Λένα Μαντά

Πάει καιρός που διάβασα το Χωρίς χειροκρότημα της Λένας Μαντά και με την ευκαιρία που κλείνει δέκα χρόνια στα εκδοτικά δρώμενα αποφάσισα να κάνω ένα αφιέρωμα. Ήθελα από εβδομάδες να γράψω, μα με πρόλαβαν τα θλιβερά γεγονότα εδώ στην Κύπρο. Η θλίψη και η οργή μας για το δολοφονικό συμβάν δεν καταλάγιασε, απλά έχει πάρει σχήμα και όγκο μέσα μας, σαν σώμα σε άλλο σώμα. Εμείς απλά προσπαθούμε να συνεχίσουμε με δεκανίκια τη ζωή μας. Διαβάζουμε βιβλία και βλέπουμε ταινίες DVD –όταν έχουμε ρεύμα- για να ξεχνιόμαστε.

Τις ίδιες ίσως και χειρότερες δοκιμασίες βιώνει και η Ελλάδα κι ο κόσμος αποξεχνιέται διαβάζοντας ελληνικά μπεστ σέλερς. Ίσως να μην είναι τυχαίο που το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου έκανε πρόσφατα μια έρευνα που αναδεικνύει μετά τον Καζαντζάκη, τον Καβάφη και τον Ντοστογιέφσκι τη συγγραφέα μπεστ σέλερ Λένα Μαντά σε πρόσωπο που οι αναγνώστες πιστεύουν ότι «τα βιβλία της, τους έχουν σώσει τη ζωή». Η Μαντά θεωρείται ότι έχει πωλήσει 50.000 αντίτυπα το 2011 σε μια εποχή οικονομικής κρίσης! Κάτι που σε μερικούς φαίνεται απίστευτο.

Ποιο είναι το μυστικό ενός συγγραφέα που κατορθώνει σε δέκα χρόνια συγγραφικής ζωής να εισπράττει τη λατρεία των αναγνωστών του, να τους γίνεται απαραίτητος κάνοντάς τους να πιστεύουν πως «τους έχει σώσει τη ζωή;» Ξέροντας τη Λένα Μαντά θα ΄λεγα πως αυτό οφείλεται στο σπάνιο επικοινωνιακό της χάρισμα, την ευκολία που δίνεται στους γύρο της και την αγάπη που χαρίζει. Σε μια συνέντευξή της στην εφημερίδα Φιλελεύθερος όταν ρωτήθηκε «πώς νιώθει απέναντι στο αναγνωστικό της κοινό» είπε: Απέραντα γεμάτη από την αγάπη τους. Δεν παραλείπω ποτέ να λέω «ευχαριστώ» καθώς ξέρω ότι χάρη σε όλους τους αναγνώστες που αγάπησαν τη δουλειά μου αλλά κι εμένα την ίδια, βρίσκομαι εδώ που είμαι σήμερα. Και το μόνο που προσπαθώ κάθε φορά είναι να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό.

Αλήθεια πώς είναι να βρίσκεται κανείς ψηλά στην κορυφή; Δεν το έχω νιώσει ποτέ και ούτε πιστεύω πως θα το πετύχω. Η Λένα Μαντά που το πέτυχε δεν έπαψε να είναι ο ίδιος φιλικός και αυθόρμητος άνθρωπος. Την τελευταία φορά που τη συνάντησα στο Public στη Λευκωσία άνοιξε μια τεράστια αγκαλιά να με δεχθεί και δεν τσιγκουνεύτηκε να πει πόσο της άρεσε το βιβλίο μου. Αυτό παρατηρώ να το κάνει με τον κάθ’ ένα όταν καταπιάνεται να γράψει για κάποιο βιβλίο στο μπλοκ της. Είναι δοτική και αυθόρμητη. Αυτό πιστεύω είναι το μεγαλύτερο της ατού και καταφέρνει να φτάνει στην καρδιά των αναγνωστών της. Γιατί σήμερα δεν αρκεί μονάχα να γράψει κανείς μια ενδιαφέρουσα ιστορία, σημασία έχει να καταφέρει να το περάσει με ειλικρίνεια στο αναγνωστικό κοινό. Και η Λένα αφού καταπιάνεται με την καθημερινότητα, κατορθώνει να βάζει τους αναγνώστες της να ζουν τα δικά τους προβλήματα μέσα από τις σελίδες της.

Ομολογώ πως με το τελευταίο της βιβλίο το Δίχως Χειροκρότημα μπήκα άνετα στη ματαιόδοξη ζωή της νύχτας που τόσο επιτακτικά νέοι άνθρωποι επιζητούν στην εποχή μας. Αλλά όπως λέει και η Λένα «η πραγματική ζωή ξεκινάει από εκεί που τελειώνει το χειροκρότημα! Αν ζεις γι αυτό, τότε ζεις τη ζωή που οι άλλοι θέλουν για σένα. Το χειροκρότημα γενικά πρέπει να είναι το επιστέγασμα των προσπαθειών μας».

«Η Λένα Μαντά γεννήθηκε στην Πόλη το 1964. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με τους γονείς της πέντε χρόνια αργότερα. Πολύ σύντομα χώρισαν και η Λένα έζησε μόνη με τη μητέρα της, η οποία έκανε χίλιες δουλειές για να τη μεγαλώσει. Σπούδασε νηπιαγωγός, αλλά ποτέ δεν θέλησε να ασχοληθεί με το επάγγελμα. Για τρία χρόνια ασχολήθηκε με κουκλοθέατρο, με έργα δικής της συγγραφής. Μητέρα δύο παιδιών ενός γιού και μιας κόρης, όταν τα πράγματα δυσκόλευαν στην καθημερινότητά της, κατέφευγε στο γράψιμο. Αν και ποτέ η λέξη «συγγραφέας» δεν είχε περάσει από το μυαλό μου, λέει σήμερα. «Έγραφα και γράφω όσα μου αρέσει εμένα να διαβάζω» συνηθίζει να λέει. Στο πλευρό της πάντα ο άντρας της, που την ακολουθεί βήμα προς βήμα!

Φέτος κλείνει δέκα χρόνια στα εκδοτικά δρώμενα: «Τη μέρα που σε γνώρισα», «Το Βαλς με δώδεκα θεούς», Θεανώ, η λύκαινα της Πόλης», «Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι», «Η άλλη πλευρά του νομίσματος», «Έρωτας σαν βροχή», «Το τελευταίο τσιγάρο» και το «Χωρίς Χειροκρότημα». Κάθε της βιβλίο πουλιέται σε δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα και κατασκηνώνει στις λίστες των μπεστ σέλερ». (Απόσπασμα από τη συνέντευξή της στο Φιλελεύθερο).

Το κείμενο αυτό μου πήρε τρεις μέρες να το τελειώσω. Είχαμε δίωρη διακοπή ρεύματος τρεις φορές τη μέρα και κάθε φορά έχανα κι ένα κομμάτι του κειμένου.