Συνέντευξη στο Vlepo με την Κατερίνα Σαμψώνα

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Έτσι θέλω να θυμάμαι

Όλα μπαίνουν στην τελική ευθεία. Το «Έτσι θέλω να θυμάμαι» πήρε τη θέση του και στα βιβλιοπωλεία της Κύπρου και ήρθε η ώρα να σας το παρουσιάσω. Αυτή τη φορά θα είμαι κοντά σας όσο μπορώ περισσότερο, για να μην μου παραπονιέστε πως δεν επισκέφτηκα την πόλη σας. Αυτό δίνει και σε μένα ιδιαίτερη χαρά, γιατί η επαφή μαζί σας μου δίνει δύναμη για τη συνέχεια. Είναι ευλογία να είμαι μαζί σας να σας ακούω να λέτε τις εντυπώσεις και να λύνω ό,τι απορίες έχετε.


Οι παρουσιάσεις αρχίζουν αρχές Ιουνίου. Θα με βρείτε:


2 Ιουνίου στη Λάρνακα στα βιβλιοπωλεία Μαυρομάτη.


3 Ιουνίου στη Λεμεσό στο βιβλιοπωλείο Κυριάκου


9 Ιουνίου στη Λευκωσία στο βιβλιοπωλείο Πάργα


10 Ιουνίου στην Πάφο στο βιβλιοπωλείο Πάργα.


Για περισσότερες πληροφορίες δείτε τις προσκλήσεις.






Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Έτσι θέλω να θυμάμαι

Σήμερα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ωκεανίδα το νέο μου μυθιστόρημα «Έτσι θέλω να θυμάμαι». Ξέρω πως στην Αθήνα έχει μπει ήδη στα βιβλιοπωλεία κι εγώ περιμένω από στιγμή σε στιγμή τον ταχυδρόμο να κτυπήσει την πόρτα μου. Από το πρωί δέχομαι την αγάπη και τις ευχές όλων των φίλων από τις εκδόσεις Ωκεανίδα κι έτσι παίρνω μια δόση από τον ενθουσιασμό που επικρατεί. Σε προηγούμενη ανάρτηση έχω αναφερθεί σε γενικές γραμμές στην υπόθεση αλλά δεν ανάφερα πως πρόκειται για την υπόθεση του νέου μου βιβλίου. Είμαι σίγουρη πως θα σας αρέσει και θα σας ταξιδέψει σε κόσμους μακρινούς κι άγνωστους στους περισσότερους από εσάς, σε κόσμους γεμάτους θρύλους και μυστήριο.

Αυτή τη φορά η ιστορία ξετυλίγεται ανάμεσα στο Κάνο της Βόρειας Νιγηρίας, το Λονδίνο και την Ελλάδα. Τότε που οι άνθρωποι ταξίδευαν με τον πόθο να αλλάξουν τη ζωή τους. Άφηναν πίσω τους οικογένειες, για να κτίσουν ένα καλύτερο αύριο.

Την υπόθεση αυτού του βιβλίου την καλλιεργώ μέσα μου από παιδί… Όταν στην Αφρική συναντούσα παιδιά μιγάδες που πολλές φορές δεν αποδέχονταν τη διαφορετικότητά τους, γιατί δεν ανήκαν ούτε στους μαύρους ούτε στους λευκούς. Μερικά από αυτά τα παιδιά ευτύχησαν να μεγαλώσουν κοντά στους γονείς τους μια φυσιολογική ζωή. Είναι όμως και μερικά που ήρθαν στον κόσμο από τις πρόσκαιρες σχέσεις που έκαναν λευκοί για να περάσουν τα χρόνια της μοναξιάς, μέχρι να επιστρέψουν στις φυσικές τους οικογένειες που τους περίμεναν στην πατρίδα. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά έχουν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους χωρίς όνομα, με πλήρη άγνοια για το από πού κρατούν οι ρίζες τους…

Με αυτό τον ξενιτεμό δεν είχαν πρόβλημα μονάχα τα παιδιά απ’ τις παράνομες σχέσεις. Γενικά οι οικογένειες περνούσαν χρόνια δυστυχίας χωρίς την παρουσία του άντρα στο σπίτι. Τα παιδιά βίωναν την απουσία του πατέρα σαν μίασμα, ποτέ δεν βρισκόταν πλάι τους όταν τον χρειάζονταν, ποτέ δεν ήταν παρόν στις σχολικές γιορτές ή για ένα παιγνίδι. Κι όταν νοσταλγούσαν το χάδι του έκρυβαν το γράμμα κάτω απ’ το μαξιλάρι.

Και μέσα σ’ αυτό το κλίμα ξετυλίγεται η ιστορία του Ίκαρου, της Ατλίν, του Μάικλ, του Γιώργου, της Λίζας και της Μέλας. Άνθρωποι τόσο στενά δεμένοι μεταξύ τους, μα που αγνοούν ο ένας την ύπαρξη του άλλου.