Σήμερα 30 Δεκεμβρίου 2008. Μια δρασκελιά μονάχα πριν τερματίσει κι αυτή η χρονιά. Κι εγώ κάνω τον απολογισμό αυτής που φεύγει. Πόσα μας χάρισε; Πόσα μας πήρε; Πόσο μας πλήγωσε; Πόσο μας αγάπησε; Ο απολογισμός είναι απογοητευτικός και με τρομάζει.... Πριν καλά καλά τερματίσει, έφερε τα πάνω κάτω. Μου πάγωσε τη μνήμη και δεν μου αφήνει περιθώρια να πιάσω τη χρονιά απ' την αρχή. Έμεινα εγκλωβισμένη στο χαώδες τέλος της και πνίγομαι. Διαδηλώσεις, εμπρησμοί, εν ψυχρώ δολοφονίες, πόλεμος στη Λωρίδα της Γάζας, ένας ισοβίτης δραπέτης ανάμεσά μας κυκλοφορεί οπλισμένος κι ελεύθερος, παιδιά που απ' το πρώτο λεπτό της γέννησής τους δηλητηριάζονται από μολυσμένο αέρα... Φτάνει δε χρειάζεται ν' ακούσω άλλα. Βιάζομαι να ξεφορτωθώ αυτή τη χρονιά, να μπω στην καινούργια, να γυρίσω σελίδα. Αυτή η χρονιά ανήκει στους εξολοθρευτές ονείρων και ιδανικών. Στους εμπρηστές της ψυχής και των πόλεων. Όπου βιώνουμε σε ακραίες συνθήκες τσαλαπατημένες αξίες, εξαγορές συνειδήσεων, αγοραπωλησίες ανθρώπων, σκάνδαλα, οικονομικά σκοτάδια, βία και χυδαιότητα.
Θέλω να κλείσω τα μάτια να μη βλέπω τις φλόγες που τσουρουφλίζουν όμορφες πόλεις και τερματίζουν τα όνειρα των ανθρώπων... Θέλω να κλείσω τ' αυτιά να μην ακούω το θρήνο απ' τον άδικο χαμό των παιδιών στις διαδηλώσεις που φεύγουν δίχως λογική... Δε θέλω να θυμάμαι την ιεροσύνη που χάθηκε μέσα απ' τις εκκλησιές του Αγίου Όρους απ' τις απάτες και τα σκάνδαλα του Βατοπεδίου... Στη Λωρίδα της Γάζας μέχρι στιγμής 360 νεκροί και 1600 τραυματίες. Σκόρπια ανθρώπινα μέλη στους δρόμους... Θέλω να στεγνώσω τα δάκρυα απ' τα τρομαγμένα μάτια των παιδιών της Γάζας που οι οβίδες άφησαν χωρίς πόδια, χωρίς χέρια και σβήνουν καθημερινά τα όνειρά τους...
Μια δρασκελιά πριν από το τέλος και στέκομαι ολομόναχη στο κατώφλι του άλλου χρόνου και με πιάνει αγωνία. Πώς θα μπει ο Καινούργιος; Τι θα φέρει; Εδώ χρειάζομαι μια αγκαλιά να κρύψω το πρόσωπο, να σβήσω τις τρομακτικές εικόνες. Να μου πουν λόγια γλυκά, παρήγορα, καθησυχαστικά. Όπως τότε που παιδί αναζητούσα μέσα στην αγκαλιά της μάνας να σβήσω το κακό όνειρο. Εδώ χρειάζομαι μια αγκαλιά να ρυθμίσει τους κτύπους της καρδιάς μου. Να αναθαερμάνει την πίστη μου στη ζωή. Να μου θυμίσει πως μπορεί να είναι ήπια, δίκαιη, γλυκιά, τρυφερή για να μπορέσω να ξανμπώ στο στίβο.
Σήμερα μια ανάσα πριν από το τέρμα θέλω να φωνάξω "Γέρε Χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά, θα έρθει ο νέος με τα δώρα"... Γιατί τα δώρα που ποθούμε Νέε Χρόνε μου είναι γήινα κι απλά. Να μπορούσε ο κόσμος να αγαπηθεί, να διώξει τα μίση και τα πάθη, να πάψει τους πολέμους. Στα μάτια των παιδιών να βασιλεύει μονάχα χαρά κι ένα χαμόγελο ν' αγκαλιάζει τον κόσμο.
Να έρθει ο καινούργιος να μου ανασυντάξει απλά, καθημερινά πράγματα. Με το γνήσιο νόημά τους. Λέξεις που τις επαναλαμβάνουμε κατά κόρον αυτές τι μέρες "χαρά, υγεία, ευτυχία". Που τις θυμόμαστε κάθε αρχή του νέου έτους και που φθείρονται μέχρι να φτάσει το τέλος.
Θα σε περιμένω στο κατώφλι να ΄ρθεις και σου υπόσχομαι πως θα αρκεστώ με τα απλά, τα καθημερινά και τα ήσυχα. Ευτυχία δεν είναι μονάχα τα ωραία, τα μεγάλα και τ' άπιαστα. Ευτυχία είναι μια καλημέρα, είναι το γέλιο που φεύγει γαργαριστό με τον άνεμο. Είναι τα τρυφερά χεράκια του παιδιού που σ' αγκαλιάζουν και σου λένε σ' αγαπώ!
Θα σε περιμένω Καινούργιε στην πόρτα μου ναρθείς να σβήσεις όλα τα κακά και τα άσχημα! Μπορείς; Καλή Χρονιά.
