Συνέντευξη στο Vlepo με την Κατερίνα Σαμψώνα

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Ο Επισκέπτης του ονείρου



Περιμένοντας τον «Επισκέπτη» (Εκδόσεις Ψυχογιός) της Ελένης Τσαμαδού, βυθίστηκα σε μουσικά ακούσματα απ’ τα βιντεάκια του utube που είχε αναρτημένα η Ελένη στο μπλοκ της . Μελωδίες από τα «νυχτερινά» του Chopin που τα εκτελούν διάφοροι πιανίστες και που παραπέμπουν σε μια από τις ηρωίδες της ιστορίας, με παρέσυραν σε μια νοσταλγία και μια ανάγκη επιστροφής στο παρελθόν να εκπληρώσω όνειρα κι επιθυμίες και να πω λόγια που κράτησα ανείπωτα στην πορεία του χρόνου… Κι όταν έφτασε ο Επισκέπτης στην Κύπρο, έτρεξα πρώτη στο βιβλιοπωλείο να τον πάρω στα χέρια μου, να βρω αυτό που με προϊδέασαν τα «νυχτερινά» του Chopin. Είναι απίστευτο πως μια μελωδία μπορεί να γίνει πηγή έμπνευσης για ένα συγγραφέα, να πλάσει ένα χαρακτήρα ή να στήσει τη δομή ολάκερου έργου.

Αυτό που με γοητεύει στα βιβλία της Ελένης Τσαμαδού είναι η ευέλικτη γραφή της. Σε κάθε καινούργιο μυθιστόρημα μας παρουσιάζεται με ένα καινούργιο στιλ και μια τόλμη να πειραματίζεται, καταφέρνοντας έτσι να διατηρεί τη φρεσκάδα και να ερεθίζει την περιέργειά μας. Ο Επισκέπτης κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μου από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Η συγγραφέας κατάφερε με εκπληκτική μαεστρία να υφάνει τις πληροφορίες της από στόμα σε στόμα, από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, μπρος, πίσω, στήνοντας ένα καταπληκτικό σενάριο με παράνομους έρωτες, ανθρώπινα πάθη, συκοφαντίες σε μια εποχή περιχαρακωμένη στα μικρά προβλήματα του μεσοπολέμου. Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, ένα δύσκολο εγχείρημα, δίνοντας στους ήρωες ευελιξία και αμεσότητα.

Έγραψε η Ελένη Τσαμαδού στο blog της:

«Ποιος από εμάς δεν έχει κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο; Κάποια έντονη επιθυμία που δεν πραγματοποιήθηκε, κάποια αγάπη που τελείωσε άδοξα, κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που χάθηκε; Ποιος μπορεί με το χέρι στην καρδιά να πει «Όχι, εγώ ποτέ δεν ζήτησα κάτι και δεν το απέκτησα, δεν έχασα κάποιον και δεν τον αναζήτησα». Όλοι κάτι ζητάμε. Όλοι κάτι ονειρευόμαστε, είτε το ομολογούμε είτε όχι, είτε είναι φανερό είτε κρυφό μυστικό θαμμένο στα βάθη της καρδιάς μας. Πόσο όμως αυτή η έλλειψη μπορεί να μας οδηγήσει σε αυταπάτες, σε χίμαιρες; Πόσο μπορεί ένα ανεκπλήρωτο όνειρο να μας κάνει να χάσουμε το νόημα της ζωής; Της ζωής και της ευτυχίας που περνάμε δίπλα της και δεν το συνειδητοποιούμε… Πόσο η προβολή των επιθυμιών μας, η ψευδαίσθηση της εκπλήρωσης του ονείρου μπορεί να μας δώσει ικανοποίηση;

Στη μικρή κοινωνία της Πάτρας του μεσοπολέμου, μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από πολιτική αστάθεια και οικονομική κρίση, με πολλές ομοιότητες με τη σημερινή, εμφανίζεται ξαφνικά ένας άντρας, νέος και ωραίος, σαν τον αρχάγγελο που έχει το όνομά του, ο Μιχαήλ και ταράζει τη ζωή τριών γυναικών. Κάθε μια βλέπει στο πρόσωπό του ένα χαμένο όνειρο. Ποιος είναι όμως αυτός στ’ αλήθεια; Έχει κάποια σχέση με τη μυστηριώδη δολοφονία που συγκλονίζει τη μικρή κοινωνία της Πάτρας;»

Η Ελένη Τσαμαδού είναι μια μεστή παρουσία στη σύγχρονη Ελληνική πεζογραφία που υπόσχεται να δώσει πολλά ακόμα δείγματα γραφής. Ο Επισκέπτης του ονείρου με ταξίδεψε και με έκανε πράγματι να στρέψω νοσταλγικά τη σκέψη στο παρελθόν!

Η Ελένη Τσαμαδού σπούδασε νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, καθώς και International Legal Studies στο American University, Washington College of Low. Σταδιοδρόμησε ως δικηγόρος στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας από το 1966 μέχρι το 2000, οπότε αποχώρησε με τον ανώτατο βαθμό ιεραρχίας. Ασχολήθηκε κυρίως με θέματα Διεθνών Συναλλαγών και ιδιωτικοποιήσεων. Τα έτη 2000-2004 εργάστηκε ως ειδική σύμβουλος σε νομικά θέματα των Υπουργών Ανάπτυξης και Οικονομίας και Οικονομικών. Είναι παντρεμένη και έχει δυο κόρες. Από τις Εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά της: Οι Θεοί πέθαναν στη Ρώμη, το οποίο έχει μεταφραστεί στα γερμανικά, Η Εταίρα του μεγάλου Αλεξάνδρου, Ο χορός των μυστικών και Της ζωής και της αγάπης.






Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Η απαγωγή του Γκάπι

   Είναι απίστευτο πόση χαρά μου δίνει η έκδοση του καινούργιου μου μυθιστορήματος για νέους, από τις Εκδόσεις Άγκυρα. Ίσως αυτή η ιδιαίτερη αγάπη να προκείπτει από το γεγονός πως  άργησε δύο χρόνια η διαδικασία της έκδοσης , είτε γιατί ανυπομονεί πολύ η εγγονή μου  Νικόλ που διάβασε πρώτη το χειρόγραφο, το ενέκρινε και του έδωσε τον τίτλο «Η απαγωγή του Γκάπι». Το αφιερώνω σε όλα τα παιδιά που βιώνουν την κακοποίηση!

Η ιστορία ξετυλίγεται το 2030. Είναι μια εποχή όπου ο κόσμος βιώνει ήδη την υπερθέρμανση του πλανήτη με όλα τα επακόλουθα. Πλημμύρες, σεισμοί, ανομβρία μαστίζουν διάφορα μέρη της γης. Οι κλιματολογικές συνθήκες έχουν εντελώς αλλάξει, μαζί και ο τρόπος ζωής των ανθρώπων.

Μια ομάδα παιδιών της δευτέρας Γυμνασίου από διαφορετικές εθνικότητες, κάνουν κοπάνα απ’ το σχολείο και πάνε στα βουνά για μια περιβαλλοντική έρευνα. Εκεί εξαφανίζεται ο Γκάπι ένας συμμαθητής τους απ’ το Λίβανο. Κι έτσι τα παιδιά αρχίζουν ένα μυστικό αγώνα διάσωσής του. Μέσα από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές συλλέγουν πληροφορίες και εντοπίζουν την τοποθεσία που οι απαγωγείς έχουν κρυμμένο τον Γκάπι. Όμως είναι δύσκολο να δράσουν μονάχοι μέχρι το τέλος, γι αυτό ζητούν βοήθεια απ’ τα ρεμάλια, τους μαθητές της έκτης τάξης που το λέει η καρδιά τους. Τι θα συμβεί σ’ όλη αυτή την ηλεκτρονική επιχείρηση διάσωσης του φίλου τους; Τι κρύβεται πίσω απ’ αυτή την απαγωγή και πώς αντιδρούν οι μεγάλοι μπρος στο θάρρος και την εφευρετικότητα των παιδιών;

Εύχομαι στους μικρούς μου φίλους να χαρούν και να βρουν ενδιαφέρον το ταξίδι μέσα στο χρόνο, να αξιολογήσουν τις διαφορές του τώρα και του μετά και ίσως εκτιμήσουν αυτό που έχουμε σήμερα.

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Ο δρόμος του φεγγαριού


Αθήνα, 14 Σεπτεμβρίου 2010



«Ο Δρόμος του Φεγγαριού» οδηγεί φέτος το φθινόπωρο στα… Public



Στις 23 Σεπτεμβρίου στο κατάστημα Public στη Λευκωσία και 24 Σεπτεμβρίου στο κατάστημα της Λεμεσού,





Το Public και το Studiο Amid παρουσιάζουν ζωντανά το best seller του Όμηρου Αβραμίδη «Ο Δρόμος του Φεγγαριού» που έγινε Audio Book με αφηγητή τον ίδιο το συγγραφέα. Το έργο επενδύθηκε με την πρωτότυπη μουσική του Μιχάλη Αβραμίδη.

Το ομότιτλο τραγούδι, σε στίχους Γιώργου Κορδέλλα, ερμηνεύει η Φωτεινή Δάρρα.



Στις παρουσιάσεις θα προβληθούν οπτικοποιημένα αποσπάσματα του audio, ενώ ο συγγραφέας Όμηρος Αβραμίδης και η ηθοποιός Γιάννα Λευκάτη θα διαβάσουν επιλεγμένα κομμάτια του βιβλίου με ζωντανή μουσική υπόκρουση τα πρωτότυπα θέματα του audio book.



Η Φωτεινή Δάρρα θα ερμηνεύσει, για πρώτη φορά ζωντανά, το τραγούδι που γράφτηκε ειδικά για τον Δρόμο του Φεγγαριού ενώ για το βιβλίο θα μιλήσει ο στιχουργός και σκηνοθέτης Γιώργος Κορδέλλας. Τις βραδιές θα συντονίσει η δημοσιογράφος και Concept maker της παραγωγής Νατάσα Μποζίνη και θα παίξουν οι μουσικοί Μιχάλης Αβραμίδης (μαντολίνο) και Μαρία Αβραμίδου (Τσέλο,Κιθάρα)



Το αγαπημένο μυθιστόρημα κυκλοφορεί σε διπλή κασετίνα με πολλά έξτρα και οι έξι ώρες αφήγησης είναι σε μορφή mp3, για την εύκολη μεταφορά τους σε όλα τα gadget. Το τραγούδι και τα extra είναι σε μορφή Audio, ενώ στο site του public (www.public.gr) υπάρχει Link το οποίο μπορεί κανείς να δει οπτικοποιημένα αποσπάσματα από το Audio Book και να διαβάσει σχετικές πληροφορίες.



Για ακροατές με προβλήματα όρασης υπάρχει ενταγμένο ηχητικό υλικό με περιγραφή των εικόνων και της έκδοσης, διαθέσιμο και στους επισκέπτες των καταστημάτων.



Όλα τα Public είναι προσβάσιμα και στις προγραμματισμένες παρουσιάσεις του ηχογραφημένου βιβλίου οι συντελεστές του έχουν φροντίσει να υπάρχει πρόσβαση, για πρώτη φορά και …σε όλες τις πληροφορίες.







ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ



Η υπόθεση και η πραγματική ιστορία του βιβλίου:



Ο Όμηρος Αβραμίδης μέσα από την εξιστόρηση μιας δυνατής ερωτικής σχέσης, με ανατροπές και απρόοπτα, φωτίζει ανθρώπινα ιδανικά, ανασύρει μνήμες από την τραγωδία της Κύπρου το 1974 και προσεγγίζει τη μετανάστευση με έναν μοναδικό, τρυφερό και αληθινό τρόπο.



Ως αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων περιγράφει ιστορικές στιγμές παραπέμποντας σε φωτογραφίες, δημοσιευμένες στα διεθνή πρωτοσέλιδα της εποχής και η αφήγησή του πλαισιώνεται από τα πραγματικά ηχητικά ντοκουμέντα, όπως ό ίδιος τα άκουγε και τα μοιράζεται με τους ακροατές. Στα κεφάλαια του βιβλίου ΄΄κρύβονται΄΄ πολλά βιώματά του και στο έξτρα CD μιλά πρώτη φορά για αυτά και τις επιρροές που άσκησαν στα βιβλία του.



Έτσι στην ερωτική ιστορία των φανταστικών του ηρώων, που αγαπήθηκε από χιλιάδες αναγνώστες και οι πωλήσεις της έντυπης έκδοσης έχουν ξεπεράσει τα 120.000 αντίτυπα, έρχεται τώρα, να προστεθεί και η πραγματική ιστορία.



Οι συντελεστές:



Ένας στιχουργός και σκηνοθέτης πολύ γνωστών σήριαλ όπως «Αναστασία» «Βεντέτα» «Δούρειος Ίππος» «Τζιβαέρι» «Χορεύοντας στη σιωπή» και άλλων, ο Γιώργος Κορδέλλας έγραψε του στίχους στο ομότιτλο τραγούδι του Audio Book και ήταν ο σταθερός σύμβουλος στον σχεδιασμό από την αρχή μέχρι την ολοκλήρωσή του.



Ο γιος του συγγραφέα και μουσικοσυνθέτης Μιχάλης Αβραμίδης έχει γράψει μουσική για πολλά θεατρικά έργα μεταξύ των οποίων Μάκβεθ, Νεφέλες, Μικρός Πρίγκιπας, Τα μάγια της Πεταλούδας, Αγαμέμνονας αλλά και για Ντοκιμαντέρ του Υπουργείου Πολιτισμού με θέμα τη ζωή και το έργο σημαντικών δημιουργών όπως Μ. Λουντέμης, Η. Βενέζης, Μ.Καραγάτσης, Κ. Παξινού, Κ. Κουν, Κυβέλη, και πολλών άλλων.



Ο ηθοποιός, καθηγητής υποκριτικής, καλλιτεχνικός διευθυντής του θεατρικού οργανισμού «Περίακτοι» και σκηνοθέτης πολλών θεατρικών παραστάσεων, Σπύρος Κολιαβασίλης είναι ο αφηγητής όλων των πληροφοριών της έκδοσης.



Η δημοσιογράφος, σεναριογράφος και Concept maker Νατάσα Μποζίνη σχεδίασε το σενάριο, δημιούργησε ένα μικρό ηχητικό ντοκιμαντέρ στα κεφάλαια με τα ιστορικά γεγονότα, ενέταξε, στο audio book, τον ειδικό σχεδιασμό, για την μετάδοση των πληροφοριών σε ΑΜΕΑ, ως μια συμβολική κίνηση ενίσχυσης της ΄΄πλατφόρμας΄΄« Σχεδιάζοντας για όλους» και δάνεισε τη φωνή της στην ηρωίδα του βιβλίου.



Η Φωτεινή Δάρρα που έχει συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν με τον Γιώργο Κορδέλλα ήρθε να ΄΄σφραγίσει΄΄ αυτήν τη… λογοτεχνική παραγωγή δίνοντας μελωδική φωνή στη Χρύσα, στη γυναίκα που έπλασε ο συγγραφέας και την οδήγησε, με το μύθο του, να βιώσει έναν απόλυτο και ιδανικό έρωτα.



Η πρωταγωνίστρια αυτού το βιβλίου, στην ηχογραφημένη έκδοση απέκτησε μιλιά και με την παγκόσμια γλώσσα της μουσικής μια νέα έκφραση…


Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Ο δρόμος προς την Ιθάκη


Σαν σήμερα, πριν από 41 χρόνια έφυγα για να μεταναστεύσω στην Αφρική. Ήταν Αύγουστος του 1969. Σαν ψέμα μου φαίνεται. Και η ιστορία τόσο απίστευτη, σαν να ανήκει σε κάποιον ξένο, όχι σ’ εμένα. Ήμουν είκοσι χρονών, παντρεμένη μόνο ένα μήνα τον άντρα που γνώριζα ελάχιστα. Άφησα πίσω την οικογένεια μου για χάρη του για να αρχίσουμε μαζί μια νέα ζωή σε μια άγνωστη χώρα μακρινή. Μαζί μου κουβαλούσα μονάχα μια βαλίτσα όνειρα και τον αυθορμητισμό της νιότης. Εγκατέλειψα μια πολύ υποσχόμενη καριέρα στη δημοσιογραφία (εκείνη την εποχή ήταν εύκολο να αναδειχθείς) που σήμερα θα έκοβα φλέβες για να τη ξαναβρώ. Κι όμως τα άφησα όλα πίσω μου κι άκουσα τους κτύπους της καρδιάς μου.

Σήμερα κάθομαι κι αναλογίζομαι τις μέρες εκείνες, ξεθάβω μνήμες και προσπαθώ να αναλύσω αισθήματα και σκέψεις να βρω αν αυτό που τόλμησα τότε ήταν αποτέλεσμα μιας δυνατής επιθυμίας για περιπέτεια, ένα πείσμα πως μπορούσα να κάνω κάτι τόσο ακραίο ή αν ήταν μια απόδραση από δειλία για κάτι στο οποίο δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω; Αναρωτιέμαι αν σήμερα με όλα όσα ξέρω και με την ωριμότητα που διαθέτω θα μπορούσα να κάνω το ίδιο πράγμα. Οι απαντήσεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι τόσο μπερδεμένες και δυσανάλογες που ανατρέπουν όλη τη σημερινή ζωή μου.

Μόνο που σκέφτομαι πως πήρα αυτή την απόφαση πέντε χρόνια μετά που φύγαμε κατατρεγμένοι από το Ζαΐρ με τους γονείς μου, κυνηγημένοι από τους επαναστάτες του Λουμούμπα, όταν σκέφτομαι πως σε εκείνη την επανάσταση σφαγιάστηκαν τρία μέλη της οικογένειας μου (δυο παιδιά 9 και 11 χρονών με τον πατέρα τους) μπερδεύομαι ακόμα πιο πολύ.

Κι όμως εκείνες τις μέρες ηχούσαν στα αυτιά μου σαν μαγευτικό τραγούδι των Σειρήνων τα ντραμς των ιθαγενών που χόρευαν στο δάσος, ο ψίθυρος του δάσους όταν πέφτει το δείλι και το ηλιοβασίλεμα που αντιφεγγίζει στην πολύχρωμη φύση. Όλες τις μυρωδιές και τα χρώματα που κουβαλούσα μέσα μου από παιδί και τα φύλαγα για να τα κατακτήσω σε μια άλλη ηλικία που θα μπορούσα να τα επεξεργαστώ και να τα καταλάβω.

Ίσως σήμερα η πράξη μου να φαίνεται επιπόλαια και ακραία. Όμως αν δεν την έπαιρνα δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος που είμαι σήμερα. Δεν θα είχα την ευκαιρία να έρθω τόσο κοντά με ανθρώπους τόσων διαφορετικών εθνικοτήτων που μου έδωσαν εμπειρίες και γνώσεις. Η Αφρική είναι ένα σπουδαίο σχολείο γιατί διδάσκει τη ζωή.

Έτσι λοιπόν σήμερα 41 χρόνια μετά δε νιώθω απογοητευμένη με τις επιπόλαιες αποφάσεις που πήρα στα νιάτα μου και είμαι σίγουρη πια πως αν χρειαστεί να αποφασίσω για τη ζωή μου ξανά θα ξανακάνω το ίδιο λάθος. Θα βάλω πανιά για τη χώρα που άφησε τόσες μεστές αναμνήσεις στη ζωή μου!

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Διακοπές στη Ζάκυνθο και μια έκθεση βιβλίου

Δεν πίστευα πως οι φετεινές μου διακοπές θα συνδιάζονταν με μια έκθεση βιβλίου. Κι όμως έγινε!
Οι διακοπές όσο τις προγραμματίζεις, όσο ψάχνεις να βρεις πού θα πας, τι θα δεις, έχουν μια γλυκιά αναμονή που ομορφαίνουν τις στιγμές σου. Όσο τις ζεις και υλοποιείς το πρόγραμμα παίρνεις μια ανεξάντλητη χαρά… Κι όσο κοντεύουν να τελειώσουν όλη η γλύκα και η χαρά γίνεται γεύση γλυκόπικρη, γιατί οι διακοπές ποτέ δεν  φτάνουν και γίνονται απ’ το πρώτο κιόλας λεπτό του γυρισμού μια ανάμνηση για να την κουβαλάς μέχρι την επόμενη απόδραση… Πήγαμε, είδαμε, ευφρανθήκαμε, κι επιστρέψαμε στο ίδιο μαγκανοπήγαδο μέσα σ’ ένα καύσωνα που δεν έχω ξαναζήσει. Η Κύπρος εδώ και λίγες μέρες είναι καμίνι, έφτασε στους 46 βαθμούς, και σύμφωνα με το δελτίο ειδήσεων η Κυριακή που μας πέρασε ήταν η πιο καφτή του αιώνα.  Μέσα σ' αυτό τον καύσωνα κάθομαι σ’ ένα δωμάτιο με το σύστημα κλιματισμού στο φουλ κι αναπολώ τα κρύα καταγάλανα νερά του κόλπου του Λαγανά στη Ζάκυνθο να με δροσίσουν.

