Συνέντευξη στο Vlepo με την Κατερίνα Σαμψώνα

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Ο Αργός Χορός ταξιδεύει Αθήνα και Καλαμάτα




Παρόλο που τις τελευταίες μέρες γκρίζα σύννεφα έχουν σκεπάσει την Κύπρο και τις καρδιές μας, θέλω να κρατήσω ένα κλωναράκι ελπίδας για τις καλές μέρες που θα ΄ρθουν και θα συνεχίσω τα ταξίδια μου στη ζωή. Γι αυτό ο Αργός Χορός θα κάνει τις προγραμματισμένες του παρουσιάσεις σε Αθήνα και Καλαμάτα. Θα συνεχίσει να χορεύει στους ρυθμούς της αισιοδοξίας, της θέλησης και της πίστης για το αύριο. Το αύριο που θα έρθει όπως το ξέραμε, με τον λαμπρό ήλιο να λάμψει και πάλιν στο νησί!


Η παρουσίαση στην Αθήνα θα γίνει στο Σπίτι της Κύπρου την Πέμπτη 28 Μαρτίου, ώρα 20.00. Το βιβλίο παρουσιάζει η συγγραφέας Ελένη Τσαμαδού. Αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Ειρήνη Μανουρά.





Η παρουσίαση στη Καλαμάτα θα γίνει στα Public Καλαμάτας στις 29 Μαρτίου και ώρα 19.00. Το βιβλίο παρουσιάζει η Δημοσιογράφος Ελένη Αϊβαλή και θα ακολουθήσει συζήτηση. Μαζί μας θα είναι και η συγγραφέας Ελένη Τσαμαδού και την ευχαριστώ πολύ.



Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Ανθρώπινο Δικαίωμα




Μέσα μου κουβαλούσα ένα κόσμο λαμπερό, γεμάτο μουσική και υπέρβαση… Πίστευα πολύ σ’ αυτό τον κόσμο. Κι όταν ξεκίνησα το δικό μου ταξίδι της ζωής, είχα για εφόδια όλα αυτά που με γαλούχησαν. Με έμαθαν πως όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και στα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης. Απλά και μόνο γιατί είναι άνθρωποι! Με αυτές τις αρχές σε μεγάλωσα κι εσένα παιδί μου. Ακόμα και αυτή την ασχήμια την έντυνα με όμορφα χρώματα, την εξωράιζα σύμφωνα με τα μηνύματα που μας έστελνε στα διάφορα προγράμματα η Ευρωπαϊκή Ένωση… Ζούσαμε στην κοινωνία της αφθονίας, του υλισμού και της ευμάρειας που ήταν όλα προσιτά κι εύκολα. Μας έδινε τη δυνατότητα να πλάθουμε όνειρα, να βάζουμε στόχους… Και το λάθος είναι που τα πιστέψαμε και επαναπαυόμαστε πως θα ήταν για πάντα δικά μας, πως τίποτα δεν θα άλλαζε αυτή την μακαριότητα της ζωής μας.

Όσο σε μεγάλωνα σε δίδασκα να βλέπεις με αισιοδοξία το μέλλον. Σε έμαθα να αγωνίζεσαι και να διεκδικείς γιατί είναι ανθρώπινο δικαίωμα σου να ζεις με αξιοπρέπεια. Σου εξηγούσα πόσο προοδευτικός και φιλόξενος είναι ο κόσμος μας και υποσχόμουν πως θα είχες ελεύθερη βούληση να ξεδιπλώσεις τα όνειρά σου.

Σήμερα το πρωί ντρέπομαι  να σε κοιτάξω στα μάτια. Γιατί διαπιστώνω πως τίποτα απ’ όσα σου δίδαξα δεν ήταν αληθινό. Τίποτα απ’ όσα σου έταξα δεν υπάρχει. Μέσα σε μια νύχτα όλες οι αξίες διαγράφηκαν. Έγιναν κουρνιαχτό σκόνης και έφυγαν με τον άνεμο. Οι χώρες που τόσο υπερθεματίζουν για αξίες και Ανθρώπινα Δικαιώματα τα καταπατούν ασύστολα και υποδουλώνουν τον συνάνθρωπό τους. Μας πολεμούν με αθέμιτα μέσα απλά και μόνο για να αρπάξουν ό,τι μας ανήκει. Έτσι απλά και απροειδοποίητα έβαλαν χέρι στην τσέπη, στο μυαλό και την καρδιά μας.

Παιδί μου πώς θα συνεχίσεις την ζωή σου χωρίς αξίες, χωρίς εφόδια πώς θα  πλάθεις όνειρα και να ελπίζεις; Όταν ξέρεις πως κάθε άτομο είναι ένα ηθικό και λογικό ον που του αξίζει να του φέρονται με αξιοπρέπεια, και αντί γι αυτό επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας; Ο μεγάλος τρώει τον μικρό;

Χάθηκαν οι ευκαιρίες και οι μέρες σου θα φεύγουν άγονες παίρνοντας μαζί και ότι έκτισες μέχρι τώρα. Μπροστά σου θα ΄χεις ένα αβέβαιο μέλλον… Η δική σου γενιά θα έχει να παλέψει με ένα επικίνδυνο εχθρό χωρίς όρια και φραγμούς… που θα καταπατά το δίκαιο. Μην αφήσεις να χαθεί η ελπίδα… Πάλεψε. Ο αγώνας θα είναι άνισος γιατί εσύ θα έχεις για όπλο μόνο τα όνειρά σου, μόνο το φτερούγισμα της ψυχής σου. Λυπάμαι που ο δρόμος σου δεν θα είναι όπως τον ονειρεύτηκες, στρωμένος ροδοπέταλα… Εύχομαι εκείνη η μικρή φλόγα που σιγοκαίει μέσα σου να μην σβήσει ποτέ και να μην πάψεις ποτέ να ονειρεύεσαι… Έχεις το δικαίωμα γιατί είσαι Άνθρωπος!

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Σήμερα τιμώ μια γυναίκα με θάρρος και καρτερικότητα. Την Πόπη Χριστοφόρου




Eίναι πράγματι Πολιτισμός η θέση της γυναίκας στην κοινωνία; Αν ναι τότε φοβάμαι πως είμαστε απολίτιστοι!



Η Κλάρα Τζέτκινς άνοιξε τον δρόμο για τα δικαιώματα της γυναίκας στην κοινωνία κι έγινε σύμβολο Αγώνα. Όμως μέσα στο πέρασμα του χρόνου, όσοι αγώνες κι αν έχουν γίνει, η γυναίκα δεν έχει ακόμα δικαιωθεί. Η θέση της δεν είναι αυτή που της αρμόζει! Εξακολουθεί να εξευτελίζεται, να κακοποιείται, και να μένει στο περιθώριο. Να πληρώνεται με λιγότερο μεροκάματο, να αμφισβητούνται οι ικανότητές της και να παραμένει σταθερά το δεύτερο φύλο. Κι όμως η γυναίκα απέδειξε απεριόριστες φορές πως έχει ικανότητες αντάξιες των ανδρών στην Πολιτική, στην Επιστήμη και σε όλους τους τομείς. Όπως είπα και πιο πάνω «απέδειξε». Γιατί συνεχώς πρέπει να αποδεικνύει τις ικανότητες της με πράξεις και έργα. Η Μελίνα Μερκούρη είπε «Γυναίκα γίνεσαι δεν γεννιέσαι». Με τον σεβασμό στο φύλο σου και στον εαυτό σου και με το θάρρος να επιβάλλεις τη θέση και τις αξίες σου!

Μια τέτοια γυναίκα θέλω να τιμήσω σήμερα. Την γυναίκα που εδώ και ενάμιση χρόνο έκανε όλους εμάς τους Κύπριους να ριγούμε στην παρουσία της και μας αφήνει άναυδους η δύναμη της ψυχής της. Με αδάκρυτο το μάτι παλεύει για δικαίωση με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Μιλάω για την Πόπη Χριστοφόρου ή την μάνα των διδύμων όπως πολύ απλά την αποκαλούμε!

Ο πολλής κόσμος δεν γνώριζε την Πόπη πριν την 11η Ιουλίου του 2011. Γιατί ήταν μια κανονική μάνα με τρία παιδιά που μόνη της έγνοια ήταν να κρατά την οικογένεια και να δίνει αγάπη και ανατροφή στα παιδιά της. Τα δυο αγόρια ο Χριστάκης και ο Μίλτος υπηρετούσαν στην Ναυτική Βάση Ευάγγελος Φλωράκης στο Μαρί.

Ο Ιούλιος ήταν ο τελευταίος μήνας της στρατιωτικής θητείας των διδύμων και η κυρία Πόπη ετοίμαζε με προσμονή την γιορτή για την μεγάλη μέρα της απόλυσης τους, όπου φίλοι και συγγενείς να τους υποδέχονταν. Όμως μεσολάβησε εκείνη η έκρηξη της αμέλειας που πάγωσε τα όνειρα και έκοψε το νήμα ζωής σε 13 ανθρώπους.

Ο Γολγοθάς της Πόπης ξεκίνησε στις 11 Ιουλίου στις 4.00 το πρωί όταν τα δίδυμα παιδιά της, τηλεφώνησαν για να την πληροφορήσουν πως έγινε μια έκρηξη κοντά στη Ναυτική Βάση και αν ακούσει κάτι να μην ανησυχήσει. Όμως η καρδιά της μάνας που όλα τα διαισθάνεται, κι όλα τα γνωρίζει, ένιωσε την αγωνία στη φωνή τους και ξεκίνησε με τον άντρα της να πάει στη Ναυτική Βάση στις 5.00 το πρωί. Μόλις έφτασαν και είδε αυτό που γινόταν, ήξερε από την ίδια στιγμή πως όλα τέλειωσαν. Την 11η Ιουλίου τα δίδυμα γιόρταζαν τα γενέθλιά τους, «Τους έχασα την ημέρα που τους γέννησα» θα πει πολύ αργότερα.

«Μια μάνα στέκει ακίνητη σαν μαρμαρωμένη, τρυπώνει το βλέμμα στο λευκό νέφος που αγγίζει τον ουρανό, «είχα κι εγώ δυο παιδιά, δίδυμα, και ταξιδεύουν αντάμα», λες και τα ξεχωρίζει μες στο πυκνό νέφος, το πρόσωπό της κρατά μια γαληνεμένη έπαρση, γιατί ξέρει πως και η δική της ψυχή έχει ήδη σαλπάρει… Ο Αλέκος την κοιτάζει κι απορεί»

«Πώς το ξέρεις;»

«Μου τηλεφώνησαν νωρίς την αυγή…»

Την ώρα της ανατολής εκτροχιάστηκαν τα όνειρα, την ώρα που δάκρυσε ο ήλιος, την ώρα που πεθαίναμε» (απόσπασμα από τον Αργό Χορό)

Απ’ εκείνη την ημέρα η Πόπη είναι σημαιοφόρος, πρωτοστάτησα της αλήθειας και της δικαίωσης. «Δεν έχω μέσα μου θυμό, απλά έχω θλίψη» θα μας πει κάποια στιγμή. Ο πόνος της απώλειας θα εισχωρήσει μέσα της, θα ενσωματωθεί και θα γίνει προέκταση των χεριών, των ποδιών και της καρδιάς της. Και με τον καινούργιο της εαυτό στέκεται παλληκαρήσια μπρος στο κατεστημένο, μπρος στην ατιμωρησία των κυβερνώντων και θα απαιτήσει δικαίωση. Μια συγνώμη! Ο λόγος της έχει ήθος, αξιοπρέπεια και μια ανωτερότητα που μας αφοπλίζει. Δεν μιλά μόνο για τον δικό της χαμό, μιλά και αγωνίζεται για τον χαμό δεκατριών θυμάτων. Δεν φοβάται να λέει την Αλήθεια σε όποιον χρειάζεται όσο ψηλά κι αν στέκει αυτός, γιατί λέει «κουβαλώ μέσα μου την Παναγία. Όπως αυτή έχασε ένα γιο στον Σταυρό, εγώ έχασα δύο γιους».

Μια γυναίκα με θάρρος, και αυτοεκτίμηση κέρδισε επάξια τον τίτλο της «Γυναίκας» γιατί ξέρει να αγωνίζεται και να μην φοβάται το κατεστημένο!!