Συνέντευξη στο Vlepo με την Κατερίνα Σαμψώνα

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Ανταλλαγές βιβλίων




Όταν κάτι πρωτότυπο συμβαίνει κι έρχεται να ταράξει τα νερά της στασιμότητας, δεν πρέπει να μένει απαρατήρητο. Όταν εκεί που πιστεύεις πως ο μήνας Αύγουστος είναι ένας μήνας αργόσχολος και μαλθακός, και ξάφνου σου παρουσιάζεται δραστήριος και εποικοδομητικός, τότε αλλάζεις δεδομένα και αντιλήψεις, γίνεσαι πρακτικός και ευπροσάρμοστος. Τις αντιλήψεις μας τις άλλαξε ένα παιδί 17 χρονών, ο Δημήτρης Τσολάκης που μας φώναξε με τον δικό του τρόπο μέσα από το facebook «τι κι αν υπάρχει κρίση και δεν μπορείτε να αγοράσετε όσα βιβλία ποθεί η ψυχή σας, μπορείτε να τα αλλάξετε μεταξύ σας». Σας μεταφέρω το κείμενο που έχω αναρτήσει ήδη στο facebook.

Οι ανταλλαγές βιβλίων μέσω του facebook ομολογώ πως ήταν ένα πολύ έξυπνο τέχνασμα που άρχισε ο Δημήτρης Τσολάκης και έκαναν ολόκληρο τον Αύγουστο να περάσει όμορφα, ανάμεσα σε χωρατά, ανταλλαγές απόψεων και βιβλίων. Κατάφερε να δημιουργήσει μια παρέα από ανθρώπους που αγαπούν το διάβασμα, άγνωστους μέχρι χτες μεταξύ τους να ανταλλάξουν βιβλία ανάμεσα σε χωρατά, φλυαρία και γέλιο. Ίσως αυτό να σταθεί και η αρχή μιας φιλίας που θα συνεχιστεί, με κοινό ενδιαφέρον το βιβλίο.

Όλο αυτό για μένα που παρακολουθούσα από κοντά το παιγνίδι, ήταν ένα νοερό σεργιάνι σε όμορφες σκέψεις ανθρώπων, σε μικρές ανθρώπινες ιστορίες που πάντα ένας συγγραφέας με το διεισδυτικό μάτι μπορεί να ξετρυπώνει από αθώες κουβέντες, σε δαντελωτές ακρογιαλιές όπου οι διαδικτυακές φίλες ξέφευγαν για μια βουτιά στα γαλανά νερά κι επέστρεφαν δριμύτερες για πιο πολλά βιβλία και πιο πολλές ανταλλαγές. Μέσα απ’ το χωρατό και το πλα, πλα άνοιγαν μπροστά μου τόσο παραστατικά εικόνες πλανόδιων βιβλιοπωλών να σέρνουν καροτσάκια απάνω στη χρυσή αμμουδιά και να διαλαλούν «εδώ το καλό βιβλίο». Δυστυχώς εδώ στις δικές μας ακρογιαλιές αυτοί που σπρώχνουν καροτσάκια το μόνο που ξεφωνίζουν είναι «παγωτό, πάρτε μελωμένες μπόμπες». Εύχομαι να βρίσκονται πάντα τρόποι να γίνεται το βιβλίο μέσο κοινωνικής συνεύρεσης. Ευχαριστώ την συντροφιά για την καλή παρέα που μου πρόσφερε. Δεν ξέρω αν θα με πείτε ρομαντική, αλλά πιστεύω πως παιδιά σαν τον Δημήτρη Τσολάκη γεννούν αισιοδοξία στην καρδιά μου!!



2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτική ιδέα

Yiola Papadopoulou είπε...


Γιάννη το πιο όμορφο είναι που δημιουργήθηκε με πολλή ενθουσιασμό μια παρέα που συνεχώς μεγαλώνει και αυτό που με συναρπάζει είναι η απέραντη αγάπη για το βιβλίο!