Είχα από παλιά το αποθεμένο να επισκεφτώ τη Ζάκυνθο. Ήταν σαν μια επιθυμία που την φυλάς για κάποιο ανεξήγητο λόγο «για αργότερα»... Τα παιδιά μας ήταν αυτά που μας έκαναν  την ωραία έκπληξη. Δώρο για την 41η γαμήλια μας επέτειο ένα ταξίδι στη Ζάκυνθο. Φύγαμε στις 19 Ιουλίου, την προηγούμενη της επετείου κι επιστρέψαμε στις 26. Αυτές οι εκπλήξεις έχουν διπλή σημασία όταν προέρχονται απ’ τα παιδιά μας!! Να ΄ναι πάντα καλά.
Δρόμο για τις γαλάζιες σπιλιές
Στις γαλάζιες σπηλιές με το κεφάλι του Ποσιδώνα χαραγμένο στο βράχο
Πιο πολύ χρειαζόμουν αυτές τις διακοπές για πνευματική ξεκούραση. Ονειρευόμουν να κάθομαι με τις ώρες να βυθίζω το βλέμμα στην απέραντη θάλασσα και ν' αγνατεύω το πέλαγος. Αυτό συνήθως με ξεκουράζει και μου δίνει ενέργεια. Το μπάνιο στον κόλπο του Λαγανά ήταν απίθανο, δεν σου έκανε καρδιά να βγεις απ’ τα δροσερά νερά του. Αυτό βέβαια δεν μας εμπόδισε να απολαύσουμε το πανέμορφο πράσινο νησί του Ιονίου. Κάναμε εκδρομές, επισκεφτήκαμε τις πλατιές αμμώδεις παραλίες, τις γαλάζιες σπηλιές. Κάναμε και μια εξερεύνηση στις ορεινές περιοχές, με πρώτο σταθμό το χωριό Μαχαιράδο όπου επισκεφτήκαμε την καμένη εκκλησία της Αγίας Μαύρας, προχωρήσαμε στα βόρεια της Ζακύνθου και είδαμε παραδοσιακά χωριά μέχρι το μοναστήρι της Αναφωνήτριας. Σ' ένα ωραίο εστιατόριο φάγαμε παραδοσιακά φαγητά και δεν μπορώ να μη σας πω πως ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία το σταρένιο ψωμί και το κουνέλι ριγανάτο. Στην πόλη, Στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου επισκεφτήκαμε το μουσείο του Δ. Σολωμού και Α. Κάλβου. Όλα αυτά βέβαια δεν μας εμπόδισαν να αφεθούμε στους εύθυμους ρυθμούς της Ζακυνθινής ζωής σε παραδοσιακές ταβερνούλες. Στην ταβέρνα Αρέκια απολαύσαμε Ζακυνθινιές καντάδες με το φεγγάρι ολόγιομο να αντιφεγγίζει απάνω στην καταγάλανη θάλασσα.
Οι κανταδόροι στην ταβέρνα Αρέκια

Στο κέντρο Αρέκια
                                            







 

Μια πολύ ωραία έκπληξη ήταν η έκθεση βιβλίου που στήθηκε στην Πλατεία Σολωμού στις 25 Ιουλίου και θα διαρκέσει μέχρι τις 14 Αυγούστου. Αυτή την έκθεση διοργανώνουν εδώ και πέντε χρόνια τα βιβλιοπωλεία Πλαίσιο και Θεωρία. Ο Αλιβίζος Πλέσσας (Πλαίσιο) και η Αγγελική Φαραού (Θεωρία) με δική τους πρωτοβουλία απεφάσισαν να στήσουν αυτή την έκθεση στην Πλατεία Σολωμού όπου μαζεύεται τα καλοκαίρια πολλής κόσμος, μια πολύ καλή ευκαιρία να φέρουν τον κόσμο σε επαφή με πολλά βιβλία.

Μαζί με τις Αγγελική Φαραού και την Τασία Πλέσσα

 
Σ’ αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση ήμουν παρούσα. Ήταν τόσο ξαφνικό και δεν έγινε καμιά παρουσίαση αλλά υπέγραψα πολλά βιβλία. Μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω δύο πολύ ευγενικές κυρίες την Τασία Πλέσσα και την Αγγελική Φαραού που με δέχθηκαν με αγάπη. Η πιο μεγάλη έκπληξη της βραδιάς ήταν όταν το κρουαζιερόπλοιο της Salamis Tours έκανε ένα σταθμό και οι επιβάτες σταμάτησαν για λίγες ώρες να σεργιανίσουν στην πλατεία Σολωμού. Όταν διαπίστωσαν πως εκεί βρισκόταν μια κύπρια συγγραφέας με πλησίασαν πολύ εγκάρδια κι αγόρασαν βιβλίο ζητώντας μου να τους υπογράψω. Αυτή ομολογώ πως ήταν μια πολύ ωραία στιγμή και θα τη θυμάμαι πάντα με πολλή συγκίνηση! Αυτή η αλληλεγγύη που νιώθουμε εμείς οι κύπριοι μεταξύ μας όταν βρισκόμαστε μακριά από την πατρίδα είναι πραγματικά αξιοσημείωτη.

Φωτογραφίες από την έκθεση βιβλίου. Αναμνηστικές φωτογραφίες με μερικούς από τους κύπριους που η παρουσία τους ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Δυστυχώς δεν κράτησα ονόματα και λυπάμαι πολύ γι αυτό.

 

 


Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Μια παρουσίαση του audio book "Ο δρόμος του φεγγαριού" του Όμηρου Αβραμίδη


Όταν ο αγαπημένος μου φίλος Όμηρος Αβραμίδης μου χάρισε το πρώτο του audio-book με τη γνωστή σεμνόητητα που τον διακρίνει, μόνο απ' τη χαρά των ματιών του μπόρεσα να διακρίνω την περηφάνια που έκρυβε η ψυχή του. "Τη μουσική την έγραψε ο Μιχάλης, αυτός είχε όλη την ευθύνη" είπε συγκινημένος και τότε ήξερα πως η χαρά της επανέκδοσης του βιβλίου του ερχόταν σε δεύτερη μοίρα!
   Είμαι σίγουρη πως όλοι θα γνωρίζετε ήδη αρκετά για τα audio-book αλλά πριν σας μιλήσω για το audio "Ο δρόμος του φεγγαριού" νιώθω την ανάγκη να πω δυο πράγματα για αυτή την καινούργια πραγματικότητα του βιβλίου.
   Τα "ακουστικά βιβλία" (audio-books), αναγνώσεις βιβλίων σε cd είναι η νέα πραγματικότητα στο 'διάβασμα" και είναι ήδη πολύ διαδεδομένα στη Γερμανία και ΗΠΑ. Αν και η παρουσία των audio books στο εκδοτικό γίγνεσθαι έχει τις ρίζες της στο μακρινό παρελθόν. Και συγκεκριμένα στο 1933, όταν ο ανθρωπολόγος J.P. Harrington αποφάσισε να ταξιδέψει στη Βόρεια Αμερική και να καταγράψει σε μικρά δισκάκια αλουμινίου τις προφορικές παραδοσιακές ιστορίες των ιθαγενών Αμερικανών. Από τότε, τα ακουστικά βιβλία απέκτησαν δικαιωματικά μια θέση σε κασέτες, βινίλια και cds.
Αποτέλεσαν μια δεύτερη λύση -μετά το σύστημα Braille- για άτομα με ειδικές ανάγκες αλλά και πολύτιμη διασκέδαση ή τρόπο εκμάθησης για όλους. Τα βιβλία αυτά λοιπόν βιώνουν στις μέρες μας μια νέα άνθηση. Αποτελούν την ολοκαίνουργια διαδικτυακή τάση για όλες τις ηλικίες και τα βαλάντια. Χάρη στα mp3 και τα διάφορα ipod της Apple, ο καθένας μπορεί ανά πάσα στιγμή να... αφουγκραστεί το αγαπημένο του διήγημα, ποιήμα, αλλά -εσχάτως- και περιοδικό.
   Ο Όμηρος Αβραμίδης τόλμησε να ακολουθήσει το ρεύμα της εποχής κάνοντας το πρώτο του audio-book με το βιλίο του "Ο δρόμος του φεγγαριού". Για το συγγραφέα η χαρά αυτής της προσπάθειας έχει βαθύτερα αίτια γιατί έγινε με τη συνεργασία του γιού του Μιχάλη Αβραμίδη ο οποίος έγραψε τη μουσική και της κόρης του Μαρίας Αβραμίδου που έπαιξε κιθάρα.
   Ο δρόμος του φεγγαριού είναι το δεύτερο από τα έντεκα μυθιστορήματα του κύπριου συγγραφέα και οι πωλήσεις του έχουν ξεπεράσει τις 110.000 αντίτυπα. Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί σε ειδική κασετίνα με δύο cd. Στο πρώτο ο συγγραφέας απαγγέλει το μυθιστόρημά του, ενώ το δεύτερο περιλαμβάνει το τραγούδι που γράφτηκε ειδικά για το βιβλίο και μια συνομιλία με την εκδότρια και φίλη του  τη Λουίζα Ζαούση των εκδόσεων Ωκεανίδα. Τους στίχους του τραγουδιού έγραψε ο σκηνοθέτης και στιχουργός Γιώργος Κορδέλλας, τη μουσική ο Μιχάλης Αβραμίδης και ερμηνεύει η Φωτεινή Δάρρα. Στο τραγούδι έχουν ενταχθεί και αποσπάσματα απ' το βιβλίο και τα διαβάζει η δημοσιογράφος Νατάσα Μποζίνη.
   Ο Όμηρος Αβαμίδης όταν έγραψε το Δρόμο του φεγγαριού είχε νωπά στο μυαλό του τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του κατά την τουρκική εισβολή του ΄74.
Γράφει σχετικά η δημοσιογράφος Νατάσα Μποζίνη: "Με πολλή αγωνία παραθέτουμε στην κρίση σας το πρώτο μας ηχογραφημένο βιβλίο. Οι φανταστικοί ήρωες του έργου δρουν και επηρεάζονται από τα πραγματικά γεγονότα που έζησε ο ίδιος ο συγγραφέας και που τον καθιστούν ιδανικό αφηγητή της ιστορίας. Κατά τη μεταφορά του βιβλίου σε ακουστική μορφή, επιθυμώντας να "φωτίσουμε" και τα ρεαλιστικά στοιχεία πίσω από την μυθοπλασία χρησιμοποήσαμε αποσπάσματα από ιστορικά ντοκουμέντα της εισβολής όπως τα άκουγε ο συγγραφέας, τα "βίωνει" ο ήρωάς του και οι δύο τους, τα μοιράζονται με τον ακροατή. Η ηχητική και μουσική επένδυση σχεδιάστηκε με στόχο να τονίσει τις εσωτερικές καταστάσεις των χαρακτήρων. Έχοντας την πεποίθηση ότι το σύνολο του κοινού πρέπει να έχει πρόσβαση σε όλες τις πληροφορίες μιας παραγωγής, εντάξαμε με ανάγμωση, όλα τα κείμενα της έκδοσης και δημιουργήσαμε μια πρόσθετη ηχητική περιγραφή του οπτικού υλικού, για ακροατές με προβλήματα όρασης".
Μια σύντομη παρουσίαση των συντελεστών του audio book Ο δρόμος του φεγγαριού:
Όμηρος Αβραμίδης. Γεννήθηκε στην Κύπρο, σπούδασε ελληνική και γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εφαρμοσμένη γλωσσολογία στη Σορβόνη και εργάστηκε ως καθηγητής στην κυπριακή μέση εκπαίδευση. Το 1975 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου εργάστηκε ως μεταφραστής και επιμελητής βιβλίων, ως διευθυντής σύνταξης σε εκδροτικές εταιρείες και ως αντιπρόσωπος ξένων εκδοτικών οίκων στην Ελλάδα. Έγραψε: Η κίτρινη σημαία, Ο δρόμος του φεγγαριού, Με τα μάτια της ψυχής, Ακριβή κληρονομιά, Άκου το τραγούδι της βροχής, Γιατί Αλλάχ, Η αγάπη είναι το μυτικό, Σαν ανοιξιάτικη μπόρα, Ο δρόμςο της καρδιάς, Το τρίτο πρόσωπο. Όλα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.
Μιχάλης Αβραμίδης. Γεννήθηκε στην Κύπρο, σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο και μουσική θεάτρου και κινηματογράφου στο Ωδείο Φίλλιπος Νάκας. Από το 2003 γράφει μουσική για θεατρικές παραστάσεις και ντοκιμαντέρ.
Γιώργος Κορδέλλας. Γεννήθηκε στην Κοζάνη. Εργάζεται επαγγελματικά από το 1981 στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Έχει σκηνοθετήσει πολλές και γνωστές τηλεοπτικές σειρές, τηλεταινίες, ντοκιμαντέρ και μουσικές εκπομπές. Σαν στιχουργός συνεργάστηκε με τους συνθέτες Δημήτρη Παπαδημητρίου, Νότη Μαυρουδή, Νίκο Μαμαγκάκη, Κωστή Ζευγαδέλλη κ.ά.
Νατάσα Μποζίνη. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, είναι δημοδιογράφος και σεναριογράφος. Έχει δουλέψει στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Εργάστηκε στον τομέα της ενημέρωσης, παρουσίασης και σχεδιασμού τηλεοπτικών εκπομπών στο Star Channel, το Alter, την ΕΤ1 την ΝΕΤ. Τα τελευταία χρόνια σχεδιάζει οπτικοακουστικές παραγωγές, σύμφωνα με τις εξελίξεις στα Νέα Μέσα και ασχολείται με την έρευνα και το σενάριο σε ντοκιμαντέρ.
Οι στίχοι του τραγουδιού που γράφτηκε ειδικά για το audio-book Ο δρόμος του φεγγαριού.
Έρημος ο τόπος ο καημός, στέρνα χωρίς νερό
δάκρυ βουβό και όνειρο υγρό στο μαξιλάρι
δος μου μια λέξη θαλασσιά να ΄χω για φυλαχτό
μίκρυν' η ώρα κι έγειρε στη δύση το φεγγάρι

Θα θυμάμαι πάντα τα βουκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου,
το θλιμμένο βλέμμα σου, που ακόμη και τώρα με κοιτάζει
με μια κρυφή ελπίδα να σιγοκαίει στο βάθος του,
πως θα τα ξεχάσω όλα και θα ρθχτώ ξανά στην αγκαλιά σου...

Σ' άλλον δεν έχω εμπιστευθεί, ούτε τ' ομολογώ
τ' αποσπερίτη μήνυσα να σε γλυκοξυπνάει
όταν πλαγιάζω εσύ ξυπνάς, άστρο αυγερινό
κι όταν ξυπνάω μόνη μου, άλλη σε αγαπάει.

Όταν βραδυάζει, εκεί που πάω, το φεγγάρι
θα ΄ρχεται προς εσένα κι εγώ κάθε βράδυ
θα τ' ακολουθώ, θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού
και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...

Απόσπασμα από το βιβλίο:
Όταν βραδιάζει, εκεί που πάω, το φεγγάρι θα ΄ρχεται προς εσένα κι εγώ κάθε βράδυ θα τ' ακολουθώ, θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου". Αυτές τις σκέψεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ, τις κάλυψε η σειρήνα του Κουήν Μαίρη που σφύριξε για τελευταία φορά. Τα νερά κάτω από το υπερωκεάνιο άρχισαν να κογλάζουν, ενώ πάνω από τις κουπαστές εκατοντάδες κορμιά έγερναν προς την προκυμαία, κι εκατοντάδες χέρια υψώνονταν στον αέρα και ταλαντεύονταν δεξιά κι αριστερά σ' έναν αποχαιρετισμό που έβγαινε από τα βάθυ της ψυχής. η Χρύσα στάθηκε πολλή ώρα στην πρύμνη του καραβιού κοιτάζοντας τ λιμάνι που ξεμάκραινε, το λιμάνι όπου είχε αφήσει την καρδιά της, για να πάρει το δρόμο της μετανάστευσης.


Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Οι πρώτες παρουσιάσεις του "Κρατήσου απ' τα όνειρά σου"


΄Τώρα που οι συνεχόμενες παρουσιάσεις του"Κρατήσου απ' τα όνειρά σου" έκαναν την πρώτη τους πορεία κι αφού άφησα ένα μικρό περιθώριο ανάμεσα για να ξαναβρώ τις δυνάμεις μου -ομολογώ πως θαυμάζω πολύ τη φίλη Λένα Μαντά για τις αντοχές της - κάθισα να σας πω γι αυτά που ένιωσα, γι αυτά που είδα κι αυτά που με έκαναν να ριγήσω από συγκίνηση. Πρώτα ας δούμε μέσα απ' τις φωτογραφίες την περιδιάβαση του Κρατήσου απ' τα όνειρά σου.



Η κόρη μου Ρέα Παπαδοπούλου, η εγγονή μου Νικόλ Χαραλάμπους & η φίλη Μοίρα Ιωαννίδου



Αντώνης Παπαδόπουλος, Όμηρος & Νίτσα Αβραμίδη




Οι αδερφές μου Δώρα Ανδρέου & Μαρίνα Κρασιά και η φίλη Γιαννούλα Φωκά






Δώρα & Παναγιώτης Ανδρέου, Κίτσιος Χατζήκυριάκος, Νίκη Λοϊζου



Ο συγγραφέας Όμηρος Αβραμίδης, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Φώτος Φωτιάδης που διάβασε αποσπάσματα, εγώ και ο εκδότης Δημήτρης Μπαλαούρας
 
Ο Παντελής Κούρος, Αντώνης Παπαδόπουλος, Φούλα Κυπριανίδου, Αντρεστίνος & Καίτη Παπαδοπούλου, Νέστωρας & Γιούλα Κακογιάννη, Νίτσα Αβραμίδου, Κυπρούλα Μιλτιάδους







Ο ρευματολόγος Τζιόσεφ Ιωσήφ που με βοήθησε σε κάποιες λεπτομέρειες για να καταγράψω την ασθένεια του Λύκου



Ο Μάκης Αντωνόπουλος διάβασε αποσπάσματα στην Πάφο





Ο εκδότης Δημήτρης Μπαλαούρας σ' ένα χαιρετισμό, την παρουσίαση έκανε ο συγγραφέας Όμηρος Αβραμίδης και αποσπάσματα διάβασε η Μαρία Χριστοδούλου

Και μια απ' τις σπάνιες φορές που εμφανίστηκε και ο άντρας μου ο Αντώνης Παπαδόπουλος



  

Αναγνωστικό κοινό και φίλοι μου έδωσαν μεγάλη χαρά με την παρουσία τους


Με την ξαδέρφη μου Φανή Ηλιάδου





Ο Όμηρος & Νίτσα Αβραμίδου (δύο άκρα) και η ηθοποιός Μαρία Χριστοδούλου με τη μητέρα της

   Και οι τρεις παρουσιάσεις έγιναν στα βιβλιοπωλεία ΠΑΡΓΑ και θέλω να ευχαριστήσω θερμά τους αγαπημένους φίλους Δημήτρη, Γιάννα και Κωνσταντίνο Μπαλαούρα που μαζί με τα κορίτσια τους εργάστηκαν πολύ για να φέρουν εις πέρας τις εκδηλώσεις σε Λάρνακα, Λευκωσία και Πάφο. Το στήσιμο της κάθε εκδήλωσης ξεχωριστά, πάντα με τάξη και υπευθυνότητα κι ένα εγκάρδιο χαμόγελο από όλους σαν δείγμα της φιλόξενης αγκαλιάς τους. Τους ευχαριστώ πολύ και δεν είναι η πρώτη φορά που με έκαναν να νιώσω πώς ανήκω στη μεγάλη οικογένεια Μπαλαούρα.
   Τη μεγαλύτερη συγκίνηση μου έδωσαν οι αγαπημένοι μου φίλοι Όμηρος και Νίτσα Αβραμίδη που άφησαν την ήρεμη ζωή τους στην Αθήνα και ήρθαν ειδικά στην Κύπρο για να παρουσιάσουν το "Κρατήσου απ' τα όνειρά σου" και στις τρεις πόλεις. Ήταν μαζί μου απ' την πρώτη στιγμή αυτής της ιστορίας. Με έφεραν σε επαφή με την καινούργια μου εκδότρια της Ωκεανίδας την κα Ζαούση και τους ευχαριστώ θερμά γι αυτό. Ήταν πολύ όμορφα να έχω πλάι μου τον αγαπημένο συγγραφέα τόσο μεγάλου αναγνωστικού κοινού να εκθειάζει με ειλικρινή αγάπη το βιβλίο μου. Ο Όμηρος και η Νίτσα Αβραμίδη είναι μια αστείρευτη πηγή ζεστασιάς και φιλίας.


   Η εκδήλωση στη Λευκωσία ήταν η μεγαλύτερη έκφραση αγάπης που ένιωσα ποτέ. Ήταν μια αίθουσα πλημμυρισμένη από αγαπημένους φίλους και πιστούς αναγνώστες που σταθερά περιμένουν με λαχτάρα την έκδοση κάθε καινούργιου μου βιβλίου. Κάθε άνοιγμα της πόρτας ήταν μια αγκαλιά, ένας ζεστός λόγος κι από μέρους μου μια υπόσχεση για τη συνέχεια. Γιατί χωρίς τη δική σας ζεστή ματιά να με αγκαλιάζει πώς θα βρω κουράγιο να συνεχίσω αυτό το ταξίδι του εσσώτερου εαυτού;

Ο τίτλος του βιβλίου προέκυψε μέσα από την ιστορία του μυθιστορήματος. Γιατί κάποιες συμφορές έρχονται στη ζωή τόσο αναπάντεχα που μπορεί να ανατρέψουν μέσα σε μια μέρα όλα όσα έχουμε κτίχει μια ολάκερη ζωή. Μια οικονομική κατρακύλα, μια αρρώστια, μια προδοσία... και τότε χάνουμε τη γη κάτω απ' τα πόδια μας. Αν εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή καταφέρουμε να κρατηθούμε απ' τα όνειρά μας τότε πιστεύω πως θα ξαναβρούμε τις ισορροπίες μας. Η ηρωίδα μου η Αφροδίτη κατάφερε να κρατηθεί απ' τα όνειρά της και βρήκε τη χαμένη της ευτυχία. Αυτό εύχομαι στον καθ' ένα από εσάς.
Το ερέθισμα για την υπόθεση μου την έδωσε ο πανικός και ο φόβος μιας νεαρής γυναίκας μόλις διαγνώστηκε με την ασθένεια του Λύκου. Ήταν τόσος ο τρόμος και η ανασφάλειά στο βλέμμα της για το άνγωστο και το τρομακτικό που θα ακολουθούσε που αποφάσισα εκείνη ακριβώς τη στιγμή πως στο ήδη αρχινημένο μου μυθιστόρημα η ηρωίδα μου έπρεπε να αρρωστήσει με Λύκο για να δώσω μηνύματα αισιοδοξίας και δύναμης και να σας πω πώς όποια ασθένεια κι αν κουβαλάμε δεν είναι το τέλος του κόσμου. Φτάνει να την αντιμετωπίσουμε με δύναμη και να αποβάλουμε το φόβο. Ήθελα με το βιβλίο αυτό να κάνω γνωστή την ασθένεια του Λύκου. Γιατί παρ' όλο που 5 εκατομμύρια σ' όλο τον πλανήτη υποφέρουν από την ασθένεια αυτή ένα 80% έχει πλήρη άγνοια. Καλό διάβασμα!




Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Το κρατήσου από τα όνειρά σου, μας ταξιδεύει





   Αγαπημένοι μας φίλοι ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσω το "Κρατήσου από τα όνειρά σου". Αν και πιστεύω πως οι περισσότεροι το έχετε ήδη διαβάσει αλλά είμαι σίγουρη πως θα έχετε πολλά να με ρωτήσετε και να ανοίξουμε μια συζήτηση. Γιατί κρύβονται πολλά πίσω από αυτό το μυθιστόρημα που λέει αλήθειες και που δύσκολα αγγίζει κανείς. Ίσως να ΄ναι αυτές οι αλήθειες που σας έκαναν να το αγαπήσετε τόσο. Αυτό άλλωστε ήταν και το εγχείρημά μου όταν το έγραφα. Ήθελα να δώσω το παράδειγμα πως δεν πρέπει να διστάζουμε να συζητάμε γι αυτά που μας φοβίζουν και μας πονούν.
Σας περιμένω λοιπόν στα βιβλιοπωλεία ΠΑΡΓΑ στις 23 Ιουνίου στη Λάρνακα, στις 24 στη Λευκωσία και στις 25 στην Πάφο. Θα χαρώ πολύ να σας δω αν έχετε χρόνο! 


Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Το τελευταίο τσιγάρο

   Μετά από ένα χρόνο είχα τη χαρά να συναντήσω και πάλι τη Λένα Μαντά και αυτή τη φορά όχι σε κάποιο φιλικό τσάι σαν και την προηγούμενη που μας είχε προσκαλέσει στο σπίτι της η αγαπημένη Ελένη Τσαμαδού. Αυτή τη φορά ο λόγος της συνάντσή μας ήταν για να παρουσιάσω το Τελευταίο τσιγάρο στο βιβλιοπωλείο Πάργα στη Λάρνακα.
Ο Δημήτρης Μπαλαούρας των εκδόσεων Πάργα έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Έχει διαμορφώσει τους χώρους των βιβλιοπωλείων του σε Λευκωσία, Λάρνακα και Πάφο ιδανικούς χώρους για παρουσιάσεις βιβλίων που μπορούν να φιλοξενήσουν πάρα πολλή κόσμο. Και τη Λένα όπως και πολλές άλλες γνωστές πεζογράφους που ήρθαν αυτές τις μέρες από Αθήνα το αναγνωστικό κοινό της Κύπρου τις δέχθηκε με πολλή αγάπη.
Θα μεταφέρω το κείμενο της παρουσίασής μου όπως ακριβώς έγινε στις 8 Ιουνίου στη Λάρνακα.

   Η καταξιωμένη πεζογράφος Λένα Μαντά είναι σε όλους γνωστή κι αγαπητή τόσο για τα συναρπαστικά βιβλία που μας χαρίζει, όσο και από τη στενή επαφή που φροντίζει να κρατά με το ανααγνωστικό της κοινό. Επισκέπτεται συχνά την Κύπρο και μας κρατά ενήμερους για όλες τις νέες εκδόσεις. Έχει ένα επικοινωνιακό χάρισμα και ίσως να μην είναι άσχετο με την Πολίτικη καταγωγή της γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε είναι άνθρωποι ανοιχτόκαρδοι και εκδηλωτικοί. Αυτό το χάρισμα το διακρίνουμε και στην επαγγελματική της εξέλιξη. Σπούδασε νηπιαγωγός αλλά δεν ασχολήθηκε με το επάγγελμα για να αναζητήσει κάτι πιο δημιουργικό. Έστησε ένα δικό της θίασο για κουκλοθέατρο με έργα δικής της συγγραφής. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε τοπικές εφημερίδες και για δύο χρόνια διετέλεσε διευθύντρια προγράμματος ραδιοφωνικού σταθμού των βορείων προαστίων. Φέτος ανακηρύχθηκε συγγραφέας της χρονιάς 2009 από το περιοδικό Life & Style.
   Την πρωτογνώρισα μέσα από το βιβλίο της "Βαλς με δώδεκα θεούς" και ομολογώ πως μου έκανε εντύπωση η φρεσκάδα της ιστορίας και της γραφής της. Μετά τη συάντησα σε μια παρουσίαση του βιβλίου της "Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι". Έκτοτε παρακολουθώ κάθε καινούργια της έκδοση. Το έργο της Λένας ξεδιπλώνεται σαν βεντάλια και μας παρασέρνει κάθε φορά σ' ένα απαρόβλεπτο ταξίδι. Ταξίδεψα με τη "Θεανώ τη Λύκαινα της Πόλης", στην "Άλλη πλευρά του νομίσματος". στο ΄"Ερωτας σαν βροχή" και τώρα το "Τελευταίο τσιγάρο". Ένα τελευταίο τσιγάρο για να συντροφέψει τη μοναξιά, τη θλίψη και την απόγνωση. Ένα τελευταίο τσιγάρο για να σώσει το μυαλό απ' τη συμφορά. Μέσ σε αναρίθμητα άδεια πακέτα γράφτηκε το μυθιστόρημα, ένα έργο ώριμο και βαθύ, με το περιτύλιγμα του μύθου αλλά και αλήθειες, που μέσα του εύκολα αναγνωρίζεις ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Ένα ανάγνωσμα με προβληματισμούς της σύγχρονης κοινωνίας που μέσα του αναδεικνύονται οι ανθρώπινες σχέσεις φιλία, προδοσία, εγωισμοί, πάθη, παράνομοι έρωτες, σκηνές βίαιες και σκληρές και που όλα πλέκονται αρμονικά σε μια πολύ στέρεα και ενδιαφέρουσα ιστορία.
   Το μυθιστόρημα αρχίζει με μια γαμήλια τελετή όπου η Εύα και ο Μιχάλης ενώνουν τη ζωή τους με τα δεσμά του γάμου. Ο Μιχάλης λατρεύει τη γυναίκα που παντρεύτηκε. Η Εύα αγαπάει μονάχα τον εαυτό της. Στη συνείδησή της η μικροαστική ζωή του Μιχάλη δεν ταιριάζει με τη δική της που θέλει να δείχνει πως ανήκει σε ανώτερη κοινωνική τάξη. Ένα πλάσμα χωρίς βάθος ή ιδανικά που παραπαίει στην επιφάνεια και το περιτύλιγμα - όπως συχνά θα την κατηγορήσει η πιστή φίλη του Μιχάλη η Μαρκέλλα. Διαπραγματεύεται την εγκυμοσύνη της προκειμένουν να διατηρήσει το καλογυμνασμένο της σώμα. Η Μαρκέλλα θα κάνει την παρέμβασή της όπως κάθε φορά που αντιλαμβάνεται πως κάτι πάει στραβά στη ζωή του φίλους της. Με επιχειρήματα πείθει την Εύα να μην διακόψει την εγκυμοσύνη. Έτσι χωρίς καλά καλά η Εύα να συνειδητοποιήσει τη σημασία της μητρότητας, φέρνει στον κόσμο τη Μάρθα.
   Ο Μιχάλης μέσα από μια μέτρια επιχείρηση προσπαθεί να ικανοποιεί τις μεγαλεπήβολες ανάγκες της υπερφίαλης γυναίκας του η οποία τον υποκινεί να καταπιαστεί με κάτι μεγάλύτερο που να είναι στα μέτρα της. Έτσι ο Μιχάλης πλέκεται στα δίκτυα του Μάρκου που δε φημιζόταν για τις έντιμες πράξεις του, και πριν καλά καλά το καταλάβει οδηγείται στην καταστροφή. Η Εύα μένει αδιάφορη κι αδρανής στην κατρακύλα που θα ακολουθήσει. Ενοχλείτε από την νέα κατάσταση πραγμάτων και αναζητά καινούργια ενδιαφέροντα για να περνά καλά. Οι μόνοι άνθρωποι που παραστέκονται στο Μιχάλη είναι η Μαρκέλλα, ο Στέφανος, ο Τζιόρτζης και ο Σίμος.
   Η Εύα μ' ένα εγωκεντρισμό αποποιείται τις ευθύνες της σαν σύζυγος και μητέρα για να ικανοποιεί τα πάθη και τις σεξουαλικές της ορέξεις. Η Μάρθα χωρίς μητρική αγάπη και στοργή γίνεται έρμαιο των καταστάσεων και οδηγείται στην νευρική ανορεξία. Κι εδώ ακριβώς είναι που ο αναγνώστης θα σταθεί περισσότερο. Γίνεται κοινωνός της μοντέρνας αυτής αρρώστιας που στις μέρες μας παίρνει απρόβλεπτες διαστάσεις. Μέσα από την πορεία της Μάρθας ο αναγνώστης θα πάρει μια γεύση της ασθένειας που αιτία που την προκαλεί δεν είναι τίποτα άλλο παρά ψυχολογική αστάθεια, έλλειψη αγάπης και προσοχής. Η Μάρθα μεγαλωμένη κοντά σε μια μάνα που διαρκώς ήταν απούσα, διψούσε από μητρική αγκαλιά και μιας λέξης που τόσο άσπλαχνα στερήθηκε από την ίδια της τη μητέρα. Τη λέξη  "σ' αγαπώ".
Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο σ' αυτό το μυθιστόρημα είναι το θέμα της μεγάλης φιλίας που στην εποχή μας ακούγεται τόσο εξιδανικευμένο και δυσεύρετο.
     Το μυθιστόρημα κυλάει σε γλώσσα απλή και ρέουσα χωρίς λεκτικούς ακροβατισμούς, αλλά δοσμένο με τρόπο που να συμβάλλει στην αληθοφάνεια. Δεν έχει κανενός είδους διδακτισμό. Όμως έντεχνα μέσα από τους χαρακτήρες, τα γεγονότα, τα επεισόδια δίνει μαθήματα ζωής.
Εύχομαι στη Λένα Μαντά δημιουργική συνέχεια και αντοχές για να μας χαρίσει πολλά ακόμα συναρπαστικά βιβλία.

