Συνέντευξη στο Vlepo με την Κατερίνα Σαμψώνα

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2017

Η πραγματική ιστορία πίσω από το μυθιστόρημα Ηλέκτρα. Το δάκρυ της Αφρικής



Μια μέρα πριν την κυκλοφορία του νέου μου μυθιστορήματος  ΗΛΕΚΤΡΑ   θέλω να μοιραστώ μαζί σας μερικές αλήθειες γύρω από τη ζωή στην Αφρική.


Κάθε φορά που  τελειώνω ένα βιβλίο για την Αφρική  έχω την εντύπωση πως τα έχω πει όλα, πως έχουν αδειάσει τα αποθέμα­τα των αναμνήσεων κι έχω ξορκίσει τα μάγια που με κρατούν δέ­σμια. Μα όταν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα κάτσω μπρος στον υπολογιστή, οι αστείρευτοι κρουνοί του νου και της καρ­διάς ξεχειλίζουν σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα. Για κάποιον πα­ράξενο λόγο τα μάγια της Αφρικής κρατούν δεμένο κάθε λευκό που έζησε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του σ’ αυτή την ήπειρο.

Αναρωτιέμαι συχνά τι είναι αυτό που στιγμάτισε τόσο έντονα τη ζωή μας και μένουμε εγκλωβισμένοι σ’ ένα νοσταλγικό παρελθόν που το συνθέτουν ομορφιές, χρώματα, ηλιοβασιλέματα, πόνος, αγωνία, αγάπη, χαρά κι ένα καταπράσινο δάσος που προσπαθεί να κρύψει τον αναστεναγμό της μοναξιάς…

Άρχισα να γράφω αυτό το βιβλίο από μια φράση που άκουσα: «Έρχεσαι μαζί μου στην Αφρική; Θα σε έχω βασίλισσα».

Πριν από μερικούς μήνες βρισκόμουν σ’ ένα εστιατόριο με φίλες, γυναίκες που έζησαν στην Αφρική πολλά χρόνια όπως εγώ κι έριξα την ερώτηση: «Τι σας έμεινε από τα χρόνια της Αφρικής;» Ήταν εκπληκτικό πώς η έκφρασή τους λούστηκε μεμιάς από φως και χαρά, και ήταν σαν να διακτινίστηκαν μέσα στον χρόνο σε στιγμές αγαλλίασης. Άρχισαν να διηγούνται ιστορίες που έζησαν, ιστορίες που έδειχναν μια ζωή ξεγνοιασιάς. Μάλιστα μία από τις φίλες είπε: «Η δική μου ιστορία με την Αφρική άρχισε όταν σ’ ένα πάρτι συνάντησα για πρώτη φορά τον άντρα μου και όπως κουβεντιάζαμε είπε εντελώς απρόσμενα: “Έρχεσαι μα­ζί μου στην Αφρική; Θα σε έχω βασίλισσα”».

Πέρα από τη χαρά, η ζωή μας στην Αφρική κρατούσε έναν κρυμμένο φόβο –της μαύρης μαγείας, της ένοπλης ληστείας–, τη νοσταλγία για την πατρίδα, την αγωνία για τα παιδιά μας που ζούσαν με γιαγιάδες στην πατρίδα ή σε οικοτροφεία στην Αγγλία.

Κι όμως, κανείς δε θυμάται εκείνες τις αγωνίες και τα δάκρυα, τίποτα δεν αμαυρώνει τη γλυκιά νοσταλγία για την Αφρική. Οι συνήθειες ενός ιδιαίτερου τρόπου ζωής πολλές φορές μάς κάνουν απροσάρμοστους σε άλλους τόπους. Πήγαμε νέοι και γυρίσαμε μεσήλικες. Η φύτρα μας έμεινε ριζωμένη στην Αφρική και κά­ποιοι δεν καταφέρνουν να ριζώσουν στα χώματα της πατρίδας· όπως ένα γέρικο δέντρο που το ξεριζώνεις για να το φυτέψεις σε έναν άλλον κήπο, κι αυτό μαραίνεται…

Αυτό το βιβλίο εμπεριέχει αυθεντικές ιστορίες είτε από τη δική μου ζωή στην Αφρική, είτε από τη ζωή άλλων λευκών· κι αν περιέπλεξα στην ιστορία την Μπόκο Χαράμ είναι για να δείξω την έκταση της ανασφάλειας που υπάρχει και του κινδύνου που καραδοκεί ανά πάσα στιγμή στην καθημερινότητα των λευκών. Μα, παρ’ όλα αυτά, η νοσταλγία κρατά αμείωτη την αγάπη για την Αφρική.

Συνέθεσα τους χαρακτήρες της ιστορίας μέσα από μορφές πολ­λών ανθρώπων, όπως είναι, άλλωστε, και η ίδια η ιστορία, ένα κράμα αλήθειας διαποτισμένης με μυθοπλασία

Δεν υπάρχουν σχόλια: