Eίναι πράγματι Πολιτισμός η θέση της γυναίκας στην κοινωνία; Αν ναι τότε φοβάμαι πως είμαστε απολίτιστοι!
Η Κλάρα Τζέτκινς άνοιξε τον δρόμο για τα δικαιώματα της γυναίκας στην κοινωνία κι έγινε σύμβολο Αγώνα. Όμως μέσα στο πέρασμα του χρόνου, όσοι αγώνες κι αν έχουν γίνει, η γυναίκα δεν έχει ακόμα δικαιωθεί. Η θέση της δεν είναι αυτή που της αρμόζει! Εξακολουθεί να εξευτελίζεται, να κακοποιείται, και να μένει στο περιθώριο. Να πληρώνεται με λιγότερο μεροκάματο, να αμφισβητούνται οι ικανότητές της και να παραμένει σταθερά το δεύτερο φύλο. Κι όμως η γυναίκα απέδειξε απεριόριστες φορές πως έχει ικανότητες αντάξιες των ανδρών στην Πολιτική, στην Επιστήμη και σε όλους τους τομείς. Όπως είπα και πιο πάνω «απέδειξε». Γιατί συνεχώς πρέπει να αποδεικνύει τις ικανότητες της με πράξεις και έργα. Η Μελίνα Μερκούρη είπε «Γυναίκα γίνεσαι δεν γεννιέσαι». Με τον σεβασμό στο φύλο σου και στον εαυτό σου και με το θάρρος να επιβάλλεις τη θέση και τις αξίες σου!
Μια τέτοια γυναίκα θέλω να τιμήσω σήμερα. Την γυναίκα που εδώ και ενάμιση χρόνο έκανε όλους εμάς τους Κύπριους να ριγούμε στην παρουσία της και μας αφήνει άναυδους η δύναμη της ψυχής της. Με αδάκρυτο το μάτι παλεύει για δικαίωση με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Μιλάω για την Πόπη Χριστοφόρου ή την μάνα των διδύμων όπως πολύ απλά την αποκαλούμε!
Ο πολλής κόσμος δεν γνώριζε την Πόπη πριν την 11η Ιουλίου του 2011. Γιατί ήταν μια κανονική μάνα με τρία παιδιά που μόνη της έγνοια ήταν να κρατά την οικογένεια και να δίνει αγάπη και ανατροφή στα παιδιά της. Τα δυο αγόρια ο Χριστάκης και ο Μίλτος υπηρετούσαν στην Ναυτική Βάση Ευάγγελος Φλωράκης στο Μαρί.
Ο Ιούλιος ήταν ο τελευταίος μήνας της στρατιωτικής θητείας των διδύμων και η κυρία Πόπη ετοίμαζε με προσμονή την γιορτή για την μεγάλη μέρα της απόλυσης τους, όπου φίλοι και συγγενείς να τους υποδέχονταν. Όμως μεσολάβησε εκείνη η έκρηξη της αμέλειας που πάγωσε τα όνειρα και έκοψε το νήμα ζωής σε 13 ανθρώπους.
Ο Γολγοθάς της Πόπης ξεκίνησε στις 11 Ιουλίου στις 4.00 το πρωί όταν τα δίδυμα παιδιά της, τηλεφώνησαν για να την πληροφορήσουν πως έγινε μια έκρηξη κοντά στη Ναυτική Βάση και αν ακούσει κάτι να μην ανησυχήσει. Όμως η καρδιά της μάνας που όλα τα διαισθάνεται, κι όλα τα γνωρίζει, ένιωσε την αγωνία στη φωνή τους και ξεκίνησε με τον άντρα της να πάει στη Ναυτική Βάση στις 5.00 το πρωί. Μόλις έφτασαν και είδε αυτό που γινόταν, ήξερε από την ίδια στιγμή πως όλα τέλειωσαν. Την 11η Ιουλίου τα δίδυμα γιόρταζαν τα γενέθλιά τους, «Τους έχασα την ημέρα που τους γέννησα» θα πει πολύ αργότερα.
«Μια μάνα στέκει ακίνητη σαν μαρμαρωμένη, τρυπώνει το βλέμμα στο λευκό νέφος που αγγίζει τον ουρανό, «είχα κι εγώ δυο παιδιά, δίδυμα, και ταξιδεύουν αντάμα», λες και τα ξεχωρίζει μες στο πυκνό νέφος, το πρόσωπό της κρατά μια γαληνεμένη έπαρση, γιατί ξέρει πως και η δική της ψυχή έχει ήδη σαλπάρει… Ο Αλέκος την κοιτάζει κι απορεί»
«Πώς το ξέρεις;»
«Μου τηλεφώνησαν νωρίς την αυγή…»
Την ώρα της ανατολής εκτροχιάστηκαν τα όνειρα, την ώρα που δάκρυσε ο ήλιος, την ώρα που πεθαίναμε» (απόσπασμα από τον Αργό Χορό)
Απ’ εκείνη την ημέρα η Πόπη είναι σημαιοφόρος, πρωτοστάτησα της αλήθειας και της δικαίωσης. «Δεν έχω μέσα μου θυμό, απλά έχω θλίψη» θα μας πει κάποια στιγμή. Ο πόνος της απώλειας θα εισχωρήσει μέσα της, θα ενσωματωθεί και θα γίνει προέκταση των χεριών, των ποδιών και της καρδιάς της. Και με τον καινούργιο της εαυτό στέκεται παλληκαρήσια μπρος στο κατεστημένο, μπρος στην ατιμωρησία των κυβερνώντων και θα απαιτήσει δικαίωση. Μια συγνώμη! Ο λόγος της έχει ήθος, αξιοπρέπεια και μια ανωτερότητα που μας αφοπλίζει. Δεν μιλά μόνο για τον δικό της χαμό, μιλά και αγωνίζεται για τον χαμό δεκατριών θυμάτων. Δεν φοβάται να λέει την Αλήθεια σε όποιον χρειάζεται όσο ψηλά κι αν στέκει αυτός, γιατί λέει «κουβαλώ μέσα μου την Παναγία. Όπως αυτή έχασε ένα γιο στον Σταυρό, εγώ έχασα δύο γιους».
Μια γυναίκα με θάρρος, και αυτοεκτίμηση κέρδισε επάξια τον τίτλο της «Γυναίκας» γιατί ξέρει να αγωνίζεται και να μην φοβάται το κατεστημένο!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου