Συνέντευξη στο Vlepo με την Κατερίνα Σαμψώνα

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Η δροσοσταλίδα της συγνώμης



Είναι εκπληκτικό πόση αγάπη μπορεί να εισπράξει ένας συγγραφέας να  από το αναγνωστικό του κοινό. Και ο Όμηρος Αβραμίδης αυτό το εισπράττει πλουσιοπάροχα! Όταν σε μια γυναικεία συνάθροιση πριν μερικές εβδομάδες, ανάφερα πως σύντομα θα κυκλοφορήσει ένα καινούργιο μυθιστόρημά του, ο ενθουσιασμός και η χαρά στην αίθουσα ήταν διάχυτη γιατί όλες οι παραβρισκόμενες ήξεραν τον Όμηρο Αβραμίδη. Αυτό που παρατήρησα δεν ήταν μονάχα θαυμασμός, ήταν λατρεία και έπαρση. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το διαπιστώνω, υπήρξαν κι άλλες φορές, που στο πρώτο άκουσμα του ονόματός του είδα μια σπίθα στο βλέμμα  τους. Πιστεύω πως αυτό που κάνει τις αναγνώστριες του τόσο αφοσιωμένες είναι ο ρομαντισμός και η τρυφεράδα που καταφέρνει ο Όμηρος Αβραμίδης να αποτυπώνει σε όλα του τα βιβλία, σπάνιο φαινόμενο για άντρα συγγραφέα. Μέσα από τις σελίδες του βρίσκουν ίσως αυτό που λείπει από την προσωπική τους ζωή. Τις κάνει να φαντάζονται και να ονειρεύονται. Κατάφερε οι ιστορίες του να είναι δοσμένες μέσα από την καθημερινότητα έτσι ώστε η κάθε αναγνώστρια να μπορεί να βρίσκει μέσα τους την δική της ιστορία.


Το νέο μυθιστόρημα του Όμηρου Αβραμίδη με τίτλο «Η δροσοσταλίδα της συγνώμης» έχει και πάλιν κοινωνικό χαρακτήρα και εκφράζει με ρεαλισμό την ωμότητα και τη σκληράδα της ζωής.

Ο Μαρίνος ένα παιδί μεγαλωμένο στα πλούτη και την ασφάλεια της οικογενειακής θαλπωρής βρίσκεται ξαφνικά στη δύνη ενός καταστροφικού τυφώνα που διαλύει τα πάντα  στη ζωή του. Ο πατέρας δεν άντεξε να ζήσει τη χρεωκοπία του εργοστασίου του, πεθαίνει εγκαταλείποντας το γιο του και τη γυναίκα του να αντιμετωπίσουν τα επακόλουθα της πτώχευσης. Ο Μαρίνος σε μια προσπάθειά του να γλυτώσει το σπίτι τους από τον πλειστηριασμό αποφασίζει να πουλήσει το στερεοφωνικό του που ήταν το μεράκι του και που επένδυσε πολλά λεφτά για να το αποκτήσει, προκειμένου να πληρώσει ένα μεγάλο μέρος του χρέους και να απαλλάξει το σπίτι τους από τα χέρια της τράπεζας. Όμως πέφτει θύμα απάτης και οδηγείται στη φυλακή. Το καινούργιο κτύπημα ήταν πολύ βαρύ και η μητέρα του ύστερα από ένα καρδιακό επεισόδιο ακολουθεί τον πατέρα του στον τάφο. Μόνος ο Μαρίνος μέσα στο κελί της φυλακής ψαχουλεύει τη ζωή του. Και τότε θα βρεθεί αντιμέτωπος με πικρές αλήθειες. Οι πολλοί φίλοι είναι στο πλευρό σου τις καλές και ξέγνοιαστες μέρες. Στις μεγάλες φουρτούνες μένουν μονάχα οι εκλεκτοί. Η προδοσία του καλύτερου του φίλου ήταν το πιο πικρό μάθημα που πήρε. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες ο ανώριμος νεαρός μεταμορφώνεται σε ώριμο άντρα με αρχές και βαθύτερες σκέψεις για τη ζωή. Στο πλευρό του πάντα η Μίνα, ο μεγάλος του έρωτας, του παραστέκεται μέχρι το τέλος.
Άλλα βιβλία του Όμηρου Αβραμίδη είναι:
Η κίτρινη σημαία, Με τα μάτια της ψυχής, Ακριβή κληρονομιά, Άκου το τραγούδι της βροχής, Γιατί Αλλάχ, Η αγάπη είναι το μυστικό, Σαν ανοιξιάτικη μπόρα, Οι δρόμοι της καρδιάς, Το τρίτο πρόσωπο, Ο δρόμος του φεγγαριού.

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Καλή Ανάσταση

Κάθε φορά που η 23η Απριλίου πέφτει Μεγάλο Σάββατο, έχω την αίσθηση πως κάτι πολύ σημαντικό θα μου συμβεί. Γιατί κι εκείνη την 23η Απριλίου που γεννήθηκα ήταν Μεγάλο Σάββατο! Κι αναμένω με ανυπομονησία αυτό το σημαντικό κι απρόσμενο που θα ΄ρθει να κτυπήσει την πόρτα μου. Αν και στα τόσα χρόνια που πέρασαν, θαρρώ πως όλες οι μεγάλες προσδοκίες μου έχουν πια ολοκληρωθεί. Απόμειναν κάποιες μικρές χαρές που μας αγγίζουν ανεπαίσθητα και δίνουν δροσιά στη ψυχή μας. Κάποιες καθημερινές στιγμές που περνούν φευγαλέα κι απαρατήρητα μα που είναι το οξυγόνο για να κάνουμε το επόμενο βήμα.


Αυτό που προσδοκούσα για τα φετινά μου γενέθλια είναι να κρατούσα στα χέρια το καινούργιο μου βιβλίο. Όμως τι να γίνει, προγραμματίστηκε για την πρώτη εβδομάδα του Μάη. Παρ’ όλα αυτά πήρα μια γεύση της χαράς, αφού η εκδότριά μου φρόντισε να μου στείλει το εξώφυλλο. Αυτή την μικρή χαρά θέλω να την μοιραστώ μαζί σας φίλοι μου. Μια που σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου σας παρουσιάζω το τελευταίο μου μυθιστόρημα που έχει τίτλο «Έτσι θέλω να θυμάμαι» από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Θα το έχετε στα χέρια σας σε λίγες μέρες. Στο εξώφυλλο ένας κάμπος από Αφρικάνικες μαργαρίτες μου φέρνει πίσω θύμησες γλυκές από τους κήπους των σπιτιών μου στην Αφρική. Θυμάμαι τον κηπουρό που τις ξερίζωνε κι αυτές από πείσμα φύτρωναν έξω απ’ τα παρτέρια, ακόμα κι απάνω στις πέτρες, μέσα από τοίχους γεμίζοντας με χρώματα και μυρωδιές τις μέρες μου…

Αυτές τις μέρες που δεν γράφω κι απλά περιμένω τη γέννηση του δωδέκατου παιδιού μου, μπήκα στην κουζίνα κι έφτιαξα φλαούνες , τσουρέκια, κουλουράκια, γέμισα το σπίτι μυρωδιές και φώναξα τις φίλες μου να πάρουν Πασχαλινά εδέσματα και πολλή αγάπη.

Εύχομαι σε όλους Καλή Ανάσταση!




Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Από την παρουσίαση του βιβλίου Από Έλενα....Ελένη


Η Ελένη Καλαμάρη, ο Δημήτρης Μπαλαούρας κι εγώ

 Ποτέ άλλοτε σε παρουσίαση βιβλίου δεν έχω συναντήσει κόσμο να ακούει με τόση προσήλωση, με τέτοιο δέος! Οι ματιές τους απέναντι είχαν μια παράκληση, μια προσμονή να καταλάβουν, να βρουν την πηγή της δύναμης που έβγαλε την Ελένη νικήτρια στην πάλη της με τον καρκίνο. Δημοσιεύω την ομιλία της παρουσίασής μου όπως την έκανα στις 14 Απριλίου στο βιβλιοπωλείο ΠΑΡΓΑ.





«Σε κάποια ομιλία του ο Λεό Μπουσκάλια είπε :

Δεν έχει σημασία ποιος είμαι, τι ρούχα φορώ, τι αυτοκίνητο οδηγώ, ποια είναι η μόρφωσή μου. Σημασία έχει μπορείς να συγχωρέσεις; Μπορείς να ξεχάσεις; Μπορείς να πεις δεν πειράζει, άνθρωποι είναι και αυτοί, και να τους αγκαλιάσεις και μετά ν’ αγκαλιάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Και να ανακαλύψεις μέσα σου πόσο ιδιαίτερος και μοναδικός είσαι… Αυτό έκανε η Ελένη Καλαμάρη κυρίες και κύριοι.

Μέχρι πριν δύο εβδομάδες δεν την γνώριζα. Άκουσα για πρώτη φορά το όνομά της όταν ο Δημήτρης Μπαλαούρας μου ζήτησε να παρουσιάσω το βιβλίο της. Τώρα έχω την εντύπωση πως την γνωρίζω χρόνια. Γιατί το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας δεν είναι ένα μυθιστόρημα, είναι μια κατάθεση ψυχής, μια παρακαταθήκη για όλους εμάς, και γράφτηκε για να μας δώσει μαθήματα ζωής.


Το να παλεύεις να κρατηθείς στα πόδια σου όταν ο καρκίνος εισβάλλει στη ζωή σου σαν ένα θεόρατο τσουνάμι που παρασέρνει στο διάβα του όνειρα, αγάπες κι ό,τι μπορεί να προσμένει ένα κορίτσι στα δεκαεννιά του, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το να κοιτάς το θάνατο ίσα στα μάτια και να τον αψηφάς συνεχίζοντας απτόητος τη ζωή σου με μια δύναμη που δεν επιτρέπει να καταθέτεις τα όπλα, απαιτεί σθένος, πίστη, αυτοσεβασμό, αξιοπρέπεια κι αγάπη για το θείο δώρο που σου έδωσε η φύση.

Δεν είναι ποτέ εύκολο να μιλά κανείς γι αυτά που τον φοβίζουν, γι αυτά που τον πονούν και τον πληγώνουν. Κι όμως η Ελένη Καλαμάρη τόλμησε να απλώσει τη ψυχή της, πιστεύοντας πως ο δικός της αγώνας θα βοηθήσει κάποιους συνανθρώπους της να αντιμετωπίσουν το δικό τους πρόβλημα. Κατάφερε με την αυτογνωσία να βγάλει προς τα έξω τον μικρό Θεό που όλοι κρύβουμε μέσα μας και να μετατρέψει το κακό σε καλό και μέσα από τα χαλάσματα που ξέρασε το τσουνάμι, να ανατείλει ένα λαμπρό μαργαριτάρι.

Η Ελένη Καλαμάρη δεν διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις. Είναι ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας. Γεννήθηκε στην Γερμανία το 1978. Σπούδασε γραμματεία Διευθύνσεως και Μηχανογραφημένη Λογιστική. Γνωρίζει την Αγγλική και Γερμανική γλώσσα και ζει με τον γιο της στον Πειραιά.

Η ιστορία του βιβλίου αρχίζει όταν η Ελένη στα δεκαεννιά της ψηλάφησε ένα μικρό κουβαράκι στο λαιμό και χρειάστηκε τρία χειρουργεία για να το ξεπεράσει. Κι αφού ήταν κάτι που αντιμετωπίστηκε εύκολα, κανείς από τους δικούς της δεν ανάφερε στην ίδια τη λέξη «καρκίνος» για να μην διαταράξει την ήρεμη μέχρι τότε ζωή της. Το ονόμασαν πολυοζώδη βρογχοκήλη. Η Ελένη μετά απ’ αυτό, συνέχισε ανέμελα τη ζωή της και δεν άργησε η στιγμή που ένας μεγάλος έρωτας κτύπησε την πόρτα της καρδιάς της. Η γνωριμία της με τον Άγγελο, γόνο μιας πλούσιας επαρχιώτικης οικογένειας οδήγησε στον αρραβώνα, μετά στο γάμο και ακολούθως σε μια εγκυμοσύνη. Στον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης έκανε την εμφάνισή του ένα κουβαράκι στο στήθος και λίγο αργότερα μια μετάσταση στα κόκκαλα. Το πόδι της ψηλά στο γοφό, της προκαλεί τρομερούς πόνους και την ακινητοποιεί τους μήνες της εγκυμοσύνης στο κρεβάτι. Αυτό ήταν η αφορμή να αρχίσει μια κατακραυγή από την οικογένεια του Άγγελου. Την κατηγόρησαν πως ενώ ήταν μια καρκινοπαθής, ξεγέλασε το γιο τους να την παντρευτεί καταστρέφοντάς του τη ζωή. Εκείνη τη δύσκολη ώρα που ο καθ’ ένας χρειάζεται αγάπη και μια αγκαλιά να κουρνιάσει τον φόβο και την αβεβαιότητα, η Ελένη αντιμετώπισε την πίκρα, την προδοσία και την εγκατάλειψη. Δεν την άφησα να το παιδί της όταν γεννήθηκε, της το πήραν. Μένει εντελώς μόνη από την πλευρά του άντρα της να αντιμετωπίσει την ασθένεια και το τέλος που καραδοκούσε. Οι γιατροί της είχαν δώσει τρεις έως έξι μήνες ζωής. Όμως αυτή δεν υποτάσσεται στο μοιραίο. Θέλει να παλέψει για το μωρό της. Υπομένει με θάρρος χημειοθεραπείες, ραδιοθεραπείες, το πέσιμο των μαλλιών, τα νύχια να φεύγουν μαζί με τις σάρκες της. Όμως η αγάπη για τη ζωή και γι αυτούς που αγαπά υπερέχει. Αποφασίζει να παλέψει και να νικήσει την ασθένεια. Μα πρώτα πρέπει να αποβάλει από μέσα της το κατακάθι της πίκρας και του θυμού. Σ’ αυτό τη βοηθά η Εκάτη, η δασκάλα, δίνοντάς της μαθήματα για την εσωτερικότητα, και αρχίζει να κάνει θεραπεία με Ρέικι. Λέει η Ελένη στο βιβλίο.

«Το πρώτο που θα έπρεπε να κάνω ήταν να γνωρίσω τον τρόπο σκέψης μου, την οπτική μου απέναντι στη ζωή. Κατόπιν, θα πολεμούσα να τα αλλάξω. Μόνο έτσι θα κατάφερνα να μετατρέψω το δάκρυ σε χαμόγελο, τη θλίψη σε χαρά, το μαύρο σε άσπρο, τον φόβο σε ελπίδα. Μόνο έτσι θα κατάφερνα να μετατρέψω την κατάρα σε δώρο!»

Ακούει τη δασκάλα της με προσοχή και προσπαθεί να καταλάβει πράγματα που της είναι εντελώς άγνωστα, μια νέα φιλοσοφία για αισθήματα και τρόπο σκέψης που θα επιδράσουν καταλυτικά στην ασθένεια. Πολλές φορές αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο εφικτό και το ανέφικτο και ρωτά πανικόβλητη τη δασκάλα της.

«Μα, να είμαι ευγνώμων που με πρόδωσαν;»

«Φυσικά! Απαντά η Εκάτη. Θα βλέπεις το σπίτι σου να καίγεται και θα λες ευχαριστώ στον εμπρηστή. Θα βλέπεις τους φίλους σου να σε προδίδουν και θα τους λες ευχαριστώ. Και αυτά όχι από αναισθησία, μοιρολατρία, ανοησία ή έλλειψη ικανότητας διαχείρισης. Εσύ γνωρίζεις ότι τα πάντα είναι ένα μάθημα. Οπότε βλέπεις καθαρά αυτό που είναι ο κάθε ένας από αυτούς, για εσένα, τους ευχαριστείς και προχωράς την ζωή σου παρακάτω. Ούτε μίση ούτε πάθη. Μόνο γνώση. Γνώση ότι ο εμπρηστής είναι εκπαιδευτής σου και ο προδότης δάσκαλος!»

Η Εκάτη έσκυψε και παρατήρησε από κοντά τον μικρό καρπό που κρεμόταν από ένα κλωνάρι ελιάς. «Όλη η υγεία του σώματος είναι συμπιεσμένη μέσα σε αυτόν τον μικρό καρπό» μονολόγησε. Την άκουσα να ευχαριστεί ψιθυριστά τον Δημιουργό. Έπειτα με πλησίασε και κάθισε πάλι δίπλα μου.

«Μην αφήσεις την ομίχλη των αναμνήσεων να σκεπάσει αυτό το φως που έχεις τώρα πάνω απ’ το κεφαλάκι σου! Αντίθετα, κάνε την φάρο. Κάνε την σοφία. Κάνε την συγχώρεση. Μόνο έτσι θα λυτρωθείς. Μην σπαταλήσεις ούτε ρανίδα της ύπαρξής σου πια για να αποδείξεις την αθωότητά σου. Εσύ ξέρεις ποια είσαι, αυτό πρέπει να σου αρκεί. Αν επιμείνεις, θα σου γίνει εμμονή. Στο τέλος θα καταλάβουν, θα δουν, δεν μπορεί να μην δουν τι έχουν κάνει. Ο ίδιος ο Θεός θα φροντίσει γι αυτό».

Και ο Θεός πράγματι φρόντισε. Η Ελένη επέστρεψε κοντά στο παιδί της. Ο καρκίνος εξαφανίστηκε για να επιστρέψει δύο χρόνια αργότερα και να τον πολεμήσει ξανά βάζοντας κάθε φορά μεγαλύτερο πείσμα να απομακρύνει το θάνατο. Μα όσο πιο πολύ εμβαθύνει στη φιλοσοφία, εξοικειώνεται πιο πολύ με την ιδέα του θανάτου. Προσπαθεί να προετοιμάσει το παιδί της με ένα πολύ γλυκό τρόπο αν τελικά επέλθει το αναπόφευκτο.

Αδράχνει την ευκαιρία όταν ο μικρός τη ρωτά «μαμά πού είναι ο Άγιος Βασίλης;»

Κι αυτή απαντά χαμογελαστή «Στον Βόρειο Πόλο μωρό μου». «Μαμά δεν τον βλέπω».

«Θέλεις να τον δεις; Τότε κάνε αυτό που θα σου πει η μανούλα. Κλείσε τα ματάκια σου μωράκι μου. Σκέψου τώρα τον Άγιο Βασίλη «βασιλιά μου». Δες τα άσπρα του γένια. Δες τα κόκκινα ρούχα του. Άκουσε τον με τα αυτάκια της φαντασίας σου να γελάει. Να σου λέει χο-χο-χο. Τώρα τον βλέπεις;» τον ρωτά τρυφερά.

«Ναι!» απάντησε χαρούμενος.

Κάθε φορά λοιπόν που θα θέλεις να βλέπεις κάποιον που αγαπάς και δεν είναι δίπλα σου, θα κάνεις αυτό που σου είπε τώρα η μανούλα. Θα κλείνεις τα ματάκια σου και θα τον σκέφτεσαι, είδες που τον βλέπεις αμέσως;»

«Έτσι βλέπω και τον μπαμπά» είπε ο μικρός με κέφι.

