Σαν κι εκείνο τον Ιούλη του ΄74 μπήκε κι ο φετινός Ιούλης μαυροφορεμένος, γεμάτος οργή και αγανάκτηση. Ο πρωινός καύσωνας δοκιμάζει τις αντοχές μας, την υπομονή και ανεκτικότητά μας. Πόση υπομονή πια πρέπει να κάνει κανείς όταν βλέπει δώδεκα ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους στην πρώτη γραμμή του καθήκοντος; Πόση υπομονή να κάνουν οι μανάδες που στέλλουν παιδιά αμούστακα να κάνουν το χρέος τους στην πατρίδα κι αυτή τα αφήνει ανυπεράσπιστα, έρμαιο της αμέλειας και της ανικανότητας κάποιων ανεύθυνων; Μεταξύ αυτών αξιωματικοί του στρατού και πέντε πυροσβέστες χάθηκαν άδικα αφήνοντας πίσω τους γυναίκες και παιδιά.
Στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» ήταν κοινό μυστικό πως το κακό παραμόνευε. Κι εμείς οι ανίδεοι το είχαμε εμπεδώσει από τις συζητήσεις που ακούγαμε στα κανάλια πως το υλικό που είχε κατασχεθεί το 2009 από ρωσικό πλοίο έμενε αφύλακτο και σε λάθος τόπο. Ο Διοικητής το είχε εγγράφως αναφέρει, οι στρατιώτες το συζητούσαν, αλλά οι υπεύθυνοι στου κωφού την πόρτα…
Χτες το βράδυ η θλίψη και η οργή δεν χωρούσε στα σπίτια και ο κόσμος βγήκε στους δρόμους με αναμμένα κεριά με την προσδοκία να ενώσει την καρδιά του με τις ψυχές που έφυγαν. Να δώσει μια αγκαλιά να δροσίσει τα καμένα κορμιά απ’ τις φλόγες, να απαλύνει τον φόβο της έκρηξης που τα βρήκε απροετοίμαστα.
Πώς να παρηγορηθεί η μάνα του Μιλτιάδη και του Χριστάκη, των δυο δίδυμων που χάθηκαν αντάμα; Τι λόγια να πούμε σ’ αυτούς τους γονείς να τους δώσουμε ελπίδα για την επόμενη μέρα; Πώς ξεχνάς; Πώς συγχωρείς; Πώς να αντέξουν να βλέπουν τους υπαίτιους στο γυαλί χωρίς να ματώνει η ψυχή τους; Γιατί στην Κύπρο ποτέ δε μάθαμε να τιμωρούμε. Πάντα κάποιοι έχουν το πάνω χέρι και όλα σβήνονται με ένα μεγάλο σφουγγάρι εν μια νυχτί…. Κρίμα, κρίμα, κρίμα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου