Λένας Μαντά "Με λένε Ντάτα" από τις Εκδόσεις Ψυχογιός

Πάνε δύο βδομάδες που διάβασα το τελευταίο βιβλίο της Λένας Μαντά «Με λένε Ντάτα» κι ακόμα το κουβαλάω στη σκέψη του. Η Λένα έχει πια καθιερωθεί στο στερέωμα της συγγραφής και δεν χρειάζεται να λέμε κάθε φορά για το πόσο δεινή είναι στο να στήνει την ιστορία της, για το πόσο οι ήρωες της έχουν ζωντάνια και αμεσότητα και πόσο η γραφή της ρέει. Με αυτά της τα προσόντα   κρατά πιστούς αναγνώστες! 

Όσο διάβαζα το  «Με λένε Ντάτα», μια σκέψη τριβέλιζε το μυαλό μου «γιατί η Λένα αυτή τη φορά επέλεξε  ένα ήρωα τόσο ακραίο  και  τόσο ξένο με τη συνηθισμένη θεματολογία της;  Η σκέψη αυτή με απασχόλησε αρκετές μέρες μέχρι που άθελά μου άρχισα να κάνω μια αναδρομή στα δικά μου μυθιστορήματα.   Πώς διαλέγω κάθε φορά την υπόθεση κάποιου βιβλίου μου; Βρίσκω τυχαία μια ιστορία και την κτίζω απλά για να γράψω το επόμενο βιβλίο ή υπάρχει κάποια εσωτερική ανάγκη ή φόρτιση από γεγονότα, σκέψεις και συναισθήματα που θέλουν εκτόνωση;  Ένας χαραχτήρας μπορεί κάλλιστα να μας εκπροσωπήσει για να βγάλει στην επιφάνεια  αγάπη,  θυμό,  φόβο και όσα   για κάποιο  λόγο κρύβουμε μέσα μας την συγκεκριμένη στιγμή που γράφουμε. Στην δική μου περίπτωση έφτιαξα την Αφροδίτη για να ζήσει τον Ερυθηματώδη Λύκο «Κρατήσου από τα όνειρά σου». Εξάλλου  υπάρχει και  η άποψη πως όλοι οι γνήσιοι συγγραφείς λίγο έως πολύ αυτοβιογραφούνται ή καλύτερα κλείνουν στο έργο τους βιωματικές εμπειρίες.

 Πιστεύω πως η Λένα Μαντά αυτή την εποχή χρειαζόταν ένα  δυναμικό κι αδίστακτο ήρωα για να βγάλει  τον θυμό, την ανασφάλεια  που κρύβει μέσα της μια ασθένεια που μας φοβίζει. Ήταν ένα φυσιολογικό ξέσπασμα. Έφτιαξε την Ντάτα να είναι αδίστακτη και να μπορεί να εξολοθρεύσει το κακό. Χωρίς ίχνος ντροπής, χωρίς μεταμέλεια ή λογική για τους φόνους της,  κατάφερε  να συντρίψει τον εχθρό, το μίασμα του κακού, μέχρι που όλα πια ήταν καθαρά και γαλήνια. Κι όταν επικράτησε ηρεμία η Ντάτα αποσύρθηκε για να εμφανιστεί και πάλι η Αλεξάνδρα.

 Βλέπετε όταν έγραφε η Λένα το Όσο αντέχει η ψυχή, η Αλεξάνδρα ήταν μια  γλυκιά και συμπονετική ήρεμη ύπαρξη. Τότε ήταν η εποχή της ηρεμίας. Όταν ξέσπασε το τσουνάμι, ο μεγάλος θυμός, χρειαζόταν μια Ντάτα για να βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Το μυθιστόρημα  θα σας συναρπάσει. Η ιστορία της Αλεξάνδρας Σαλβάνου «Ντάτα» άρχισε δυναμικά από τη στιγμή που γεννήθηκε. Την 26^η Οκτωβρίου  του 1912.  Από τους πρώτους μήνες  της γέννησης της έδειξε μέσα από το βρεφικό της βλέμμα ένα σκοτάδι που θα καθοδηγούσε την μετέπειτα ζωή της. Είχε ομορφιά και πλούτη, κοινωνική θέση που θα μπορούσαν να της προσφέρουν μια ήσυχη κι ευτυχισμένη ζωή. Ζούσε σ' ένα όμορφο αρχοντικό κοντά σε γονείς με κύρος και την καμουφλαρισμένη αξιοπρέπεια της κοσμικής ζωής. Όμως η Αλεξάνδρα  δεν γνώρισε τίποτα απ' όλα αυτά, ζούσε απλά κάτω από την ίδια στέγη.  Τίποτα απ’ όλα αυτά  δεν ανταποκρινόταν  στην σκοτεινή  πλευρά του χαρακτήρα της . Αψήφησε τα πάντα πίσω της και χωρίς οικογένεια, χωρίς παρελθόν ή αδυναμίες ξεκίνησε για μια άλλη ζωή. Την ζωή του μυστηρίου! Άλλαξε το όνομά της  για να χαθεί στα βάθη της νύχτας, στην πορνεία και την ακολασία.  Η ζωή γι αυτήν ήταν ένα παιγνίδι εξολόθρευσης.  Ένα πρόσωπο αγγέλου που έκρυβε ψυχή σατανά που ήταν ταγμένος να σκορπά τον όλεθρο. Το χέρι της σκορπούσε τον θάνατο και ήταν πεπεισμένη  πως  έκανε το σωστό για να φέρει την κάθαρση. Σε ποιον; Στον ίδιο της τον εαυτό ή στο κατεστημένο της προηγούμενης ζωής της;