Συνέντευξη στο Vlepo με την Κατερίνα Σαμψώνα

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009

Mια ταινία ένα ερωτηματικό!

Δεν πάει πολλής καιρός που σας υποσχέθηκα να είμαι πιο συνεπής και να γράφω τακτικά στο blog μου. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσο θα κρατήσω το λόγο μου έτσι που έχω δώσει όλη μου την ενέργεια στο γράψιμο του καινούργιου μου μυθιστορήματος. Πραγματικά θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Όμως θα προσπαθήσω, έχω τόσα πολλά που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Θέματα που ξεφύσησαν από μια ταινία που είδα πρόσφατα και που τριβελίζουν στο μυαλό μου χιλιάδες "γιατί" και" πρέπει". Αλήθεια πόσο επιτρέπεται η πρόοδος να αγιάζει τα μέσα; Αναφέρομαι στη βιο-ηθική.
Οι απορίες μου γεννήθηκαν από μια ταινία που πρόβάλλεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους του Cineplex. Πρόκειται για το έργο My sister's Keeper σε σκηνοθεσία Nick Cassavetes, στους ρόλους η Cameron Diaz, Abigail Breslin, Alec Baldwin, Jason Patric, Sofia Vassilieva, Άμπιγκειλ Μπρέσλιν "Little Miss Sunshine".
Έχω πάρα πολύ καιρό να φύγω από τον κινηματογράφο τόσο γεμάτη από συναισθήματα και προβληματισμούς. Δέος και συντριβή συνάμα μπρος στο αναπόφευκτο, μπρος στον αγώνα της μάνας να σώσει το παιδί της από βέβαιο θάνατο, μπρος στην επιστήμη που στην άγνοιά της να βρει λύσεις χρησιμοποιεί ανθρώπινα σώματα σαν ελιξίρια θύματα για να δώσει ζωή...
Η ταινία αρχίζει με την εντεκάχρονη Άννα να λέει "είμαι ένα κατασκευασμένο παιδί με τεχνιτή γονιμοποίηση για να είμαι συμβατός δότης 100% στην αδερφή μου που πάσχει από λευχαιμία. Με έφεραν στον κόσμο μόνο για αυτό το σκοπό! Κανείς δε με ρώτησε αν θέλω να μπαίνω κάθε λίγο στα χειρουργεία να κάνω μεταγγίσεις αίματος, να δίνω νωτιαίο μυελό. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τώρα ζητούν να πάρουν και το νεφρό μου. Ποια θα είναι η ζωή μου μετά απ' αυτό; Θα μπορώ να παίζω σαν τα άλλα παιδιά; Θα μπορέσω ποτέ να γίνω μπαλαρίνα, να παίζω τένις, να παντρευτώ και να κάνω δικά μου παιδιά; Έχω δικαίωμα να ορίζω το σώμα μου όπως εγώ θέλω. Αναρωτιέμαι αν με αγάπησε ποτέ κανείς".
Η Σάρα η μητέρα της Άννας όταν έμαθε για την αρρώστια της δίχρονης κόρης της Κέιτ άφησε το επάγγελμα της δικηγόρου κι έστρεψε όλη την προσοχή στο παιδί της κάνοντας ένα αγώνα να το κρατήσει στη ζωή. Όταν ο γιατρός προτείνει πως ο μόνος τρόπος να κρατηθεί η Κέιτ στη ζωή είναι η γέννηση ενός άλλου παιδιού που να είναι συμβατός δότης, η Σάρα δεν διστάζει να φέρει στον κόσμο την Άννα για να δώσει ζωή στην Κέιτ. Για τη Σάρα δεν υπάρχει τίποτα πια γύρο της που να έχει σημασία εκτός από τη σωτηρία της Κέιτ. Ούτε που πρόσεξε πως ο γιος της είναι ένα δισλεξικό παιδί που χρίζει άμεσης βοήθειας. Ούτε και οι εκκλήσεις της Κέιτ που της λένε πως κουράστηκε να παλεύουν έχουν σημασία. Αλλά ούτε και οι διαμαρτυρίες της Άννας που δεν θέλει άλλα χειρουργεία εισακούονται. Η απάντηση της Σάρας είναι "έχεις καθήκον να βοηθήσεις την αδερφή σου". Η Άννα δεν είναι παρά ένα συμπλήρωμα για το σώμα της αδερφής της.
Η Κέιτ φτάνει στα δεκάξι χάριν στη συντήρηση που της προσφέρει η Άννα. Στο νοσοκομείο ανάμεσα στις χημειοθεραπείες γνωρίζει ένα αγόρι που πάσχει από καρκίνο. Ανάμεσα στα δυο παιδιά δημιουργείται αυθόρμητα ένα αίσθημα που δεν αργεί να γίνει σχέση. Όμως το αγόρι σε λίγο πεθαίνει και η Κέιτ χάνει κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή. Της φαίνεται αδιανόητο που η μητέρα της θέλει ακόμη να "την πετσοκόψει" μέσα στα χειρουργεία για μεταμόσχευση νεφρού. Από τη δύσκολη θέση τη βγάζει η Άννα που παίρνει την κατάσταση στα χέρια της. Αναθέτει στον δικηγόρο Κάμπελ Αλεξάντερ να την υπερασπιστεί απαιτώντας να ορίζει το σώμα της. Έτσι θα ξεκινήσει μια δικαστική διαμάχη που θα χωρίσει την οικογένεια σε δύο στρατόπεδα και θα αφήσει ξεκρέμαστη τη ζωή της Κέιτ.
Μέσα από το στενό μας περιβάλλον ακούμε συχνά γονείς να φέρνουν στον κόσμο ένα παιδί για να σώσουν ένα άλλο και ομολογώ πως ποτέ δεν έκανα βαθύτερες σκέψεις επί του θέματος. Ποτέ δεν διερωτήθηκα... Τώρα στ' αυτιά μου ηχούν τα λόγια της Άννας "είμαι ένα παιδί χωρίς προσωπικά δικαιώματα γιατί δημιουργήθηκα για να σώσω την αδερφή μου". Λόγια σκληρά ειπωμένα από ένα παιδί που νιώθει μοναξιά και απόρριψη γιατί πιστεύει πως δεν το αγάπησε κανείς! Η πράξη τώρα μου φαίνεται αποκρουστική και σκληρή. Σαν να μην είναι η Άννα μια ξεχωριστή οντότητα που χρειάζεται στοργή κι αγάπη.
Αλήθεια ποιος μπορεί να δώσει το δικαίωμα σε ένα γονιό να κατασκευάσει παιδί για ανταλλακτικά; Πραγματικά χρειάζομαι να ακούσω τις απόψεις σας για να ξεδιαλύνω τις σκέψεις μου!

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009

Καυγές του φθινοπώρου

Ομολογώ πως οι λόγοι που με ώθησαν να παρακολουθήσω την ταινία της τουρκάλας Τορμίς Γκιριτλίογλου "Πληγές του φθινοπώρου" ήταν πιο πολύ η περιέργεια και όχι γιατί πείστηκα πως είχα μπροστά μου ένα κινηματογραφικό αριστούργημα!
Πραγματικά με εξέπληξε που είδα την τόσο τολμηρή τοποθέτηση της Τουρκάλας Τομρίς Γκιριτλίογλου για τους διωγμούς των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη. Ένιωσα θλίψη και φόβο γιατί ζήσαμε παρόμοια γεγονότα εδώ στην Κύπρο. Δεν λέω όταν τέλειωσε η ταινία ένιωσα να με συνεπαίρνει ένα κύμα ικανοποίησης για την παραδοχή! Ο συγγραφέας του βιβλίου Καρακογιονλού έζησε τα γεγονόταν όταν ήταν δέκα εννιά χρονών φοιτητής και αργότερα υπουργός στην κυβέρνηση Ετζεβίτ. Τόσο επηρεάστηκε από την βαναυσότητα των ανθρώπων που κατέγραψε σ' ένα μυθιστόρημα "όσα είδε". Η ταινία ήταν άκρως αποκαλυπτική τόσο πειστική αλλά οι αυθεντικές εικόνες που είδαμε στο τέλος υπέγραφαν του λόγου το αληθές. Πιο πολύ με εξέπληξε η εισπρακτική επιτυχία της ταινίας σε μια άκρως αθνικιστική Τουρκία.
Όλα αυτά μου φαίνονται κάπως περίεργα και μου προκαλούν λίγη ανασφάλειας. Διερωτάμαι γιατί τώρα έπειτα από τόσα χρόνια βγαίνουν όλες οι πληροφορίες στη φόρα; Είχαμε και τη μαρτυρία του ηθοποιού Αττίλα Ολγκάτσ πρόσφατα για τις σφαγές 10 άμαχων στρατιωτών κατά την εισβολή. Διαβάσαμε και στις εφημερίδες της περασμένης βδομάδας την μαρτυρία κάποιου τούρκου που έκοψε το κεφάλι ενός παιδιού πάλι κατά την εισβολή και ήπιε το αίμα του στο ποτήρι αντί για κρασί. Γιατί μας τα λένε όλα τώρα; Τώρα μας αγάπησαν πολύ; Ή αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι για να ξαναβιώνουμε φρικιαστικές στιγμές που τόσο θέλουμε να μην θυμόμαστε; Γιατί επιμένουμε τόσο πολύ να μένουμε στο παρελθόν όταν το μέλλον ανοίγεται μπροστά μας καινούργιο με νέες προοπτικές;