Η νοσταλγία του Μάη

   Αυτή η Κυριακή δεν ήταν σαν τις άλλες. Είχε κάτι λειψό, κάτι άδειο που άφηκε κενά στην καρδιά μου. Οι ανθισμένες τριανταφυλλιές στον κήπο μου με πήραν από το χέρι και με γύρισαν νοσταλγικά πίσω. Εννιά του Μάη. Γιορτή της Μάνας. Η δική μου μανούλα εδώ και κάμποσους Μάηδες δε γιορτάζει πια. Δε βρίσκεται πουθενά για να δέχεται επισκέψεις και λουλούδια... Γι αυτό αυτή η Κυριακή ήταν γεμάτη γλυκιά νοσταλγία... Το άρωμα της τριανταφυλλιάς οδήγησε τη σκέψη μου εκεί έξω στην αυλή του σπιτιού της. Καλοκαιράκι, καθόταν κάτω απ' τις ανθισμένες λεμονιές και τις ροδιές κι έμμπλεκε με τα χεράκια της σκεπάσματα και δαντέλες, όλο ψιλοδουλειά, με ροζέτες και κόμπους περίτεχνους. Έφτιαχνε τα σκεπάσματα το ένα μετά το άλλο, με μια βιασύνη μη και δεν προλάβει... για τα εγγόνια της! Γύρω της μοσχοβόλαγαν η αρπαρόριζα, τα φουντωτά βασιλικά και τα κρίνα. Μέσα απ' την κουζίνα της ξεγλιστρούσαν μυρωδιές απ' τα γλυκά της εποχής που σιγοψήνονταν. Μήλο, κιτρόμηλο, κεράσι. Κι άμα κάποια φορά αργούσαμε να φανούμε απ' το στενό της, τηλεφωνούσε "έφτιαξα ζεστό ψωμί κι ελιόπιτα, ελάτε να πάρετε" μη φανεί πως ζητάει την παρουσία μας, μην ακουστεί σαν παράπονο η μοναξιά της...

   Η ζωή δεν της χαμογέλασε πολύ. Κι όμως είχε κουράγιο και δύναμη. Κι εμείς απάνω στη δική της δύναμη κτίσαμε πύργους. Τώρα στις δύσκολες στιγμές μου, ψάχνω το βελούδο της ματιάς της να κρατηθώ, να βρω εκείνη την πύλη που οδηγούσε πάντα στην ελπίδα, στην αισιοδοξία και στη σιγουριά.

Σήμερα 9 του Μάη σε νοστάλγισα μητέρα, γύρεψα λίγο απ' το κουράγιο και την αισιοδοξία σου και δεν ήξερα πού να σε αναζητήσω. Δεν ήξερα αν έπρεπε ν' ατενίσω τον ουρανό για να σε ψάξω ή μέσα στα παρτέρια της αυλής σου. Γι αυτό άφησα  ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα απ' τον κήπο μου στον τάφο σου να σε ευωδιάσουν, παρ' όλο που είμαι σίγουρη πως εκεί δεν βρίσκεται πια τίποτα δικό σου. Δεν ξέρω αν το κουράγιο που μάζεψα ατενίζοντας τη ματιά σου θα μου είναι αρκετό για να μαζέψω τα κομμάτια, να σταθώ στο ύψος της δικής σου καρτερικότητας και του μεγαλείου! Χρόνια πολλά μάνα!