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Βόλτα με το φεγγάρι

Βόλατα με το φεγγάρι είναι ο τίτλος ενός παραμυθιού που έγραψα το 2007 για ένα διαγωνισμό που προκήρυξε το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών της Κύπρου στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού έτους για τη διαφορετικότητα και κατά των διακρίσεων. Όταν με πληροφόρησαν πως πήρε το Α΄βραβείο ποτέ δε φαντάστηκα την πορεία που θα ακολουθούσε και πόση χαρά κι αγάπη θα εισέπραττα από τα παιδιά. 
   Κυκλοφόρησε σε 70.000 αντίτυπα και το χαρίσαμε στις τρεις τελευταίες τάξεις όλων των Δημοτικών Σχολείων και της πρώτης και δευτέρας των Γυμνασίων. Τα παιδιά το χρησιμοποίησαν για μελέτες, συζητήσεις και τέσσερα σχολεία στα τρία  χρόνια της κυκλοφορίας του το διασκεύασαν σε θεατρικό και το ανέβασαν σε σχολικές παραστάσεις. Βέβαια στην όλη επιτυχία του βιβλίου συνέβαλε και η πολύ παραστατική εικονογράφιση της Αλεξάνδρας Χριστοδούλου Χαραλάμπους.
  Και εκεί που πίστευα πως το μικρό εικονογραφημένο βιβλιάκι των τριάντα τεσσάρων σελίδων είχε ημερομηνία λήξης πήρα την περασμένη βδομάδα μια ακόμα πρόσκληση από το Περιφερειακό Γυμνάσιο Πέρα Χωρίου και Νήσου. ΄Με καλούσαν και πάλιν σε μια παράσταση του Βόλτα με το φεγγάρι. Μόνο που αυτή τη φορά η διασκευή έγινε ανάλογα με τις ανάγκες του σχολείου στο οποίο φοιτούν πολλοί μαθητές από τη Ρουμανία. Έτσι η Χατίτζια η ηρωίδα της ιστορίας αντί να είναι ένα κορίτσι της Αφρικής κατάλειξε να είναι μια τσιγγάνα της Ρουμανίας που ήρθε στην Κύπρο με τους γονείς της να εργαστεί. Οι μικροί πρωταγωνιστές   έδωσαν τη ψυχή τους γι αυτή την παράσταση, με έκαναν να ανατριχιάσω γιατί κατόρθωσαν να αποδώσουν τη ευαισθησία που έδωσα εγώ στη μικρή Χατίτζια.
       Κουβεντιάζοντας με τα παιδιά διαπίστωσα πως αυτό που τα έκανε να το αγαπήσουν είναι η αμεσότητα και οι αλήθειες που διατυπώνονταν μέσα από την ιστορία. Μέσα από το παραμύθι μπόρεσαν να πάρουν μια ξεκάθαρη εικόνα του μετανάστη που έρχεται σε μια ξένη χώρα ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή και ξαφνικά διαπιστώνει πως βρίσκεται στο περιθώριο και στη φτώχια. Τα παιδιά μπόρεσαν να διαπιστώσουν την απελπισία και τον πόνο που άθελά τους μπορεί να προκαλέσουν σ' ένα παιδί διαφορετικού χρώματος και κουλτούρας απομονώνοντάς το απλά και μόνο γιατί διαφέρει από τα ίδια. Τους δόθηκε η ευκαιρία να μάθουν πως ο κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτου χρώματος, θρησκείας ή καταγωγής έχει αξιοπρέπεια, ιδανικά, όνειρα και απαιτήσεις από τη ζωή.
     Η Χατίτζια ζούσε με την οικογένεια της μια πλούσια ζωή σ' ένα μεγάλο σπίτι στο Κογκό και ο πατέρας της ήταν καθηγητής πανεπιστημίου και συγγραφέας. Εκδιώχθηκε από το δικτατορικό καθεστώς της χώρας του για τις φιλελεύθερες του ιδέες. Αυτό έδωσε στα παιδιά να καταλάβουν πως κάθε άνθρωπος ανεξάρτητα από την εικόνα που εκπέμπει προς τα έξω κρύβει μέσα του αξίες και ιδανικά.
   Είμαι πολύ υπερήφανη που μέσα από το παραμύθι μου τα παιδιά  μπόρεσαν να καταλάβουν όλα αυτά τα μηνύματα κι έχω μέσα μου μια κρυφή ελπίδα πως αυτή η γενιά θα βγάλει ανθρώπους χωρίς προκαταλήψεις και θα βλέπουν με επιείκεια και αποδοχή τους ανθρώπους που είναι ανάμεσά μας και είναι διαφορετικοί. Γιατί όπως λέω και στο παραμύθι "η διαφορετικότητα δίνει άρωμα και ομορφιά στη ζωή"!

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Η νοσταλγία του Μάη

   Αυτή η Κυριακή δεν ήταν σαν τις άλλες. Είχε κάτι λειψό, κάτι άδειο που άφηκε κενά στην καρδιά μου. Οι ανθισμένες τριανταφυλλιές στον κήπο μου με πήραν από το χέρι και με γύρισαν νοσταλγικά πίσω. Εννιά του Μάη. Γιορτή της Μάνας. Η δική μου μανούλα εδώ και κάμποσους Μάηδες δε γιορτάζει πια. Δε βρίσκεται πουθενά για να δέχεται επισκέψεις και λουλούδια... Γι αυτό αυτή η Κυριακή ήταν γεμάτη γλυκιά νοσταλγία... Το άρωμα της τριανταφυλλιάς οδήγησε τη σκέψη μου εκεί έξω στην αυλή του σπιτιού της. Καλοκαιράκι, καθόταν κάτω απ' τις ανθισμένες λεμονιές και τις ροδιές κι έμμπλεκε με τα χεράκια της σκεπάσματα και δαντέλες, όλο ψιλοδουλειά, με ροζέτες και κόμπους περίτεχνους. Έφτιαχνε τα σκεπάσματα το ένα μετά το άλλο, με μια βιασύνη μη και δεν προλάβει... για τα εγγόνια της! Γύρω της μοσχοβόλαγαν η αρπαρόριζα, τα φουντωτά βασιλικά και τα κρίνα. Μέσα απ' την κουζίνα της ξεγλιστρούσαν μυρωδιές απ' τα γλυκά της εποχής που σιγοψήνονταν. Μήλο, κιτρόμηλο, κεράσι. Κι άμα κάποια φορά αργούσαμε να φανούμε απ' το στενό της, τηλεφωνούσε "έφτιαξα ζεστό ψωμί κι ελιόπιτα, ελάτε να πάρετε" μη φανεί πως ζητάει την παρουσία μας, μην ακουστεί σαν παράπονο η μοναξιά της...
   Η ζωή δεν της χαμογέλασε πολύ. Κι όμως είχε κουράγιο και δύναμη. Κι εμείς απάνω στη δική της δύναμη κτίσαμε πύργους. Τώρα στις δύσκολες στιγμές μου, ψάχνω το βελούδο της ματιάς της να κρατηθώ, να βρω εκείνη την πύλη που οδηγούσε πάντα στην ελπίδα, στην αισιοδοξία και στη σιγουριά.
Σήμερα 9 του Μάη σε νοστάλγισα μητέρα, γύρεψα λίγο απ' το κουράγιο και την αισιοδοξία σου και δεν ήξερα πού να σε αναζητήσω. Δεν ήξερα αν έπρεπε ν' ατενίσω τον ουρανό για να σε ψάξω ή μέσα στα παρτέρια της αυλής σου. Γι αυτό άφησα  ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα απ' τον κήπο μου στον τάφο σου να σε ευωδιάσουν, παρ' όλο που είμαι σίγουρη πως εκεί δεν βρίσκεται πια τίποτα δικό σου. Δεν ξέρω αν το κουράγιο που μάζεψα ατενίζοντας τη ματιά σου θα μου είναι αρκετό για να μαζέψω τα κομμάτια, να σταθώ στο ύψος της δικής σου καρτερικότητας και του μεγαλείου! Χρόνια πολλά μάνα!

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

Να γίνει δικό μου πάλι απ' την αρχή!

Χτες, ύστερα από αρκετές μέρες αγωνίας πήρα επιτέλους στα χέρια μου το τελευταίο μου βιβλίο "Κρατήσου απ' τα όνειρά σου". Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που συνειδητοποιείς τις απόστασεις. Έπαιξαν βέβαια το ρόλο τους και οι απεργίες που μπλόκαραν τη διέλευσή του...   Το βιβλίο κυκλοφόρησε στην Αθήνα από τις Εκδόσεις Ωκεανίδα στις 20 Απριλίου, ταξίδεψε μέχρι τη Θεσσαλονίκη -μόλις που πρόλαβε να στηθεί στα ράφια της έκθεσης, κι αυτό μου έδωσε εξαιρετική χαρά, κι εγώ μόλις το πήρα στα χέρια μου! Δεν πρόλαβα καλά καλά να εξοικιωθώ με τη μυρωδιά του, με το σχήμα και τα χρώματά του και κτύπησε το τηλέφωνο. Μια δημοσιογράφος ραδιοφωνικού σταθμού της Αθήνας ζητούσε συνέντευξη. Εγώ τα έχασα. Ήταν βέβαια εξαιρετική η τιμή που μου γινόταν όμως μου ήταν κομμάτι δύσκολο...
   "Ξέρετε, το βιβλίο μου είναι ακόμη άγνωστο, μόλις τώρα το πήρα στα χέρια μου, χρειάζομαι να εξοικιωθώ λίγο μαζί του, να το κάνω δικό μου, αλλιώς είναι να γεμίζεις αράδες στον υπολογιστή. Η εικόνα του υπολογιστή είναι κάτι αόριστο, σαν ψευδαίσθηση. Το βιβλίο είναι ζωντανό, έχει ψυχή, προσωπικότητα, είναι μια προέκταση του εαυτού σου που χρειάζεσαι κάποιες στιγμές να γίνει δικό σου πάλι απ' την αρχή..."
   "Σας καταλαβαίνω, θα ξαναπάρω στις 3.00" είπε η κοπέλα κι έκλεισε το τηλέφωνο για να ξαναπάρει στις 3.00μ.μ. για τη σενέντευξη!

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Κρατήσου απ' τα όνειρά σου

   Αγαπημένοι φίλοι, από τη μέρα που σας ανακοίωσα πως βγαίνει το καινούργιο μου βιβλίο πολλοί από σας με ρωτάτε με τηλεφωνήματα, με e-mail, ή μέσα από το μπλοκ και με ρωτάτε πότε θα είναι έτοιμο. Αδημονείτε να το διαβάσετε. Αυτή η αγάπη και το ενδιαφέρον σας με συγκινεί και με γεμίζει χαρά κι αναμονή να ακούσω τα σχόλιά σας.
Λοιπόν οι Εκδόσεις Ωκεανίδα μου ανακοίνωσαν τηλεφωνικώς πως το βιβλίο βγήκε εχτές! Εγώ δεν το έχω δει ακόμη γιατί περιμένω να μου το στείλουν. Όμως και μόνο που ξέρω ότι βγήκε και ότι μερικοί από εσάς θα το έχετε στα χέρια σας πριν από εμένα με γεμίζει χαρά, γιατί το βιβλίο απ' τη στιγμή που εκδίδεται δεν ανήκει αποκλειστικά στο συγγραφέα αλλά σε όλους εσάς τους αναγνώστες που απευθύνεται.
Ένας άλλος λόγος της χαράς μου είναι γιατί αυτό το βιβλίο γεννήθηκε τη σωστή ώρα. Γεννήθηκε στις 20 Απριλίου και στις 23 έχω γενέθλια. Την ίδια μέρα με την παγκόσμια γιορτή του βιβλίου. Δεν είναι αυτό υπέροχο;
Εύχομαι να το διαβάσετε και να το βρείτε άξιο των προσδοκιών σας. Καλή ανάγνωση! 

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

O τελευταίος Αδερφός

   Μόλις τέλειωσα το βιβλίο της Νατάσας Αππανά "Ο τελευταίος αδερφός". Κρατάω ακόμα τη γλυκιά γεύση απ' τις τελευταίες εικόνες, τις τελευταίες φράσεις... Ομολογώ πως είχε χρόνια να πέσει ένα τέτοιο βιβλίο στα χέρια μου που να το διαβάζεις και να κρατάς την ανάσα, να προσπαθείς να διασφαλίσεις τις λέξεις σαν κάτι εύθραυστο και τρυφερό που σου χαϊδεύει τη ψυχή! Κρατάω ακόμα τη τρυφερή αγάπη των δύο παιδιών που μέσα από μια τραυματική φιλία αναλώνουν τον πόνο με τόση απλότητα χωρίς μελοδραματισμούς όπως κατορθώνει να τον αποδώσει με εξαιρετικό τρόπο η συγγραφέας σαν δείγμα γραφής.

  Δε με παραξευνεύει που το βιβλίο αυτό έχει πάρει Βραβείο Μυθιστορήματος της γαλλικής FNAC, βραβείο Αναγνωστών της εφημερίδας L' Express και βραβείο Culture et Bibliotheque Pour Tous.

   Η ιστορία ξετυλίγεται στο νησί του Μαυρικίου όταν ο Ρατζ μέσα στα άγονα και μοναχικά γηρατειά ανακαλεί μνήμες απ' τη ζωή του. Τότε που ήταν ένα εννιάχρονο αγόρι και μέσα σε άθλιες συνθήκες γνώρισε το Δαβίδ, ένα συνομήλικό του αγόρι διαφορετικού χρώματος και θρησκείας και που η φιλία τους σημάδεψε αναπανόρθωτα τη ζωή του.
   Το 1940 ένα πλοίο φτάνει στο νησί Μαυρίκιος, βρετανική αποικία εκείνη την εποχή, μεταφέροντας 1500 εκτοπισθέντες Εβραίους, από την Ευρώπη. Μαζί τους και ο μικρός Δαβίδ ορφανός από πατέρα και μητέρα. Κανείς δεν γνώριζε γι αυτούς τους κατατρεγμένους που αντί για καταφύγιο οι αρχές τους είχαν κλείσει στη φυλακή.
   Μέχρι την ηλικία των οχτώ χρονών ο Ρατζ ζούσε στο Βόρειο μέρος του νησιού στο χωριό Μαπού με τους γονείς και τα δυο του αδέρφια. Ήταν ένα φτωχό χωριό στην άκρη ενός τεράστιου κάμπου που φύτρωναν μπαμπού και ζαχαροκάλαμα. Οι άνθρωποι ζούσαν μέσα σε καλύβες φτιαγμένες από οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια των ανθρώπων μπαμπού, ψάθες, ξερή κοπριά αγελάδας. Οι άντρες δούλευαν στο εργοστάσιο ζαχαροποιίας που ήταν ψηλά στο λόφο και οι γυναίκες δούλευαν στα σπίτια των "αφεντικών". Τις δουλειές του σπιτιού αναλάμβαναν τα παιδιά. Η ζωή ήταν δύσκολη και γινόταν ακόμα δυσκολότερη αφού είχαν να αντιμετωπίσουν ένα βάναυσο και άγριο πατέρα. Το χωριό εννιά μήνες το χρόνο ήταν σκεπασμένο από μια παχιά κόκκινη σκόνη που εισχωρούσε σε κάθε πόρο του κορμιού τους. Παρ' όλα αυτά οι άνθρωποι προσεύχονταν να μη βρέξει γιατί οι καταιγίδες ήταν τόσο ορμητικές που δεν άφηναν τίποτα όρθιο. Μια ροή κόκκινης λάσπης πλημμύριζε τον καταυλισμό που κουβαλούσε ψόφιους αρουραίους και άλλα τρωκτικά που ήταν εγκλωβισμένα στους καλαμιώνες. Σε μια τέτοια καταιγίδα χάθηκαν ο Ανίλ και ο Βινόντ τα δυο αδέρφια του Ρατζ. Απ' εκείνη τη μέρα η μάνα του ήθελε να φύγει από εκείνο το καταραμένο μέρος που της πήρε τους δυο της γιούς. Όμως η οδηνηρή ανάμνηση του χαμού τους δε θα εγκαταλείψει ποτέ την τρυφερή καρδιά του Ρατζ.
   Ο Ρατζ και οι γονείς του μετακομίζουν στο κεντρικό μέρος του νησιού στο Μπω Μπασέν κοντά στη μεγάλη μυστηριώδη φυλακή όπου ο πατέρας του εργάζεται σαν δεσμοφύλακας. Μόνο που αντί για "επικίνδυνους, δραπέτες, εγκληματίες και κακούς" όπως υποστηρίζει ο βίαιος πατέρας, ο Ρατζ βλέπει να περιφέρονται στον περίβολο άνθρωποι ισχνοί σαν "λευκές σκιές". Μα πιο πολύ την προσοχή του τραβά ένα ισχνό αγόρι με ξανθές μπούκλες που περπατάει λίγο λοξά. Οι ματιές τους συναντώνται στα κρυφά και επεκτείνονται έξω απ' το φράκτη και μετατρέπονται σε μια φιλία που το διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο σμίγει και γίνεται μια σχέση βαθιάς αγάπης. Ο Δαβίδ γίνεται ο τελευταίος αδερφός του Ρατζ.
   Όταν όλα πια θα έχουν τελειώσει, ο Δαβίδ εμφανίζεται στο όνειρό του ηλικιωμένου πλέον Ρατζ κι αυτό θα του δώσει την αφορμή να βυθιστεί στην παιδική του ηλικία που άφησε ένα τραύμα που με τίποτα δεν μπορεί να επουλωθεί.

Αποσπάσματα:
"Και ήταν το σημάδι που περίμεναν τα δέντρα, τα σύννεφα και ο κόσμος γύρω μας. Σηκώθηκε άνεμος, διέσχισε το δάσος απ' άκρη σ' άκρη, όλα ρίγησαν και, γύρω μας, το δάσος τραγούδησε ένα μακρόσυρτο και ωραίο μοιρολόι. Χαμηλά, ξεφτισμένα και μαύρα σύννεφα σαν μοχθηρά φαντάσματα πέρασαν γρήγορα από πάνω μας, ενώ τα σύννεφα που ήταν κολλημένα στο θόλο του ουρανού πύκνωναν απειλητικά, όλο και περισσότερο. Οι κορυφές των δέντρων χόρευαν κόντρα στη χορογραφία των νεφών, ένα σμήνος πουλιά πέταξαν ξέφρενα κρώζοντας και, από πίσω μας, ξαφνικά ξεπρόβαλλε μια αστραπή και, όπως μου είχε μάθει να κάνω ο Ανίλ, μέτρησα για να ξέρω σε ποια απόσταση βρισκόταν ο κεραυνός. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα... Η γη σείστηκε και, σαν χτύπημα που δέχτηκε στο κεφάλι, δεν μπορώ να πω γιατί μου συνέβη αυτό, σε μια στιγμή πήγα νοητά πίσω το χρόνο και άρχισα να ουρλιάζω. Βινόντ Ανίλ, Βινόντ Ανίλ!"

"Στο νοσοκομείο της φυλακής άκουγα τα ίδια μοιρολόγια στα γίντις και μου φαινόταν πως έβγαιναν μέσα από την καρδιά. Τα άκουγα την ίδια ώρα, τότε που τα πάντα είναι σκοτεινά και βασιλεύουνε τ' αστέρια, τότε που οι Εβραίοι έμεναν μόνοι και δεν μπορούσαν παρά να κοιτάξουν τη ζωή τους κατάματα και να πιαστούν από το παρελθόν τους. Κάποιος άρχιζε το τραγούδι και οι υπόλοιποι τον συνόδευαν, ποτέ πολύ δυνατά, ποτέ κραυγάζοντας, ποτέ για να φωνάξουν το οτιδήποτε, ήταν απλώς ένα μουρμουρητό μέσα από τα χείλη, ένα χάδι στη γλώσσα, ένα λιτό τραγούδι που άγγιζε απαλά το λαιμό και, εκτός από αυτό, εκτός από τη μουσική που κυμάτιζε στη φυλακή και στους βρόμικους και ελεεινούς τοίχους, τίποτα δεν σάλευε, και ήταν σαν μυστικό που το μοιράζονταν και που τους ένωνε, από νότα σε νότα, από ρεφρέν σε ρεφρέν. Μου είχε κάνει εντύπωση πως ακόμη και οι πιο ασθενικοί τραγουδούσαν χωμένοι στο κρεβάτι τους αλλά, στο κάτω κάτω, ίσως να ήταν κυρίως εκείνοι που το είχαν περισσότερο ανάγκη".

   Η αδύναμη φωνή του Δαβίδ υψωνόταν κατά μήκος του καμφορόδεντρου, οι γίντις λέξεις πλημμύριζαν την τροπική φύση, το εβραϊκό του τραγούδι τύλιγε κι εμένα, τον μικρό Ρατζ. Η φωνή του ήταν τόσο γαλήνια, οι λέξεις διαδέχονταν η μια την άλλη με φυσικό τρόπο, και αυτή η προσευχή εισχωρούσε μέσα μου για να βρει την καρδιά μου, και με ένωνε με τον κόσμο γύρω μου, λες και μέχρι τότε του ήμουν ξένος. Εκείνος ο θρήνος έμοιαζε να οξύνει την ομορφιά της φύσης, και θα τολμούσα να ισχυριστώ πως, στις  αναμνήσεις αυτές, ζώντας αυτά τα τρομερά και βάρβαρα γεγονότα, είχα την εντύπωση πως εκείνος ο θρήνος φανέρωνε με λόγια την ομορφιά της ζωής. Έστω κι αν δεν καταλάβαινα λέξη, τα μάτια μου βούρκωναν και, πιο πολύ από όλα, πιο πολύ κι από τις μέρες που περάσαμε μαζί, πιο πολύ κι από την ίδια την απόδρασή μας, εκείνη η στιγμή θα κρατάει για πάντα σφιχτό το δεσμό που μας ένωσε".

Η Νατάσα Αππανά γεννήθηκε το 1973 στον Μαυρίκιο. Ζει στο Παρίσι και εργάζεται για μια μη κυβερνητική οργάνωση. Έχει εκδώσει στον Gallimard άλλα τρία μυθιστορήματα:
Les Rochers de Poudre d' Or (2003 βραβείο FRO)
Blue Bay Palace (2004, μέγα Λογοτεχνικόβραβείο des Oceans Indien et Pacifque)
La Noce d' Anna (2005, Βραβείο Grand Public du Salon du Livre). 

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Ένα βιβλίο γεννιέται, μια καινούργια συνεργασία αρχίζει!

Σήμερα έχω τη χαρά να σας ανακοινώσω πως πολύ σύντομα θα κυκλοφορήσει το καινούργιο μου βιβλίο από τις Εκδόσεις Ωκεανίδα και δεν σας κρύβω πως αυτό με κάνει να νιώθω εξαιρετικά καλά και αισιόδοξα. Παρ' όλο που για μένα ο χώρος είναι καινούργιος, νιώθω πολύ άνετα γιατί οι άνθρωποι που συνάντησα είναι φιλόξενοι και με έκαναν να νιώσω από την αρχή σαν δικό τους άνθρωπο. Είναι πολύ σημαντικό αυτό για ένα συγγραφέα να νιώθει πως χωράει στο χώρο με τον οποίο συνεργάζεται. Ο τίτλος του βιβλίου είναι "Κρατήσου απ' τα όνειρά σου" και το περιμένω κάπου στα μέσα Μαρτίου.
Κάθε φορά που τελειώνω ένα μυθιστόρημα συνειδητοποιώ πως δεν γράφτηκε τυχαία. Πίσω από την κεντρική ιδέα υπάρχει πάντα ένας σκοπός. Συνήθως αυτό δεν το αντιλαμβάνομαι στο ξεκίνημα παρά μονάχα σαν φτάσω στο τέλος. Στα τρία πρώτα μου μυθιστορήματα μέσα από τους ήρωες ξετυλίχθηκαν όλα όσα έζησα, όσα αγάπησα και για όσα πόνεσα στα χρόνια που έζησα στην Αφρικανική Ήπειρο. Κατέγραψα τον τρόπο ζωής ενός λαού και τον αγώνα του μέσα από πραξικοπήματα και κοινωνικές αθλιότητες για επιβίωση. Στην πορεία όμως διαπίστωσα πως όλο αυτό έγινε από μια δική μου εσωτερική ανάγκη να μην αφήσω να ξεχαστούν οι αναμνήσεις μου...
Ακολούθησε "Το άλλο μου μισό". Αρχική μου ιδέα ήταν να γράψω μια σύγχρονη κοινωνική ιστορία. Μα γράφοντας για τον τόπο μου η ιστορία με συνεπήρε και από μόνη της με καθοδηγούσε σε μια ψυχοκοινωνική ανάλυση. Σκιαγράφησα την κοινωνία της Κύπρου μετά την τουρκική εισβολή κι αυτό έγινε από δική μου ανάγκη για να καταλάβω τη νοοτροπία των ανθρώπων της πατρίδας μου που δεν γνώριζα.
Το καινούργιο μυθιστόρημα "Κρατήσου απ' τα όνειρά σου" δεν σας κρύβω πως για αλλού ξεκίνησα κι αλλού κατάληξα. Τα πλήκτρα του υπολογιστή έχουν μια παράξενη μαγεία να σε συνεπαίρνουν και να σε ταξιδεύουν σε τόπους και καταστάσεις που ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βγάλουν. Αυτό είναι καλό για το συγγραφέα γιατί ζει κι αυτός στιγμές απρόσμενες γεμάτες εκπλήξεις όπως και ο αναγνώστης.
Λίγα λόγια για την υπόθεση.
Λένε πως η απόσταση της ευτυχίας από τη δυστυχία είναι μονάχα μια σπίθα φωτός. Μια διάφανη κλωστή που διαχωρίζει τη μια ένια από την άλλη... Ένα βήμα μπρος ή ένα πίσω. Και δεν χρειάζεται παρά μονάχα ένα σταβοπάτημα για να ανατρέψει το ένα τ' άλλο. Η Αφροδίτη δοσμένη βαθιά στο μεγάλο της έρωτα για τον Ίκαρο βίωνε την απέραντη ευτυχία σαν κάτι αιώνιο κι άφθαρτο. Δεν υποπτεύθηκε ούτε στιγμή πως ένα ολίσθημα θα ήταν αρκετό να κατεδαφίσει το οικοδόμημα αυτής της ευτυχίας και να την παρασύρει σ' ένα καταστροφικό τυφώνα που θα σαρώσει τα πάντα στη ζωή της. Πλούτη, αγάπη, γαλήνη κι ένα παιδί θα χαθούν αφήνοντάς την στη μοναξιά με μια άνγωστη αρρώστια που θα αλλάξει ριζικά τη ζωή της. Παρ' όλα αυτά μια δύναμη μέσα της τη βοηθά να αντισταθεί και να κρατηθεί απ' το όνειρό της να γίνει μια διάσημη φωτογράφος. Μέσα στην πίκρα και τις αναζητήσεις της ένα κρυμμένο από χρόνια μυστικό θα αλλάξει και πάλι τη ζωή της. Όμως αυτή τη φορά πρέπει να επιλέξει σωστά. Γιατί υπάρχουν πολλά μονοπάτια που οδηγούν στην ευτυχία!
Τελειώνοντας το βιβλίο και πάλι συνειδητοποιώ πως πίσω απ' την ιστορία στο μυαλό μου κυριαρχούσε η επιθυμία να προβάλω την ασθένεια του Ερυθηματώδη Λύκου. Στις 22 χώρες της Ευρώπης υπάρχουν σήμερα 35.000 ασθενείς με Λύκο. Μα πολύ λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν για την ασθένεια αυτή!
Εύχομαι το βιβλίο αυτό να φτάσει στα χέρια σας και να σας χαρίσει στιγμές χαλάρωσης και στοχασμού για θέματα απλά, καθημερινά που τόσο εύκολα μας αγγίζουν!