Περιμένοντας τον «Επισκέπτη» (Εκδόσεις Ψυχογιός) της Ελένης Τσαμαδού, βυθίστηκα σε μουσικά ακούσματα απ’ τα βιντεάκια του utube που είχε αναρτημένα η Ελένη στο μπλοκ της . Μελωδίες από τα «νυχτερινά» του Chopin που τα εκτελούν διάφοροι πιανίστες και που παραπέμπουν σε μια από τις ηρωίδες της ιστορίας, με παρέσυραν σε μια νοσταλγία και μια ανάγκη επιστροφής στο παρελθόν να εκπληρώσω όνειρα κι επιθυμίες και να πω λόγια που κράτησα ανείπωτα στην πορεία του χρόνου… Κι όταν έφτασε ο Επισκέπτης στην Κύπρο, έτρεξα πρώτη στο βιβλιοπωλείο να τον πάρω στα χέρια μου, να βρω αυτό που με προϊδέασαν τα «νυχτερινά» του Chopin. Είναι απίστευτο πως μια μελωδία μπορεί να γίνει πηγή έμπνευσης για ένα συγγραφέα, να πλάσει ένα χαρακτήρα ή να στήσει τη δομή ολάκερου έργου. Αυτό που με γοητεύει στα βιβλία της Ελένης Τσαμαδού είναι η ευέλικτη γραφή της. Σε κάθε καινούργιο μυθιστόρημα μας παρουσιάζεται με ένα καινούργιο στιλ και μια τόλμη να πειραματίζεται, καταφέρνοντας έτσι να διατηρεί τη φρεσκάδα και να ερεθίζει την περιέργειά μας. Ο Επισκέπτης κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μου από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Η συγγραφέας κατάφερε με εκπληκτική μαεστρία να υφάνει τις πληροφορίες της από στόμα σε στόμα, από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, μπρος, πίσω, στήνοντας ένα καταπληκτικό σενάριο με παράνομους έρωτες, ανθρώπινα πάθη, συκοφαντίες σε μια εποχή περιχαρακωμένη στα μικρά προβλήματα του μεσοπολέμου. Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, ένα δύσκολο εγχείρημα, δίνοντας στους ήρωες ευελιξία και αμεσότητα.
Έγραψε η Ελένη Τσαμαδού στο blog της:
«Ποιος από εμάς δεν έχει κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο; Κάποια έντονη επιθυμία που δεν πραγματοποιήθηκε, κάποια αγάπη που τελείωσε άδοξα, κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που χάθηκε; Ποιος μπορεί με το χέρι στην καρδιά να πει «Όχι, εγώ ποτέ δεν ζήτησα κάτι και δεν το απέκτησα, δεν έχασα κάποιον και δεν τον αναζήτησα». Όλοι κάτι ζητάμε. Όλοι κάτι ονειρευόμαστε, είτε το ομολογούμε είτε όχι, είτε είναι φανερό είτε κρυφό μυστικό θαμμένο στα βάθη της καρδιάς μας. Πόσο όμως αυτή η έλλειψη μπορεί να μας οδηγήσει σε αυταπάτες, σε χίμαιρες; Πόσο μπορεί ένα ανεκπλήρωτο όνειρο να μας κάνει να χάσουμε το νόημα της ζωής; Της ζωής και της ευτυχίας που περνάμε δίπλα της και δεν το συνειδητοποιούμε… Πόσο η προβολή των επιθυμιών μας, η ψευδαίσθηση της εκπλήρωσης του ονείρου μπορεί να μας δώσει ικανοποίηση;
Στη μικρή κοινωνία της Πάτρας του μεσοπολέμου, μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από πολιτική αστάθεια και οικονομική κρίση, με πολλές ομοιότητες με τη σημερινή, εμφανίζεται ξαφνικά ένας άντρας, νέος και ωραίος, σαν τον αρχάγγελο που έχει το όνομά του, ο Μιχαήλ και ταράζει τη ζωή τριών γυναικών. Κάθε μια βλέπει στο πρόσωπό του ένα χαμένο όνειρο. Ποιος είναι όμως αυτός στ’ αλήθεια; Έχει κάποια σχέση με τη μυστηριώδη δολοφονία που συγκλονίζει τη μικρή κοινωνία της Πάτρας;»
Η Ελένη Τσαμαδού είναι μια μεστή παρουσία στη σύγχρονη Ελληνική πεζογραφία που υπόσχεται να δώσει πολλά ακόμα δείγματα γραφής. Ο Επισκέπτης του ονείρου με ταξίδεψε και με έκανε πράγματι να στρέψω νοσταλγικά τη σκέψη στο παρελθόν!
Η Ελένη Τσαμαδού σπούδασε νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, καθώς και International Legal Studies στο American University, Washington College of Low. Σταδιοδρόμησε ως δικηγόρος στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας από το 1966 μέχρι το 2000, οπότε αποχώρησε με τον ανώτατο βαθμό ιεραρχίας. Ασχολήθηκε κυρίως με θέματα Διεθνών Συναλλαγών και ιδιωτικοποιήσεων. Τα έτη 2000-2004 εργάστηκε ως ειδική σύμβουλος σε νομικά θέματα των Υπουργών Ανάπτυξης και Οικονομίας και Οικονομικών. Είναι παντρεμένη και έχει δυο κόρες. Από τις Εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά της: Οι Θεοί πέθαναν στη Ρώμη, το οποίο έχει μεταφραστεί στα γερμανικά, Η Εταίρα του μεγάλου Αλεξάνδρου, Ο χορός των μυστικών και Της ζωής και της αγάπης.
