Πώς να σας αποχαιρετήσω;

Τι να αποχαιρετήσω



Που δεν έχω πρόσωπο


Να φιλήσω


Παρά μονάχα θύμησες


Κλεισμένες σ’ ένα σκοτεινό φέρετρο!

Με αυτά τα λόγια αποχαιρετά σε ραδιοφωνική εκπομπή ένας φαντάρος τους δίδυμους ναύτες Χριστάκη και Μιλτιάδη που κάηκαν στην δολοφονική έκρηξη. Μέχρι προχθές ήταν όλοι τους παιδιά ξέγνοιαστα με το χωρατό και έγραφαν έξυπνες ατάκες στο facebook. Σήμερα το facebook έγινε τόπος θρήνου και μηνυμάτων για καλέσματα διαμαρτυρίας και οργής.

Και είναι οι νέοι που είναι περισσότερο οργισμένοι γιατί διαπιστώνουν από πολύ νωρίς πως ζουν σε μια κοινωνία που δεν μπορεί να τους προστατεύσει, που δεν έχει τίποτα να τους προσφέρει και τους κλείνει το δρόμο ισοπεδώνοντας τα όνειρά τους πριν καλά καλά αρχίσουν…

Η ταυτοποίηση των νεκρών έχει φτάσει στο τέλος και οι σωροί σήμερα θα παραδοθούν στους συγγενείς. Οι άνθρωποι θα απλώσουν τα χέρια να αγκαλιάσουν για στερνή φορά τους αγαπημένους τους και θα μείνει η αγκαλιά τους άδεια. Γιατί όπως είπε και ο στρατιώτης «πώς να αποχαιρετήσουν αφού δεν θα έχουν πρόσωπο να φιλήσουν» παρά ένα σφραγισμένο σκοτεινό φέρετρο. Σαν τις αδηφάγες φλόγες που κατάπιαν τα κορμιά… και στράγγιξαν τα νιάτα…

Τι κι αν φωνάξουμε στους συγγενείς «σας σκεφτόμαστε, σας αγαπάμε και πονάμε μαζί σας. Ήταν και δικά μας παιδιά, ήταν και δικοί μας πατεράδες, δικά μας αδέρφια» η μοναξιά της απώλειας και ο πόνος τους δεν θα μετακινηθεί στο ελάχιστον. Ο πατέρας των δίδύμων είπε "ήταν καλά τα παιδιά μου, αγαπούσαν την οικογένεια, την πατρίδα και τους φίλους τους". Η φωνή τους αντιχεί ακόμα στ' αυτιά του αφού του είχαν τηλεφωνήσει στις 4.30π.μ. για να του πουν πως έγινε η πρώτη έκρηξη. Η έκρηξη που από μέρες περίμεναν. Κι αυτό που με οργίζει ακόμα περισσότερο είναι γιατί αφού ήξεραν την έκταση του κακού δεν διέταξαν όλους να απομακρυνθούν;
Και την επόμενη μέρα μετά την ταφή θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και θα ζητηθούν εξηγήσεις, θα ζητηθούν ευθύνες και ένα μεγάλο «γιατί;» Δώδεκα άνθρωποι σκοτώθηκαν και άλλοι δυο παλεύουν για τη ζωή τους. Τι απαντήσεις θα δώσουμε; Πως τους χάσαμε από υπερβολική ανικανότητα; Από ερασιτεχνικούς χειρισμούς; Ή από αμέλεια;

Είναι και άλλες δυο μάνες που κάθονται καρτερικά στο νοσοκομείο και μετράνε τον πόνο σπιθαμή σπιθαμή συμπάσχοντας με τα παιδιά τους. Μα αλλοίμονο δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν. Όταν ο Αντώνης  μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ήταν αγνώστου ταυτότητος. Η μητέρα του μονάχα μπόρεσε να τον αναγνωρίσει όπως ξέρει κάθε μάνα να αναγνωρίζει το παιδί της, με την καρδιά, με τον παλμό που είναι συντονισμένος στο ίδιο μήκος κύματος, απ’ τη μυρωδιά, από ένα σημάδι στο χέρι. Γιατί ο Αντώνης δεν έχει πια πρόσωπο, ούτε μάτια…

Σήμερα κηδεύονται εννέα από τους δώδεκα. Καλό σας ταξίδι λεβέντες μας. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σας σκεπάσει!