O πυρετός του Λάζα ή Ιός Έμπολα

Η ιστορία μοιάζει με παραμύθι και πολύ λίγοι την γνωρίζουν.  Το 1970   σ’ ένα μικρό χωριό ονόματι Λάζα κοντά στην πόλη Τζιός της Βόρειας Νιγηρίας, ζούσε η ηλικιωμένη γιατρός γνωστή με το όνομα Λώρα της Ευαγγελικής ιεραποστολής.  Από τα φοιτητικά της χρόνια στο Πανεπιστήμιο Μινεσότα έταξε σαν σκοπό της ζωής της να υπηρετεί τα ορφανά και άρρωστα παιδιά της Αφρικής.

Το χωριό Λάζα ήταν απομονωμένο κι έρημο. Εκτός από τα φρουτόδεντρα και τα λαχανικά που καλλιεργούσαν  δύσκολα έρχονταν άλλες προμήθειες. Τον καιρό της ξηρασίας οι ιθαγενείς έκαιγαν τα χόρτα της περιοχής και εκατοντάδες ποντίκια έτρεχαν τρομαγμένα. Τότε άρχιζε το ποντικοκυνήγι. Το τρίχωμα καιγόταν στη φωτιά και τα ποντίκια ήταν έτοιμα για μαγείρεμα.  Ακόμα και οι ιεραπόστολοι τα έτρωγαν ευχαριστώντας τον Θεό για τη θεόσταλτη τροφή.

Στον καταυλισμό του νοσοκομείου παρουσιάστηκαν κάποια κρούσματα ασθένειας που κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει.  Ψηλός πυρετός, αδυναμία, πόνοι στην πλάτη και ο λαιμός κατακόκκινος κρεμασμένος προς τα κάτω σαν πουλιού…  Η Λώρα τους εξέτασε προσεκτικά μα δεν έβγαζε άκρη. Λίγες ώρες μετά ένιωσε την ίδια αδυναμία. Είχε τάση λιποθυμίας κι ένιωσε να χάνει τον κόσμο γύρο της. Την βρήκαν πεσμένη στο έδαφος. Το αεροπλάνο  την μετέφερε στο Ευαγγελικό Νοσοκομείο του Τζιός και οι γιατροί την περίμεναν. Το θέαμα τους άφησε άφωνους. Άρχισαν αμέσως εξετάσεις. Πουθενά άκρη. Ο πυρετός τη ξεζούμιζε, οι ανάσες της εξασθενούσαν… Έσβηνε με το κρυφό παράπονο …  είχε πολλά ακόμα να προσφέρει. Η Λώρα έσβησε ανυποψίαστη για την αναστάτωση που θα προκαλούσε ο θάνατός της στην ανθρωπότητα. Για το πόσα ερωτηματικά υπέβαλλε στην μοντέρνα ιατρική ιστορία που άρχισε από το Τζιός για να απασχολήσει μερόνυχτα νοσοκομεία στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η γιατρός του Ευαγγελικού νοσοκομείου που την περιέθαλψε, από ένα ασήμαντο γδάρσιμο που είχε στο δάκτυλο την ώρα της νεκροψίας, κόλλησε απ’ την ίδια αρρώστια. Πόνοι στην πλάτη, πρήξιμο στο στήθος και δυσκολίες στην αναπνοή. Δεν είπε τίποτα σε κανένα και κατέγραφε με κάθε λεπτομέρεια τα συμπτώματα. Έκανε αναλύσεις και σημείωνε. Ώσπου έπεσε σε κώμα. Άφησε εντολή το σώμα της να χρησιμοποιηθεί για έρευνες. Πέθανε σε λίγες μέρες αφήνοντας άρρωστη τον πιο στενό της συνεργάτη όπου μεταφέρθηκε άμεσα στις ΗΠΑ.

Ύστερα από πολλά θύματα και έρευνες ανακαλύφθηκε ένας νέος πυρετός που μεταδίδεται από τα ποντίκια. Έξη χρόνια μετά δόθηκε η πραγματική ονομασία του πυρετού. Ο Ιός Έμπολα.

Ένα μήνα μετά το συμβάν, μήνα Απρίλιο μπήκα στο ίδιο νοσοκομείο της ιεραποστολής να γεννήσω τον γιο μου. Είχαμε μεγάλη ανησυχία, όμως ο γλυκύτατος τότε νεαρός γιατρός Δρ. Κρίστιανσον με καθησύχασε πως το νοσοκομείο έχει απολυμανθεί και θα είμαι ασφαλής. 

Ο πυρετός του Λάζα ή Ιός Έμπολα

Η ιστορία μοιάζει με παραμύθι και πολύ λίγοι την γνωρίζουν.  Το 1970   σ’ ένα μικρό χωριό ονόματι Λάζα κοντά στην πόλη Τζιός της Βόρειας Νιγηρίας, ζούσε η ηλικιωμένη γιατρός γνωστή με το όνομα Λώρα της Ευαγγελικής ιεραποστολής.  Από τα φοιτητικά της χρόνια στο Πανεπιστήμιο Μινεσότα έταξε σαν σκοπό της ζωής της να υπηρετεί τα ορφανά και άρρωστα παιδιά της Αφρικής.

Το χωριό Λάζα ήταν απομονωμένο κι έρημο. Εκτός από τα φρουτόδεντρα και τα λαχανικά που καλλιεργούσαν  δύσκολα έρχονταν άλλες προμήθειες. Τον καιρό της ξηρασίας οι ιθαγενείς έκαιγαν τα χόρτα της περιοχής και εκατοντάδες ποντίκια έτρεχαν τρομαγμένα. Τότε άρχιζε το ποντικοκυνήγι. Το τρίχωμα καιγόταν στη φωτιά και τα ποντίκια ήταν έτοιμα για μαγείρεμα.  Ακόμα και οι ιεραπόστολοι τα έτρωγαν ευχαριστώντας τον Θεό για τη θεόσταλτη τροφή.

Στον καταυλισμό του νοσοκομείου παρουσιάστηκαν κάποια κρούσματα ασθένειας που κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει.  Ψηλός πυρετός, αδυναμία, πόνοι στην πλάτη και ο λαιμός κατακόκκινος κρεμασμένος προς τα κάτω σαν πουλιού…  Η Λώρα τους εξέτασε προσεκτικά μα δεν έβγαζε άκρη. Λίγες ώρες μετά ένιωσε την ίδια αδυναμία. Είχε τάση λιποθυμίας κι ένιωσε να χάνει τον κόσμο γύρο της. Την βρήκαν πεσμένη στο έδαφος. Το αεροπλάνο  την μετέφερε στο Ευαγγελικό Νοσοκομείο του Τζιός και οι γιατροί την περίμεναν. Το θέαμα τους άφησε άφωνους. Άρχισαν αμέσως εξετάσεις. Πουθενά άκρη. Ο πυρετός τη ξεζούμιζε, οι ανάσες της εξασθενούσαν… Έσβηνε με το κρυφό παράπονο …  είχε πολλά ακόμα να προσφέρει. Η Λώρα έσβησε ανυποψίαστη για την αναστάτωση που θα προκαλούσε ο θάνατός της στην ανθρωπότητα. Για το πόσα ερωτηματικά υπέβαλλε στην μοντέρνα ιατρική ιστορία που άρχισε από το Τζιός για να απασχολήσει μερόνυχτα νοσοκομεία στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η γιατρός του Ευαγγελικού νοσοκομείου που την περιέθαλψε, από ένα ασήμαντο γδάρσιμο που είχε στο δάκτυλο την ώρα της νεκροψίας, κόλλησε απ’ την ίδια αρρώστια. Πόνοι στην πλάτη, πρήξιμο στο στήθος και δυσκολίες στην αναπνοή. Δεν είπε τίποτα σε κανένα και κατέγραφε με κάθε λεπτομέρεια τα συμπτώματα. Έκανε αναλύσεις και σημείωνε. Ώσπου έπεσε σε κώμα. Άφησε εντολή το σώμα της να χρησιμοποιηθεί για έρευνες. Πέθανε σε λίγες μέρες αφήνοντας άρρωστη τον πιο στενό της συνεργάτη όπου μεταφέρθηκε άμεσα στις ΗΠΑ.

Ύστερα από πολλά θύματα και έρευνες ανακαλύφθηκε ένας νέος πυρετός που μεταδίδεται από τα ποντίκια. Έξη χρόνια μετά δόθηκε η πραγματική ονομασία του πυρετού. Ιός Έμπολα.

Ένα μήνα μετά το συμβάν μπήκα στο ίδιο νοσοκομείο της ιεραποστολής να γεννήσω τον γιό μου. Είχαμε μεγάλη ανησυχία, όμως ο γλυκύτατος τότε νεαρός γιατρός Δρ. Κρίστιανσον με καθησύχασε πως το νοσοκομείο έχει απολυμανθεί και θα είμαι ασφαλής.

Λένας Μαντά Τα πέντε κλειδιά

 Πάνε μέρες που διάβασα το καινούργιο  βιβλίο της Λένας Μαντά Τα πέντε κλειδιά,(εκδόσεις Ψυχογιός) όμως η περιοδεία μου στην Κύπρο για την παρουσίαση του βιβλίου της Νικόλ Άννας Μανιάτη από τη μια και η αφόρητη ζέστη που με συνθλίβει από την άλλη, δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να γράψω τις σκέψεις μου νωρίτερα.

Πρέπει να ομολογήσω πως   η Λένα Μαντά με ξάφνιασε ευχάριστα με  την προσπάθειά της να γράψει αστυνομικό μυθιστόρημα ή με αποχρώσεις αστυνομικού, όπως λέει η ίδια. Δεν είμαι ειδική στα αστυνομικά μυθιστορήματα για να το κρίνω, αλλά αυτό που είδα εγώ είναι ότι δεν παύει από το να είναι ένα καλό και σύγχρονο μυθιστόρημα με   σωστή δομή και άρτια δοσμένη ιστορία. Οι χαρακτήρες ώριμοι και ολοκληρωμένοι με έκαναν να νιώσω τη συναισθηματική τους  φόρτιση, το φόβο και την αγωνία τους. Η αμεσότητα της γραφής με ταύτισαν με την ηρωίδα κι έζησα την οδυνηρή της περιπέτεια. Οι ανατροπές  μου έκοψαν την ανάσα και η κορύφωση μερικές φορές με έκανε να δακρύζω. 

Μια απαγωγή, πέντε λουκέτα, πέντε μηνύματα ήταν η αφορμή για να ξυπνήσει ο εφιάλτης. Η Κυβέλη όταν έχασε το κοριτσάκι της χάθηκε μαζί  και όλος ο κόσμος της. Παρόλα τα πλούτη της, ήταν εντελώς μόνη κι αβοήθητη, δεν ήταν κανείς που να μπορεί να στραφεί για βοήθεια. της, ούτε και στον πανίσχυρο άντρα της,  Ορέστη Δελμούζο  μπορούσε να στηριχτεί, γιατί τους χώριζε ένα μεγάλο μυστικό.

Όταν τέλειωσα το μυθιστόρημα σκεφτόμουν, πόσο εμείς οι άνθρωποι γινόμαστε καταστροφικοί με τις ζωές μας. Αν  όλα αυτά τα μυστικά που   συχνά κρύβουμε χρόνια ολόκληρα από φόβο ή ανασφάλεια βρίσκαμε το κουράγιο ή την τόλμη να τα αποκαλύψουμε, πόσος πόνος και δάκρυα θα αποφεύγονταν.   Και όταν ύστερα από χρόνια ξεσκεπάζετε η αλήθεια, διαπιστώνουμε πως οι επιπτώσεις δεν θα ήταν μοιραίες. Όμως η ζωή μας έχει ήδη χαθεί!  

Απόσπασμα:

Με το βλέμμα στο δέντρο, αλλά χωρίς να το βλέπει, η Κυβέλη ένιωσε τα μάτια της να βουρκώνουν. Πόσο ανόητη υπήρξε… αν είχε το θάρρος να μιλήσει στον Ορέστη, η Μαργαρίτα θα ήταν μαζί τους από την πρώτη μέρα της ζωής της. Είχε κάνει τεράστια λάθη, είχε υποτιμήσει τον άντρα της, αφού πρώτα τον είχε χυδαία εξαπατήσει. Κι έπρεπε να ξεσπάσει τόσο κακό για να καταλάβει πόσο όμορφη ψυχή και μεγάλη αγάπη έκρυβε το αυστηρό του παρουσιαστικό. Ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει λίγο πιο βαθιά, να ανακαλύψει το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου, κι ας ήταν δίπλα του τόσα χρόνια. Εγωίστρια και απίστευτα ρηχή, αυτή ήταν η ετυμηγορία για τον εαυτό της.

Εύχομαι η Λένα αν το θελήσει, να δοκιμάσει να γράψει ξανά αστυνομικό μυθιστόρημα. Εγώ το χάρηκα, μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον! Καλοτάξιδο κι αυτό.

Ανοιχτή επιστολή στο Mega tv Κύπρου

  Προς Διευθυντή Ειδήσεων Μιχάλη Παυλίδη

Αφορμή  αυτής της επιστολής είναι μια είδηση που μεταδόθηκε το  Σάββατο (7/6/2014) στο κεντρικό δελτίο  του σταθμού σας. Πρόκειται για τη χαρμόσυνη είδηση που  αναγγείλατε με κωδωνοκρουσίες,   για το νέο βιβλίο της Βικτώρια Χίσλοπ  The sunrise που αναφέρεται στην κλειστή Αμμόχωστο! Καλά κάνατε που το ανακοινώσατε και χαίρομαι που δώσατε τόση έμφαση στη γέννηση ενός βιβλίου. Μακάρι να το κάνατε πιο συχνά, και για μας του Κύπριους συγγραφείς.

Όμως πανηγυρίσατε για ένα βιβλίο που δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει και που δεν ξέρετε το περιεχόμενό του. Δεν γνωρίζουμε ακόμα προς τα πού θα κλείνει. Η Βικτώρια Χίσλοπ απ’ ότι είδα στη συνέντευξη που μετέδωσε το Mega, δεν έχει επισκεφτεί το κλειστό Βαρώσι, απλά πήγε μερικές φορές στην πράσινη γραμμή. Κι απ’ ότι ξέρω πήρε δυο συνεντεύξεις στο Λονδίνο από ένα ελληνοκύπριο κι ένα τουρκοκύπριο. Αλλά και να το έχει επισκεφτεί τι άποψη μπορεί να σχηματίσει από  μια πόλη που μαράθηκε  στη σιωπή; Το βουβό μοιρολόι το γυροφέρνει ο άνεμος και το πνίγει η θάλασσα μέσα στους λυγμούς της. Ποιος ξέρει καλύτερα από εμάς τους Κύπριους τι σημαίνει ξεριζωμός, την ανάγκη ενός υποδουλωμένου λαού να θέλει να πολεμήσει για την ελευθερία του; Αλλά πανηγυρίζουμε γιατί μια ξένη συγγραφέας θα μας κάνει το χατίρι να ασχοληθεί  μαζί  μας, κι αυτό αρέσει στη ματαιοδοξία μας, 

Σάββατο  βράδυ εγώ ένιωσα  προσβεβλημένη! Στο τελευταίο μου βιβλίο Αργός Χορός, κυκλοφόρησε το 2013 επίσης από τις εκδόσεις Διόπτρα, ασχολήθηκα με μια πραγματική ιστορία  που ξετυλίγεται στο κλειστό Βαρώσι  του 1953 όταν ακόμα οι λίγοι Έλληνες, Τούρκοι και Άγγλοι ζούσαν αρμονικά, είχαν κοινωνική ζωή κι έκαναν κοινές χοροεσπερίδες, μέχρι που   το 1955 ξέσπασε ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ και τα  τρομοκρατικά γιουρούσια των Τούρκων  υποχρέωσαν τους Έλληνες να φορτώνουν τα υπάρχοντά τους στις άμαξες μέσα στη νύχτα και να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Και το βιβλίο μου δεν μένει εκεί, μέσα από τη ζωή της Σοφίας περνά όλη η ιστορία της Κύπρου μέχρι σήμερα.

 Έχω στείλει τουλάχιστον 4 αντίτυπα στο κανάλι του Mega,   κανείς δεν   εντυπωσιάστηκε, δεν  ασχολήθηκε ούτε και στο ελάχιστο για ένα βιβλίο που έγραψε μια Κύπρια. Καταλάβατε κύριε Παυλίδη γιατί  Σάββατο βράδυ όταν ανακοινώσατε με τόσο κομπασμό το βιβλίο που δεν κυκλοφόρησε ακόμα, ένιωσα προσβεβλημένη;  Ήταν σαν να δέχτηκα ένα  χαστούκι! Σαν να με έφτυναν. 

 Κουράστηκα με τις ανασφάλειες και τον κομπλεξισμό μας  να δίνουμε αξίες σε ότι είναι ξένο, με το φόβο μήπως σαν κύπριοι δεν είμαστε   αρκετά καλοί. Πώς θέλετε σαν λαός να προοδεύσουμε  όταν εμείς οι ίδιοι σαμποτάρουμε τις προσπάθειές μας; Προπάντων εσείς τα κανάλια δεν μας δίνετε ποτέ το βήμα να δείξουμε τι πραγματικά αξίζουμε; Πώς να πιστέψουν οι ξένοι στις δικές μας αξίες  όταν εμείς δεν πιστεύουμε στους εαυτούς μας; 

Συχνά βλέπουμε να παρελαύνουν από τα κανάλια συγγραφείς που έρχονται από το εξωτερικό. Όταν ένα καινούργιο μου βιβλίο κυκλοφορήσει η απάντηση είναι στερεότυπη «δεν παρουσιάζουμε συγγραφείς, πέφτουν τα νούμερα τηλεθέασης». Αυτό το ακούω πιο συχνά από το Mega.  Στην Ελλάδα όταν πάμε, μας παρουσιάζουν τα κανάλια και τα ραδιόφωνα, και δημοσιογράφοι ασχολούνται μαζί μας.

 Αν η  δικαιολογία  για τους πανηγυρισμούς είναι επειδή  το βιβλίο της Χίσλοπ θα το διαβάσουν αγγλόφωνοι, κάλλιστα θα μπορούσε το κράτος ή οι ιθύνοντες  να φροντίσουν  να μεταφραστεί το δικό μας έργο, να δοθούν τα σωστά μηνύματα. Γι αυτό έστειλα το βιβλίο στον Αρχιεπίσκοπο, αλλά δεν πήρα απάντηση και δεν είμαι σίγουρη αν  έφτασε ποτέ στα χέρια του!   

Δεν έχω τίποτα προσωπικό με τη Βικτώρια Χίσλοπ. Απεναντίας είναι μια γλυκιά κι αξιαγάπητη γυναίκα που ξέρει να προσδιορίζει τις αξίες της και δεν αφήνει να της τις αμφισβητούν. Απλά βρήκα την αφορμή να πω αυτά που από καιρό με απασχολούν και με πικραίνουν.

 Έχουμε αποδείξει ποικιλοτρόπως πως σαν λαός μπορούμε, έχουμε διαπρέψει στο εξωτερικό σε αρκετούς τομείς, στις τέχνες, στα γράμματα, την ιατρική και γενικότερα στον πολιτισμό.  Στο εξωτερικό μας αναγνωρίζουν και μας βραβεύουν. Εσείς;  

Μιχάλη Παυλίδη σας στέλλω τους φιλικούς χαιρετισμούς μου και είμαι σίγουρη πως και άλλοι κύπριοι συγγραφείς συμμερίζονται την άποψή μου και αναμένουν  το mega να δώσει απαντήσεις.

  Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου

Νικόλ Άννα Μανιάτη "Πίσω απ' τον καθρέφτη"

 Είναι συναρπαστικό το ταξίδι κάθε φορά που ξεκινάς να διαβάζεις ένα καινούργιο βιβλίο, γιατί δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει. Μυστήριο, απρόβλεπτες εξελίξεις, άλλοτε γλυκό και ρομαντικό κι άλλοτε σκληρό, αλλόκοτο που όμως εξάπτει τη φαντασία  και σε καθηλώνει να θες να πας παρακάτω.

Το μυθιστόρημα  «Πίσω απ’ τον καθρέφτη» της Νικόλ Άννας Μανιάτη (εκδόσεις Ψυχογιός) ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Είναι μια δυνατή ιστορία, για τη φιλία, την κακοποίηση, την εκμετάλλευση, τον πόνο που γεννά η ανθρώπινη ανευθυνότητα. Μια αλλόκοτη ιστορία με συνεχείς εκπλήξεις κι ανατροπές. 

Η μοναδική κληρονόμος μιας αμύθητης περιουσίας, η Μαριλένα Νέβα, βλέπει τη ζωή της να καταρρέει όταν ανακαλύπτει το καλά οργανωμένο εγκληματικό  σχέδιο του συζύγου της να την εξαφανίσει.   Όταν συνειδητοποιεί πως ο μοναδικός άντρας που αγάπησε κι εμπιστεύτηκε την πρόδωσε με  τον χειρότερο τρόπο, αποφασίζει την τιμωρία του. Η βία  αφήνει το πικρό  κατακάθι του πόνου και διψά για εκδίκηση από μια ανάγκη δικαίωσης. Όμως ποιο είναι εκείνο  το σημείο που προσδιορίζει στις πράξεις μας τα επιτρεπτά όρια του σωστού και του λάθους;  Τελικά η εκδίκηση δίνει δικαίωση;

 Αυτό το καλογραμμένο βιβλίο με την πρωτότυπη πλοκή, με κράτησε αρκετές ώρες καθηλωμένη, να κρατώ το νήμα σ’ ένα ταξίδι του μυαλού.

 Βιογραφικό:

 Στις 16,17,18 και 19 Ιουνίου θα έχω τη χαρά να συναντηθώ με μια αγαπημένη φίλη κι αξιόλογη  συγγραφέα, τη Νικόλ Άννα Μανιάτη. Είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι  στη Κύπρο τη γνωρίσατε και την αγαπήσατε μέσα από τα πολυάριθμα βιβλία της. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που έρχεται για παρουσίαση βιβλίου στην Κύπρο κι αυτό δίνει σε όλους την ευκαιρία να τη γνωρίσουμε και προσωπικά.   

Η Νικόλ είναι συμπατριώτισσά μας, γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σε πολύ νεαρή ηλικία μετανάστευσε με τους γονείς της στο Λονδίνο. Σπούδασε νοσηλευτική και πήρε πτυχίο προϊσταμένης και για δύο χρόνια φοίτησε στην ιατρική σχολή, όμως τα παράτησε για να εργαστεί. Σαν ανήσυχο πνεύμα καταπιάστηκε σε διάφορους τομείς,  Υπήρξε αεροσυνοδός, ασχολήθηκε με catering για αρκετό καιρό μέχρι που επέστρεψε πάλι στο πανεπιστήμιο και στα τριάντα της πήρε  πτυχίο Φιλολογίας.  Το 1978 παντρεύτηκε κι εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου αρχικά εργάστηκε ως καθηγήτρια αγγλικών, ενώ αργότερα άνοιξε δικό της κέντρο ξένων γλωσσών, το οποίο διεύθυνε επί δεκαοκτώ χρόνια. Στο διάστημα αυτό εξέδωσε με επιτυχία τέσσερα εκπαιδευτικά βιβλία, τρία από τα οποία εγκρίθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας. Το τέταρτο κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Longman.  Υπήρξε επίσης εισηγήτρια εκπαιδευτικών σεμιναρίων και μέλος εξεταστικών επιτροπών για την ξενόγλωσση παιδεία. Στο ενεργητικό της περιλαμβάνονται και πολλές δημοσιεύσεις εκπαιδευτικών άρθρων. 

Από το 2005 ασχολήθηκε με τη συγγραφή μυθιστορήματος κι έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα εννέα μυθιστορήματα.  

Από τις εκδόσεις Ωκεανίδα κυκλοφόρησαν: «Και η ελπίδα γύρισε ξανά» το οποίο έχει προστεθεί στις λίστες Amazon για Ελληνόφωνο κοινό, Η κόρη του φεγγαριού, Οι μούσες της σιωπής, Όταν κλαίνε τ’ αστέρια και το Τίμημα από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. 

Και από τις εκδόσεις Ψυχογιός τα μυθιστορήματα «Κομμένα λουλούδια, Αόρατος δεσμός, Ο ύπνος των χιλίων ημερών και Πίσω από τον καθρέφτη. Σας συστήνω να το διαβάσετε!

Υπάρχουν ακόμα αξίες

Από χτες φίλοι αγαπημένοι, με έχετε πλημμυρίσει  ευχές και λουλούδια   για τη γιορτή  και τα γενέθλιά μου. Σας ευχαριστώ για την αγάπη σας!  Δεν χρειάζομαι κάποιο ιδιαίτερο τρόπο να γιορτάσω, γέμισε  η μέρα μου με την παρουσία σας.

Αυτά έχουν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και τα fb!  Δημιουργούν μια άλλου είδους κοινωνική συνεύρεση που δεν  περιορίζεται σε χώρους, κοινωνικούς κύκλους, χώρες ή εθνικότητες. Γινόμαστε όλοι ένα.   

Όσο περνάνε τα χρόνια όλο και περισσότερο αναζητώ στιγμές μοναξιάς για να ανακαλύψω τον εαυτό μου, να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Μοιάζω με οδοιπόρο σε ξένη χώρα που του είναι εντελώς άγνωστοι οι δρόμοι κι έχει χαθεί…  Ζούμε σε μια εποχή που καταργήθηκαν οι κανόνες, οι αξιοκρατίες, το ήθος η τιμιότητα.   Έχω ανάγκη να καταλάβω αν αυτό το χάος των προβλημάτων που καθημερινά μας βυθίζει, θα κατορθώσει τελικά να νεκρώσει μέσα μας κάθε ωραίο κι ανθρώπινο! Συναισθήματα όπως η αγάπη, ο σεβασμός, η τρυφερότητα, η αλληλεγγύη, η ανεκτικότητα…

Χρειάζομαι στιγμές περισυλλογής, ένα δικό μου χώρο για να  γίνομαι πιο δημιουργική.  Να κλείνω τα πατζούρια απ’ τις κακόγουστες φανφάρες και τους καιροσκόπους των δήθεν καταξιωμένων της κοινωνίας μας. Χρειάζομαι ένα χέρι σταθερό να μου δίνει ελπίδα   πως ακόμα υπάρχουν σταθερές αξίες στο χρηματιστήριο της ζωής. Κι εσείς μου τις δώσατε σήμερα με την παρουσία σας. Σας ευχαριστώ. 

Πάμε όλοι Ουρουγουάη

Αγαπητέ μου Πρόεδρε της Δημοκρατίας και πρόεδροι των κομμάτων (φρέσκοι και παλιοί).

Έτσι άρχισε την επιστολή της η δημοσιογράφος Ελένη Ξένου. Είναι ένα καυστικό ερέθισμα που πρέπει να διαβάσουμε όλοι και να προβληματιστούμε.

Μέχρι πρόσφατα συνηθίζαμε τέτοια μέρα, να απαριθμούμε  τα καλά ή τα κακά του χρόνου που φεύγει και να προσδοκούσαμε σ' αυτά που ο Καινούργιος μας επιφυλάσσει. Υλικά αγαθά που θα μας έκαναν πιο χαρούμενους, πιο ανταγωνιστικούς με τον γείτονα, τον φίλο καρδιακό ή άσπονδο. Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Η οικονομική κρίση μας άφησε πολλά περιθώρια για τέτοιες ενδοσκοπήσεις και έστρεψε  λίγο το βλέμμα  μέσα μας για να προβληματιστούμε. Έχουμε πάθει άλλος λίγο, άλλος πολύ κρίση αξιών. Ξυπνήσαμε από βαθύ ύπνο και ψαχνόμαστε, Ποιοι είμαστε; Πού πάμε;  

Η  Ελένη  Ξένου σ΄αυτό το άρθρο  στην εφημερίδα Απογευματινή, μας αποκαλύπτει μια δόση της πικρής αλήθειας που βιώνουμε και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να της αναδημοσιεύσω, γιατί με εκφράζει απεριόριστα!

Αγαπητέ μου Πρόεδρε της Δημοκρατίας και πρόεδροι των κομμάτων (φρέσκοι και παλιοί)

Παρότι είμαι πεπεισμένη πως ό,τι και να σας γράψουμε εσείς μας έχετε γραμμένους, αποφάσισα να κάνω μία ύστατη προσπάθεια. Ο λόγος που αποφάσισα να κάνω αυτή την προσπάθεια είναι γιατί τώρα δεν πρόκειται να αρκεστώ στις δικές μου απόψεις (ή τις απόψεις των πολιτών) για να σας αποδείξω πως μας εμπαίζετε και πως είστε πολιτικά ανεπαρκείς και αβάσταχτα μέτριοι, αλλά θα αντιπαραβάλω ένα πολύ σοβαρό παράδειγμα πολιτικού, του οποίου οι πράξεις και ο τρόπος ζωής έρχεται να μηδενίσει όλες τις μπουρδολογίες που μας εξαπολύετε για να μας πείσετε ότι κόπτεστε για τους πολίτες. Διότι όταν ένας πολιτικός κόπτεται πραγματικά για τους πολίτες της χώρας του, το αποδεικνύει με πράξεις οι οποίες δεν έχουν να κάνουν με βαθυστόχαστους προγραμματισμούς, υποσχέσεις επανεκκίνησης και φιλάνθρωπες εξαγγελίες. Έχουν να κάνουν με μία-δύο πολύ απλές πράξεις τις οποίες κανένας σας δεν έκανε. Αυτές όμως οι πράξεις είναι που αποδεικνύουν ποιος πολιτικός έχει ευθιξία, επίγνωση, συναίσθηση και ήθος και όχι οι δικές σας, οι οποίες το μόνο που έχουν αποδείξει μέχρι στιγμής είναι την πολιτική σας υποκρισία. 

Για να μη μακρηγορώ με κίνδυνο να με χαρακτηρίσετε εμπαθή, όπως χαρακτηρίζετε οποιονδήποτε εστιάζει στην πολιτική σας ανεπάρκεια, μπαίνω απευθείας στο θέμα. Σε μία μακρινή χώρα που βρίσκεται κάπου στη Νότια Αμερική και ονομάζεται Ουρουγουάη (μπορείτε να την γκουγκλάρετε, αν δεν την έχετε ακουστά), ζει ο Χοσέ Μουχίκα (μπορείτε να τον γκουγκλάρετε, αν δεν τον έχετε ακουστά) ο οποίος είναι 77 χρονών και είναι ο Πρόεδρος αυτής της χώρας. Αυτός, λοιπόν, ο κύριος Χοσέ που είναι ο Πρόεδρος μιας χώρας που έχει τον τριπλάσιο πληθυσμό από τον δικό μας, ζει σε μία φάρμα, καλλιεργεί χρυσάνθεμα και δίνει σχεδόν όλο του τον μισθό στους φτωχούς, διατηρώντας για τον εαυτό του ένα πόσο μόνο για τα απαραίτητα. Αυτός ο κ. Χοσέ έχει απαρνηθεί από την πρώτη στιγμή το προεδρικό του αυτοκίνητο, και φροντίζει να κοστίζει όσο το δυνατόν λιγότερα στη χώρα του, μιας και αρνείται να ταξιδεύει στην πρώτη θέση και δεν επωφελείται καν των υπόλοιπων δωρεάν παροχών του αξιώματός του. Όταν τον ρωτάνε, γιατί τα κάνει όλα αυτά απαντά πως οι περισσότεροι κάτοικοι της Ουρουγουάης ζουν με πολύ λιγότερα από τον ίδιο. Πρόσφατα, μάλιστα, δήλωσε πως όταν τελειώσει η θητεία του σκοπεύει να υιοθετήσει 40 παιδιά φτωχών οικογενειών τα οποία θα στεγάσει στο αγρόκτημά του και θα τα διδάξει πώς να γίνουν αγρότες για να εκμεταλλευτούν τη γη του, μιας και εκείνος δεν έχει παιδιά. Και βεβαίως, αν είχε παιδιά, δεν νομίζω να τα άφηνε να περιφέρονται σε εξώφυλλα περιοδικών με τα κόκκινά τους φουστανάκια, ούτε και να γυρίζουν στις τηλεοράσεις με κοσμικά χαμόγελα οδοντόκρεμας λες και ζούνε σε μία χώρα χωρίς προβλήματα. 

Αυτός είναι πολιτικός αγαπητοί μου πρόεδροι (φρέσκοι και παλιοί) και όχι εσείς.

Διότι κανένας σας δεν έκανε αυτές τις μία-δύο απλές πράξεις που θα μας αποδείκνυαν πως πραγματικά κόπτεστε για τους πολίτες σας. Κανένας σας δεν απαρνήθηκε τα προνόμιά του και κανένας σας δεν βγήκε να πει ότι διαθέτει μέρος του μισθού του για τους δυσπραγούντες. Το μόνο που κάνετε είναι να μας κοροϊδεύετε με δήθεν ταμεία αλληλεγγύης (με τα λεφτά ποιου;) και την ίδια ώρα να συζητάτε για τη λίστα των λιμουζινάτων. Μήπως μία καλή ιδέα, λοιπόν, είναι να παρατήσετε ό,τι άχρηστο κάνετε και να μελετήσετε για λίγο τη βιογραφία αυτού του ανθρώπου, μπας και κάτι κολλήσει στο κολλημένο σας μυαλό; Και μία συμβουλή: Αν ποτέ τύχει να συναντήσετε τον κ. Χοσέ μην του αποκαλύψετε ότι είστε πολιτικοί, διότι θα γελάσει και το τελευταίο παρδαλό κατσίκι που κυκλοφορεί στη φάρμα του.