«Έτσι θα βλέπεις και την μανούλα… Ναι ζωή μου, κάθε φορά που θα θέλεις να με δεις και εγώ δεν είμαι δίπλα σου, θα κλείνεις τα ματάκια και θα με σκέφτεσαι, και τότε τσουπ, θα είμαι και πάλι μπροστά σου. Και να ξέρεις μικρέ μου άγγελε, ότι η μανούλα έχει μαγικές ικανότητες. Ακόμα και να μην με βλέπεις, ακόμα και να μην με ακούς, εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου, να σε αγαπάω και να σε προστατεύω». Λέγοντας αυτά προσπαθεί να κρατά τα μάτια στεγνά και τη φωνή σταθερή μ ην δώσει λανθασμένη εντύπωση στο παιδί της.

Ένα ακόμα απόσπασμα από το τέλος του βιβλίου όταν η εσωτερικότητά της θα έχει πια ολοκληρωθεί.

«Κι όμως, σαν κομμάτι του ίδιου σου του κόσμου, επιλέγω να επιμένω. Επιλέγω να ζω και να χαμογελάω. Κι όμως αναιρώ τον πρώτο μου κανόνα και θυμώνω. Θυμώνω με εσένα!

Μ’ εσένα, που κλαις γιατί δεν σου έφτασαν τα χρήματα να πάρεις ένα ακόμα ζευγάρι παπούτσια και σου λέω ότι υπάρχουν άνθρωποι χωρίς πόδια. Μ’ εσένα, που επιλέγεις να πεθάνεις, που χώνεις μια σύριγγα στη φλέβα, επειδή σου έτυχε μια δύσκολη ζωή ή μια αποτυχία, και σου λέω ότι η ζωή είναι για να την ζεις, να βαστάς γερά τα σκοινιά και να συνεχίζεις κόντρα στο κύμα.

Μ’ εσένα, που κάθεσαι στην αγκαλιά του ανθρώπου σου και κλεις ή καταριέσαι ή λες κουράστηκα, μόλις τύχει η πρώτη αναποδιά, και σου λέω ότι υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν προβλήματα χωρίς να έχουν μια αγκαλιά να χωθούν μέσα της.

Ευτυχώς λοιπόν που αρρώστησα! Ευτυχώς που, έστω και στο τέλος –αν είναι τώρα το τέλος, ξύπνησα. Ευτυχώς που έπαθα και δεν λύγισα, όχι γιατί ήμουν πιο δυνατή από εσένα, αλλά γιατί επέλεξα να γίνω δυνατή! Δεν είμαι καλύτερη από εσένα! Είμαι το ίδιο με εσένα!»

Αλήθεια πώς ένα κορίτσι που μέχρι χτες είχε άγνοια των πάντων κατάφερε μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα να ντυθεί τη νόηση; Ίσως να είναι κάτι που όλοι πρέπει να μάθουμε!

Η φίλη Κυπρούλα με την Ελένη



Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Από Έλενα... Ελένη

Ένα βιβλίο για καλό σκοπό!

Η Ελένη Καλαμάρη μια γενναία νέα γυναίκα που κατάφερε να θεραπευτεί από τον καρκίνο χάριν στη μεγάλη της θέληση για ζωή. Θα βρίσκεται στην Κύπρο για να παρουσιάσει το βιβλίο της «Από Έλενα… Ελένη». Το βιβλίο θα παρουσιάσω  στις 14 του Απρίλη η ώρα 7.00μ.μ. στο βιβλιοπωλείο ΠΑΡΓΑ.  Αν έχετε ελεύθερο χρόνο θα χαρώ πολύ να σας δω.  Μέρος των εσόδων θα δοθούν στον μη κερδοσκοπικό οργανισμό «Μείνε δυνατός».