Λένας Μαντά Τα πέντε κλειδιά

 Πάνε μέρες που διάβασα το καινούργιο  βιβλίο της Λένας Μαντά Τα πέντε κλειδιά,(εκδόσεις Ψυχογιός) όμως η περιοδεία μου στην Κύπρο για την παρουσίαση του βιβλίου της Νικόλ Άννας Μανιάτη από τη μια και η αφόρητη ζέστη που με συνθλίβει από την άλλη, δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να γράψω τις σκέψεις μου νωρίτερα.

Πρέπει να ομολογήσω πως   η Λένα Μαντά με ξάφνιασε ευχάριστα με  την προσπάθειά της να γράψει αστυνομικό μυθιστόρημα ή με αποχρώσεις αστυνομικού, όπως λέει η ίδια. Δεν είμαι ειδική στα αστυνομικά μυθιστορήματα για να το κρίνω, αλλά αυτό που είδα εγώ είναι ότι δεν παύει από το να είναι ένα καλό και σύγχρονο μυθιστόρημα με   σωστή δομή και άρτια δοσμένη ιστορία. Οι χαρακτήρες ώριμοι και ολοκληρωμένοι με έκαναν να νιώσω τη συναισθηματική τους  φόρτιση, το φόβο και την αγωνία τους. Η αμεσότητα της γραφής με ταύτισαν με την ηρωίδα κι έζησα την οδυνηρή της περιπέτεια. Οι ανατροπές  μου έκοψαν την ανάσα και η κορύφωση μερικές φορές με έκανε να δακρύζω. 

Μια απαγωγή, πέντε λουκέτα, πέντε μηνύματα ήταν η αφορμή για να ξυπνήσει ο εφιάλτης. Η Κυβέλη όταν έχασε το κοριτσάκι της χάθηκε μαζί  και όλος ο κόσμος της. Παρόλα τα πλούτη της, ήταν εντελώς μόνη κι αβοήθητη, δεν ήταν κανείς που να μπορεί να στραφεί για βοήθεια. της, ούτε και στον πανίσχυρο άντρα της,  Ορέστη Δελμούζο  μπορούσε να στηριχτεί, γιατί τους χώριζε ένα μεγάλο μυστικό.

Όταν τέλειωσα το μυθιστόρημα σκεφτόμουν, πόσο εμείς οι άνθρωποι γινόμαστε καταστροφικοί με τις ζωές μας. Αν  όλα αυτά τα μυστικά που   συχνά κρύβουμε χρόνια ολόκληρα από φόβο ή ανασφάλεια βρίσκαμε το κουράγιο ή την τόλμη να τα αποκαλύψουμε, πόσος πόνος και δάκρυα θα αποφεύγονταν.   Και όταν ύστερα από χρόνια ξεσκεπάζετε η αλήθεια, διαπιστώνουμε πως οι επιπτώσεις δεν θα ήταν μοιραίες. Όμως η ζωή μας έχει ήδη χαθεί!  

Απόσπασμα:

Με το βλέμμα στο δέντρο, αλλά χωρίς να το βλέπει, η Κυβέλη ένιωσε τα μάτια της να βουρκώνουν. Πόσο ανόητη υπήρξε… αν είχε το θάρρος να μιλήσει στον Ορέστη, η Μαργαρίτα θα ήταν μαζί τους από την πρώτη μέρα της ζωής της. Είχε κάνει τεράστια λάθη, είχε υποτιμήσει τον άντρα της, αφού πρώτα τον είχε χυδαία εξαπατήσει. Κι έπρεπε να ξεσπάσει τόσο κακό για να καταλάβει πόσο όμορφη ψυχή και μεγάλη αγάπη έκρυβε το αυστηρό του παρουσιαστικό. Ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει λίγο πιο βαθιά, να ανακαλύψει το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου, κι ας ήταν δίπλα του τόσα χρόνια. Εγωίστρια και απίστευτα ρηχή, αυτή ήταν η ετυμηγορία για τον εαυτό της.

Εύχομαι η Λένα αν το θελήσει, να δοκιμάσει να γράψει ξανά αστυνομικό μυθιστόρημα. Εγώ το χάρηκα, μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον! Καλοτάξιδο κι αυτό.

Ανοιχτή επιστολή στο Mega tv Κύπρου

  Προς Διευθυντή Ειδήσεων Μιχάλη Παυλίδη

Αφορμή  αυτής της επιστολής είναι μια είδηση που μεταδόθηκε το  Σάββατο (7/6/2014) στο κεντρικό δελτίο  του σταθμού σας. Πρόκειται για τη χαρμόσυνη είδηση που  αναγγείλατε με κωδωνοκρουσίες,   για το νέο βιβλίο της Βικτώρια Χίσλοπ  The sunrise που αναφέρεται στην κλειστή Αμμόχωστο! Καλά κάνατε που το ανακοινώσατε και χαίρομαι που δώσατε τόση έμφαση στη γέννηση ενός βιβλίου. Μακάρι να το κάνατε πιο συχνά, και για μας του Κύπριους συγγραφείς.

Όμως πανηγυρίσατε για ένα βιβλίο που δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει και που δεν ξέρετε το περιεχόμενό του. Δεν γνωρίζουμε ακόμα προς τα πού θα κλείνει. Η Βικτώρια Χίσλοπ απ’ ότι είδα στη συνέντευξη που μετέδωσε το Mega, δεν έχει επισκεφτεί το κλειστό Βαρώσι, απλά πήγε μερικές φορές στην πράσινη γραμμή. Κι απ’ ότι ξέρω πήρε δυο συνεντεύξεις στο Λονδίνο από ένα ελληνοκύπριο κι ένα τουρκοκύπριο. Αλλά και να το έχει επισκεφτεί τι άποψη μπορεί να σχηματίσει από  μια πόλη που μαράθηκε  στη σιωπή; Το βουβό μοιρολόι το γυροφέρνει ο άνεμος και το πνίγει η θάλασσα μέσα στους λυγμούς της. Ποιος ξέρει καλύτερα από εμάς τους Κύπριους τι σημαίνει ξεριζωμός, την ανάγκη ενός υποδουλωμένου λαού να θέλει να πολεμήσει για την ελευθερία του; Αλλά πανηγυρίζουμε γιατί μια ξένη συγγραφέας θα μας κάνει το χατίρι να ασχοληθεί  μαζί  μας, κι αυτό αρέσει στη ματαιοδοξία μας, 

Σάββατο  βράδυ εγώ ένιωσα  προσβεβλημένη! Στο τελευταίο μου βιβλίο Αργός Χορός, κυκλοφόρησε το 2013 επίσης από τις εκδόσεις Διόπτρα, ασχολήθηκα με μια πραγματική ιστορία  που ξετυλίγεται στο κλειστό Βαρώσι  του 1953 όταν ακόμα οι λίγοι Έλληνες, Τούρκοι και Άγγλοι ζούσαν αρμονικά, είχαν κοινωνική ζωή κι έκαναν κοινές χοροεσπερίδες, μέχρι που   το 1955 ξέσπασε ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ και τα  τρομοκρατικά γιουρούσια των Τούρκων  υποχρέωσαν τους Έλληνες να φορτώνουν τα υπάρχοντά τους στις άμαξες μέσα στη νύχτα και να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Και το βιβλίο μου δεν μένει εκεί, μέσα από τη ζωή της Σοφίας περνά όλη η ιστορία της Κύπρου μέχρι σήμερα.

 Έχω στείλει τουλάχιστον 4 αντίτυπα στο κανάλι του Mega,   κανείς δεν   εντυπωσιάστηκε, δεν  ασχολήθηκε ούτε και στο ελάχιστο για ένα βιβλίο που έγραψε μια Κύπρια. Καταλάβατε κύριε Παυλίδη γιατί  Σάββατο βράδυ όταν ανακοινώσατε με τόσο κομπασμό το βιβλίο που δεν κυκλοφόρησε ακόμα, ένιωσα προσβεβλημένη;  Ήταν σαν να δέχτηκα ένα  χαστούκι! Σαν να με έφτυναν. 

 Κουράστηκα με τις ανασφάλειες και τον κομπλεξισμό μας  να δίνουμε αξίες σε ότι είναι ξένο, με το φόβο μήπως σαν κύπριοι δεν είμαστε   αρκετά καλοί. Πώς θέλετε σαν λαός να προοδεύσουμε  όταν εμείς οι ίδιοι σαμποτάρουμε τις προσπάθειές μας; Προπάντων εσείς τα κανάλια δεν μας δίνετε ποτέ το βήμα να δείξουμε τι πραγματικά αξίζουμε; Πώς να πιστέψουν οι ξένοι στις δικές μας αξίες  όταν εμείς δεν πιστεύουμε στους εαυτούς μας; 

Συχνά βλέπουμε να παρελαύνουν από τα κανάλια συγγραφείς που έρχονται από το εξωτερικό. Όταν ένα καινούργιο μου βιβλίο κυκλοφορήσει η απάντηση είναι στερεότυπη «δεν παρουσιάζουμε συγγραφείς, πέφτουν τα νούμερα τηλεθέασης». Αυτό το ακούω πιο συχνά από το Mega.  Στην Ελλάδα όταν πάμε, μας παρουσιάζουν τα κανάλια και τα ραδιόφωνα, και δημοσιογράφοι ασχολούνται μαζί μας.

 Αν η  δικαιολογία  για τους πανηγυρισμούς είναι επειδή  το βιβλίο της Χίσλοπ θα το διαβάσουν αγγλόφωνοι, κάλλιστα θα μπορούσε το κράτος ή οι ιθύνοντες  να φροντίσουν  να μεταφραστεί το δικό μας έργο, να δοθούν τα σωστά μηνύματα. Γι αυτό έστειλα το βιβλίο στον Αρχιεπίσκοπο, αλλά δεν πήρα απάντηση και δεν είμαι σίγουρη αν  έφτασε ποτέ στα χέρια του!   

Δεν έχω τίποτα προσωπικό με τη Βικτώρια Χίσλοπ. Απεναντίας είναι μια γλυκιά κι αξιαγάπητη γυναίκα που ξέρει να προσδιορίζει τις αξίες της και δεν αφήνει να της τις αμφισβητούν. Απλά βρήκα την αφορμή να πω αυτά που από καιρό με απασχολούν και με πικραίνουν.

 Έχουμε αποδείξει ποικιλοτρόπως πως σαν λαός μπορούμε, έχουμε διαπρέψει στο εξωτερικό σε αρκετούς τομείς, στις τέχνες, στα γράμματα, την ιατρική και γενικότερα στον πολιτισμό.  Στο εξωτερικό μας αναγνωρίζουν και μας βραβεύουν. Εσείς;  

Μιχάλη Παυλίδη σας στέλλω τους φιλικούς χαιρετισμούς μου και είμαι σίγουρη πως και άλλοι κύπριοι συγγραφείς συμμερίζονται την άποψή μου και αναμένουν  το mega να δώσει απαντήσεις.

  Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου

Νικόλ Άννα Μανιάτη "Πίσω απ' τον καθρέφτη"

 Είναι συναρπαστικό το ταξίδι κάθε φορά που ξεκινάς να διαβάζεις ένα καινούργιο βιβλίο, γιατί δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει. Μυστήριο, απρόβλεπτες εξελίξεις, άλλοτε γλυκό και ρομαντικό κι άλλοτε σκληρό, αλλόκοτο που όμως εξάπτει τη φαντασία  και σε καθηλώνει να θες να πας παρακάτω.

Το μυθιστόρημα  «Πίσω απ’ τον καθρέφτη» της Νικόλ Άννας Μανιάτη (εκδόσεις Ψυχογιός) ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Είναι μια δυνατή ιστορία, για τη φιλία, την κακοποίηση, την εκμετάλλευση, τον πόνο που γεννά η ανθρώπινη ανευθυνότητα. Μια αλλόκοτη ιστορία με συνεχείς εκπλήξεις κι ανατροπές. 

Η μοναδική κληρονόμος μιας αμύθητης περιουσίας, η Μαριλένα Νέβα, βλέπει τη ζωή της να καταρρέει όταν ανακαλύπτει το καλά οργανωμένο εγκληματικό  σχέδιο του συζύγου της να την εξαφανίσει.   Όταν συνειδητοποιεί πως ο μοναδικός άντρας που αγάπησε κι εμπιστεύτηκε την πρόδωσε με  τον χειρότερο τρόπο, αποφασίζει την τιμωρία του. Η βία  αφήνει το πικρό  κατακάθι του πόνου και διψά για εκδίκηση από μια ανάγκη δικαίωσης. Όμως ποιο είναι εκείνο  το σημείο που προσδιορίζει στις πράξεις μας τα επιτρεπτά όρια του σωστού και του λάθους;  Τελικά η εκδίκηση δίνει δικαίωση;

 Αυτό το καλογραμμένο βιβλίο με την πρωτότυπη πλοκή, με κράτησε αρκετές ώρες καθηλωμένη, να κρατώ το νήμα σ’ ένα ταξίδι του μυαλού.

 Βιογραφικό:

 Στις 16,17,18 και 19 Ιουνίου θα έχω τη χαρά να συναντηθώ με μια αγαπημένη φίλη κι αξιόλογη  συγγραφέα, τη Νικόλ Άννα Μανιάτη. Είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι  στη Κύπρο τη γνωρίσατε και την αγαπήσατε μέσα από τα πολυάριθμα βιβλία της. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που έρχεται για παρουσίαση βιβλίου στην Κύπρο κι αυτό δίνει σε όλους την ευκαιρία να τη γνωρίσουμε και προσωπικά.   

Η Νικόλ είναι συμπατριώτισσά μας, γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σε πολύ νεαρή ηλικία μετανάστευσε με τους γονείς της στο Λονδίνο. Σπούδασε νοσηλευτική και πήρε πτυχίο προϊσταμένης και για δύο χρόνια φοίτησε στην ιατρική σχολή, όμως τα παράτησε για να εργαστεί. Σαν ανήσυχο πνεύμα καταπιάστηκε σε διάφορους τομείς,  Υπήρξε αεροσυνοδός, ασχολήθηκε με catering για αρκετό καιρό μέχρι που επέστρεψε πάλι στο πανεπιστήμιο και στα τριάντα της πήρε  πτυχίο Φιλολογίας.  Το 1978 παντρεύτηκε κι εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου αρχικά εργάστηκε ως καθηγήτρια αγγλικών, ενώ αργότερα άνοιξε δικό της κέντρο ξένων γλωσσών, το οποίο διεύθυνε επί δεκαοκτώ χρόνια. Στο διάστημα αυτό εξέδωσε με επιτυχία τέσσερα εκπαιδευτικά βιβλία, τρία από τα οποία εγκρίθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας. Το τέταρτο κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Longman.  Υπήρξε επίσης εισηγήτρια εκπαιδευτικών σεμιναρίων και μέλος εξεταστικών επιτροπών για την ξενόγλωσση παιδεία. Στο ενεργητικό της περιλαμβάνονται και πολλές δημοσιεύσεις εκπαιδευτικών άρθρων. 

Από το 2005 ασχολήθηκε με τη συγγραφή μυθιστορήματος κι έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα εννέα μυθιστορήματα.  

Από τις εκδόσεις Ωκεανίδα κυκλοφόρησαν: «Και η ελπίδα γύρισε ξανά» το οποίο έχει προστεθεί στις λίστες Amazon για Ελληνόφωνο κοινό, Η κόρη του φεγγαριού, Οι μούσες της σιωπής, Όταν κλαίνε τ’ αστέρια και το Τίμημα από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. 

Και από τις εκδόσεις Ψυχογιός τα μυθιστορήματα «Κομμένα λουλούδια, Αόρατος δεσμός, Ο ύπνος των χιλίων ημερών και Πίσω από τον καθρέφτη. Σας συστήνω να το διαβάσετε!