Συνέντευξη στο Vlepo με την Κατερίνα Σαμψώνα

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Kριτική Γιώτας Παπαδημακοπούλου


Αργός χορός - Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου (Εκδόσεις Διόπτρα)

Τετάρτη, 20 Φεβρουαρίου 2013









Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση για έναν αναγνώστη από το να κρατά στα χέρια του ένα υπέροχο μυθιστόρημα…

… που καταφέρνει να τον ταξιδέψει, να του δημιουργήσει δεκάδες συναισθήματα και τελικά, να του επιτρέψει να πλάσει εικόνες, τοποθεσίας, πρόσωπα, να νιώσει στο στόμα του γεύσεις, να μυρίσει αρώματα και ν' αντικρίσει χρώματα μιας άλλης εποχής, συνδυασμένα με τρόπο μοναδικό με το παρόν και το σήμερα.

Η Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου, δεν χρειάζεται συστάσεις, δεν έχει ανάγκη από διαπιστευτήρια, ούτε την προσωπική μου άποψη καθώς το πολύχρονο και βραβευμένο έργο της, μιλάει από μόνο του. Όμως δεν μπορώ να μην μιλήσω, ούτε να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου για το τελευταίο της βιβλίο που ακούει στον τίτλο, "Αργός Χορός", και που δίχως άλλο, κατάφερε να κερδίσει μια υψηλή θέση στην καρδιά και το μυαλό μου, μαγνητίζοντας τις αισθήσεις μου και παρασύροντάς με σε μέρη και χρόνους που δεν είχα φανταστεί.

Ο Αλέκος είναι ένας νέος άνθρωπος που αν και διαθέτει όλα τα εφόδια για να πάει μπροστά στη ζωή του, έρχεται αντιμέτωπος με τις δυσκολίες των καιρών, την ανεργία και την αδυναμία της υλοποίησης όλων όσων οραματίστηκε, όσο τόσοι και τόσοι νέοι στις μέρες μας που βλέπουν το μέλλον που ονειρεύτηκαν να γκρεμίζεται. Διατηρεί σχέση με την Άννα από τα σχολικά τους κι όλας χρόνια και παρά που η αγάπη τους είναι αναμφισβήτητη, η αβεβαιότητα της επόμενης μέρας, αρχίζει να μπαίνει σαν μαύρο σύννεφο ανάμεσά τους. Εκείνη, είναι εξασφαλισμένη επαγγελματικά και αδυνατεί να καταλάβει τους προβληματισμούς του και τις ανησυχίες του, με αποτέλεσμα η σχέση τους να βρεθεί σε τέλμα και μια παρεξήγηση που έρχεται από το πουθενά, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση ανάμεσά τους. Η γιαγιά του, Σοφία, του χαρίζει σε αυτή τη δύσκολη στιγμή ένα τετράδιο που αποτελεί το προσωπικό της ημερολόγιο, έτσι ώστε να το κάνει σενάριο και μέσα από αυτό, να ανακαλύψει ποια πραγματικά είναι, ποια ήταν η ζωή της και πως έφτασε στο σήμερα να είναι αυτή που είναι.


Αν κάτι με έχετε ακούσει ίσως πολλές φορές να λέω είναι πως, έχω βαρεθεί να διαβάζω μυθιστορήματα για την Μικρασιατική καταστροφή. Το βιβλίο της κυρίας Δαμιανού-Παπαδοπούλου, ασχολείται μεν με έναν ξεριζωμό όμως, πολύ διαφορετικό από εκείνον της Σμύρνης και που προσωπικά, λογοτεχνικά τουλάχιστον, έζησα για πρώτη φορά διαβάζοντας το βιβλίο της. Μέσα από τις σελίδες του τετραδίου της κυρίας Σοφίας, ζούμε όλη την ιστορία της Κύπρου από την δεκαετία του '50 μέχρι και του '70 αλλά, και όλων όσων ακολούθησαν και συνεχίζουν να πληγώνουν την μεγαλόνησο μέχρι και τις μέρες μας. Η επανάσταση κατά των Άγγλων, ο διωγμός του 1964, η τουρκική εισβολή στο νησί και τα κρίσιμα στάδια των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ο Αττίλας, είναι τα γεγονότα τα οποία με το πέρασμα των χρόνων χτίζουν το φόντο της καθημερινότητας μέσα στην οποία μεγαλώνει η Σοφία, γίνεται μέλος του αγώνα του ΕΟΚΑ, ερωτευμένη έφηβη, φοιτήτρια σε μια ξένη χώρα, σύζυγος ενός άντρα που δεν αγαπάει, μητέρα και όμως, παραμένοντας πάντα το κορίτσι εκείνο που λαχταρούσε να γευτεί τη ζωή, να δώσει όλο της το είναι.

Αυτή είναι η ζωή της Σοφίας, που μεγαλωμένη σε έναν αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον έρωτα και να ακολουθήσει την πορεία που άλλοι χάραξαν για εκείνη. Και όμως, παρά την σταθερότητα με την οποία έχτιζε τη ζωή της, το βλέμμα του Σωτήρη, του πρώτου της έρωτα, δεν λέει να σβήσει από τη μνήμη της, στοιχειώνει τη ζωή και τα όνειρά της και πάντα την καταδιώκει κάνοντάς την να αναρωτιέται πως θα ήταν η ζωή της αν την είχε ζήσει διαφορετικά. Θα ήταν η ίδια ή οι συνθήκες θα την ανάγκαζαν να αλλάξει; Μπορεί ο πρώτος έρωτας να μείνει ζωντανός στις καρδιές μας, ακόμα κι αν δεν είμαστε μαζί με αυτόν που αγαπάμε; Αν δεν αντιμετωπίσουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος μας, μπορούμε να βρούμε τη γαλήνη εκείνη για την οποία τόσο πολύ πασχίζει ο καθένας από εμάς; Και τελικά, το μεγαλύτερο ερώτημα όλων... αν είχαμε τη δυνατότητα να διεκδικήσουμε μια δεύτερη ευκαιρία, θα την αρπάζαμε ή θα συνεχίζαμε να πορευόμαστε στο μονοπάτι που πριν τόσα χρόνια χαράξαμε;

Μιλώντας στο παρόν, και μέσα από την ιστορία του Αλέκου και της Άννας, η συγγραφέας αποτυπώνει με τρυφερότητα την ανησυχία της για τους νέους ανθρώπους και που μπορεί να οδηγηθεί η ζωή τους με τις υπάρχουσες συνθήκες. Παράλληλα, δηλώνει ξεκάθαρα τη θλίψη που πλημμυρίζει η ψυχή της βλέποντας οικογένειες και ανθρώπους που κάποτε έκαναν όνειρα να κατρακυλούν σε έναν δρόμο που κάποιοι άλλοι τους οδήγησαν. Συνδέοντας με ευφυή τρόπο το παρόν με το παρελθόν, οδηγεί τις δύο ιστορίες παράλληλα, με τις διαφορές να είναι ξεκάθαρες, όσοι και οι ομοιότητές τους. Είναι η απόδειξη πως σε όποια εποχή κι αν ζούμε, όποια περίοδο κι αν διανύουμε, πάντα θα έχουμε έναν αγώνα μπροστά μας, πάντα θα βρισκόμαστε στη μέση ενός πολέμου, έχοντας ν' αντιμετωπίσουμε δυσκολίες και βάσανα που στο χέρι μας είναι να τα ξεπεράσουμε, ή να τ' αφήσουμε να μας καταπιούν. Όσο κι αν θέλουν κάποιοι να μας ελέγχουν, εμείς είμαστε εκείνοι που θα αποφασίσουμε τελικά αν θα σκύψουμε το κεφάλι μας ή αν θα υψώσουμε το ανάστημά μας δηλώνοντας φωναχτά και με θάρρος πως είμαστε εδώ και πως τίποτα, δεν μπορεί να μας κάνει να λυγίσουμε.

Το "Αργός Χορός", είναι άρτιο, εξαιρετικό μυθιστόρημα και η γραφή της κυρίας Δαμιανού-Παπαδοπούλου άμεση, ειλικρινής, περιγραφική και συγκινητική. Θα δακρύσετε διαβάζοντας για τα βάσανα των Κυπρίων όλες αυτές τις δεκαετίες καθώς και τις στιγμές όπου αφηγείται την έκρηξη του 2011 στη Ναυτική Βάση της Λευκωσίας που στοίχισε τη ζωή δεκατριών άτυχων ανθρώπων, προσθέτοντας άλλη μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της Νήσου. Θα ταυτιστείτε με τους χαρακτήρες και μέσα από τις αφηγήσεις τους, θα νιώσετε κάθε μικρό και μεγάλο συναίσθημα που πλημμυρίζει τις καρδιές και κυριεύει το μυαλό τους. Ένα πολυδιάστατο μυθιστόρημα, διάχυτο από τρυφερότητα, συγκίνηση, δάκρυα, πόνο αλλά και ελπίδα, αφήνοντάς μας με ένα αίσθημα αισιοδοξίας πως όπου να 'ναι, μια μέρα από αυτές που θα έρθουν, θα ξημερώσει ένα νέο αύριο, γεμάτο με νέες ευκαιρίες. Ένα μυθιστόρημα ξεχωριστό και υπέροχο και θα σας προσφέρει ένα ταξίδι που δεν πρέπει να χάσετε. Ένα ταξίδι πόνου και ρομαντισμού. ένα ταξίδι στην αγάπη που δεν πεθαίνει ποτέ. Ένα ταξίδι για την ανακάλυψη του ποιοι είμαστε. Ένα ταξίδι προς αναζήτηση της ελπίδας που κανείς και τίποτα, δεν μπορεί να σβήσει.



Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Μια μαγική διαδρομή


Οι φίλοι έδωσαν δυναμικά το παρόν τους

Φίλοι και γνωστοί





Οι παρουσιάσεις του Αργού Χορού σε Λάρνακα, Λευκωσία και Λεμεσό ήταν ένα υπέροχο ταξίδι με πολλές συγκινήσεις, δόσιμο ψυχής και μιας ολοκλήρωσης. Μια εβδομάδα μετά, ακόμα κουβαλάω τη γλυκιά θαλπωρή της αγκαλιάς σας μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα σε Λευκωσία και Λεμεσό. Όλα ήταν τόσο υπέροχα λόγω της δικής σας προσέλευσης αγαπημένοι μου φίλοι και αναγνώστες και σας ευχαριστώ για την αγάπη σας.

Βέβαια στην επιτυχία συνέβαλαν η αγαπημένη μου φίλη φιλόλογος συγγραφέας Κίκα Ολυμπίου και ο αγαπημένος μου ηθοποιός Ηρόδοτος Μιλτιάδους που με ακολούθησαν σε όλες τις πόλεις. Στην αρχή κρατούσα μέσα μου μια αγωνία μην τους κουράσω, μην τους ταλαιπωρήσω, μα γρήγορα που απέδειξαν πως αυτό που έκαναν το χάρηκαν και είχαν μαζί με μένα τον ίδιο ενθουσιασμό. Τους ευχαριστώ για την αγάπη τους.

Η φιλόλογος Κίκα Ολυμπίου και ο ηθοποιός Ηρόδοτος Μιλτιάδους
Η Κίκα κατάφερε στην παρουσίαση (με τον μοναδικό τρόπο που ξέρει) να ξεδιπλώσει τις βαθιές πτυχές του βιβλίου μέσα σ’ ένα ταξίδι ιστορίας πενήντα χρόνων και να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων σε όλη την διαδρομή.



Ο Ηρόδοτος μ’ ένα πρωτόγνωρο ενθουσιασμό έκανε το βιβλίο φύλλο και φτερό να βρει φράσεις, να βρει λέξεις να διανθήσει τα αποσπάσματα που έντυσε με μουσικό χαλί. Η δραματοποίηση της ανάγνωσης ήταν τόσο παραστατική που ο κόσμος έκλαιγε κι εγώ έπαψα πια να χαίρομαι για το βιβλίο, χαιρόμουν γι αυτό το νέο παιδί που ξεδίπλωνε το ταλέντο του μπρος σε όλους εμάς και μας άφησε άφωνους, έκανε τον κόσμο να θέλει να τον γνωρίσει, να τον αγκαλιάσει και να του ευχηθεί τα καλύτερα.

Ήταν λογικό μέσα σ’ αυτό το κλίμα να έχουμε τόσες συγκινήσεις. Μια βδομάδα μετά, νιώθω ακόμα αυτή τη γλυκιά νωχέλεια να με ταξιδεύει σε αγκαλιές γνωστών και άγνωστων ανθρώπων. Αγαπημένοι μου κι εγώ σας αγαπώ!

Ευχαριστώ τον Ανδρέα Χριστοδούλου, ιδιοκτήτη του βιβλιοπωλείου ACATEMIC στη Λάρνακα για τη φιλοξενία.

Βιβλιοπωλείο Academic







Ο κος Γιώργος Παπαδόπουλος των εκδόσεων Διόπτρα, η κα Κάλλη Παπαδοπούλου, ο Αντώνης, η Κίκα ο Ηρόδοτος κι εγώ



Στη Λευκωσία ο Δημήτρης και Γιάννα Μπαλαούρα με φιλοξενία που τους χαρακτηρίζει έκαναν ό,τι καλύτερο για να μην αφήσουν όρθιους τους καλεσμένους μου.


Πλάι στο πάνελ ο Δημήτρης Μπαλαούρας των βιβλιοπωλείων ΠΑΡΓΑ


Ευχαριστώ επίσης από το βιβλιοπωλεία Μόρφωση στη Λεμεσό την κα Παναγιώτα Παπακωνσταντίνου και Ροδούλα που έκαναν όλη αυτή την προσπάθεια κι έκλεισαν το Κέντρο Τεχνών του Ιδρύματος Μαυρέλλης για την παρουσίαση.


Η Ροδούλα του βιβλιοπωλείου Μόρφωση στη Λεμεσό
Οίκημα Μαυρέλης στη Λεμεσό

Η Μαρία Ιωαννίδου, η κα Κλεάνθους και η αγαπημένη Πόπη μας έδωσαν ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση με την παρουσία τους


Τώρα ανυπομονώ για το επόμενο ταξίδι στην Αθήνα στις 28 Μαρτίου στο Σπίτι της Κύπρου και 29 Μαρτίου στα Public στην Καλαμάτα.

Βιογραφικά:



Η Κίκα Ολυμπίου γεννήθηκε στο χωριό Μαραθόβουνος της επαρχίας Αμμοχώστου, αλλά μεγάλωσε και ζει στην Λευκωσία. Τελείωσε το Παγκύπριο Γυμνάσιο και τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση και αφυπηρέτησε ως Διευθύντρια.

Για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα της Κύπρου τόσο στο ραδιόφωνο όσο και στην τηλεόραση, πάνω σε θέματα εκπαιδευτικά, λογοτεχνικά και άλλα.

Μετά την αφυπηρέτησή της από την εκπαίδευση διορίστηκε από τον Υπουργό Παιδείας και υπηρέτησε ως μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής της Κυπριακής Βιβλιοθήκης, καθώς και στην Συμβουλευτική Επιτροπή Γραμμάτων του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού.

Μεγάλο μέρος των εργασιών της συγγραφέως είναι δημοσιευμένο σε εφημερίδες και περιοδικά.

Άλλα βιβλία της:

«Από το ημερολόγιο της Άννας (1973), 17 Κύπριοι Πεζογράφοι (1983), Μικρές τομές σε μεγάλα θέματα (1994), Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη Η Φόνισσα (σχέδιο ερμηνείας) μαζί με την Καίτη Χρίστη) (1998), Κείμενα Λογοτεχνίας για την Τρίτη Λυκείου, Μέρος Α΄και Β΄(μαζί με την Καίτη Χρίστη) (1999 & 2003), Γιώργος Σεφέρης, Ερμηνευτικές και διδακτικές προτάσεις (μαζί με τον Γιώργο Χατζηκωστή (2002), Στις γειτονιές του κόσμου – Ταξιδεύοντας (203).

Ο Ηρόδοτος ανάμεσα σε δύο ΄κυρίες που θαύμασαν το ταλέντο του


Ο Ηρόδοτος Μιλτιάδους είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (2009-2012). Παρακολούθησε πολλά σεμινάρια όπως:

• Σεμινάριο Σκηνικής Μάχης με Nikolai Karpov (Θέατρο GITIS ,Ρωσσία)

• Σεμινάριο Θεατρικής Κίνησης με την Μπέτυ Δραμισιώτη & Δημήτρη Σωτηρίου (Sinequanon)

• Σεμινάριο Φωνητικού αυτοσχεδιασμού με την Σαββίνα Γιαννάτου

• Σεμινάριο Υποκριτικής με τον Ρόμπερτ Στούρουα

• Σεμινάριο Κινηματογράφου με τον Δήμο Αβδελιώδη

• Υποκριτική με την Ελένη Σμυρνιού

• Φωνητική με την Αύρα Σιάτη



ΘΕΑΤΡΟ



• 2011 «Ελληνική Νομαρχία» Αγνώστου του Έλλην ,σκηνοθεσία Γιαννης Ρήγας ,Κεντρική Σκηνή ΚΘΒΕ

• 2011 « Υπάρχει και φιλότιμο» Αλέκκου Σακελλάριου ,σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη ,Κεντρική Σκηνή ΚΘΒΕ

• 2012 «Μαντάμ Σουσού» Δημήτρη Ψαθά,σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη, Κεντρική Σκηνή ΚΘΒΕ



ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ



• «Άσπρα Μπαλόνια» Σίγμα

• «Bαλς με 12 Θεούς» ΑΝΤ1

• 2009 Διαφημίσεις για CYTA

• 2008 Διαφήμιση για Υδατοπρομήθεια





 Ανάγνωση αποσπασμάτων απο το βιβλίο της Γιόλας Δαμιανού- Παπαδοπούλου «ΑΡΓΟΣ ΧΟΡΟΣ» στις παρουσιάσεις του βιβλίου Παγκύπρια (Φεβρουάριος 2013)



Άριστη γνώση της Αγγλικής Γλώσσας

Τανγκό,Βάλς,Μπαλέτο

 Live σε διάφορες μουσικές σκηνές Λευκωσίας+ Θεσσαλονίκης (κιθάρα,τραγούδι με full band)









Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Tο Captainbook.gr γράφει για τον Αργό Χορό

Αργός χορός - της Γιόλας Δαμιανού - Παπαδοπούλου




Ένα εξαιρετικό, καλογραμμένο δισδιάστατο μυθιστόρημα. Στο σήμερα έχουμε τον Αλέκο και την Άννα, εκείνος άρτι αφιχθείς στην Κύπρο με πτυχία κινηματογραφίας, φέρελπις και αισιόδοξος, εκείνη με εξασφαλισμένη δουλειά τον περιμένει. Τη σχέση τους θα δοκιμάσει η κρίση, η ανεργία, η ανασφάλεια του Αλέκου. Μια παρεξήγηση θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Στο χτες έχουμε τη γιαγιά του Αλέκου, Σοφία, που του χαρίζει το ημερολόγιό της και μαθαίνουμε για τη συμμετοχή της στην αντίσταση του ΕΟΚΑ, για τα αισθήματά της που έκρυψε βαθιά μέσα της για να παντρευτεί έναν άντρα, για το ξερίζωμα της οικογένειάς της από τις πατρογονικές εστίες της Αμμοχώστου τον Ιούλιο του 1974. Κι έναν έρωτα που περιμένει ακόμη.

Είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω με θέμα την τραγωδία της Κύπρου το 1974 και με κέρδισε αρκετά. Μέσα από την ιστορία της Σοφίας περνά όλη η ιστορία της Κύπρου από τη δεκαετία του 1950 έως τη δεκαετία του 1970. Επανάσταση κατά των Άγγλων, κρίσιμα στάδια των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ο πρώτος διωγμός το 1964, η Χούντα, ο Αττίλας Ι και ΙΙ. Με φόντο αυτά τα ιστορικά γεγονότα η Σοφία μεγαλώνει, γίνεται πιο δυνατή, πιο αυστηρή με τον εαυτό της και πιο χαλαρή με τα παιδιά της. Μεγαλωμένη σε ένα αυστηρό περιβάλλον γνωρίζει τον έρωτα στα μάτια του Σωτήρη αλλά οι γονείς της τον απορρίπτουν ως γαμπρό. Η Σοφία δεν πρέπει μόνο να ξεχάσει αυτόν τον άδολο, γνήσιο και δυνατό έρωτα αλλά και να παντρευτεί για το συμφέρον των γονιών της έναν άντρα που δεν τον ξέρει και δεν τον αγάπησε ποτέ. Χρόνια μετά έρχεται αντιμέτωπη με τον εαυτό της και γράφει αυτές τις σελίδες. Χρόνια μετά θα ξανασυναντήσει τον Σωτήρη γιατί δεν τον ξέχασε ποτέ, γιατί η σκέψη του και η ματιά του τη στοιχειώνει ακόμη, γιατί ξέρει πως αν δε μιλήσουν ύστερα από τόσα χρόνια, οι πληγές δε θα κλείσουν. Άραγε, η Σοφία θα ακολουθήσει επιτέλους την καρδιά της; Θα χορέψει μαζί του το τελευταίο βαλς; Πόσο θα επηρεάσουν την απόφασή της οι αναμνήσεις, οι μελωδίες, η σταθερότητα της οικογένειας που δημιούργησε;

Σε παράλληλο σύμπαν έχουμε την αφήγηση του Αλέκου, οπότε η συγγραφέας ξεδιπλώνει με όλη της την αγάπη το ενδιαφέρον της, την έγνοια της, την ανησυχία της για το μέλλον των σημερινών παιδιών, στην Κύπρο και γενικότερα, των παιιδιών που γεννιούνται με όνειρα και αναγκάζονται να τα θάψουν στο πιο κοντινό παρκάκι. Στηρίζει την αγωνία των νέων παιδιών και με το γράψιμό της δίνει όσο μπορεί περισότερη αισιοδοξία ότι κάπου, κάπως, κάποτε θα καλυτερέψουν τα πράγματα.

Συγκρίνοντας το τότε με το σήμερα εντοπίζει τις διαφορές και τις ομοιότητες (\"Αναρωτιέται, αν συνέβαινε κάτι ανάλογο τώρα, πώς θα το αντιμετώπιζε η δική του, καλομαθημένη γενιά; Ίσως η γνώση πως οι πατρίδες εύκολα ξεπουλιούνται χάριν των συμφερόντων, πως είμαστε υποχείρια των μεγάλων δυνάμεων, να μη δώσει το απαιτούμενο κίνητρο να αγωνιστεί με το ίδιο πάθος όπως οι προηγούμενες γενιές...\", σελ. 420), ξεχωρίζει τις περιστάσεις και περιγράφει συγκινητικές στιγμές με αφορμή την έκρηξη τον Ιούλιο του 2011 κοντά στη Ναυτική Βάση της Λευκωσίας που προκάλεσε το χαμό αθώων ανθρώπων.

Όπως γράφει η συγγραφέας: \"Η γιαγιά σου είδε την απόγνωση που ζεις και πόσο σε επηρέασαν τα τελευταία γεγονότα και θέλησε μέσα από τη δική της ιστορία να καταλάβεις πως αυτά που συμβαίνουν δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για τον τόπο μας. Διαχρονικά οι άνθρωποι περνούν παρόμοιες καταστροφές και οδύνες και πάντα επιβιώνουν. Θέλησε να σου δώσει ένα μάθημα ζωής, γλυκέ μου. Σου έδωσε ερεθίσματα για να παλέψεις\"¨(σελ. 150).

Ένα συγκινητικό, τρυφερό, αληθινό, αισιόδοξο, μεστό, πολυεπίπεδο μυθιστόρημα που δεν πρέπει να χάσετε. Ένα μυθιστόρημα για την Αμμόχωστο και για τη Σοφία: \"[-Τι σκέφτεσαι, γιαγιά;-Την Αμμόχωστο, αγόρι μου, γιατί είναι κι αυτή σαν κι εμένα! Γυναίκα που κουβαλάει έναν κρυφό πόνο στην καρδιά και περιμένει ακούραστη μες στα χρόνια τον παλιό έρωτα να χτυπηήσει ξανά την πόρτα της\", σελ. 540). Και φυσικά μην παραλείψετε να ακούσετε και το τραγούδι της Σοφίας και του Σωτήρη:

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

\"Η καρδιά έχει το χάρισμα να ανοιγοκλείνει σαν ακορντεόν και κάθε φορά ξεφυσά άλλον ήχο, πότε χαρούμενο και πότε πονεμένο\" (σελ. 293).

\"Ήταν Αύγουστος του 1964, όταν τούρκικα αεροπλάνα βομβάρδισαν το νησί...Από εκείνη τη μέρα, και για χρόνια μετά, τα μάτια μας δεν σφράγιζαν τον ύπνο, κοιμόμασταν με μάτια ορθάνοιχτα, να διαφεντεύουμε στο σκοτάδι τους δράκοντες που δεν προμηνούν την άφιξή τους\" (σελ. 298).

\"Προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του πως αυτό το χαρτί θα είναι το διαβατήριό του στη ζωή. Όχι γιατί θα του το αναγνωρίσει κάποιος και θα του αποδώσει αξία, αυτά δεν γίνονται στην εποχή που ζούμε. Κανείς δεν αναγνωρίζει τίποτε σε κανέναν, απ\' το φόβο μην υπάρξει κανείς καλύτερος από τον ίδιο. Όμως γι\' αυτόν η βράβευση θα του δώσει τη χαμένη πίστη στον εαυτό του.\" (σελ. 313-314).

