Η 21η του Μάρτη έχει καθιερωθεί σαν παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Μάταια εδώ και δυο μέρες προσπαθώ να συντονιστώ με ΄κείνες τις ευαίσθητες κεραίες που κάποτε με έκαναν να γράφω στίχους. Ψάχνω απεγνωσμένα μέσα μου να βρω κάτι ευαίσθητο, κάτι τρυφερό, ένα ερέθισμα ποιητικό τέλος πάντων, μα οι εικόνες που εκτοξεύονται μέσα από την τηλεόραση γεμίζουν παγωνιά και φόβο τη ψυχή μου. Εδώ και δυο μέρες κάθομαι άβουλη στον καναπέ και παρακολουθώ απεγνωσμένα το μακελειό στη Λιβύη, βλέπω τους πυραύλους Κρουζ να ταξιδεύουν σαν πεφταστέρια στο νύχτωμα να κτυπούν αμάχους και παιδιά να πέφτουν αιμόφυρτα πριν προλάβουν καν να ονειρευτούν… Έμεινα άφωνη από τις προκλητικές δηλώσεις του Καντάφι να υπόσχεται πως δεν θα σταματήσει να μάχεται έστω και αν σκοτωθεί και ο τελευταίος πολίτης, το τελευταίο παιδί και μέχρι να στραγγίξει και η τελευταία σταγόνα αίμα από τη χώρα του… Από πού να αντλήσω στίχους; Μέσα από το αίμα που γίνεται ποτάμι ή το δάκρυ της μάνας που αποχαιρετά τη ζωή;
Την ίδια στιγμή η πόλη της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία λουσμένη ραδιενέργεια αδειάζει σιωπηλά, προσπαθώντας να προστατεύσει τους απομείναντες. Μολυσμένο το νερό, μολυσμένο το γάλα και τα λαχανικά. Από πού να αντλήσω στίχους; Μέσα από τη στωικότητα του παιδιού που αποχαιρετά τους νεκρούς συμμαθητές του ξέροντας πως το παιγνίδι του εγκέλαδου δεν έχει ακόμα τελειώσει; Μέσα από την πολιτισμένη αξιοπρέπεια ενός λαού που έμαθε από τα γεννοφάσκια του να υπομένει με καρτερικότητα;
Αυτές οι εικόνες με φέρουν στα μονοπάτια των στίχων της αξιόλογης ποιήτριας και αγαπημένης μου φίλης Νίκης Λαδάκη Φιλίππου που έφυγε από τη ζωή πριν από 8 χρόνια:
να με φωνάζουν τα πουλιά-παιδιά.
Είσαι καρδιά μου ένα πουλί
που του χαλάσαν τη φωλιά
κι όλα τα πουλιά, όλα τα φιλιά
έχουν φωλιά την ορφανιά.
Είσαι καρδιά μου ένα πουλί
που του χαλάσαν τη φωλιά
κι όλα τα πουλιά, όλα τα φιλιά
έχουν φωλιά τον κόρφο σου.
********
Ρίγος πανάρχαιο
τρέμει μέσα
από καινούργιους πόρους
με πολύ ιδρώτα
κρυμμένο στ’ άψυχα
και το μούσκο
που κατεβαίνει από το βουνό
και μπαίνει μέσα στα μάτια
και τα γεμίζει πληγές
τα νεκρώνει
και γίνεται ένα με το ποτάμι
που φιλά τα σπλάχνα της γης
και πνίγεται στη ζέση
της θάλασσας.
Στίχοι που θα είναι επίκαιροι μέσα στην αιωνιότητα γιατί ο κόσμος θα παραμείνει πάντα ίδιος να ανακυκλώνεται μέσα στις ίδιες συμφορές μέσα στο ίδιο δάκρυ και αίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου