Σύντομα ο Αργός Χορός από τις εκδόσεις Διόπτρα

Κράτησα τον ερχομό του νέου βιβλίου μου «Αργός Χορός» να σας τον ανακοινώσω Χριστουγεννιάτικα. Ένα δώρο για σας, που όλους αυτούς τους μήνες με ρωτάτε γιατί αργεί. Λοιπόν θα κυκλοφορήσει 14 Ιανουαρίου 2013 από τις Εκδόσεις Διόπτρα!

Όταν γεννιέται ένα καινούργιο βιβλίο, για σένα που είναι πνεύμα από το πνεύμα σου, ψυχή απ’ τη ψυχή σου είναι ένα συναίσθημα γλυκό, ανυπόμονο, σαν εκείνο που ένιωθα κάθε φορά που έφερνα στον κόσμο τα παιδιά μου. Ο Αργός Χορός αυτή τη στιγμή που μιλάμε, βρίσκεται στο μαιευτήριο και ξεδιπλώνει ένα ένα τα πέταλά του σαν λουλούδι, πρώτα το εξώφυλλο, το οπισθόφυλλο, τις σελίδες… αργά σαν «Αργός Χορός»με λικνιστά βήματα, με αισθησιακά στροβιλίσματα έρχεται να γλυκάνει τις αισθήσεις και να ξυπνήσει μέσα μας επιθυμίες που δεν γευτήκαμε, έρωτες που δεν ζήσαμε είτε από φόβο ή καταπίεση που στο πέρασμα του χρόνου μόνο σοφία μπορούν να μας προσδώσουν.

Σε αυτή τη φάση δεν θα σας μιλήσω για την υπόθεση του βιβλίου, έχω ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τους λόγους που με ώθησαν στη σύλληψή του. Ήταν το Ιούνιο του 2011 όταν ήρθα στην Αθήνα για την παρουσίαση του «Έτσι θέλω να θυμάμαι» που μου γεννήθηκε η πρώτη σκέψη του. Την είσοδο του βιβλιοπωλείου Ελευθερουδάκη έφραζε ένα μεγάλο πανό που κρατούσαν οι απολυμένοι υπάλληλοι και πιο κάτω το πλήθος που από μέρες κατασκήνωνε στην Σταδίου σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την οικονομική κατάντια. Κουβέντιασα με μερικούς νέους ανθρώπους και διέκρινα στο βλέμμα τους την πίκρα, την απογοήτευση και τα χαμένα όνειρα.

Ήταν σαν ξαφνικά ο κόσμος γύρω μου να έχανε τη συνηθισμένη τροχιά του, να έσβηνε η απροσμέτρητη λάμψη του και να χανόταν σ’ ένα βαθύ σκοτάδι. Το σκοτάδι του μυαλού που φέρνει το αβέβαιο αύριο. Άνθρωποι που μέχρι χθες ζούσαν μια τακτοποιημένη ζωή κάνοντας όνειρα βρέθηκαν ξαφνικά άνεργοι και άστεγοι να τριγυρνούν στους δρόμους εκλιπαρώντας για ένα κομμάτι ψωμί, μια φωλιά να κρύψουν τη γύμνια της ψυχής τους… Ο φόβος της ανασφάλειας έγινε σιγά-σιγά θυμός, έγινε οργή και ένα ανθρωπομάνι ξεχύθηκε στους δρόμους καίγοντας και λεηλατώντας τις πόλεις που το ανάστησαν, διεκδικώντας αυτά που του στέρησαν. Μέσα απ’ τα δελτία ειδήσεων βλέπω τις σκηνές να επαναλαμβάνονται από χώρα σε χώρα σαν ντόμινο να καταρρέει, λες και ο κόσμος που ζούμε είναι πλασμένος από χαρτί.

