Συνέντευξη στο Vlepo με την Κατερίνα Σαμψώνα

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Από την Ωκεανίδα στη Διόπτρα









Στο κέντρο η Λουίζα Ζαούση, αριστερά ο συγγραφέας Όμηρος Αβραμίδης
















Τις τελευταίες μέρες πολλοί με ρωτάτε απ’ το τηλέφωνο ή με e-mail «πού χάθηκες;», «γιατί δεν βρίσκουμε το νέο σου βιβλίο;» και πραγματικά το ενδιαφέρον σας με έχει σκλαβώσει. Δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι πρόσφατα πως μπορούσε να γίνει αισθητή η απουσία μου. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και την αγάπη σας καλοί μου φίλοι. Ίσως θα έπρεπε να σας είχα ενημερώσει νωρίτερα για την μετακόμιση. Ναι είναι αλήθεια «μετακομίζω!» Από τις Εκδόσεις Ωκεανίδα μεταφέρομαι στις Εκδόσεις Διόπτρα!

Μια μετακόμιση δεν είναι ποτέ εύκολη είτε πρόκειται για σπίτι, εκδοτικό οίκο, πατρίδα, οικογένεια. Πάντα την συνοδεύει ένα ψυχικό κόστος, μια αποκόλληση με ανθρώπους που δέθηκες, αγάπησες και αφήνεις πίσω σου, που αποτελούν για σένα οικογένεια ένα δεύτερο σπίτι. Στις Εκδόσεις Ωκεανίδα βρήκα από την πρώτη επαφή μια ζεστή αγκαλιά, ένα πάπλωμα ζεστό που με σκέπασε με απέραντη φιλία. Και το ΄νιωσα αυτό μόλις πάτησα στην μικρή αυλή του εκδοτικού οίκου με τις φουντωτές γαρδένιες στις γλάστρες και την Λουίζα Ζαούση με εκείνο το ξεχωριστά ζεστό τρόπο της να υποδέχεται χωρίς να αφήνει κενά ή ασάφειες και να σε κάνει να νιώθεις πως ήσουν και χτες και προχθές μαζί της και τα λέγατε. Και όχι μόνο, με όλους τους ανθρώπους που εργάζονται στην Ωκεανίδα γίναμε φίλοι, τους αγάπησα  και θα τους κουβαλώ στη σκέψη μου για πάντα.

Όμως καμιά φορά οι συγκυρίες της ζωής μας υποχρεώνουν να αλλάζουμε διαδρομή, αλλά όχι φιλία. Μπορεί να άλλαξα εκδοτικό οίκο αλλά δεν κόπηκε η συνεργασία, η αγάπη και όλα τα ωραία αισθήματα που μου γέννησαν οι άνθρωποι της Ωκεανίδας. Πάντα θα τους κουβαλώ μέσα στην καρδιά μου.

Όπως σας είπα και πιο πάνω οι Εκδόσεις Διόπτρα είναι ο καινούργιος  Εκδοτικός Οίκος που θα κυκλοφορήσει το νέο μου μυθιστόρημα «Τελευταίος χορός» και θα πρέπει να κάνετε λίγο υπομονή γιατί δεν θα κυκλοφορήσει πριν από τις αρχές του 2013.

Μερικοί από εσάς με ρωτάτε σε ποιο μέρος της γης θα σας ταξιδέψω αυτή τη φορά. Αγαπημένοι μου, συμβαίνουν τόσα πολλά γύρο μας που αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να πάω πολύ μακριά. Επειδή αργεί πολύ ακόμα η έκδοση του βιβλίου δεν μπορώ να πω πολλά. Το μόνο που  σας λέω είναι πως καταπιάνεται με την επικαιρότητα, είναι μια ιστορία που έχει φρεσκάδα και αμεσότητα και θα αγγίξει τον καθ’ ένα από εσάς γιατί θα μιλήσει απευθείας στην καρδιά σας!

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012



Λένας Μαντά "Όσο αντέχει η ψυχή"






Η παρουσίαση του βιβλίου της Λένας Μαντά «Όσο αντέχει η ψυχή» στα Βιβλιοπωλεία Πάργα Λευκωσίας, ήταν προγραμματισμένη για τις 7.30 μ.μ. Ήμουν εκεί στην ώρα μου και παρατηρούσα με κάποια ανησυχία τα άδεια καθίσματα και σκεφτόμουν με δυσφορία πως είναι τελικά γεγονός, η Οικονομική Κρίση κτύπησε το καμπανάκι της και στη χώρα μας! Έβλεπα τις στοίβες τα βιβλία γύρο μου κι αναλογιζόμουν αν την κρίσιμη στιγμή θα μπορούσαμε να στηριχθούμε στο διάβασμα για να αντλήσουμε δύναμη κι αισιοδοξία! Ευτυχώς οι μαύρες σκέψεις δεν κράτησαν πολύ, το αναγνωστικό κοινό της Λένας, συνεπή στο ετήσιο ραντεβού του, έστω και καθυστερημένα, έδωσε το παρόν του και στις 8.00 η Λένα έκανε την εμφάνισή της. Το έχω ξαναγράψει, αυτή η σταθερή αφοσίωση του αναγνωστικού της κοινού για δέκα συνεχή χρόνια, είναι αξιοθαύμαστη! Κι αυτό οφείλεται στο επικοινωνιακό χάρισμα της Λένας, ένα προσόν που δύσκολα συναντάς!

«Όσο αντέχει η ψυχή» ένας τίτλος τόσο επίκαιρος και τόσο ταιριαστός με το κλίμα της εποχής. Και είναι πολλοί αυτοί που θα θελήσουν να πάρουν το βιβλίο στα χέρια τους με την ελπίδα να βρουν παρόμοια με τα δικά τους βάσανα. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση η Λένα Μαντά δεν αναφέρεται στο πρόσφατο πρόβλημα της οικονομικής κρίσης, αλλά στο διαχρονικό κοινωνικό πρόβλημα της καταπίεσης και της βίας στην οικογένεια. Μια μάστιγα με πολλές ψυχολογικές προεκτάσεις που αφήνει αθεράπευτες πληγές. Η Λένα κατάφερε να στήσει γερά τους ήρωες και την δομή της ιστορίας της και να μας μεταφέρει την απροσμέτρητη δυστυχία με όλες τις παραμέτρους.

Η ιστορία αρχίζει το 1930 όταν σ’ ένα «πετρόχτιστο αχούρι» ενός απομονωμένου χωριού γεννήθηκε η Ηρώ. Ο πατέρας της θαμπωμένος από την ομορφιά της απαιτητικής γυναίκας του Φιλιώς, άργησε να καταλάβει τις αχαλίνωτες διαστροφές της. Έπρεπε να γεννηθεί και το τρίτο τους παιδί για να διαπιστώσει πως μέσα στον αχυρώνα του σπιτιού του απολάμβαναν τις χάρες της και όλοι οι αρσενικοί του χωριού. Με την αμφιβολία για την πατρότητα των παιδιών του, έριξε πέτρα πίσω του και τα εγκατέλειψε στα χέρια της γεμάτης έπαρση Φιλιώς. Η Ηρώ στα δέκα της χρόνια το σκάει από το σπίτι προκειμένου να γλυτώσει τον βιασμό από τους εραστές της μητέρας της, εγκαταλείποντας τα μικρά αδέρφια της. Έτσι κυνηγημένη κι απροστάτευτη βρίσκεται από την μια στιγμή στην άλλη έρμαιο της σκληρής πραγματικότητας της ζωής. Η Ηρώ σαν κοριτσάκι, σαν έφηβη και σαν γυναίκα αργότερα, δεν έχει το δικαίωμα να ονειρεύεται ούτε και ελπίζει, απλά πορεύεται στην απόλυτη δυστυχία που της έταξε η ζωή. Πότε βαδίζει σε ήρεμα μονοπάτια με γλυκά αγκαλιάσματα να την προστατεύουν και πότε καταποντίζεται σε κακοτράχαλες τρύπες έτοιμες να την ρουφήξουν στον πάτο. Εδώ είναι που η Λένα κατάφερε να αναδείξει το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Την πάλη για επιβίωση. Όταν κάποιος έχει θέληση για ζωή μπορεί να αντλήσει τα απεριόριστα αποθέματα της καρδιάς του και να βρει τις αντοχές και τη δύναμη να συνεχίσει. Αυτό έκανε η Ηρώ. Όταν βρήκε την δύναμη να αφουγκραστεί τον λυγμό της ψυχής της, αποτίναξε την σκόνη απ’ τη ζωή της, έδιωξε τον βίαιο σύζυγο, και με τη βοήθεια της καλής φίλης Αλεξάνδρας ξεπέρασε την οικονομική καταστροφή και κέρδισε τη μάχη με τη ζωή.

Στην παρουσίαση του βιβλίου η Λένα Μαντά μας δήλωσε με περηφάνεια «ύστερα από τόσα χρόνια που έρχομαι στο νησί κι έκανα τόσους φίλους, ένιωσα την ανάγκη να φέρω τους ήρωές μου στην Κύπρο, στην Αμμώχοστο». Σας μεταφέρω ένα απόσπασμα από το σημείο αυτό του βιβλίου:

«-Βλέπεις Ηρώ, από το 1960 η Κύπρος είναι ανεξάρτητη Δημοκρατία με Πρόεδρο τον Μακάριο που κέρδισε τις εκλογές το Δεκέμβριο του 1959.

-Και με τους Τούρκους; Τι γίνεται; Η Αλεξάνδρα μου είπε πριν φύγω ότι η Κύπρος είναι καζάνι που βράζει!

-Και δεν έχει άδικο… Για δικούς τους λόγους, οι Τούρκοι θεωρούν ότι κακώς η Κύπρος δεν τους ανήκει! Δε λείπουν οι εντάσεις, είναι φορές που τα πράγματα αγριεύουν πολύ, αλλά καταφέρνουμε να κρατάμε, ας πούμε… κάποιες ισορροπίες. Αυτό το νησί υπήρξε πάντα διαπραγματευτικό κομμάτι για τους Άγγλους κυρίως και οι αγώνες που έχουν γίνει από τους Κύπριους είναι συγκλονιστικοί για να κερδίσουν το αυτονόητο: το δικαίωμα στην ελευθερία και την αυτοδιάθεση!»

Χαίρομαι που η Λένα μας νιώθει δικούς της, έτσι άλλωστε την νιώθουμε κι εμείς. Μόνο που αναρωτιέμαι αν όλες αυτές οι πληροφορίες είναι άγνωστες στους Έλληνες που επισκέπτονται για πρώτη φορά το νησί!
Εύχομαι στο "Όσο αντέχει η ψυχή" να είναι καλοτάξιδο! 









ΟΣΟ ΑΝΤΕΧΕΙ Η ΨΥΧΗ