγραφείς συμμερίζονται την άποψή μου και αναμένουν  το mega να δώσει απαντήσεις.

  Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου



Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

Νικόλ Άννα Μανιάτη "Πίσω απ' τον καθρέφτη"



 Είναι συναρπαστικό το ταξίδι κάθε φορά που ξεκινάς να διαβάζεις ένα καινούργιο βιβλίο, γιατί δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει. Μυστήριο, απρόβλεπτες εξελίξεις, άλλοτε γλυκό και ρομαντικό κι άλλοτε σκληρό, αλλόκοτο που όμως εξάπτει τη φαντασία  και σε καθηλώνει να θες να πας παρακάτω.
Το μυθιστόρημα  «Πίσω απ’ τον καθρέφτη» της Νικόλ Άννας Μανιάτη (εκδόσεις Ψυχογιός) ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Είναι μια δυνατή ιστορία, για τη φιλία, την κακοποίηση, την εκμετάλλευση, τον πόνο που γεννά η ανθρώπινη ανευθυνότητα. Μια αλλόκοτη ιστορία με συνεχείς εκπλήξεις κι ανατροπές. 
Η μοναδική κληρονόμος μιας αμύθητης περιουσίας, η Μαριλένα Νέβα, βλέπει τη ζωή της να καταρρέει όταν ανακαλύπτει το καλά οργανωμένο εγκληματικό  σχέδιο του συζύγου της να την εξαφανίσει.   Όταν συνειδητοποιεί πως ο μοναδικός άντρας που αγάπησε κι εμπιστεύτηκε την πρόδωσε με  τον χειρότερο τρόπο, αποφασίζει την τιμωρία του. Η βία  αφήνει το πικρό  κατακάθι του πόνου και διψά για εκδίκηση από μια ανάγκη δικαίωσης. Όμως ποιο είναι εκείνο  το σημείο που προσδιορίζει στις πράξεις μας τα επιτρεπτά όρια του σωστού και του λάθους;  Τελικά η εκδίκηση δίνει δικαίωση;
 Αυτό το καλογραμμένο βιβλίο με την πρωτότυπη πλοκή, με κράτησε αρκετές ώρες καθηλωμένη, να κρατώ το νήμα σ’ ένα ταξίδι του μυαλού.



 Βιογραφικό:
 Στις 16,17,18 και 19 Ιουνίου θα έχω τη χαρά να συναντηθώ με μια αγαπημένη φίλη κι αξιόλογη  συγγραφέα, τη Νικόλ Άννα Μανιάτη. Είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι  στη Κύπρο τη γνωρίσατε και την αγαπήσατε μέσα από τα πολυάριθμα βιβλία της. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που έρχεται για παρουσίαση βιβλίου στην Κύπρο κι αυτό δίνει σε όλους την ευκαιρία να τη γνωρίσουμε και προσωπικά.   
Η Νικόλ είναι συμπατριώτισσά μας, γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σε πολύ νεαρή ηλικία μετανάστευσε με τους γονείς της στο Λονδίνο. Σπούδασε νοσηλευτική και πήρε πτυχίο προϊσταμένης και για δύο χρόνια φοίτησε στην ιατρική σχολή, όμως τα παράτησε για να εργαστεί. Σαν ανήσυχο πνεύμα καταπιάστηκε σε διάφορους τομείς,  Υπήρξε αεροσυνοδός, ασχολήθηκε με catering για αρκετό καιρό μέχρι που επέστρεψε πάλι στο πανεπιστήμιο και στα τριάντα της πήρε  πτυχίο Φιλολογίας.  Το 1978 παντρεύτηκε κι εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου αρχικά εργάστηκε ως καθηγήτρια αγγλικών, ενώ αργότερα άνοιξε δικό της κέντρο ξένων γλωσσών, το οποίο διεύθυνε επί δεκαοκτώ χρόνια. Στο διάστημα αυτό εξέδωσε με επιτυχία τέσσερα εκπαιδευτικά βιβλία, τρία από τα οποία εγκρίθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας. Το τέταρτο κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Longman.  Υπήρξε επίσης εισηγήτρια εκπαιδευτικών σεμιναρίων και μέλος εξεταστικών επιτροπών για την ξενόγλωσση παιδεία. Στο ενεργητικό της περιλαμβάνονται και πολλές δημοσιεύσεις εκπαιδευτικών άρθρων. 
Από το 2005 ασχολήθηκε με τη συγγραφή μυθιστορήματος κι έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα εννέα μυθιστορήματα.  
Από τις εκδόσεις Ωκεανίδα κυκλοφόρησαν: «Και η ελπίδα γύρισε ξανά» το οποίο έχει προστεθεί στις λίστες Amazon για Ελληνόφωνο κοινό, Η κόρη του φεγγαριού, Οι μούσες της σιωπής, Όταν κλαίνε τ’ αστέρια και το Τίμημα από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. 
Και από τις εκδόσεις Ψυχογιός τα μυθιστορήματα «Κομμένα λουλούδια, Αόρατος δεσμός, Ο ύπνος των χιλίων ημερών και Πίσω από τον καθρέφτη. Σας συστήνω να το διαβάσετε!

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Υπάρχουν ακόμα αξίες

Από χτες φίλοι αγαπημένοι, με έχετε πλημμυρίσει  ευχές και λουλούδια   για τη γιορτή  και τα γενέθλιά μου. Σας ευχαριστώ για την αγάπη σας!  Δεν χρειάζομαι κάποιο ιδιαίτερο τρόπο να γιορτάσω, γέμισε  η μέρα μου με την παρουσία σας.
Αυτά έχουν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και τα fb!  Δημιουργούν μια άλλου είδους κοινωνική συνεύρεση που δεν  περιορίζεται σε χώρους, κοινωνικούς κύκλους, χώρες ή εθνικότητες. Γινόμαστε όλοι ένα.   
Όσο περνάνε τα χρόνια όλο και περισσότερο αναζητώ στιγμές μοναξιάς για να ανακαλύψω τον εαυτό μου, να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Μοιάζω με οδοιπόρο σε ξένη χώρα που του είναι εντελώς άγνωστοι οι δρόμοι κι έχει χαθεί…  Ζούμε σε μια εποχή που καταργήθηκαν οι κανόνες, οι αξιοκρατίες, το ήθος η τιμιότητα.   Έχω ανάγκη να καταλάβω αν αυτό το χάος των προβλημάτων που καθημερινά μας βυθίζει, θα κατορθώσει τελικά να νεκρώσει μέσα μας κάθε ωραίο κι ανθρώπινο! Συναισθήματα όπως η αγάπη, ο σεβασμός, η τρυφερότητα, η αλληλεγγύη, η ανεκτικότητα…

Χρειάζομαι στιγμές περισυλλογής, ένα δικό μου χώρο για να  γίνομαι πιο δημιουργική.  Να κλείνω τα πατζούρια απ’ τις κακόγουστες φανφάρες και τους καιροσκόπους των δήθεν καταξιωμένων της κοινωνίας μας. Χρειάζομαι ένα χέρι σταθερό να μου δίνει ελπίδα   πως ακόμα υπάρχουν σταθερές αξίες στο χρηματιστήριο της ζωής. Κι εσείς μου τις δώσατε σήμερα με την παρουσία σας. Σας ευχαριστώ.