Μετά έγινε η έκρηξη στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στο Μαρί, που σκότωσε δεκατρείς ανθρώπους. Και το μουγκρητό του πόνου μεγάλωσε, έγινε κραυγή που σάρωσε κάθε άλλο ήχο και διασπάστηκε σε μικρά κύτταρα που διαιωνίστηκαν στις καρδιές μας.

Μερικοί λένε πως πρέπει να αφήνουμε τα γεγονότα να ωριμάζουν, μέχρι ο χρόνος να δώσει τις σωστές διαστάσεις του πόνου, της απώλειας, του λάθους ή της λήθης. Όμως την ώρα που άρχιζα να γράφω αυτό το μυθιστόρημα, οι κραυγές ήταν τόσο διαπεραστικές κι επίμονες, που κάλυπταν κάθε άλλη σκέψη, κάθε άλλο συναίσθημα – μου ήταν εντελώς αδύνατο να γράψω οτιδήποτε άλλο, παραμερίζοντας αυτό που συνέβαινε γύρω μου, μέσα μου. Ίσως εδώ να δούλεψε περισσότερο η ιδιότητα της δημοσιογράφου παρά της συγγραφέως. Εύχομαι το εγχείρημά μου αυτό να μην ήταν λάθος και να βγήκε το σωστό αποτέλεσμα.

Μέσα από αυτό τον αναβρασμό συναισθημάτων ξεδιπλώνει την ιστορία της η γιαγιά Σοφία που έζησε όλα τα δεινά της πατρίδας της κι απόκτησε σοφία και γνώση. Κάθε εποχή έχει τις δικές της έγνοιες, τον δικό της πόνο μα κάθε φορά όσο χαμηλά κι αν πέσει έχει το χάρισμα να ξεδιπλώνεται μέσα από τις στάχτες και να ξαναγεννιέται. Μας δίνει ελπιδοφόρα μηνύματα πως αυτό που συμβαίνει είναι το τίμημα της δικής μας γενιάς για να γίνει πιο δυνατή κι ανθρώπινη!

Κάποια άλλη φορά θα σας πω λεπτομέρειες για την υπόθεση. Μέχρι τότε εύχομαι Καλά και χαρούμενα Χριστούγεννα σε όλους. Ο Νέος Χρόνος να είναι ένας χρόνος πνευματικής ανάτασης, πολιτικής ωριμότητας και αφθονίας!

Στήνονται βιβλιοθήκες στα σχολεία κι αναζωογονούνται χώροι των βιβλιοπωλείων, ενάντια στην κρίση!

Τελικά υπάρχει ελπίδα! Εκεί που πιστεύαμε πως ο κόσμος γύρο μας έχει βυθιστεί στο γκρίζο σύννεφο που μας σκεπάζει και στραγγαλίζει τα όνειρα των παιδιών, εντελώς ξαφνικά από μια χαραμάδα, μια μικρή σπίθα φως ζωντανεύει ξανά την ελπίδα και τα όνειρά μας. Η κάρτα της μικρής Κατερίνας από το 3ο Δημοτικό σχολείο Διαβατών στη Θεσσαλονίκη που έφτασε και συντάραξε τους εκδοτικούς οίκους, μας έβγαλε απ’ τον λήθαργο και την απραξία.

«Έμαθα να διαβάζω, βιβλία πού θα βρω;»

Τα σχολεία στην Ελλάδα είναι στεγνά από βιβλία. Δεν υπάρχουν λεφτά για να στηθούν βιβλιοθήκες και οι δάσκαλοι ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια από τους εκδοτικούς οίκους. Κι ευτυχώς ανταποκρίθηκαν! Κάποιοι εκδότες έσπευσαν με χαρά και στήνουν βιβλιοθήκες σε απομονωμένα σχολειά. Αυτό δείχνει πως η οικονομική κρίση έκανε τον κόσμο να βγει από την έπαρσή του, γλύκανε μέσα του κι έριξε μια πιο προσεκτική ματιά στον συνάνθρωπό του.

Την ίδια ελπίδα μας έδωσε και το Σολώνειο Κέντρο Βιβλίου στην Λευκωσία. Κόντρα στην τάση της εποχής επέλεξε την επένδυση σαν απάντηση στην οικονομική κρίση. Εγκαινίασε ένα νέο χώρο για το Τμήμα Λογοτεχνίας.

«Μπορεί να υπάρχει κρίση και οι πωλήσεις να μειώνονται, ωστόσο από τη στιγμή που υπάρχει ενδιαφέρον, τότε εμείς επιλέγουμε να επενδύσουμε» είπε ο ιδιοκτήτης κ. Σόλων Παπαχριστοδούλου.

Ο χώρος εγκαινιάστηκε τη Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου στην παρουσία του Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού Γιώργου Δημοσθένους και του Προέδρου της επιτροπής Παιδείας Νίκου Τορναρίτη και πλήθος ανθρώπων που αγαπούν το βιβλίο.

Στον χώρο της νέας πτέρυγας του Σολώνειου οι αναγνώστες θα έχουν την ευκαιρία να ενημερώνονται για καινούργιες και παλαιότερες εκδόσεις, να συναντούν συγγραφείς και να παρακολουθούν συζητήσεις με ενδιαφέροντα θέματα λόγου και Τέχνης.

Την ωραία αυτή προσπάθεια του κυρίου Σόλωνα Παπαχριστοδούλου στήριξαν με θέρμη δύο εκδοτικοί οίκοι από την Ελλάδα. Οι Εκδόσεις Διόπτρα και Ψυχογίος. Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές είναι ευχάριστη διαπίστωση πως το Πνεύμα είναι αυτό που θα μας δώσει ξανά την ελπίδα και θα μας οδηγήσει σε νέους πνευματικούς ορίζοντες.

Ο Σύνδεσμος Παιδικού Νεανικού Βιβλίου παρουσίασε τα βιβλία που τιμήθηκαν με Κρατικό Βραβείο



Ο Δώρος Θεοδούλου

 Στις 11/12/2012 ο Σύνδεσμος Παιδικού Νεανικού Βιβλίου Κύπρου παρουσίασε στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου Στροβόλου τα βιβλία που τιμήθηκαν με Κρατικό Βραβείο το 2010. Την «Απαγωγή του Γκάπι» παρουσίασε ο Φιλόλογος Μελετητής Παιδικής & Νεανικής Λογοτεχνίας και Πρώην Πρόεδρος του ΚΣΠΝΒ Δώρος Θεοδούλου. Σας μεταφέρω την ομιλία του.


Είμαι ευτυχής που μου δίνεται η ευκαιρία να παρουσιάσω το βραβευμένο μυθιστόρημα της Γιόλας Δαμιανού-Παπαδοπούλου Η απαγωγή του Γκάπι. Ειδικότερα χαίρομαι που με τη σύντομη αναφορά στο βιβλίο της αυτό αναπληρώνουμε μέρος της οφειλής της ντόπιας λογοτεχνικής κριτικής να τοποθετηθεί στο έργο της για παιδιά και εφήβους, το οποίο την τελευταία δεκαετία αριθμεί ήδη πέντε βιβλία (και ένα έκτο προς έκδοση), ενώ τα τρία από αυτά έχουν διακριθεί με σοβαρά λογοτεχνικά βραβεία. Εξαίρεση ο Κώστας Κατσώνης, ο οποίος στη διδακτορική του διατριβή με τίτλο Το Παιδαγωγικό στοιχείο στο σύγχρονο κυπριακό διήγημα για παιδιά και νέους σχολιάζει τη συλλογή διηγημάτων της Όλου του κόσμου τα παιδιά.

Η Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου, ως γνωστό, γράφει και δημοσιεύει για μεγάλους με έντονους ρυθμούς. Tα τελευταία 25 χρόνια έχουν εκδοθεί από γνωστούς εκδοτικούς οίκους στην Αθήνα (ΑΓΚΥΡΑ, ΠΑΤΑΚΗ, ΩΚΕΑΝΙΔΑ, ΛΙΒΑΝΗ, ΔΙΟΠΤΡΑ) και στη Λευκωσία (ΠΑΡΓΑ, ΕΝ ΤΥΠΟΙΣ) δέκα βιβλία της. Αυτά περιλαμβάνουν δύο συλλογές διηγημάτων και ένα τόμο με χρονογραφήματα, ενώ τα υπόλοιπα εφτά (το έβδομο υπό έκδοση) είναι πολυσέλιδα μυθιστορήματα, ευπώλητα, με περισσότερες της μιας εκτυπώσεις. Σ’ ένα απ’ αυτά, το Ο ψίθυρος του δάσους,1992, απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος. Διακρίσεις σε ευρύτερους περιφερειακούς διαγωνισμούς απέσπασαν και δυο διηγήματά της, ανέκδοτα μέχρι στιγμής. Το εντελώς ιδιαίτερο στοιχείο είναι ότι τα σύγχρονα θέματα που την εμπνέουν, στα περισσότερα έργα της τα συνδέει με τις εμπειρίες που είχε από την Αφρική, ειδικότερα το Κόγκο και τη Νιγηρία, όπου έζησε σχεδόν τριάντα χρόνια, προτού επαναπατριστεί με την οικογένειά της στην Κύπρο το 1997.

Η Δαμιανού-Παπαδοπούλου, επομένως, ανήκει στην ομάδα συγγραφέων, οι οποίοι έρχονται στο χώρο της παιδικής-νεανικής λογοτεχνίας μας, και τον εμπλουτίζουν ποικιλότροπα, έχοντας σμιλέψει τη συγγραφική τέχνη τους στη λογοτεχνία για μεγάλους. Πριν δημοσιεύσει το πρώτο της βιβλίο για παιδιά το 2003, είχε ήδη δημοσιεύσει για μεγάλους δυο συλλογές διηγημάτων και τρία μυθιστορήματα. Έκτοτε, παράλληλα με την πεζογραφία της για μεγάλους, και σε ανάλογους ρυθμούς, γράφει και δημοσιεύει διηγήματα και μυθιστορήματα για μεγαλύτερα παιδιά και εφήβους-νέους. Πρόκειται για τη συλλογή διηγημάτων Όλου του κόσμου του παιδιά, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, Αθήνα 2004, στο οποίο απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας, και το εικονογραφημένο διήγημα Βόλτα με το φεγγάρι, 2007, το οποίο βραβεύτηκε σε παγκύπριο διαγωνισμό που προκήρυξε το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών, εκδόθηκε, επίσης από το ΓΤΠ, σε 70.000 αντίτυπα και διανεμήθηκε δωρεάν στους μαθητές των γυμνασίων και των δημοτικών σχολείων του ανώτερου κύκλου, ως όργανο για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Διαπολιτιστικός διάλογος». Επίσης είναι τα τρία μυθιστορήματά της Μέσ’ από το φως του φεγγαριού, Λευκωσία 2003, Ο γαλάζιος δράκοντας, Εκδόσεις ΕΝ ΤΥΠΟΙΣ, Λευκωσία 2006 και Η απαγωγή του Γκάπι, Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ, Αθήνα 2010, στο οποίο απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Νεανικής Λογοτεχνίας 2011.



Όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο, έγραψα το εξής πρόχειρο σημείωμα:

Tο μυθιστόρημα Η απαγωγή του Γκάπι πιστεύω ότι θα αφήσει το στίγμα του στην Κυπριακή παιδική λογοτχνία. Βρίσκω πως διακρίνεται για την τόλμη στη σύλληψη της υπόθεσης όσο και σε κάποιες πλευρές της γραφής και τεχνικής του. Με τόλμη και επιτυχία παρουσιάζεται σ’ αυτό μια Ουτοπία, δηλαδή μια φουτουριστική εικόνα του κόσμου, όπως τον φαντάζεται η συγγραφέας να είναι σε 20 χρόνια από σήμερα (πβλ.Όργουελ,1984), με τρόπο ώστε και η αφήγηση να σκλαβώσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και ο προβληματισμός του να είναι έντονος και όχι περαστικός. Η συγγραφέας είχε να αντιμετωπίσει σχεδόν ανυπέρβλητες δυσκολίες σ' ένα τέτοιο εγχείρημα, όπως ο χρόνος της υπόθεσης και ο χρόνος της αφήγησης, ο αφηγητής, ο τόπος και οι χώροι των γεγονότων, οι χαρακτήρες της υπόθεσης και, ιδιαίτερα, οι αλλαγές και τα προβλήματα που θα προβληθούν στο κοντινό μέλλον του 2030, και μάλιστα στην Κύπρο. Γι' αυτό οι όποιες μικροαδυναμίες επισημανθούν, δεν μειώνουν καθόλου το όλο τόλμημα και κατόρθωμα. Κρίνω ότι η συγγραφέας μπόρεσε να δαμάσει αυτές τις μεγάλες απαιτήσεις και έδωσε ένα έργο τολμηρό, με όχι συνηθισμένη σύλληψη και πνοή, και με μια μαστορική πλοκή και αφήγηση. Κατ’ εμένα είναι τίτλος τιμής για την ίδια, όπως και για όποιον άλλο συγγραφέα το κάνει, το γεγονός ότι την υπόθεση του έργου, που αφορά όλο τον κόσμο, την τοποθέτησε ξεκάθαρα στην Κύπρο, και ενώ το βιβλίο εκδόθηκε και κυκλοφορεί περισσότερο στην Ελλάδα.Με τέτοιες στάσεις μας αποδέκτηκαν επιτέλους στην Ελλάδα.





Διαβάζοντάς το πιο συστηματικά, μόνο συμπληρώσεις μπορώ να κάνω στις πρώτες μου εντυπώσεις. Πρόκειται για ένα έργο εφηβικής-νεανικής λογοτεχνίας, το οποίο με την εξέλιξη της υπόθεσής του προσλαμβάνει το χαρακτήρα της περιπέτειας, του αστυνομικού μυθιστορήματος, της ουτοπίας (ή δυστοπίας) και του έργου επιστημονικής φαντασίας. Θα σταθώ στα δυο τελευταία. Την ουτοπική της εικόνα για τον κόσμο του 2030 η συγγραφέας την τοποθετεί στην Κύπρο. Την εποχή αυτή μάλλον θα ζούμε και όλοι εμείς. Γι’ αυτό και σοφά, για να είναι πειστική, η ζωή και η κοινωνία του 2030 την οποία μας παρουσιάζει με ακροβατική ισορροπία, είναι προβολή του σημερινού κόσμου που ξέρουμε στο προσεχές μέλλον, είκοσι χρόνια μετά. Μια πιθανή εξέλιξη, ένα ακραίο προχώρημα των σημερινών καταστάσεων. Το προχώρημα της τεχνολογίας φαίνεται, για παράδειγμα, με το πολυρολόι, το κινητό που κρατούν όλοι οι νέοι και μ’ αυτό επικοινωνούν μεταξύ τους με τη σκέψη, χωρίς να μιλούν, και το κινητό σκάιπ, το οποίο μεταφέρουν παντού σαν κινητή κάμερα και κάνουν τηλεδιάσκεψη μεταξύ τους όποτε θέλουν κι όπου κι αν βρίσκονται, ιδίως σε δύσκολες περιστάσεις. Κι αυτά με πρωταγωνιστές εφήβους αστικών, κυρίως, οικογενειών. Ανάλογα με τα γνωστά προβλήματα, κοινωνικές προκαταλήψεις, ανάλογα αισθήματα, ενδιαφέροντα, έγνοιες, φόβοι, ανησυχίες όσων γνοιάζονται για το που πάει ο κόσμος.



Στο μυθιστόρημα, η κοινωνία στην Κύπρο του 2030 έχει καταστεί ήδη πλήρως πολυπολισμική, αφού συμμαθητές στην παρέα που πρωταγωνιστεί είναι τα κυπριόπουλα Χρήστος και Αλέξανδρος, η γαλλίδα Ντενίς, ο Γκάπι από το Λίβανο, η Λαμί από τη Νιγηρία και, ανάλογα, και οι πολλοί χαρακτήρες των μεγάλων που συμμετέχουν δευτερευόντως στην υπόθεση. Η νοσταλγία της μακρινής πατρίδας στους ξένους, χαρές, φιλίες, φλερτ, αναζητήσεις και περιπέτειες των νέων μέσα σε πολυπολιτισμικό κλίμα συμβίωσης και αποδοχής, ίση συμμετοχή αγοριών και κοριτσιών στα εύκολα και στα δύσκολα, βαθιά φυσιολατρεία, προστασία των πολιτιστικών θησαυρών του τόπου, είναι επιμέρους θέματα που προβάλλονται σ’ αυτό το πλούσιο σε θεματικούς άξονες εφηβικό μυθιστόρημα.





Για να ταρακουνήσει όμως τα σημερινά νέα παιδιά που θα το διαβάσουν, ώστε να προβληματιστούν σοβαρά και να θέλουν να δραστηριοποιηθούν στις σημερινές προσπάθειες για την αντιμετώπισή τους, η συγγραφέας παρουσιάζει με έντονα σκοτεινά χρώματα τα μεγάλα οικολογικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, τα οποία απασχολούν τον τόπο το 2030. Τον τόπο μαστίζουν έντονες κλιματολογικές αλλαγές, παρατεταμένη ανομβρία, λειψυδρία, εκτεταμένη αφαλάτωση και έλεγχος του νερού, αστυνομικά μέτρα για την εξοικονόμηση της ενέργειας και την ανακύκλωση, διακόσμηση σπιτιών, δρόμων, σχολείων και πάρκων με πλαστικά ομοιώματα δέντρων, λουλουδιών και πρασίνου, παρακολούθηση των πολιτών με κάμερες εγκατεστημένες παντού (σχολείο, νοσοκομείο), μεγάλη ανεργία, άστεγοι, παρείσακτοι ξένοι, ανεξέλεγκτοι πολιτικοί πρόσφυγες, μαφίες, κίνδυνοι που διατρέχουν τα παιδιά και ειδικά η οργανωμένες απαγωγές τους για απάνθρωπα σχέδια μετάλλαξης ατόμων και εμπορίας οργάνων, με εγκληματική χρήση της πολύ εξελιγμένης ιατρικής. Για φουτουριστικά έργα, λογοτεχνικά, κινηματογραφικά κά., με τέτοιες noir εικόνες του μελλοντικού κόσμου χρησιμοποιείται σήμερα από μερικούς ο όρος δυστοπία αντί ουτοπία.



Χωρίς φωνασκίες και χωρίς ίχνος διδακτισμού η συγγραφέας εκφράζει, με καθαρά λογοτεχνικά μέσα, απαρέσκεια για τις αρνητικές εξελίξεις στη ζωής μας, φανερώνοντας μια κριτική διάθεση, και παράλληλα προβάλλει θετικές στάσεις υπέρ της διατήρησης της απλής και φυσικής ζωής, υπέρ της προστασίας των παιδιών και της κατανόησης των νέων, ακόμη και των κοινωνικά απροσάρμοστων ρεμαλιών, στους οποίους αφιερώνει πολύ συγκινητικές σελίδες, υπέρ της διατήρησης της ταυτότητας του ελληνικού στοιχείου στην Κύπρο, υπέρ της συνύπαρξης κ.ά. Είναι γενικά ένα πλούσιο σε περιεχόμενο κείμενο και με θετική παιδαγωγική , υπό την ευρεία έννοια, διάσταση.



Η δόμηση του αφηγηματικού υλικού της είναι προσεγμένη. Τα 21 κεφάλαιά του, όπως και το μυθιστόρημα στο σύνολό του, είναι ολοκληρωμένα. Με άνεση και υπομονή απλώνει πλατιά την αφήγησή της, χωρίς να υποτιμά τις λεπτομέρειες που γεμίζουν τα περιστατικά της υπόθεσης, ώστε το κάθε κεφάλαιο θα μπορούσε ν’ αποτελέσει ανεξάρτητο επεισόδιο σε περίπτωση μεταφοράς του έργου στην οθόνη. Η αστική νεοελληνική της γλώσσα, χωρίς να είναι ιδιαίτερα φιλτραρισμένη, είναι σωστή και επιμελημένη και συμβάλλει στη στρωτή αφήγηση.



Το μυθιστόρημα Η απαγωγή του Γκάπι δεν γίνεται ποτέ βαρύ. Η Γιόλα Παπαδοπούλου στο έργο της ξεδιπλώνει τις συγγραφικές εμπειρίες και αρετές της. Με αφοπλιστική απλότητα, αφηγηματική και μυθοπλαστική άνεση και ευχέρεια, χωρίς να αναλύει εξιχνιαστικά θέματα, καταστάσεις και χαρακτήρες, με δυνατές περιπέτειες και εμπειρίες των νεαρών πρωταγωνιστών, στις οποίες εμπλέκονται τελικά και οι μεγάλοι, προκαλεί αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι τέλους. Σ’ αυτό συντείνουν και οι δυνατές ανατροπές στην υπόθεση, που ξεκινούν από τα πρώτα κεφάλαια. «...γρήγορος και σφικτός ρυθμός, δράση που καθηλώνει και, παράλληλα, χιουμοριστικές πινελιές που...σφύζουν από πρωτοτυπία», γράφει και ο Ανδρέας Κούνιος για το βιβλίο στην εφημερίδα ΑΛΗΘΕΙΑ (3 Δεκ. 2010). Με την επιλογή ως αφηγητή της ιστορίας, σε πρώτο πρόσωπο, του συντονιστή-αρχηγού της παρέας Χρήστου, μαθητή της Β΄ Γυμνασίου, 13 χρονών, όπως σημειώνεται και στο σκεπτικό βράβευσης, «το μυθιστόρημα γράφεται από την οπτική ενός μεγάλου παιδιού ...Είναι επομένως απαλλαγμένο από την οπτική του ενήλικα». Κερδίζει σε παιδικότητα-νεανικότητα. Βέβαια την οπτική του ενήλικα-συγγραφέα δεν την αποφεύγει σε τέσσερα μεμονωμένα κεφάλαια, στα οποία η δράση εκτυλίσσεται σε χώρους όπου ο νεαρός αφηγητής δεν ήταν παρών, οπότε αντικαθιστά με τριτοπρόσωπη αφήγηση και παντογνώστη αφηγητή.



Η Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ έκαναν, ως συνήθως, μια έκδοση επαγγελματική και σοβαρή, ανάλογα με το είδος του έργου και την ηλικία παιδιών στα οποία απευθύνεται.



Γι’ αυτά που ανέφερα με συντομία, νομίζω ότι δίκαια μπορούμε να συγχαρούμε τη Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου για το τολμηρό, φιλόδοξο και πρωτότυπο εφηβικό-νεανικό μυθιστόρημά της Η απαγωγή του Γκάπι και τη βράβευσή του.