Βόλτα με το φεγγάρι

Βόλατα με το φεγγάρι είναι ο τίτλος ενός παραμυθιού που έγραψα το 2007 για ένα διαγωνισμό που προκήρυξε το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών της Κύπρου στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού έτους για τη διαφορετικότητα και κατά των διακρίσεων. Όταν με πληροφόρησαν πως πήρε το Α΄βραβείο ποτέ δε φαντάστηκα την πορεία που θα ακολουθούσε και πόση χαρά κι αγάπη θα εισέπραττα από τα παιδιά. 

   Κυκλοφόρησε σε 70.000 αντίτυπα και το χαρίσαμε στις τρεις τελευταίες τάξεις όλων των Δημοτικών Σχολείων και της πρώτης και δευτέρας των Γυμνασίων. Τα παιδιά το χρησιμοποίησαν για μελέτες, συζητήσεις και τέσσερα σχολεία στα τρία  χρόνια της κυκλοφορίας του το διασκεύασαν σε θεατρικό και το ανέβασαν σε σχολικές παραστάσεις. Βέβαια στην όλη επιτυχία του βιβλίου συνέβαλε και η πολύ παραστατική εικονογράφιση της Αλεξάνδρας Χριστοδούλου Χαραλάμπους.

  Και εκεί που πίστευα πως το μικρό εικονογραφημένο βιβλιάκι των τριάντα τεσσάρων σελίδων είχε ημερομηνία λήξης πήρα την περασμένη βδομάδα μια ακόμα πρόσκληση από το Περιφερειακό Γυμνάσιο Πέρα Χωρίου και Νήσου. ΄Με καλούσαν και πάλιν σε μια παράσταση του Βόλτα με το φεγγάρι. Μόνο που αυτή τη φορά η διασκευή έγινε ανάλογα με τις ανάγκες του σχολείου στο οποίο φοιτούν πολλοί μαθητές από τη Ρουμανία. Έτσι η Χατίτζια η ηρωίδα της ιστορίας αντί να είναι ένα κορίτσι της Αφρικής κατάλειξε να είναι μια τσιγγάνα της Ρουμανίας που ήρθε στην Κύπρο με τους γονείς της να εργαστεί. Οι μικροί πρωταγωνιστές   έδωσαν τη ψυχή τους γι αυτή την παράσταση, με έκαναν να ανατριχιάσω γιατί κατόρθωσαν να αποδώσουν τη ευαισθησία που έδωσα εγώ στη μικρή Χατίτζια.

       Κουβεντιάζοντας με τα παιδιά διαπίστωσα πως αυτό που τα έκανε να το αγαπήσουν είναι η αμεσότητα και οι αλήθειες που διατυπώνονταν μέσα από την ιστορία. Μέσα από το παραμύθι μπόρεσαν να πάρουν μια ξεκάθαρη εικόνα του μετανάστη που έρχεται σε μια ξένη χώρα ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή και ξαφνικά διαπιστώνει πως βρίσκεται στο περιθώριο και στη φτώχια. Τα παιδιά μπόρεσαν να διαπιστώσουν την απελπισία και τον πόνο που άθελά τους μπορεί να προκαλέσουν σ' ένα παιδί διαφορετικού χρώματος και κουλτούρας απομονώνοντάς το απλά και μόνο γιατί διαφέρει από τα ίδια. Τους δόθηκε η ευκαιρία να μάθουν πως ο κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτου χρώματος, θρησκείας ή καταγωγής έχει αξιοπρέπεια, ιδανικά, όνειρα και απαιτήσεις από τη ζωή.

     Η Χατίτζια ζούσε με την οικογένεια της μια πλούσια ζωή σ' ένα μεγάλο σπίτι στο Κογκό και ο πατέρας της ήταν καθηγητής πανεπιστημίου και συγγραφέας. Εκδιώχθηκε από το δικτατορικό καθεστώς της χώρας του για τις φιλελεύθερες του ιδέες. Αυτό έδωσε στα παιδιά να καταλάβουν πως κάθε άνθρωπος ανεξάρτητα από την εικόνα που εκπέμπει προς τα έξω κρύβει μέσα του αξίες και ιδανικά.

   Είμαι πολύ υπερήφανη που μέσα από το παραμύθι μου τα παιδιά  μπόρεσαν να καταλάβουν όλα αυτά τα μηνύματα κι έχω μέσα μου μια κρυφή ελπίδα πως αυτή η γενιά θα βγάλει ανθρώπους χωρίς προκαταλήψεις και θα βλέπουν με επιείκεια και αποδοχή τους ανθρώπους που είναι ανάμεσά μας και είναι διαφορετικοί. Γιατί όπως λέω και στο παραμύθι "η διαφορετικότητα δίνει άρωμα και ομορφιά στη ζωή"!