Κράτησα τον ερχομό του νέου βιβλίου μου «Αργός Χορός» να σας τον ανακοινώσω Χριστουγεννιάτικα. Ένα δώρο για σας, που όλους αυτούς τους μήνες με ρωτάτε γιατί αργεί. Λοιπόν θα κυκλοφορήσει 14 Ιανουαρίου 2013 από τις Εκδόσεις Διόπτρα!
Όταν γεννιέται ένα καινούργιο βιβλίο, για σένα που είναι πνεύμα από το πνεύμα σου, ψυχή απ’ τη ψυχή σου είναι ένα συναίσθημα γλυκό, ανυπόμονο, σαν εκείνο που ένιωθα κάθε φορά που έφερνα στον κόσμο τα παιδιά μου. Ο Αργός Χορός αυτή τη στιγμή που μιλάμε, βρίσκεται στο μαιευτήριο και ξεδιπλώνει ένα ένα τα πέταλά του σαν λουλούδι, πρώτα το εξώφυλλο, το οπισθόφυλλο, τις σελίδες… αργά σαν «Αργός Χορός»με λικνιστά βήματα, με αισθησιακά στροβιλίσματα έρχεται να γλυκάνει τις αισθήσεις και να ξυπνήσει μέσα μας επιθυμίες που δεν γευτήκαμε, έρωτες που δεν ζήσαμε είτε από φόβο ή καταπίεση που στο πέρασμα του χρόνου μόνο σοφία μπορούν να μας προσδώσουν.
Σε αυτή τη φάση δεν θα σας μιλήσω για την υπόθεση του βιβλίου, έχω ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τους λόγους που με ώθησαν στη σύλληψή του. Ήταν το Ιούνιο του 2011 όταν ήρθα στην Αθήνα για την παρουσίαση του «Έτσι θέλω να θυμάμαι» που μου γεννήθηκε η πρώτη σκέψη του. Την είσοδο του βιβλιοπωλείου Ελευθερουδάκη έφραζε ένα μεγάλο πανό που κρατούσαν οι απολυμένοι υπάλληλοι και πιο κάτω το πλήθος που από μέρες κατασκήνωνε στην Σταδίου σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την οικονομική κατάντια. Κουβέντιασα με μερικούς νέους ανθρώπους και διέκρινα στο βλέμμα τους την πίκρα, την απογοήτευση και τα χαμένα όνειρα.
Ήταν σαν ξαφνικά ο κόσμος γύρω μου να έχανε τη συνηθισμένη τροχιά του, να έσβηνε η απροσμέτρητη λάμψη του και να χανόταν σ’ ένα βαθύ σκοτάδι. Το σκοτάδι του μυαλού που φέρνει το αβέβαιο αύριο. Άνθρωποι που μέχρι χθες ζούσαν μια τακτοποιημένη ζωή κάνοντας όνειρα βρέθηκαν ξαφνικά άνεργοι και άστεγοι να τριγυρνούν στους δρόμους εκλιπαρώντας για ένα κομμάτι ψωμί, μια φωλιά να κρύψουν τη γύμνια της ψυχής τους… Ο φόβος της ανασφάλειας έγινε σιγά-σιγά θυμός, έγινε οργή και ένα ανθρωπομάνι ξεχύθηκε στους δρόμους καίγοντας και λεηλατώντας τις πόλεις που το ανάστησαν, διεκδικώντας αυτά που του στέρησαν. Μέσα απ’ τα δελτία ειδήσεων βλέπω τις σκηνές να επαναλαμβάνονται από χώρα σε χώρα σαν ντόμινο να καταρρέει, λες και ο κόσμος που ζούμε είναι πλασμένος από χαρτί.
Μετά έγινε η έκρηξη στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στο Μαρί, που σκότωσε δεκατρείς ανθρώπους. Και το μουγκρητό του πόνου μεγάλωσε, έγινε κραυγή που σάρωσε κάθε άλλο ήχο και διασπάστηκε σε μικρά κύτταρα που διαιωνίστηκαν στις καρδιές μας.
Μερικοί λένε πως πρέπει να αφήνουμε τα γεγονότα να ωριμάζουν, μέχρι ο χρόνος να δώσει τις σωστές διαστάσεις του πόνου, της απώλειας, του λάθους ή της λήθης. Όμως την ώρα που άρχιζα να γράφω αυτό το μυθιστόρημα, οι κραυγές ήταν τόσο διαπεραστικές κι επίμονες, που κάλυπταν κάθε άλλη σκέψη, κάθε άλλο συναίσθημα – μου ήταν εντελώς αδύνατο να γράψω οτιδήποτε άλλο, παραμερίζοντας αυτό που συνέβαινε γύρω μου, μέσα μου. Ίσως εδώ να δούλεψε περισσότερο η ιδιότητα της δημοσιογράφου παρά της συγγραφέως. Εύχομαι το εγχείρημά μου αυτό να μην ήταν λάθος και να βγήκε το σωστό αποτέλεσμα.
Μέσα από αυτό τον αναβρασμό συναισθημάτων ξεδιπλώνει την ιστορία της η γιαγιά Σοφία που έζησε όλα τα δεινά της πατρίδας της κι απόκτησε σοφία και γνώση. Κάθε εποχή έχει τις δικές της έγνοιες, τον δικό της πόνο μα κάθε φορά όσο χαμηλά κι αν πέσει έχει το χάρισμα να ξεδιπλώνεται μέσα από τις στάχτες και να ξαναγεννιέται. Μας δίνει ελπιδοφόρα μηνύματα πως αυτό που συμβαίνει είναι το τίμημα της δικής μας γενιάς για να γίνει πιο δυνατή κι ανθρώπινη!
Κάποια άλλη φορά θα σας πω λεπτομέρειες για την υπόθεση. Μέχρι τότε εύχομαι Καλά και χαρούμενα Χριστούγεννα σε όλους. Ο Νέος Χρόνος να είναι ένας χρόνος πνευματικής ανάτασης, πολιτικής ωριμότητας και αφθονίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου