Χτες Κυριακή 27 Οκτωβρίου είχα τη χαρά και την τιμή να παρουσιάσει το βιβλίο μου Έτσι θέλω να θυμάμαι ο Πρέσβης ε.τ. Δρας Ανδρεστίνος Ν. Παπαδίπουλος στην εφημερίδα Πολίτης. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας αυτό το εμπνευσμένο δημοσίευμα.
«Έτσι θέλω να θυμάμαι»
Το μυιθστόρημα της Γιόλας Δαμιανού-Παπαδοπούλου
του Πρέσβη ε.τ. Δρα. Ανδρεστίνου Ν. Παπαδόπουλου
Τρείς γραμμές με τα “λίγα λόγια” της εισαγωγής σε θέτουν άμεσα μπροστά στο κοινωνικό φαινόμενο που εξ’ αντικειμένου απασχολεί την συγγραφέα - τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας μιγάς. Αυτά την ωθούν να το κυκλώσει λογικά για να εξηγήσει συναισθηματικά το ασύμμετρο και το παράλογο, αλλά και λογοτεχνικά, προβάλλοντας τις διάφορες εκφάνσεις του που συνοψίζονται στο κατά πόσο μπορούμε να διαλέξουμε το φύλο, την εθνικότητα και το χρώμα μας.
Το μυθιστόρημα παραπέμπει σε μια Οιδιπόδεια τραγωδία με πρωταγωνιστές τον Μάικλ και την Μέλα. Βλέπουμε τον κεντρικό ήρωα να πραγματοποιεί απόλυτα την ατομική του μοίρα, ένα υποβλητικό κράμα απροσμέτρητης ευαισθησίας, σκεπτικισμού, βίαιων παθών, λυτρωμένων αποκλειστικά με την δημιουργία. Με ωραίες εικόνες γίνεται η περιγραφή των ανθρώπινων χαρακτήρων με συναισθηματικές και τραγικές μεταπτώσεις που μεταβάλλουν την χαρά σε λύπη, το γέλιο σε κλάμα και την αγάπη σε μίσος. Βλέπουμε μέσα από την αμφίρροπη προδοσία της αγάπης τον διχασμό ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, την ηδονή των αισθήσεων και τη εγκράτεια, σαν απόηχο του άπειρου και του πεπερασμένου.
Όπως ο γλύπτης σμιλεύει το δημιούργημά του για να το κάνει τέλειο, έτσι και η συγγραφέας χρησιμοποιεί τη λεπτομέρεια στην περιγραφή για να προβάλει τους χαρακτήρες και το περιβάλλον τους – και όχι μόνο. Το μυθιστόρημα είναι μεστό διδαγμάτων, που αποτελούν την πεμπτουσία του πνευματικού, πρωταρχικού και θεμελιώδους αγαθού του ανθρώπου, που είναι η πληρέστερη συνείδηση του στοχασμού μέσα στη χρονικότητα, η προσπάθεια της ζωής να ουσιωθεί, η κατά λόγον γνώση σε τελευταία ανάλυση. Γενικά, στο μυθιστόρημα της Γιόλας συναντούμε τα πολιτισμικά στοιχεία της ποικιλίας, της αρμονίας, του μέτρου, του «μηδέν άγαν», της ενότητας και της συνοχής, ενώ ταυτόχρονα διακατέχεται από μια νοσταλγική διάθεση που αποπνέει το μύρον μιας μυστηριακής ατμόσφαιρας. Οι σκέψεις της δεν διατυπώνονται ενδιάθετα, αλλά προβάλλονται ρωμαλέα σ’ αυτό το ευρώστου κάλλους έργο, που υψώνεται σαν μια ωραία δημιουργία πνευματικών απεικασμάτων και ταυτόχρονα μας συγκινεί με το αξιολογικό του περιεχόμενο και την καλλιτεχνική έκφραση του λόγου. Έχει τον παλμό και την ένταση πηγαίου βιώματος.
«Έτσι θέλω να θυμάμαι»
Το μυιθστόρημα της Γιόλας Δαμιανού-Παπαδοπούλου
του Πρέσβη ε.τ. Δρα. Ανδρεστίνου Ν. Παπαδόπουλου
Τρείς γραμμές με τα “λίγα λόγια” της εισαγωγής σε θέτουν άμεσα μπροστά στο κοινωνικό φαινόμενο που εξ’ αντικειμένου απασχολεί την συγγραφέα - τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας μιγάς. Αυτά την ωθούν να το κυκλώσει λογικά για να εξηγήσει συναισθηματικά το ασύμμετρο και το παράλογο, αλλά και λογοτεχνικά, προβάλλοντας τις διάφορες εκφάνσεις του που συνοψίζονται στο κατά πόσο μπορούμε να διαλέξουμε το φύλο, την εθνικότητα και το χρώμα μας.
Το μυθιστόρημα παραπέμπει σε μια Οιδιπόδεια τραγωδία με πρωταγωνιστές τον Μάικλ και την Μέλα. Βλέπουμε τον κεντρικό ήρωα να πραγματοποιεί απόλυτα την ατομική του μοίρα, ένα υποβλητικό κράμα απροσμέτρητης ευαισθησίας, σκεπτικισμού, βίαιων παθών, λυτρωμένων αποκλειστικά με την δημιουργία. Με ωραίες εικόνες γίνεται η περιγραφή των ανθρώπινων χαρακτήρων με συναισθηματικές και τραγικές μεταπτώσεις που μεταβάλλουν την χαρά σε λύπη, το γέλιο σε κλάμα και την αγάπη σε μίσος. Βλέπουμε μέσα από την αμφίρροπη προδοσία της αγάπης τον διχασμό ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, την ηδονή των αισθήσεων και τη εγκράτεια, σαν απόηχο του άπειρου και του πεπερασμένου.
Όπως ο γλύπτης σμιλεύει το δημιούργημά του για να το κάνει τέλειο, έτσι και η συγγραφέας χρησιμοποιεί τη λεπτομέρεια στην περιγραφή για να προβάλει τους χαρακτήρες και το περιβάλλον τους – και όχι μόνο. Το μυθιστόρημα είναι μεστό διδαγμάτων, που αποτελούν την πεμπτουσία του πνευματικού, πρωταρχικού και θεμελιώδους αγαθού του ανθρώπου, που είναι η πληρέστερη συνείδηση του στοχασμού μέσα στη χρονικότητα, η προσπάθεια της ζωής να ουσιωθεί, η κατά λόγον γνώση σε τελευταία ανάλυση. Γενικά, στο μυθιστόρημα της Γιόλας συναντούμε τα πολιτισμικά στοιχεία της ποικιλίας, της αρμονίας, του μέτρου, του «μηδέν άγαν», της ενότητας και της συνοχής, ενώ ταυτόχρονα διακατέχεται από μια νοσταλγική διάθεση που αποπνέει το μύρον μιας μυστηριακής ατμόσφαιρας. Οι σκέψεις της δεν διατυπώνονται ενδιάθετα, αλλά προβάλλονται ρωμαλέα σ’ αυτό το ευρώστου κάλλους έργο, που υψώνεται σαν μια ωραία δημιουργία πνευματικών απεικασμάτων και ταυτόχρονα μας συγκινεί με το αξιολογικό του περιεχόμενο και την καλλιτεχνική έκφραση του λόγου. Έχει τον παλμό και την ένταση πηγαίου βιώματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου