Ο δρόμος προς την Ιθάκη

Σαν σήμερα, πριν από 41 χρόνια έφυγα για να μεταναστεύσω στην Αφρική. Ήταν Αύγουστος του 1969. Σαν ψέμα μου φαίνεται. Και η ιστορία τόσο απίστευτη, σαν να ανήκει σε κάποιον ξένο, όχι σ’ εμένα. Ήμουν είκοσι χρονών, παντρεμένη μόνο ένα μήνα τον άντρα που γνώριζα ελάχιστα. Άφησα πίσω την οικογένεια μου για χάρη του για να αρχίσουμε μαζί μια νέα ζωή σε μια άγνωστη χώρα μακρινή. Μαζί μου κουβαλούσα μονάχα μια βαλίτσα όνειρα και τον αυθορμητισμό της νιότης. Εγκατέλειψα μια πολύ υποσχόμενη καριέρα στη δημοσιογραφία (εκείνη την εποχή ήταν εύκολο να αναδειχθείς) που σήμερα θα έκοβα φλέβες για να τη ξαναβρώ. Κι όμως τα άφησα όλα πίσω μου κι άκουσα τους κτύπους της καρδιάς μου.

Σήμερα κάθομαι κι αναλογίζομαι τις μέρες εκείνες, ξεθάβω μνήμες και προσπαθώ να αναλύσω αισθήματα και σκέψεις να βρω αν αυτό που τόλμησα τότε ήταν αποτέλεσμα μιας δυνατής επιθυμίας για περιπέτεια, ένα πείσμα πως μπορούσα να κάνω κάτι τόσο ακραίο ή αν ήταν μια απόδραση από δειλία για κάτι στο οποίο δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω; Αναρωτιέμαι αν σήμερα με όλα όσα ξέρω και με την ωριμότητα που διαθέτω θα μπορούσα να κάνω το ίδιο πράγμα. Οι απαντήσεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι τόσο μπερδεμένες και δυσανάλογες που ανατρέπουν όλη τη σημερινή ζωή μου.

Μόνο που σκέφτομαι πως πήρα αυτή την απόφαση πέντε χρόνια μετά που φύγαμε κατατρεγμένοι από το Ζαΐρ με τους γονείς μου, κυνηγημένοι από τους επαναστάτες του Λουμούμπα, όταν σκέφτομαι πως σε εκείνη την επανάσταση σφαγιάστηκαν τρία μέλη της οικογένειας μου (δυο παιδιά 9 και 11 χρονών με τον πατέρα τους) μπερδεύομαι ακόμα πιο πολύ.

Κι όμως εκείνες τις μέρες ηχούσαν στα αυτιά μου σαν μαγευτικό τραγούδι των Σειρήνων τα ντραμς των ιθαγενών που χόρευαν στο δάσος, ο ψίθυρος του δάσους όταν πέφτει το δείλι και το ηλιοβασίλεμα που αντιφεγγίζει στην πολύχρωμη φύση. Όλες τις μυρωδιές και τα χρώματα που κουβαλούσα μέσα μου από παιδί και τα φύλαγα για να τα κατακτήσω σε μια άλλη ηλικία που θα μπορούσα να τα επεξεργαστώ και να τα καταλάβω.

Ίσως σήμερα η πράξη μου να φαίνεται επιπόλαια και ακραία. Όμως αν δεν την έπαιρνα δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος που είμαι σήμερα. Δεν θα είχα την ευκαιρία να έρθω τόσο κοντά με ανθρώπους τόσων διαφορετικών εθνικοτήτων που μου έδωσαν εμπειρίες και γνώσεις. Η Αφρική είναι ένα σπουδαίο σχολείο γιατί διδάσκει τη ζωή.

Έτσι λοιπόν σήμερα 41 χρόνια μετά δε νιώθω απογοητευμένη με τις επιπόλαιες αποφάσεις που πήρα στα νιάτα μου και είμαι σίγουρη πια πως αν χρειαστεί να αποφασίσω για τη ζωή μου ξανά θα ξανακάνω το ίδιο λάθος. Θα βάλω πανιά για τη χώρα που άφησε τόσες μεστές αναμνήσεις στη ζωή μου!