Καυγές του φθινοπώρου

Ομολογώ πως οι λόγοι που με ώθησαν να παρακολουθήσω την ταινία της τουρκάλας Τορμίς Γκιριτλίογλου "Πληγές του φθινοπώρου" ήταν πιο πολύ η περιέργεια και όχι γιατί πείστηκα πως είχα μπροστά μου ένα κινηματογραφικό αριστούργημα!

Πραγματικά με εξέπληξε που είδα την τόσο τολμηρή τοποθέτηση της Τουρκάλας Τομρίς Γκιριτλίογλου για τους διωγμούς των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη. Ένιωσα θλίψη και φόβο γιατί ζήσαμε παρόμοια γεγονότα εδώ στην Κύπρο. Δεν λέω όταν τέλειωσε η ταινία ένιωσα να με συνεπαίρνει ένα κύμα ικανοποίησης για την παραδοχή! Ο συγγραφέας του βιβλίου Καρακογιονλού έζησε τα γεγονόταν όταν ήταν δέκα εννιά χρονών φοιτητής και αργότερα υπουργός στην κυβέρνηση Ετζεβίτ. Τόσο επηρεάστηκε από την βαναυσότητα των ανθρώπων που κατέγραψε σ' ένα μυθιστόρημα "όσα είδε". Η ταινία ήταν άκρως αποκαλυπτική τόσο πειστική αλλά οι αυθεντικές εικόνες που είδαμε στο τέλος υπέγραφαν του λόγου το αληθές. Πιο πολύ με εξέπληξε η εισπρακτική επιτυχία της ταινίας σε μια άκρως αθνικιστική Τουρκία.

Όλα αυτά μου φαίνονται κάπως περίεργα και μου προκαλούν λίγη ανασφάλειας. Διερωτάμαι γιατί τώρα έπειτα από τόσα χρόνια βγαίνουν όλες οι πληροφορίες στη φόρα; Είχαμε και τη μαρτυρία του ηθοποιού Αττίλα Ολγκάτσ πρόσφατα για τις σφαγές 10 άμαχων στρατιωτών κατά την εισβολή. Διαβάσαμε και στις εφημερίδες της περασμένης βδομάδας την μαρτυρία κάποιου τούρκου που έκοψε το κεφάλι ενός παιδιού πάλι κατά την εισβολή και ήπιε το αίμα του στο ποτήρι αντί για κρασί. Γιατί μας τα λένε όλα τώρα; Τώρα μας αγάπησαν πολύ; Ή αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι για να ξαναβιώνουμε φρικιαστικές στιγμές που τόσο θέλουμε να μην θυμόμαστε; Γιατί επιμένουμε τόσο πολύ να μένουμε στο παρελθόν όταν το μέλλον ανοίγεται μπροστά μας καινούργιο με νέες προοπτικές;