Μας εγκατέλειψαν τα χελιδόνια

Εδώ κι αρκετές μέρες μου έλειψε το κελάδημα των χελιδονιών έξω απ' το παράθυρό μου. Η φωλιά που έφτιαξαν μέσα στο φωτιστικό της πίσω βεράντας του σπιτιού μου εδώ κι αρκετές μέρες παραμένει αδειανή κι αυτό μου φέρνει μια στέρηση, μια μελαγχολία. Έφυγαν κιόλας τόσο νωρίς; Πότε πρόλαβαν; Σήμερα βγαίνει ο Ιούλης. Μαράζωσαν ίσως κι αυτά απ' την ανομβρία που μαστίζει το νησί μας. Ένιωσαν το ξερό χώμα, τα στεγνά φράγματα, την αγωνία και τα αγέλαστα μας πρόσωπα και το ΄βαλαν στα πόδια. Πόσο θα αντέξουμε χωρίς νερό; Οι τριανταφυλλιές στον κήπο μου εδώ και μήνες δεν άνθισαν ούτε ένα λουλούδι. Οι πετούνιες στον ανθώνα κιτρίνισαν. Μαζί και η καρδιά μου που δεν αντέχει χωρίς την καταπράσινη άπλα της Αφρικής.
Η στέρηση των χελιδονιών ίσως με επηρέασε κι από μια άλλη στέρηση. Αυτήν που γράφεις κάτι για μήνες και ξαφνικά τελειώνει και φεύγει απ' τα χέρια σου για να φτάσει στον εκδότη. Αυτές τις μέρες βιώνω τη γνωστή γλυκόπικρη χαρά που διακατέχει κάθε συγγραφέα όταν το πόνημά του ξεφύγει απ' τα στενά περιθώρια του υπολογιστή του, κατεβει τα σκαλοπάτια του γραφείου του για να πάρει την πορεία του ανάμεσα στον κόσμο! Όπως κάθε παιδί που έφτασε η ώρα του να πετάξει. Σαν καλή μάνα το παρακολουθώ με αγωνία να δω αν τα βήματά του θα είναι σωστά και σταθερά. Αν θα διαβαστεί, αν θα αγαπηθεί...
Μετά από μια σειρά μυθιστορημάτων για την Αφρική αποφάσισα να γράψω ένα μυθιστόρημα για την πατρίδα μου. Ήθελα να το κάνω πιο νωρίς όμως μόλις επαναπατρίστηκα δεν ήμουν έτοιμη. Ήθελα να γνωρίσω πρώτα βαθιά τους συμπατριώτες μου πριν γράψω οτιδήποτε. Αλλιώς βλέπεις κι αισθάνεσαι τα πράγματα μακριά από την πατρίδα. Ήθελα να μάθω πώς ζουν, πώς ερωτεύονται, με τι χαίρονται και τι λυπούνται... Ήθελα να γράψω ένα μυθιστόρημα επίκαιρο που να βγαίνει μέσα από τη ψυχή του σημερινού Κύπριου. Γι αυτό και η αγωνία μου. Τα κατάφερα;
Πρόκειται για το "Άλλο μου μισό" που κυκλοφόρησε στην Αθήνα στις 20 Ιουνίου από τις Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ. Στην Κύπρο κυκλοφόρησε ένα μήνα αργότερα. Κι εγώ βρίσκομαι ακόμα χωρίς βιβλία γιατί χάθηκαν στο ταχυδρομείο. Συμβαίνουν κι αυτά!

Γιόλα Παπαδοπούλου

Πρώτη γνωριμία

Παρασκευή, 25 Ιουλίου 2008. Στην καρδιά του καλοκαιριού ο ήλιος μετράει σε Κελσίου τις αντοχές μου. Και μια που στις ψηλές θερμοκρασίες είμαι ευάλωτη, περιορίζομαι στο σπίτι και την περνάω μπρος στον υπολογιστή. Σερφάρω στο διαδύκτιο και τρυπώνω στα blogs, παρακολουθώ τις σκέψεις και την ανοιχτή συζήτηση ανάμεσα σε όλους εσάς που γνωρίζω μονάχα απ' τα ονόματά σας. Τα βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα και συναρπαστικά όλα αυτά που διαβάζω. Αυτός ο τρόπος επικοινωνίας με γοητεύει γιατί πιστεύω πως αλλάζει το κατεστημένο. Σκέφτομαι πριν αρκετά χρόνια τους δικούς μου γονείς, πόσο άνετα μιλούσαν σε άγνωστους που συναντούσαν στο δρόμο. Αργότερα η δική μας γενιά έγινε κλειστοφοβική. Ίσως ο καινούργιος τρόπος επικοινωνίας μέσα από το διαδύκτιο να είναι μια ανάγκη αλλαγής.
Νιώθω πως έχω ανάγκη να μπω στη συντροφιά σας. Από τότε που σταμάτησα να γράφω χρονογράφημα στην εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ, σαν και κάτι μου λείπει. Μου λείπει το βήμα να μιλάω για τα καθημερινά, τα σημαντικά και τα ασήμαντα που τόση αξία και ποιότητα δίνουν στη ζωή μας. Αλλά η σχέση μου με τα ηλεκτρονικά περιορίζεται στο ελάχιστο. Ξέρω όσα μου χρειάζονται για να γράφω τα βιβλία μου. Βαριόμουν να μάθω πάρα πέρα. Σήμερα πήρα τη μεγάλη απόφαση. Δεν είμαι σίγουρη αν τελικά καταφέρω το κείμενο της πρώτης γνωριμίας να φτάσει σε σας. Το εύχομαι! Καλό υπόλοιπο του καλοκαιριού σε όσους με διαβάσετε. Καλώς να ορίσετε στο bolg μου!

Γιόλα Παπαδοπούλου