Πάνος Τουρλής



Μοιράσου το με:







Αυτό το άρθρο έχει δημοσιευτεί την Τρίτη, 19 Φεβρουαρίου, 2013 στις 10:08 και ανήκει στην κατηγορία Παρουσιάσεις, Χωρίς Κατηγορία. Μπορείτε να παρακολουθήσετε τα σχόλια από το RSS 2.0 feed.


Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Παρουσιάσεις του Αργού Χορού





Οι Εκδόσεις Διόπτρα σας προσκαλούν στις εκδηλώσεις για την παρουσίαση του νέου βιβλίου της Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου που οργανώνονται σε συνεργασία με μεγάλα βιβλιοπωλεία της Κύπρου στις παρακάτω ημερομηνίες. Το βιβλίο παρουσιάζει η φιλόλογος συγγραφέας Κίκα Ολυμπίου και αποσπάσματα διαβάζει ο ηθοποιός Ηρόδοτος Μιλτιάδους.


ΛΑΡΝΑΚΑ

Βιβλιοπωλείο ACADEMIC, Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου στις 18.00μ.μ. Ερμού 41 Λάρνακα.
Τηλ: 24628401



ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Βιβλιοπωλείο PARGA Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου στις 19.00 μ.μ. Η παρουσίαση θα γίνει στο χώρο του βιβλιοπωλείου PARGA Τσερίου 94, Λευκωσία, Τηλ.: 22327740.



ΛΕΜΕΣΟΣ

Το βιβλιοπωλείο Η ΜΟΡΦΩΣΗ Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου στις 19.00 μ.μ.

Η παρουσίαση θα γίνει στο Κέντρο Τεχνών του Ιδρύματος Πανίκος Μαυρέλλης, Ειρήνης 71, Λεμεσός. Τηλέφωνο 25381192



Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Όπως δημοσιεύτηκε η συνέντευξη που έδωσα στην εφημερίδα "Τα ΜΕΤΕΩΡΑ"






Tα γραπτά της σε συγκινούν. Έχουν κάτι που σε κάνει να ριγείς: Δύ-

ναμη. Μια ήρεμη δύναμη, που δονεί τον αναγνώστη μέχρι το βα-

θύτερο είναι του. Η γραφή της κυμαίνεται ανάμεσα στην απέριττη

καθαρότητα και στην εκφραστική εφευρετικότητα. Έχει συναισθηματική

πειθαρχία και μια ασίγαστη επιθυμία για εξέλιξη. Τα θέματα των βιβλίων

της: η αποδημία, η ανακούφιση, ο πόθος, η νύχτα, η ευτυχία, η οδύνη.

Ρομαντική, δραματική και φιλόστοργη, προσωποποίηση της έμπνευσης,

κυρίαρχη. Η Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου έχει διασχίσει πολλές θά-

λασσες, έχει δει πολλά βουνά, έχει περάσει από πολιτείες υπαρκτές και

ανύπαρκτες, κι έχει βουτήξει σε πολλά ποτάμια… Έχει όμως ακόμη να

γευτεί πολλές μυστικές χαρές, ταξιδεύοντας στις άγνωστες χώρες και στα

μεγαλοπρεπή βασίλεια της λογοτεχνίας. Η πένα της είναι ένας ορμητι-

κός χείμαρρος που στο διάβα του ανταμώνεται με τοπία θαυμαστά, πα-

νανθρώπινες αλήθειες, θαύματα, θηρία, ήρωες, σπουδαίες ιστορίες. Διότι

κατευθύνεται από το ίδιο της το ταλέντο, από την ίδια την ευαίσθητη

φαντασία της, την προσωπική της ποίηση.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗ ΔΟΥΛΗ

Ερωτήσεις για τη συγγραφέα Γιόλα Διαμιανού-Παπαδοπούλου για τη στήλη της εφημερίδας «ΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ» - «ΠΡΟΣΩΠΑ».





1. Αν δεν δουλέψεις , δεν θα εξελιχθείς ; Τι θεωρείτε ως το πλέον σημαντικό στην εξέλιξη του ανθρώπου;





Ο άνθρωπος πρέπει να προσπαθεί να εξελίσσεται σε πνευματικό και νοητικό επίπεδο. Να καταφέρει να ανακαλύψει τη δύναμη της συνειδητότητάς του και να ενεργοποιήσει την πηγή ενέργειας που κρύβει μέσα του.



2. Πώς βλέπετε τους νέους σήμερα;

Σαν πεταλούδες που στο πρώτο πέταγμα έκαψαν τα φτερά τους. Και είναι κρίμα, γιατί οι ευκαιρίες που είχαμε κάποτε εμείς να κατευθύνουμε κατά πώς θέλαμε τη ζωή μας και να κάνουμε όνειρα έχουν εκλείψει. Τώρα οι νέοι αρπάζουν την ευκαιρία που θα τους λάχει, αν την βρουν κι ας μην ανταποκρίνεται στις επιθυμίες και τη μόρφωσή τους. Εύχομαι μόνο να καταφέρουν να κρατήσουν ζωντανά τα όνειρά τους για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν!



3. Ζείτε μέσα στη συνάφεια των ανθρώπων, στην πολιτική, στα ψέματα, στα κουτσομπολιά, στην κρίση. Τι από αυτά σας αγγίζει, σας εμπνέει ή σας θυμώνει;



Με θυμώνει η απληστία, το ψέμα και η υποκρισία των κυβερνόντων και άλλων υψηλά ιστάμενων που προκάλεσαν τα δεινά που περνούμε σήμερα.

Με εμπνέει ο άνθρωπος που υπομένει τη δυστυχία και την φτώχια του σιωπηλά και κρατά άθικτη την αξιοπρέπειά του. Με εμπνέουν αυτοί που άφησαν στην άκρη την υλιστική ζωή τους και βρήκαν χρόνο να κοιτάξουν μέσα τους, γύρο τους και να απλώσουν ένα χέρι βοήθειας.



4. Θέλετε να μας μιλήσετε για τη ζωή σας στο Κονγκό και τη Νιγηρία; Τι σας στέρησε και τι σας προσέφερε;



Η Αφρική είναι ένα θέμα τόσο πολύπλευρο, τόσο γεμάτο σε αντιφάσεις που δεν μπορείς να πεις με μια μονοκονδυλιά μου στέρησε ή μου πρόσφερε. Ναι μου στέρησε οικογένεια, πολιτιστική ζωή, πρόοδο. Όμως με αντάμειψε με ένα σωρό άλλα. Πιστεύω πως ζώντας στην Αφρική φοίτησα στο μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της ζωής. Μαθαίνεις τις πραγματικές αξίες. Γίνεσαι ένα με την δημιουργία. Μαθαίνεις για την αγάπη. Γι αυτά που δεν υπάρχουν και πρέπει να τα φτιάξεις. Το ψωμί που θα ζυμώσεις… Το μαύρο χρώμα που πρέπει να ζυμωθεί στο δικό σου πετσί… Τα διαφορετικά ένστικτα και οι αντιλήψεις των ανθρώπων που συνυπάρχεις, θα τα εμπεδώσεις και θα τα ράψεις στα μέτρα σου για να μπορέσεις να καταλάβεις… Για να μπορείς να ζεις… Κι όλα αυτά ενσωματώνονται μέσα σου, γίνονται προέκταση του δικού σου εαυτού. Και τότε καταλαβαίνεις πως δεν έχουν σημασία οι φυλετικές διαφορές, αλλά αυτά που πιστεύεις, αυτά που αισθάνεσαι, ο τρόπος επεξεργασίας των ιδεών σου. Η Αφρική με δίδαξε τη δύναμη της φιλίας και της αλληλεγγύης. Με έμαθε να μην τα βάζω κάτω στα δύσκολα.



5.Τι σημαίνει Ελλάδα για σας;



Όχι μονάχα για μένα, αλλά για τους περισσότερους Κύπριους Ελλάδα σημαίνει μητέρα Πατρίδα. Είναι η προέκταση μας. Είναι η ταυτότητά μας. Είμαστε Έλληνες! Γι αυτό με ενοχλεί όταν τα βιβλία μου αναφέρονται στην Κύπρο να ακούω να μου λένε «δεν θα πάει πολύ καλά γιατί η Κύπρος στην Ελλάδα δεν πουλά».



6. Είναι η συγγραφή για εσάς διέξοδος;

Το γράψιμο για μένα είναι τρόπος ζωής. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μια μέρα χωρίς γράψιμο. Είναι ο τρόπος να διαλογίζομαι και να φτάνω στα έγκατα της καρδιάς μου.



7. Ποια πράγματα γύρω σας, σας κάνουν να υποφέρετε;



Η αδικία και η εκμετάλλευση!



8. Στο νέο σας βιβλίο «Αργός Χορός» που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τις εκδόσεις «Διόπτρα» θίγονται κοινωνικά θέματα, που είναι επίκαιρα και απασχολούν το σύνολο των αναγνωστών. Περιγράφεται όλη η αγωνία των νέων ανθρώπων για το μέλλον τους, ειδικά σε μια εποχή που οι οικονομικές προοπτικές είναι αποκαρδιωτικές. Που στοχεύετε κυρία Παπαδοπούλου;



Στόχος μου ήταν να δώσω ελπιδοφόρα μηνύματα στους νέους. Να τους υπενθυμίσω πως ο κόσμος από αρχαιοτάτων χρόνων αντιμετώπιζε καλές και κακές εποχές, μα πάντα καταφέρνει να ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του και να δημιουργεί. Στην ιστορία η γιαγιά Σοφία εξηγεί στον εγγονό της πως η φυγή δεν είναι λύση και δίνει το παράδειγμα ξετυλίγοντας τη δική της ζωή. Η ζωή της Σοφίας περνά μέσα από όλες τις τραγικές ιστορικές στιγμές της πατρίδας της.

9. Κυρία Παπαδοπούλου στη συγγραφική σας πορεία έχετε αποσπάσει πολλά «εύσημα» κι επαίνους τόσο σε Ελλάδα και Κύπρο όσο και στην Ευρώπη. Τι σημαίνουν για εσάς αυτές οι διακρίσεις και πως επιδρούν στην ψυχολογία σας αλλά και στην πορεία σας;



Οι διακρίσεις είναι μια αναγνώριση που σου δίνει δύναμη για τη συνέχεια. Όμως από την άλλη νιώθω και μια υποχρέωση ή ανάγκη να γίνομαι συνεχώς καλύτερη.



10. Στο τελευταίο σας βιβλίο θέση κλειδί για την εξέλιξη της ιστορίας έχει ο ανεκπλήρωτος έρωτας της γιαγιάς του κεντρικού ήρωα (του Αλέκου), τον οποίον συνταράσσουν τα λόγια της και τον συνοδεύουν: «Να θυμάσαι αγόρι μου, μια αγάπη που εκρήγνυται δεν ξεχνιέται ποτέ. Η λάβα της θα σε ακολουθεί μέχρι το τέλος της ζωής σου». Θέλετε να μας μιλήσετε γι’ αυτό το κομμάτι του βιβλίου;



Η ανεργία δημιουργεί πολλά ψυχολογικά προβλήματα στον Αλέκο, επιδρά ακόμη και στη σχέση του με την Άννα. Παρ’ όλο που ο δεσμός τους κρατά από τα μαθητικά τους χρόνια, εντούτοις η έλλειψη χρημάτων τον κάνει να νιώθει μειονεκτικά απέναντί της. Του δημιουργείται η εντύπωση πως δεν τον καταλαβαίνει ή δεν της αξίζει, γι αυτό απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από κοντά της. Η γιαγιά Σοφία όμως που βίωσε ένα ανεκπλήρωτο έρωτα, ξέρει πως «μια μεγάλη αγάπη δεν ξεχνιέται ποτέ, την κουβαλάς μέσα σου μέχρι τα βαθιά σου γεράματα». Γι αυτό τον προβληματίζει με αυτή τη φράση ελπίζοντας πως θα γυρίσει πίσω στην Άννα.



11. Πόση ασφάλεια αισθάνεται ο συγγραφέας για την επιτυχημένη πορεία των βιβλίων του; Και ποιοι είναι οι παράγοντες εκείνοι που καθορίζουν την επιτυχία του κάθε βιβλίου κατά τη γνώμη σας κυρία Παπαδοπούλου;

Πιστεύω πως ο αναγνώστης ψάχνει μέσα από τα βιβλία να βρει σημεία που να μπορεί να ταυτίσει τη δική του ζωή με την ιστορία των ηρώων. Θέλει να διαπιστώσει πως αυτό που περνά, δεν το περνά μόνος αλλά βασανίζει κι άλλους ανθρώπους. Πολλές φορές τα βιβλία τον βοηθούν να βρίσκει λύσεις στα προβλήματά του. Γι αυτό ο συγγραφέας πρέπει να είναι αληθινός και δίκαιος σε όσα γράφει.

Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούμε επιτυχημένη πορεία ενός συγγραφέα. Την ποσότητα των βιβλίων που πουλά ή τις καλές κριτικές που ακούει; Πιστεύω πως αυτό που με ανησυχεί κάθε φορά που κυκλοφορεί κάποιο βιβλίο μου είναι αν οι κριτικές θα είναι καλύτερες ή χειρότερες από το προηγούμενο.



12. Πως αισθάνεστε όταν διαβάζετε τα βιβλία σας;

Πολλές φορές αισθάνομαι ικανοποιημένη κι άλλοτε πάλι σκέφτομαι πως αν το ξανάγραφα θα το έγραφα αλλιώς.



13. Πόσες ώρες την ημέρα γράφετε;

Τέσσερις με πέντε ώρες την ημέρα.



14. Ο χορός είναι έκφραση. Τι σημαίνει για εσάς ο χορός και ποιος είναι ο αγαπημένος σας;

Ο χορός είναι έκφραση, ψυχαγωγία, χαρά, αρμονία, ρομαντισμός, τρυφερότητα, αγάπη! Αγαπημένοι μου χοροί είναι ταγκό, βαλς, τουίστ.





15. Πόσο επηρεάζουν τα βιώματα και οι συμπεριφορές έναν συγγραφέα κατά τη γνώμη σας;



Πολύ. Η ζωή που έζησε, τα ταξίδια που πήγε, οι άνθρωποι που συναναστράφηκε , οι γεύσεις που γεύτηκε, οι μυρωδιές που μύρισε, οι εικόνες που αντίκρισε , τα δάκρυα που έχυσε, το γέλιο όλα αυτά αν δεν τα έχει ζήσει τότε η ζωή του είναι άδεια και δεν έχει να προσφέρει τίποτα ούτε στον εαυτό σου ούτε στους άλλους.

16. Πότε θεωρείτε ότι πετυχαίνει ένα βιβλίο; Δίνετε σημασία στην εμπορικότητα;

Θεωρώ ένα βιβλίο μου επιτυχημένο όταν οι αναγνώστες αναζητούν το τηλέφωνό μου και κουβεντιάζουν ώρες γι αυτά που ένιωσαν διαβάζοντάς το. Θα είναι ψέμα αν πω πως δεν με ενδιαφέρει η εμπορική επιτυχία ενός βιβλίου μου. Μόνο που δεν έχω ζήσει ακόμη τέτοιες μεγάλες στιγμές.