Κάποτε τραγουδούσαμε «Γη των κοριτσιών που γελούν, γη των αγοριών που μεθούν, Κύπρος της αγάπης και του ονείρου». Και περνάγαμε καλά, ζούσαμε ξέγνοιαστα, μέσα στην υλιστική σπατάλη μας και ποτέ δεν υποπτευόμασταν πως για άλλους λαούς ήταν ανέφικτος και υπερβολικός ο τρόπος ζωής μας.
Τώρα οι νέοι δεν έχουν φτερά να πετάξουν και τα όνειρα έμειναν μετέωρα σαν γκριζοπράσινα φύλλα ριγμένα στο πέλαγος. Κρεμμάνε τα διπλώματα και τις διακρίσεις στον τοίχο για να θυμούνται τα χρόνια που σπατάλησαν. Τώρα τα περιθώρια στένεψαν και ο φακός εστιάζει σε εικόνες ντροπής... Φωτογραφίζει ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για ένα παρατημένο ξεροκόμματο. Ίσως μερικοί να βιαστούν να πουν «υπερβολή». Κι όμως δεν είναι αγαπητοί μου. Η εικόνα στο πρόγραμμα του Sigma Τολμώ, με τον άνθρωπο που πολέμησε το ‘ 74 με έπαθλο ένα τραύμα στο κεφάλι και μια αναπηρία να ψάχνει στα σκουπίδια, δεν μας βοηθά να ονειρευόμαστε, κι ούτε μας κάνει υπερήφανους. Και δεν είναι ο μόνος, υπάρχουν πολλοί που πεινούν και προσπαθώντας να κρατηθούν από μια υποψία αξιοπρέπειας, κλείνουν τις πόρτες μην ακουστεί η κραυγή της απελπισίας τους. Υπάρχουν και άλλοι πιο τολμηροί που βγαίνουν στα κανάλια και η φωνή τους ακούγεται σπαρακτική, τελεσίδικη. Ποιος τους ακούει; Κι όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που χιλιάδες μετανάστες κατακλύζουν ανεμπόδιστα τον τόπο μας και τόσο πλουσιοπάροχα το κράτος τους ανταμείβει με 800 ευρώ τον μήνα μόλις πατήσουν το πόδι τους στο νησί.
Αλήθεια αυτό δεν έχει λογική. Γνωρίζω πως όταν επιστρέψουν οι Κύπριοι μετανάστες στην πατρίδα, ύστερα από πολλά χρόνια απουσίας, δικαιούνται κάποιας σύνταξης 20 χρόνια μετά τον επαναπατρισμό τους. Αυτοί οι άνθρωποι που στα χρόνια της απουσίας τους έφεραν στον τόπο τους πολλές χιλιάδες συνάλλαγμα.
Αμέτρητες οι κραυγές από κόσμο καθημερινό της διπλανής πόρτας που δεν τα βγάζει πέρα πια, γιατί έχασε τη δουλειά του, είτε γιατί το κούρεμα των απολαβών του ήταν ακαριαίο. Πάγωσε το γέλιο και μια γκριμάτσα τρόμου σφίγγει την καρδιά γι αυτά που συμβαίνουν κι αυτά που σύντομα έρχονται…
Αναρωτιέμαι τι θα απογίνουν τα παιδιά μας, που από την υπερκατανάλωση θα βρεθούν ξαφνικά να ζουν στην φτώχια. Φοβάμαι τη βία που θα ακολουθήσει από κάθε μορφή πίεση και στέρηση. Φοβάμαι το σκοτάδι της ψυχής μην σβήσει τα όνειρά τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου