Συνέντευξη στο Vlepo με την Κατερίνα Σαμψώνα

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Ένα δημοσίευμα της εφημερίδας ΠΟΛΙΤΗΣ






Ο «Αργός Χορός» της Γιόλας
Του Πρέσβη ε.τ.  Δρα Ανδρεστίνου Ν. Παπαδόπουλου



  Όπως ο Σωτήρης και η Σοφία του μυθιστορήματος της Γιόλας Δαμιανού Παπαδοπούλου άργησαν να χορέψουν τον πρώτο τους ερωτικό χορό μιας ανεκπλήρωτης αγάπης, έτσι και  γω άργησα να καταγράψω τον χορό των συναισθημάτων που μου προκάλεσε η ανάγνωσή του.
  Ο συγκερασμός του παρελθόντος με το παρόν, ο ηρωικός αγώνας της ΕΟΚΑ, η Τουρκική εισβολή  και η φονική έκρηξη στο Μαρί είναι τόσο επιδέξια συνυφασμένα που η εναλλαγή των εικόνων μηδενίζει τον χρόνο. Σώμα, νους, ψυχή και καρδιά ενώνονται για να γίνουν ένα υποβλητικό κράμα που προβάλλει τον χαρακτήρα της ηρωίδας Σοφίας με μια απρόσμενη ευαισθησία που τον κάνει πραγματικά ανθρώπινο. «Η πραγματική της φύση δεν ήταν ένας μονάχα άνθρωπος, αλλά πολλοί μαζί, διαφορετικοί, τυλιγμένοι σε αντιφάσεις, με ένα πρόσωπο μεσήλικα και ένα πρόσωπο εφήβου, μια σκέψη ριζωμένη στο παρελθόν και μια ριζωμένη στο μέλλον».
  Το μυθιστόρημα διακατέχεται από μια φιλοσοφική διάθεση που αποπνέει κοινωνική ευαισθησία και την κατά λόγον γνώση. «Όταν στερηθείς κάτι γνωρίζεις περισσότερο την αξία του. Όταν δείχνεις σε κάποιον ότι  εμπιστεύεσαι τις γνώσεις και τις αξίες του, του επιτρέπεις να ανοίξει τα φτερά του για να πετάξει». Και αλλού «ο εγωισμός έχει μια δική του περηφάνια, ένα δικό του ναρκισισμό, που το μόνο που πετυχαίνει είναι η πίκρα και ο πόνος». Τέτοια διδάγματα αποτελούν  την πεμπτουσία του πνευματικού και θεμελιώδους αγαθού του ανθρώπου που είναι η πληρέστερη συνείδηση του στοχασμού του μέσα στην χρονικότητα, ενώ το αξιολογικό περιεχόμενο του  έργου και η καλλιτεχνική έκφραση του λόγου μας συγκινούν.
  Γιόλα, σ’ ευχαριστούμε που με το μυθιστόρημα σου μας κάλεσες να χορέψουμε το ταγκό των αναμνήσεων (θα τις ζήσουν όσοι το διαβάσουν) που η τελευταία του φιγούρα μας πήρε στην Αμμόχωστο. Για την Σοφία είναι και αυτή γυναίκα που κουβαλάει ένα κρυφό πόνο στην  καρδιά και περιμένει ακούραστη μες στα χρόνια τον παλιό έρωτα να χτυπήσει ξανά την πόρτα της». Στο τέλος, η γιαγιά Σοφία ψιθύρισε στον εγγονό της:
 «Δεν θέλω να πεθάνω πριν κατοικήσω ξανά στην Αμμόχωστο!»
Κι εμείς διαπρύσια το ίδιο λέμε.

    

Δεν υπάρχουν σχόλια: