Ο δρόμος προς την Ιθάκη

Σαν σήμερα, πριν από 41 χρόνια έφυγα για να μεταναστεύσω στην Αφρική. Ήταν Αύγουστος του 1969. Σαν ψέμα μου φαίνεται. Και η ιστορία τόσο απίστευτη, σαν να ανήκει σε κάποιον ξένο, όχι σ’ εμένα. Ήμουν είκοσι χρονών, παντρεμένη μόνο ένα μήνα τον άντρα που γνώριζα ελάχιστα. Άφησα πίσω την οικογένεια μου για χάρη του για να αρχίσουμε μαζί μια νέα ζωή σε μια άγνωστη χώρα μακρινή. Μαζί μου κουβαλούσα μονάχα μια βαλίτσα όνειρα και τον αυθορμητισμό της νιότης. Εγκατέλειψα μια πολύ υποσχόμενη καριέρα στη δημοσιογραφία (εκείνη την εποχή ήταν εύκολο να αναδειχθείς) που σήμερα θα έκοβα φλέβες για να τη ξαναβρώ. Κι όμως τα άφησα όλα πίσω μου κι άκουσα τους κτύπους της καρδιάς μου.

Σήμερα κάθομαι κι αναλογίζομαι τις μέρες εκείνες, ξεθάβω μνήμες και προσπαθώ να αναλύσω αισθήματα και σκέψεις να βρω αν αυτό που τόλμησα τότε ήταν αποτέλεσμα μιας δυνατής επιθυμίας για περιπέτεια, ένα πείσμα πως μπορούσα να κάνω κάτι τόσο ακραίο ή αν ήταν μια απόδραση από δειλία για κάτι στο οποίο δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω; Αναρωτιέμαι αν σήμερα με όλα όσα ξέρω και με την ωριμότητα που διαθέτω θα μπορούσα να κάνω το ίδιο πράγμα. Οι απαντήσεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι τόσο μπερδεμένες και δυσανάλογες που ανατρέπουν όλη τη σημερινή ζωή μου.

Μόνο που σκέφτομαι πως πήρα αυτή την απόφαση πέντε χρόνια μετά που φύγαμε κατατρεγμένοι από το Ζαΐρ με τους γονείς μου, κυνηγημένοι από τους επαναστάτες του Λουμούμπα, όταν σκέφτομαι πως σε εκείνη την επανάσταση σφαγιάστηκαν τρία μέλη της οικογένειας μου (δυο παιδιά 9 και 11 χρονών με τον πατέρα τους) μπερδεύομαι ακόμα πιο πολύ.

Κι όμως εκείνες τις μέρες ηχούσαν στα αυτιά μου σαν μαγευτικό τραγούδι των Σειρήνων τα ντραμς των ιθαγενών που χόρευαν στο δάσος, ο ψίθυρος του δάσους όταν πέφτει το δείλι και το ηλιοβασίλεμα που αντιφεγγίζει στην πολύχρωμη φύση. Όλες τις μυρωδιές και τα χρώματα που κουβαλούσα μέσα μου από παιδί και τα φύλαγα για να τα κατακτήσω σε μια άλλη ηλικία που θα μπορούσα να τα επεξεργαστώ και να τα καταλάβω.

Ίσως σήμερα η πράξη μου να φαίνεται επιπόλαια και ακραία. Όμως αν δεν την έπαιρνα δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος που είμαι σήμερα. Δεν θα είχα την ευκαιρία να έρθω τόσο κοντά με ανθρώπους τόσων διαφορετικών εθνικοτήτων που μου έδωσαν εμπειρίες και γνώσεις. Η Αφρική είναι ένα σπουδαίο σχολείο γιατί διδάσκει τη ζωή.

Έτσι λοιπόν σήμερα 41 χρόνια μετά δε νιώθω απογοητευμένη με τις επιπόλαιες αποφάσεις που πήρα στα νιάτα μου και είμαι σίγουρη πια πως αν χρειαστεί να αποφασίσω για τη ζωή μου ξανά θα ξανακάνω το ίδιο λάθος. Θα βάλω πανιά για τη χώρα που άφησε τόσες μεστές αναμνήσεις στη ζωή μου!

Διακοπές στη Ζάκυνθο και μια έκθεση βιβλίου

Δεν πίστευα πως οι φετεινές μου διακοπές θα συνδιάζονταν με μια έκθεση βιβλίου. Κι όμως έγινε!

Οι διακοπές όσο τις προγραμματίζεις, όσο ψάχνεις να βρεις πού θα πας, τι θα δεις, έχουν μια γλυκιά αναμονή που ομορφαίνουν τις στιγμές σου. Όσο τις ζεις και υλοποιείς το πρόγραμμα παίρνεις μια ανεξάντλητη χαρά… Κι όσο κοντεύουν να τελειώσουν όλη η γλύκα και η χαρά γίνεται γεύση γλυκόπικρη, γιατί οι διακοπές ποτέ δεν  φτάνουν και γίνονται απ’ το πρώτο κιόλας λεπτό του γυρισμού μια ανάμνηση για να την κουβαλάς μέχρι την επόμενη απόδραση… Πήγαμε, είδαμε, ευφρανθήκαμε, κι επιστρέψαμε στο ίδιο μαγκανοπήγαδο μέσα σ’ ένα καύσωνα που δεν έχω ξαναζήσει. Η Κύπρος εδώ και λίγες μέρες είναι καμίνι, έφτασε στους 46 βαθμούς, και σύμφωνα με το δελτίο ειδήσεων η Κυριακή που μας πέρασε ήταν η πιο καφτή του αιώνα.  Μέσα σ' αυτό τον καύσωνα κάθομαι σ’ ένα δωμάτιο με το σύστημα κλιματισμού στο φουλ κι αναπολώ τα κρύα καταγάλανα νερά του κόλπου του Λαγανά στη Ζάκυνθο να με δροσίσουν.

Είχα από παλιά το αποθεμένο να επισκεφτώ τη Ζάκυνθο. Ήταν σαν μια επιθυμία που την φυλάς για κάποιο ανεξήγητο λόγο «για αργότερα»... Τα παιδιά μας ήταν αυτά που μας έκαναν  την ωραία έκπληξη. Δώρο για την 41η γαμήλια μας επέτειο ένα ταξίδι στη Ζάκυνθο. Φύγαμε στις 19 Ιουλίου, την προηγούμενη της επετείου κι επιστρέψαμε στις 26. Αυτές οι εκπλήξεις έχουν διπλή σημασία όταν προέρχονται απ’ τα παιδιά μας!! Να ΄ναι πάντα καλά.

Δρόμο για τις γαλάζιες σπιλιές

Στις γαλάζιες σπηλιές με το κεφάλι του Ποσιδώνα χαραγμένο στο βράχο

Πιο πολύ χρειαζόμουν αυτές τις διακοπές για πνευματική ξεκούραση. Ονειρευόμουν να κάθομαι με τις ώρες να βυθίζω το βλέμμα στην απέραντη θάλασσα και ν' αγνατεύω το πέλαγος. Αυτό συνήθως με ξεκουράζει και μου δίνει ενέργεια. Το μπάνιο στον κόλπο του Λαγανά ήταν απίθανο, δεν σου έκανε καρδιά να βγεις απ’ τα δροσερά νερά του. Αυτό βέβαια δεν μας εμπόδισε να απολαύσουμε το πανέμορφο πράσινο νησί του Ιονίου. Κάναμε εκδρομές, επισκεφτήκαμε τις πλατιές αμμώδεις παραλίες, τις γαλάζιες σπηλιές. Κάναμε και μια εξερεύνηση στις ορεινές περιοχές, με πρώτο σταθμό το χωριό Μαχαιράδο όπου επισκεφτήκαμε την καμένη εκκλησία της Αγίας Μαύρας, προχωρήσαμε στα βόρεια της Ζακύνθου και είδαμε παραδοσιακά χωριά μέχρι το μοναστήρι της Αναφωνήτριας. Σ' ένα ωραίο εστιατόριο φάγαμε παραδοσιακά φαγητά και δεν μπορώ να μη σας πω πως ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία το σταρένιο ψωμί και το κουνέλι ριγανάτο. Στην πόλη, Στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου επισκεφτήκαμε το μουσείο του Δ. Σολωμού και Α. Κάλβου. Όλα αυτά βέβαια δεν μας εμπόδισαν να αφεθούμε στους εύθυμους ρυθμούς της Ζακυνθινής ζωής σε παραδοσιακές ταβερνούλες. Στην ταβέρνα Αρέκια απολαύσαμε Ζακυνθινιές καντάδες με το φεγγάρι ολόγιομο να αντιφεγγίζει απάνω στην καταγάλανη θάλασσα.

Οι κανταδόροι στην ταβέρνα Αρέκια

Στο κέντρο Αρέκια

                                            

 

Μια πολύ ωραία έκπληξη ήταν η έκθεση βιβλίου που στήθηκε στην Πλατεία Σολωμού στις 25 Ιουλίου και θα διαρκέσει μέχρι τις 14 Αυγούστου. Αυτή την έκθεση διοργανώνουν εδώ και πέντε χρόνια τα βιβλιοπωλεία Πλαίσιο και Θεωρία. Ο Αλιβίζος Πλέσσας (Πλαίσιο) και η Αγγελική Φαραού (Θεωρία) με δική τους πρωτοβουλία απεφάσισαν να στήσουν αυτή την έκθεση στην Πλατεία Σολωμού όπου μαζεύεται τα καλοκαίρια πολλής κόσμος, μια πολύ καλή ευκαιρία να φέρουν τον κόσμο σε επαφή με πολλά βιβλία.

Μαζί με τις Αγγελική Φαραού και την Τασία Πλέσσα

 

Σ’ αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση ήμουν παρούσα. Ήταν τόσο ξαφνικό και δεν έγινε καμιά παρουσίαση αλλά υπέγραψα πολλά βιβλία. Μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω δύο πολύ ευγενικές κυρίες την Τασία Πλέσσα και την Αγγελική Φαραού που με δέχθηκαν με αγάπη. Η πιο μεγάλη έκπληξη της βραδιάς ήταν όταν το κρουαζιερόπλοιο της Salamis Tours έκανε ένα σταθμό και οι επιβάτες σταμάτησαν για λίγες ώρες να σεργιανίσουν στην πλατεία Σολωμού. Όταν διαπίστωσαν πως εκεί βρισκόταν μια κύπρια συγγραφέας με πλησίασαν πολύ εγκάρδια κι αγόρασαν βιβλίο ζητώντας μου να τους υπογράψω. Αυτή ομολογώ πως ήταν μια πολύ ωραία στιγμή και θα τη θυμάμαι πάντα με πολλή συγκίνηση! Αυτή η αλληλεγγύη που νιώθουμε εμείς οι κύπριοι μεταξύ μας όταν βρισκόμαστε μακριά από την πατρίδα είναι πραγματικά αξιοσημείωτη.

Φωτογραφίες από την έκθεση βιβλίου. Αναμνηστικές φωτογραφίες με μερικούς από τους κύπριους που η παρουσία τους ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Δυστυχώς δεν κράτησα ονόματα και λυπάμαι πολύ γι αυτό.