Η μαρτυρία του Τούρκου ηθοποιού Αττίλα Ολγκάτς πως σκότωσε εν ψυχρώ 10 Ελληνοκύπριους κατά την τουρκική εισβολή του ΄74 μας άφησε άναυδους. Γιατί τώρα, τριάντα τέσσερα χρόνια μετά αυτή η ανάγκη εξομολόγησης; Ποια οδύνη τον ώθησε να προβεί σε μια τέτοια δημόσια μαρτυρία ξέροντας μάλιστα πως κινδυνεύει από το τουρκικό καθεστώς; Τύψεις; Το σκοτάδι που βυθίζει κάθε βράδυ τη ψυχή του και γίνονται εφιάλτες τα όνειρά του;
Ο ίδιος σε μια δήλωσή του είπε πως από τότε δεν μπορεί να δει αίμα και δεν μπορεί να φάει κρέας γιατί θυμάται τα τουμπανιασμένα σώματα των θυμάτων του πεσμένα στο έδαφος. Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώσω οίκτο για την κατάντια αυτού του ανθρώπου και όλων των ομοίων του. Θέλησε να ξεφύγει απ' τις ερινύες του, να ξεφορτωθεί το βάρος που πλακώνει τη ψυχή του, να δραπετεύσει απ' το σκοτεινό τούνελ. Θέλησε να βγει στο φως να χαμογελάσει και πάλι στη ζωή. Γι αυτό έκανε την αποκάλυψη.
Όμως δεν είμαι σίγουρη αν θα το πετύχει. Γιατί δε με έπεισε για τη μεταμέλειά του. Όταν παρακολούθησα το βίντεο δεν ήρθε στην αντίληψή μου κάποιος μετανοημένος που ζητά άφεση αμαρτιών. Μάλλον μου ακούστηκε σαν κομπασμός η πράξη του. Κι ούτε η πιο απλή λέξη εξιλέωσης "συγνώμη" βγήκε απ' τα χείλη του. Και με πιάνει θυμός και αγανάκτηση!
Σκέφτομαι τις μάνες των αγνοουμένων στημένες μπρος στην τηλεόραση να κοιτάνε κατά πρόσωπο τον πιθανό δολοφόνο του παιδιού τους και σπαράζει η καρδιά μου. Ποια νύχτα θα χωρέσει τον πόνο τους; Με ποια παρήγορα λόγια να καταλαγιάσουμε ξανά το σπαραγμό της καρδιάς τους;
