Χρονογράφημα Μέρα του Αγίου Βαλεντίνου

Μαδούσαμε τη μαργαρίτα «μ’ αγαπάς πολύ, ολίγον, γλυκά, τρυφερά, μέχρι τρέλας, τίποτα»! Και νιώθαμε έτσι το γλυκό άγγιγμα του έρωτα, σε μια εποχή που στήναμε τσίλιες πίσω απ’ τις μπαλκονόπορτες! Που γράφαμε στίχους, με μια ανεξήγητη ανάγκη να κλάψουμε. Κι αν δεν μας άρεσε η απάντηση της μαργαρίτας παίρναμε άλλη, και φτου απ’ την αρχή. «Μ’ αγαπάς πολύ, ολίγον…» Έτσι ζούσαμε τoυς έρωτές μας!

Τώρα τα πράγματα είν’ αλλιώς. Ο έρωτας δεν είναι μια απλή υπόθεση καρδιάς! Είναι υπόθεση επαγγελματικής αποκατάστασης. Ερωτεύεστε εσείς, βγάζουμε τον επιούσιο εμείς. Στα παζάρια θα πουλήσουμε τις λαμέ καρδούλες μας, τα σοκολατάκια με τις κόκκινες κορδέλες «I love you», τα μπουλουκάκια με τη μικρή καρδούλα στο κέντρο να κτυπά ρυθμικά τικ τακ και πάλιν «I love you».

Οι επίδοξοι Δον Ζουάν θα πάνε από βραδύς στα ανθοπωλεία να δώσουν τις παραγγελιές τους. Διαλέγουν με σχολαστικότητα τα μπουκέτα με κόκκινα ή κίτρινα τριαντάφυλλα, στη μια διεύθυνση –του σπιτιού τους- η ανθοδέσμη θα πάει στολισμένη με μια καρδιά που αιμορραγεί, στην άλλη διεύθυνση –την κρυφή- με την παραγγελιά αφήνουν στον ανθοπώλη κι ένα μικροσκοπικό στριγκ ή ένα κόσμημα που θα στολίσει ανάλογα την ανθοδέσμη κι ένα σημείωμα «αύριο θα τα πούμε». Γιατί το βράδυ θα πάρουν τη σύζυγο στο εστιατόριο με valentine μενού αλά καρτ ή σε κάποιο ξενοδοχείο, σε πακέτο weekend διαμονή για έρωτες που επιβάλλει το καθήκον!

Το ξέρατε εσείς πως αυτά τα δωράκια πάνε ανώνυμα; Εγώ που είμαι της παλιάς σχολής μόλις χτες το έμαθα!

Οι προθήκες των καταστημάτων με τις τεράστιες παραφουσκωμένες καρδιές θέτουν τη δική μας σε συναγερμό. Γιατί τελικά ο Άγιος Βαλεντίνος δεν είναι ο άγιος του έρωτα αλλά της εξέγερσης, του πανικού και του στρες.

«Προφταίνω, δεν προφταίνω να βρω κάποιον να του αρέσω, να με κοιτάξει στα μάτια, μέχρι του Αγίου Βαλεντίνου, βοήθειά του;» Δεν έχει σημασία που στις 12 ή στις 13 δεν είμαι ερωτευμένη, αλλά ούτε αν στις 15 θα παραμείνω ερωτευμένη, γιατί το κρατούμενο είναι να είμαι στις 14, του Αγίου Βαλεντίνου για να νιώσω αυτή την απογείωση που κάποιος θα μου στείλει ανώνυμη γλάστρα με μια καρδούλα I love you».

Εγώ που είμαι της παλιάς σχολής νομίζω πως θα ΄ταν καλύτερα αυτή τη μέρα να μην γιορτάζαμε τον έρωτα αλλά την «αγάπη». Να ξυπνούσαμε πρωί στις 14 του Φλεβάρη και να λέγαμε καθοδόν για τη δουλειά μας σ’ όσους συναντάμε στο δρόμο μας «σας αγαπώ». Να κάναμε ένα μικρό πέρασμα απ’ το σπίτι των γονιών μας και να πούμε «σας αγαπώ», να τηλεφωνούσαμε στα παιδιά, στα εγγόνια στους φίλους μας και να ακουστούν σε μια μέρα χιλιάδες α γ α π ώ! Ίσως το Σύμπαν ακούγοντας την κραυγή μας άλλαζε την κακοριζικιά μας και να εξορκίζαμε τις κακίες και τα μίση. Ίσως πάλι και να ακούγομαι πολύ ρομαντική, δεν ξέρω. Σας είπα είμαι της παλιάς σχολής! Αλλά σίγουρα σας αγαπώ!