Λίγο πριν έκδοση:
Είχα αρχίσει να κάνω τις πρώτες σκέψεις για το καινούργιο μου μυθιστόρημα όταν δέχτηκα την επίσκεψη μιας γυναίκας που με παρακάλεσε να ακούσω την ιστορία της για να τη γράψω. Δέχτηκα με επιφύλαξη, οι άνθρωποι πάντα έχουν την αίσθηση πως η προσωπική τους ιστορία γράφει το πιο συνταρακτικό μυθιστόρημα. Άνοιξα το μαγνητοφωνάκι μου και η γυναίκα άρχισε να διηγείται ανάμεσα σε λυγμούς και δάκρυα την πολύχρονη κακοποίησή της από τον άνδρα της. Όταν τέλειωσε τα αισθήματα που μου άφησε ήταν απογοήτευση, θυμός κι ένα «γιατί». Γιατί δεν έφυγε; Γιατί τον ανέχεται; Από ανασφάλεια ή φόβο; Όσο και να προσπάθησε να μου εξηγήσει δεν μπόρεσα να κατανοήσω. Αποχαιρέτησα τη γυναίκα χωρίς να δώσω καμιά υπόσχεση. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα άκουσα άλλες δυο παρόμοιες ιστορίες με θύματα γυναίκες με μόρφωση, ομορφιά και πλούτη και πάλι είχα την ίδια απορία.
Πώς μπορούσα να καταλάβω όταν από μικρό παιδί το πιο δυνατό συναίσθημα που κυριαρχούσε μέσα μου ήταν η ελευθερία μου; Με ενοχλούσε που σαν η μικρότερη κόρη έπρεπε να μοιράζομαι τον προσωπικό μου χώρο, με ενοχλούσε όταν η μαμά έλεγε «να ακούς την αδερφή σου» και το χειρότερο «δεν κάνει να πας εκεί, είσαι κορίτσι εσύ». Κι όσο μεγάλωνα ο κλοιός της μαμάς έσφιγγε και η δική μου ανάγκη για ελευθερία φούντωνε, έτσι έφυγα από το σπίτι νωρίς, παντρεύτηκα!
Από καιρό είχα την επιθυμία να γράψω για την ελευθερία της γυναίκας. Την ελευθερία να σκέφτεται και να ενεργεί αυτόβουλα, να είναι ο εαυτός της, χωρίς να χρειάζεται να πείθει για τις αξίες και τη μόρφωσή της. Στην αρχή το νόμιζα εύκολο να γράψω γι’ αυτό το θέμα. Μα σύντομα διαπίστωσα πως θα έμπαινα σε μια παράτολμη περιπέτεια. Το θέμα «γυναίκα» έχει τόσες ανεξάντλητες πτυχές.
Η γυναίκα όλων των εποχών έχει κάνει τεράστιους αγώνες κι έχει πετύχει μεγάλους στόχους σε όλους τους τομείς. Γιατί, όμως, συχνά παρ’ όλες τις επιτυχίες της αισθάνεται μπερδεμένη και ανασφαλής; Ίσως γιατί κάποιες φορές εξαρτάται περισσότερο από τη γνώμη των άλλων παρά από τον ίδιο της τον εαυτό λες και η αξία της μπορεί να θεμελιωθεί μόνο από άτομα τα οποία ίσα που την αναγνωρίζουν. Το να δίνεται όμως τέτοια εξουσία στον περίγυρο γεννάει ανασφάλεια και δημιουργεί αρρωστημένους δεσμούς εξάρτησης.
Η μοναδική αναγνώριση που χρειάζεται μια γυναίκα βρίσκεται μέσα της. Αν δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της, αν δεν είναι σίγουρη γι’ αυτό που κάνει, πώς θα την αναγνωρίσουν οι άλλοι; Αν δεν αγαπήσει τον εαυτό της, πώς θα την αγαπήσουν οι γύρω της;
Τελικά δεν έγραψα την ιστορία καμιάς από τις τρεις γυναίκες γιατί ήταν ανεπαρκείς. Μου έδωσαν μόνο την έμπνευση να γράψω αυτό το χιλιοειπωμένο θέμα που ταλανίζει ακόμα και σήμερα τις κοινωνίες ανεπτυγμένων κρατών.
Σύμφωνα με μια πανευρωπαϊκή έρευνα περίπου 13 εκατομμύρια γυναίκες στην ΕΕ έχουν πέσει θύματα σωματικής βίας κατά τους τελευταίους 12 μήνες που προηγήθηκαν των συνεντεύξεων της έρευνας που αντιστοιχεί σε ποσοστό 7% των γυναικών ηλικίας 18-74 ετών στην ΕΕ.
Εσφαλμένα κάποιες γυναίκες πιστεύουν πως η χειραφέτηση που έχουν πετύχει είναι αρκετή. Αυτό που πρέπει να κατοχυρώσει η σημερινή γυναίκα είναι την Αξιοπρέπεια της και την Πνευματική της ελευθερία.
